Η Σίκινος παραμένει ένα όμορφο και ήσυχο νησί των Κυκλάδων, που έχει παραμείνει έξω από το μαζικό τουριστικό ρεύμα. Διαθέτει φανατικούς φίλους που την επισκέπτονται ξανά και ξανά, ενώ όλο και περισσότεροι ξένοι ανακαλύπτουν την απλότητα, την αυθεντικότητα και τη γοητεία της.
Φθάνοντας με το πλοίο στην Αλοπρόνοια, στο λιμάνι με το πολύ παράξενο όνομα, πολύ γρήγορα οι πάντες καταλήγουν στον μοναδικό οργανωμένο οικισμό του νησιού, την πολύ περιποιημένη και γραφική Χώρα, η οποία αποτελείται από δύο τυπικούς κυκλαδίτικους, παραδοσιακούς οικισμούς σε δύο αντικριστές πλαγιές: το Κάστρο όπου υπάρχουν τα καταστήματα και λαμβάνει χώρα όλη η «ζωή» και το Χωριό όπου είναι κτισμένες μόνο κατοικίες. Το Κάστρο, με τα ξασπρισμένα σπίτια, γεράνια και φραγκοσυκιές, ταβερνάκια και ωραία μπαράκια, είναι χτισμένο στο χείλος ενός γκρεμού και έχει ατέλειωτη θέα στο πέλαγος. Στο Χωριό βρίσκονται τα σπίτια των εξορίστων κομμουνιστών από τη δικτατορίας του Μεταξά. Εχουν αγοραστεί και αναστηλωθεί από ξένους, διατηρώντας καμάρες, φίδες και πιθάρια αντί για καμινάδες.
Η Σίκινος, η οποία με το ζόρι έχει 200 μόνιμους κατοίκους το χειμώνα, ασφαλώς δεν διαθέτει πολλές υποδομές ούτε υπηρεσίες που έχει κανείς συνηθίσει στην πόλη. Δεν έχει, για παράδειγμα, τράπεζα παρά μόνο ΑΤΜ (και αυτό συχνά ξεμένει από χρήματα, οπότε καλό είναι να έχει κανείς μαζί του αρκετά μετρητά!), ούτε ταξί.
Στη Σίκινο δεν χρειάζεσαι αυτοκίνητο, καθώς το οδικό της δίκτυο είναι σχεδόν ανύπαρκτο ‑περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα- και σε πολλές παραλίες μπορείς να πας από μονοπάτι ή με καΐκι.
Περιττές εδώ ‑με τέτοια απίθανη θάλασσα- είναι και οι πισίνες. Απαραίτητη, σε όποιον επισκέπτεται τη Σίκινο, είναι η διάθεση για ζωή στη λαμπρή της φύση, σε εξωτικές της παραλίες, στη γαλάζια θάλασσα.
Λίγες παραλίες, λίγα δωμάτια και ταβερνάκια, μια χούφτα μπαράκια…
«Η Σίκινος δεν έχει κανένα λιμάνι. Αποβιβασθήκαμε στον Αγιο Μπουρνιά, ένα άθλιο αραξοβόλι στο οποίο εισπλέει κανείς από τα νότια-νοτιοανατολικά, αλλά πρέπει να ανασύρει το καΐκι στην ξηρά», έγραφε ο Τουρνεφόρ το 1700. Η εικόνα αυτή άλλαξε 288 χρόνια μετά! Το 1988 κατασκευάστηκε το λιμάνι της Σικίνου — μέχρι τότε τα πλοία άραζαν στα ανοιχτά και σε μετέφερε βαρκάρης στην ακτή, στην Αλοπρόνοια, όπως λέγεται πια. Εδώ βρίσκεται και η μία από τις τρεις εύκολα προσβάσιμες παραλίες του νησιού. Οι άλλες είναι ο Αγιος Γεώργιος με τα αλμυρίκια και το ταβερνάκι (5 χλμ. από τη Χώρα) και το Διαλισκάρι (2 χλμ. από το λιμάνι) — και οι τρεις με δημοτικές ομπρέλες.
Η Χώρα απέχει από το λιμάνι 4,5 χλμ. Στην Αλοπρόνοια υπάρχουν βάρκες που πηγαίνουν τους τουρίστες στις άλλες πέντε παραλίες: Μάλτα, Σαντοριναίικα, Αγιος Παντελεήμονας, Καράς, Αϊ-Γιάννης — όλες ανοργάνωτες εννοείται και χωρίς σκιά. Εναλλακτικά, υπάρχει η δυνατότητα για το γύρο του νησιού με το ιστιοπλοϊκό που οργανώνει μονοήμερες εκδρομές εν πλω, με γεύμα και όλα τα συμπαρομαρτούντα.
