Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
Αρτεμις «Παρθένα γκαγκστερίνα»
Την Αρτεμη οι Ελληνες την πήραν από τη Μικρασία, όπως μαζί με άλλα δείχνει και το όνομά της που δεν μπορεί να ετυμολογηθεί από τα ελληνικά.
«Τα καλοκαιρινά βράδια λάμπει ζεστό το φεγγάρι που ξαγρυπνάει πάνω από τον άγιο ανθρώπινο ύπνο. Αναπνέουν αθόρυβα τα πολύχρωμα λουλούδια του μεγάλου κάμπου, μικρές ανοιξιάτικες φωνούλες ζητάνε να ζευγαρώσουνε, τα νερά των ποταμιών ασημώνουνε το κύλισμά τους.
Και λοιπόν, μέσα στο φεγγάρι κουνιέται μια “Φοίβη” θεά, μια παράξενη σεληνιακή παρθένα, που ξεκίνησε προϊστορικά από την Ασία, ξεκουράστηκε στην μαύρη χώρα της Αιγύπτου, πάτησε το ποδάρι της στην Κρήτη και μετά έφτασε στην Ελλάδα για να πάρει το όνομα Αρτεμη» («Ελληνική μυθολογία», Νίκος Τσιφόρος).
Αδελφή του Απόλλωνα, θεού του Ηλιου. «Ολες οι χώρες μάς δανείσανε κομματάκια για να κατασκευάσουμε την Αρτεμη… Γιατί αντίθετα με τον αδελφό της, πούναι καθαρή ελληνική καταγωγή, “μαίηντ ιν Γκρης”, τούτη εδώ αποτελείται από ένα χαρμάνι θεοτήτων και δεν υπάρχει λαός που να μην έχει μια Αρτεμη και μια σεληνιακή λατρεία σχετικιά με τη δικιά μας» (από το ίδο).
Η Αρτεμη, πανέμορφη κόρη του Δία, ήταν θεά της άγριας φύσης, προστάτιδα της γονιμότητας και της μητρότητας, παρθένα και σύμβολο της αγνότητας. Αλλοτε ατίθαση και άγρια και άλλοτε τρυφερή και προστατευτική. Ομορφη, λεβέντρα και περήφανη. Το πιο μεγάλο μέρος της ζωής της το περνά με το δοξάρι στο χέρι στα ψηλά βουνά και στα ρουμάνια.
Σαν θεά παρθενική και ανέραστη συμπαθεί τα ανύπαντρα κορίτσια και τους αγνούς νέους. Προστατεύει τους αδύναμους και ανυπεράσπιστους που είχαν την ανάγκη της, είναι όμως αδυσώπητη απέναντι στους παραβάτες των δικών της κανόνων, «η δεσποινίς δε χάριζε κάστανα. Με κείνο το ρημάδι το τόξο της, είχε φάει κόσμο και κοσμάκη». Τον Ακταίωνα που την αντίκρισε γυμνή να λούζεται τον τιμώρησε σκληρά. Τον μεταμόρφωσε σε ελάφι και έστειλε μανία στα σκυλιά του που τον κατασπάραξαν. Μέχρι και ανθρωποθυσίες ζητούσε. Οπως της Ιφιγένειας για να φυσήξει ο άνεμος και να φύγουν οι Ελληνες για την Τροία. Οι Ελληνες θεοί δε ζητάγανε ανθρωποθυσίες. Μα τούτη είχε ένα δικαιολογητικό. «Οτι “δεν είναι θεότης ελληνικής προελεύσεως”, αλλά μας έχει έρθει απόξω και την κάναμε Ελληνίδα υπήκοο. Γιατί τόση αιμοβορία πια, δε σηκώνει μια παρθένα, όμορφη και λεβέντρα, να σκοτώνει με το τίποτα τα καλά παιδιά. Οι μύθοι της είναι περισσότερο “δανεικοί” με διασκευές…» (από το ίδιο).
Οι περιοχές όπου λατρευόταν ήταν πάντα εύφορες ενώ στα μέρη που δεν την τιμούσαν, αντιμετώπιζαν την οργή της.
Το όνομα της θεάς Αρτεμις (< πιθανά αβλαβής, η παρθένα) έχει 38 εμφανίσεις σε (πανελλαδικό αντιπροσωπευτικό) δείγμα 28.965 γυναικών και 2 ο καθημερινός τύπος Αρτεμης. Από το θεωνύμιο προέρχονται η Αρτεμισία(αυτή που ανήκει στην Αρτεμη — υπάρχει και αρωματικό φυτό με το ίδιο όνομα) με 15 εμφανίσεις, η Αρτεμία με 3, ο Αρτέμιος (ο άτρωτος, αβλαβής) με 10 και ο Αρτέμης με 3 εμφανίσεις (σε δείγμα 51.779 ανδρών).