Ρε συ Αλέξη…

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

Αντι­γρά­φω από την ειδη­σε­ο­γρα­φία των ημερών:

Ο πρω­θυ­πουρ­γός υπο­γράμ­μι­σε την ανα­γκαιό­τη­τα πολι­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας για την εφαρ­μο­γή του προ­γράμ­μα­τος, σημειώ­νο­ντας ότι ορι­σμέ­να μέτρα, όπως τα «κόκ­κι­να δάνεια», πλήτ­τουν την κοι­νω­νι­κή συνο­χή και επι­βα­ρύ­νουν τις αντο­χές της κοι­νω­νί­ας. (…) «Η συμ­φω­νία που υπο­γρά­ψα­με ήταν δύσκο­λη από­φα­ση και ο ελλη­νι­κός λαός ανα­γνώ­ρι­σε τη μάχη που δώσα­με για να μεί­νου­με στην ΕΕ. Χρειά­ζε­ται να αγω­νι­στού­με για να αλλά­ξου­με την κατεύ­θυν­ση της Ευρώ­πη για­τί η πολι­τι­κή της λιτό­τη­τας ήταν κατα­στρο­φι­κή», πρό­σθε­σε. «Τώρα πρέ­πει να φέρου­με στο τρα­πέ­ζι το πρό­γραμ­μα της ανά­πτυ­ξης. Για πρώ­τη φορά, η Ελλά­δα έχει την ικα­νό­τη­τα να καλύ­ψει τις ανά­γκες της χωρίς υφε­σια­κά μέτρα», είπε, συμπλη­ρώ­νο­ντας ότι «εμείς θα εκπλη­ρώ­σου­με τις υπο­σχέ­σεις μας, αλλά είναι ανα­γκαίο και για την άλλη πλευ­ρά να εκπλη­ρώ­σει τις υπο­σχέ­σεις της για να ελα­φρύ­νει το δημό­σιο χρέ­ος, ώστε να υπάρ­ξουν επεν­δύ­σεις στην Ελλά­δα». Το μεγα­λύ­τε­ρο δώρο της Ελλά­δας στον κόσμο είναι η δημο­κρα­τία, είπε ο πρω­θυ­πουρ­γός και πρό­σθε­σε ότι θα ήθε­λε να ξανα­δο­θεί αυτό το δώρο στην Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση από την Ελλά­δα. Η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση πρέ­πει να μεί­νει ενω­μέ­νη, αλλά αυτό θα γίνει, υπο­γράμ­μι­σε, μόνο εάν η ΕΕ επι­στρέ­ψει στην αλλη­λεγ­γύη, μοι­ρά­ζο­ντας την αλλη­λεγ­γύη και κοι­νω­νι­κή συνο­χή με όλα τα μέλη της.

Καλέ, άει στον διά­ο­λο με την «κοι­νω­νι­κή συνο­χή»! Ποιά κοι­νω­νι­κή συνο­χή, θες να δια­τη­ρή­σεις, ρε συ Αλέ­ξη; Πού την είδες την κοι­νω­νι­κή συνο­χή; Εδώ υπάρ­χουν άνθρω­ποι που αυτο­κτο­νούν είτε επει­δή δεν μπο­ρούν να ζήσουν αξιο­πρε­πώς είτε επει­δή δεν μπο­ρούν να ταΐ­σουν τα παι­διά τους, υπάρ­χουν νέοι που μετα­να­στεύ­ουν επει­δή δεν μπο­ρούν να βρουν δου­λειά, υπάρ­χουν τρια­ντά­ρη­δες και σαρα­ντά­ρη­δες που μένουν ακό­μη με τους γονείς τους επει­δή δεν μπο­ρούν να στή­σουν δική τους οικο­γέ­νεια, υπάρ­χουν γερό­ντια που ανα­ζη­τούν ενα­γω­νί­ως έναν θεό για να στη­ρί­ξουν τις ελπί­δες τους επει­δή δεν μπο­ρούν να προ­μη­θευ­τούν τα φάρ­μα­κά τους, υπάρ­χουν παι­διά που λιπο­θυ­μούν μέσα στα σχο­λεία τους επει­δή έρχο­νται νηστι­κά από το σπί­τι τους, υπάρ­χουν φου­κα­ρά­δες που δεν έχουν ρεύ­μα επει­δή δεν μπο­ρούν να πλη­ρώ­σουν τα πανω­προί­κια τής ΔΕΗ, υπάρ­χουν χιλιά­δες πολί­τες που τουρ­του­ρί­ζουν από το κρύο επει­δή δεν μπο­ρούν να αντέ­ξουν το κόστος θέρ­μαν­σής τους κι εσύ μιλάς για κοι­νω­νι­κή συνο­χή; Ρε συ Αλέ­ξη, πλά­κα μας κάνεις;

