του Αριστομένη Λαγουβάρδου //
Αποβροχάρα μια γαλήνη…
Αποβροχάρα μια γαλήνη είχε ξεμείνει,
στου δάσου τα δεντρά, στα μονοπάτια,
του βουρκωμένου σύγνεφου τα μάτια,
της γης τον πόνο είχε απαλύνει.
Τέτοια ώρα ο λογισμός διψά και πίνει,
της γης τα πλούτη, από χρυσά κανάτια,
κι ως βάρκα κυλά, με γερά ξάρτια,
και της ζωής την πίκρα αργοσβήνει.
Μα του ηλιού ο χρωστήρας ξαναρχίζει,
να ροδοβάφει σύννεφα στη Δύση,
κι είν’ έγνοια, η βροχή να μην ξυπνήσει.
Στιγμές γλυκές της σιωπής που ανθούνε,
στα σπίτια που η αυλόπορτά τους τρίζει,
κι οι γκιόνηδες αργά μονολογούνε.
Σαν κοπάδι…
Σαν κοπάδι πρόβατα τρέχουν τα σύννεφα.
Μαύρα αγριοπούλια- σαν λυκόσκυλα- τρέχουν
από δω κι΄ από κει, και τα φωνάζουν.
Φουσκωμένα απ΄ το γρασίδι τρέχουν
τα σύννεφα στους ουράνιους βοσκότοπους.
Τρέχουν πάνω από τις πεδιάδες, τα οροπέδια,
πάνω από τα λαγκάδια, πάνω από τα σπίτια…
Τρέχουν…
Σε μια μοναξιά είναι βυθισμένα όλα,
σε μια γλυκιά νοσταλγία.
________________________________________________________________________________________________
Αριστομένης Λαγουβάρδος Γεννήθηκε στην Έμπαρο Ηρακλείου Κρήτης. Διπλωματούχος ΜΗΧ/ ΓΟΣ ΜΗΧ/ΚΟΣ του Πολυτεχνείου Νεαπόλεως Ιταλίας. Ζει στο Ηράκλειο Κρήτης.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ (ποίηση): 1) Το τέλος της αθωότητας (Τυποκρέτα Καζανάκης Ηράκλειο) 2) Καθώς κυλά το ρόδινο ποτάμι. 3) Στα απόκρυφα τοπία της μοναξιάς ( υπό έκδοση )