Ρόζα, δεν αστοχούσε σχεδόν ποτέ όταν από τη διόπτρα έβλεπε χιτλερικό

Πεθαί­νει έπει­τα από θανά­σι­μο τραυ­μα­τι­σμό στο πεδίο της μάχης η 20χρονη επι­λο­χί­ας του Κόκ­κι­νου Στρα­τού Ρόζα Σανίνα.

Η Ρ. Σανί­να υπήρ­ξε μια από τους καλύ­τε­ρους ελεύ­θε­ρους σκο­πευ­τές του Κόκ­κι­νου Στρα­τού, που έγι­νε θρύ­λος, τόσο για τις ικα­νό­τη­τες όσο και για τον ηρω­ι­σμό της.

Γεν­νή­θη­κε στις 3 Απρι­λί­ου 1924. Ο πατέ­ρας της Γεγκόρ Σάνιν ήταν ξυλο­κό­πος και η μητέ­ρα της Άννα Αλε­ξέ­γεβ­να ήταν αρμέ­χτρα αγε­λά­δων. Το ζευ­γά­ρι εκτός από τη Ρόζα, που πήρε το όνο­μά της από τη γερ­μα­νο­πο­λω­νί­δα επα­να­στά­τρια Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ, είχε ακό­μα έξι παι­διά, πέντε αγό­ρια κι ένα κορίτσι.

Η Ρόζα ήταν ένα ζωη­ρό και δυνα­μι­κό κορί­τσι, με ξαν­θά μαλ­λιά και γαλά­ζια μάτια.

Όταν ανα­κοι­νώ­θη­κε ότι ο σοβιε­τι­κός στρα­τός θα δεχό­ταν και γυναί­κες στρα­τιώ­τες, η Σανί­να, μέλος της Κομ­μου­νι­στι­κής Νεο­λαί­ας (Κομ­σο­μόλ), έσπευ­σε να καταταχτεί.

Το αίτη­μά της έγι­νε δεκτό στις 22 Ιου­νί­ου . Ολο­κλή­ρω­σε την εκπαί­δευ­σή της και οι επι­δό­σεις της ήταν τέτοιες που οι ανώ­τε­ροί της, την όρι­σαν αρχη­γό διμοι­ρί­ας. Η ειδι­κό­τη­τά της ήταν «ελεύ­θε­ρος σκοπευτής».…

Μετά την απο­φοί­τη­σή της τής προ­σφέρ­θη­κε η θέση της εκπαι­δεύ­τριας. Αυτή όμως αρνή­θη­κε κι επι­ζη­τού­σε όσο τίπο­τα τη δρά­ση στα πεδία των μαχών.

Στις 2 Απρι­λί­ου 1944 κατα­τά­χθη­κε στην 1η διμοι­ρία ελεύ­θε­ρων σκο­πευ­τών της 184ης Μεραρ­χί­ας Πεζι­κού με το βαθ­μό του λοχία και τρεις ημέ­ρες αργό­τε­ρα είχε την πρώ­τη της επι­τυ­χία, σκο­τώ­νο­ντας ένα γερ­μα­νό στρα­τιώ­τη κοντά στην πόλη Βιτέ­μπσκ της Λευ­κορ­ρω­σί­ας. To τυφέ­κιο που χρη­σι­μο­ποιού­σε ήταν τύπου Μοσίν-Ναγκάντ M91/30.

Στο ημε­ρο­λό­γιό της έγρα­ψε, ότι τα πόδια της λύγι­σαν όταν συνει­δη­το­ποί­η­σε ότι ο άντρας ήταν νεκρός. Οι συμπο­λε­μί­στριές της τη δια­βε­βαί­ω­σαν ότι έκα­νε το καθή­κον της. Μέσα σε ένα μήνα, είχε σκο­τώ­σει άλλους 16 και παρα­ση­μο­φο­ρή­θη­κε για τη δρά­ση της.…

Το επό­με­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα η φήμη της άρχι­σε να εξα­πλώ­νε­ται και ο αριθ­μός των θυμά­των της να αυξά­νε­ται. Ήταν ικα­νή και το κατά­φε­ρε επα­νει­λημ­μέ­να να πετυ­χαί­νει δύο δια­φο­ρε­τι­κούς στό­χους με δύο δια­δο­χι­κές βολές.