Καλέ, άει στον διά­ο­λο που επι­βα­ρύ­νο­νται οι αντο­χές της κοι­νω­νί­ας από ορι­σμέ­να μέτρα. Δηλα­δή, ρε συ Αλέ­ξη, τα μέτρα είναι μια χαρά γενι­κώς αλλά υπάρ­χουν και ορι­σμέ­να που επι­βα­ρύ­νουν τον λαό; Δεν πας καλά, αγό­ρι μου. Τα είχα­με χύμα με τα δυο πρώ­τα μνη­μό­νια, μας τα έφε­ρες και τσου­βα­λά­τα με το τρί­το. Κι άιντε πάλι περι­κο­πές σε μισθούς και συντά­ξεις, άιντε πάλι περι­κο­πές δαπα­νών για υγεία και παι­δεία, άιντε πάλι ΕνΦΙΑ, άιντε πάλι αυξή­σεις σε φόρους, άιντε πάλι ψυχο­πλά­κω­μα, άιντε πάλι κατα­κε­φα­λιές καθη­με­ρι­νές. Άκου «ορι­σμέ­να μέτρα»! Για πες μας ένα μέτρο, ρε συ Αλέ­ξη, που να μην επι­βα­ρύ­νει τις αντο­χές της κοι­νω­νί­ας! Ένα! Μόνο ένα!

Καλέ, άει στον διά­ο­λο που η κυβέρ­νη­ση πασχί­ζει να φέρει πρό­γραμ­μα ανά­πτυ­ξης! Ποια­νού την ανά­πτυ­ξη, ρε συ Αλέ­ξη; Την δική μου ή του Σάλ­λα; Της κόρης μου που σε λίγο παίρ­νει το πτυ­χίο της και δεν έχει ιδέα για το τι την περι­μέ­νει ή του Μυτι­λη­ναί­ου; Των εργα­ζο­μέ­νων που φτύ­νουν αίμα για τέσ­σε­ρα κατο­στά­ρι­κα τον μήνα ή του Μπό­μπο­λα; Των απλών ανθρώ­πων που πεθαί­νουν καθη­με­ρι­νά δίχως φάρ­μα­κα ή των φαρ­μα­κο­βιο­μη­χά­νων; Των παι­διών που δεν έχουν δασκά­λους ή του Μεντι­τερ­ρά­νε­αν Κόλ­λετζ; Σκα­τά ανά­πτυ­ξη, ρε συ Αλέξη!

Καλέ, άει στον διά­ο­λο που το μεγα­λύ­τε­ρο δώρο της Ελλά­δας στον κόσμο είναι η δημο­κρα­τία! Δηλα­δή, αυτό το πρά­μα που ρου­φά­ει τις ζωές μας είναι δημο­κρα­τία; Ρε συ Αλέ­ξη, δεν υπάρ­χει δημο­κρα­τία με ένα πεντα­κο­σά­ρι­κο μει­κτά. Δεν υπάρ­χει δημο­κρα­τία δίχως ασφά­λι­ση. Δεν υπάρ­χει δημο­κρα­τία, όταν ο ορί­ζο­ντας των νέων ανθρώ­πων φτά­νει μέχρι πίτσα-μπόυ στους πολι­τι­κούς μηχα­νι­κούς, γκαρ­σόν στους φιλο­λό­γους και «πού πάει ο κύριος;» στους μαθη­μα­τι­κούς. Δεν υπάρ­χει δημο­κρα­τία στα πεντά­μη­να του ΟΑΕΔ ή στην δεκά­ω­ρη εργα­σία με πεντα­ρο­δε­κά­ρες και δίχως επι­δό­μα­τα. Ξέρεις κάτι, ρε συ Αλέ­ξη; Για αρι­στε­ρός, κάπως περί­ερ­γη ιδέα έχεις περί δημοκρατίας…

Ξέρεις τι μου την σπά­ει περισ­σό­τε­ρο, ρε συ Αλέ­ξη; Αυτό που είπες ότι «ο ελλη­νι­κός λαός ανα­γνώ­ρι­σε τη μάχη που δώσα­με για να μεί­νου­με στην ΕΕ». Δηλα­δή, με 62% Όχι και 6% άκυ­ρο αυτό εννο­ού­σε ο λαός; Κι αν ήθε­λε να σου πει «μάζευέ τα να φύγου­με», τι έπρε­πε να ψηφί­σει, ρε συ Αλέ­ξη; Και ζητάς και την βοή­θειά μας στον αγώ­να σου! Για ποιον ακρι­βώς αγω­νί­ζε­σαι, είπα­με; Για τον πάσχο­ντα βιο­μή­χα­νο ή τον ταλαί­πω­ρο τρα­πε­ζί­τη; Σόρ­ρυ κιό­λας που ρωτάω αλλά μόλις άκου­σα στις ειδή­σεις για καμ­μιά δεκα­πε­ντα­ριά δισ. που θα κοστί­σει η ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, δώδε­κα από τα οποία θα πλη­ρώ­σου­με εμείς.

Ωραία μας τα είπες, ρε συ Αλέ­ξη! Γι’ αυτό σου λέω, καλέ: άστα να πάνε στον διάολο.