Δεν αστο­χού­σε σχε­δόν ποτέ και ήταν δια­τε­θει­μέ­νη να υπο­στεί τρο­μα­χτι­κές κακου­χί­ες, για να σιγου­ρευ­τεί ότι θα πετύ­χαι­νε τον εχθρό. Υπήρ­χαν στιγ­μές που φοβό­ταν, όπως ομο­λό­γη­σε στα κεί­με­νά της, αλλά κάτι μέσα της την ωθού­σε προς τον κίν­δυ­νο. Ρώσι­κες και κανα­δέ­ζι­κες εφη­με­ρί­δες έγρα­φαν συχνά για την ατρό­μη­τη σκο­πεύ­τρια που έσπερ­νε τον τρό­μο στην ανα­το­λι­κή Πρω­σία, αλλά η ίδια αντι­με­τώ­πι­ζε τα δημο­σιεύ­μα­τα με μετριο­φρο­σύ­νη. Έγρα­φε: «Τι έχω κάνει; Τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο από οποιον­δή­πο­τε άλλο Σοβιε­τι­κό, που υπε­ρα­σπί­ζε­ται την πατρί­δα. Η δική μου ευτυ­χία είναι να πολε­μώ για την ευτυ­χία των άλλων. Τι περί­ερ­γο που η λέξη ευτυ­χία δεν έχει πλη­θυ­ντι­κό. Είναι αντί­θε­το απ’ το νόη­μά της. Αν είναι ανα­γκαίο να πεθά­νω για το κοι­νό καλό, είμαι έτοι­μη να το κάνω».…

Σκό­τω­σε, επι­βε­βαιω­μέ­να, 54 χιτλε­ρι­κούς, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων 12 ελεύ­θε­ρων σκοπευτών.

Τον Αύγου­στο του 1944 ακο­λού­θη­σε τη μονά­δα της στην προ­έ­λα­ση του «Κόκ­κι­νου Στρα­τού» μέσα σε γερ­μα­νι­κά εδά­φη και συγκε­κρι­μέ­να στην Ανα­το­λι­κή Πρωσία.

Στις 12 Δεκεμ­βρί­ου 1944, όμως, τραυ­μα­τί­στη­κε στον δεξί ώμο από ένα γερ­μα­νό «συνά­δελ­φό» της και χρειά­στη­κε να νοση­λευ­τεί για μικρό διά­στη­μα. Επα­νήλ­θε στην ενερ­γό δράση.

Τον Ιανουά­ριο του 1945, η Σανί­να έγρα­ψε σε επι­στο­λή της, ότι φοβό­ταν πως τα τέλος πλη­σί­α­ζε. Η διμοι­ρία της απο­τε­λού­νταν από 78 άτο­μα και είχαν σκο­τω­θεί οι 72. Στις 27 Ιανουα­ρί­ου, τραυ­μα­τί­στη­κε σοβα­ρά, καθώς προ­φύ­λασ­σε έναν πλη­γω­μέ­νο αξιω­μα­τι­κό. Οι σφαί­ρες την πέτυ­χαν στο στή­θος και στο στο­μά­χι. Όταν την εντό­πι­σαν οι σοβιε­τι­κοί, ήταν ετοι­μο­θά­να­τη. Παρά τις προ­σπά­θειες των για­τρών να την επα­να­φέ­ρουν, η Σανί­να ξεψύ­χη­σε την επό­με­νη μέρα, στις 28 Ιανουα­ρί­ου. Ήταν μόλις 20 ετών.

Τιμή­θη­κε μετά θάνα­τον, έλα­βε βρα­βεία και παρά­ση­μα, αλλά δεν είδε ποτέ το τέλος του πολέ­μου, ούτε έγι­νε διευ­θύ­ντρια ορφα­νο­τρο­φεί­ου, όπως ονειρευόταν.

Η Ρόζα Σάνι­να πέθα­νε στις 28 Ιανουα­ρί­ου 1945, σε ηλι­κία μόλις 20 ετών. Από τα 5 αδέλ­φια της οι 4 σκο­τώ­θη­καν στη μάχη ενά­ντια στους ναζί.

Ο μονα­δι­κός επι­ζών αδερ­φός της, Μαράτ, έγρα­ψε, ότι όταν η μητέ­ρα τους έλα­βε την ειδο­ποί­η­ση του θανά­του της, δεν έκλα­ψε καθό­λου. Απλώς επα­νέ­λα­βε: «Αυτό ήταν όλο, αυτό ήταν όλο»…