Σαν σήμερα στις 13 Οκτωβρίου 1985 πέθανε ο χαράκτης Τάσσος

Ηταν 13/10/1985, όταν ο μεγά­λος μας χαρά­κτης Τάσ­σος άφη­σε την τελευ­ταία του πνοή αφή­νο­ντας πίσω του ένα μεγα­λειώ­δες εικα­στι­κό έργο.  Γνή­σιος πατριώ­της, πιστός στις αρχές, τους στό­χους και τα ιδα­νι­κά του ΚΚΕ, ποτι­σμέ­νος από την ελλη­νι­κή παρά­δο­ση, απο­τύ­πω­σε το μόχθο των αγρο­τών, τον αγώ­να των εργα­τών, το μεγά­λο αντι­φα­σι­στι­κό και τον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώ­να του λαού μας, τον ξεση­κω­μό του Πολυτεχνείου.

Ο Α. Τάσ­σος γεν­νή­θη­κε στη Μεσ­ση­νία. Σπού­δα­σε στην ΑΣΚΤ και μετά στο Παρί­σι, τη Ρώμη και τη Φλω­ρε­ντία. Το 1930 έγι­νε μέλος της ΟΚΝΕ. Μαθή­τευ­σε ζωγρα­φι­κή δίπλα στο Γιώρ­γο Κωτσά­κη και 16 ετών, το 1930, έγι­νε δεκτός στην Ανώ­τα­τη Σχο­λή Καλών Τεχνών. Μαθή­μα­τα γλυ­πτι­κής παρα­κο­λού­θη­σε στο εργα­στή­ριο του Θωμά Θωμό­που­λου και αργό­τε­ρα του Γιάν­νη Κεφαλ­λη­νού. Το 1939, με την απο­φοί­τη­σή του, άρχι­σε να συνερ­γά­ζε­ται με το περιο­δι­κό Νέα Εστία.

Ο αλβα­νι­κός πόλε­μος βρή­κε το δάσκα­λό του, τον Γιώρ­γο Κεφαλ­λη­νό και τους επί­λε­κτους μαθη­τές του, μπρο­στά­ρη­δες στην ενί­σχυ­ση του πρώ­του αντι­φα­σι­στι­κού αγώ­να των Ελλή­νων. Τα χρό­νια 1940–1944 ο Α. Τάσ­σος πήρε μέρος σαν στέ­λε­χος της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ. Η οργά­νω­ση της αντί­στα­σης, τον βρή­κε πρώ­το γραμ­μα­τέα του ΕΑΜ Καλ­λι­τε­χνών. Οι πιο επί­λε­κτοι μαθη­τές του Κεφαλ­λη­νού πρω­το­στά­τη­σαν με τα έργα τους στην προ­πα­γάν­δι­ση της ΕΑΜι­κής Αντί­στα­σης. Λ. Μαγ­γιώ­ρου, Β. Κατρά­κη, Φ. Ζαχα­ρί­ου, Μ. Μακρής, Σπ. Βασι­λεί­ου, Γραμ­μα­τό­που­λος, Γου­να­ρό­που­λος, Κανέλ­λης, Αστε­ριά­δης, Δαγκλής, Σικε­λιώ­της, Μεγα­λί­δης και άλλοι ζωγρά­φοι και χαρά­κτες προ­πα­γάν­δι­σαν με τα έργα τους τον επι­κό απε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώνα.

Ξεχω­ρι­στή και πολύ­τι­μη ήταν η προ­σφο­ρά του Τάσ­σου στον παρά­νο­μο αντι­στα­σια­κό Τύπο. Το σημα­ντι­κό­τε­ρο έντυ­πο του οργα­νω­μέ­νου αγώ­να του ελλη­νι­κού λαού για τη λευ­τε­ριά του ήταν το «Λεύ­κω­μα του ΕΛΑΣ — ΕΑΜ», που κυκλο­φό­ρη­σε στις 25 Μάρ­τη 1943 με ξυλο­γρα­φί­ες των: Βάσως Κατρά­κη, Λου­κί­ας Μαγ­γιώ­ρου, Τάσ­σου Αλε­βί­ζου και Γιώρ­γου Βελισ­σα­ρί­δη. Σημα­ντι­κή ήταν η συμ­με­το­χή του Τάσ­σου στα λευ­κώ­μα­τα που κυκλο­φό­ρη­σαν το 1945 («Για τη χιλιά­κρι­βη τη λευ­τε­ριά» και το «Θυσια­στή­ριο της λευ­τε­ριάς»). Παράλ­λη­λα με τη χαρα­κτι­κή, ο Τάσ­σος υπη­ρέ­τη­σε με μερά­κι την τέχνη του βιβλί­ου, ενώ για δώδε­κα χρό­νια ασχο­λή­θη­κε με το ελλη­νι­κό γραμ­μα­τό­ση­μο και ήταν ο πρώ­τος που του έδω­σε πολυχρωμία.

Το 1948 άρχι­σε να συνερ­γά­ζε­ται με τον Οργα­νι­σμό Εκδό­σε­ως Σχο­λι­κών Βιβλί­ων, συνερ­γα­σία της οποί­ας καρ­πός υπήρ­ξε η εικο­νο­γρά­φη­ση βιβλί­ων του Δημο­τι­κού και του Γυμνα­σί­ου. Το 1955 ως το 1967 συνερ­γά­στη­κε με τα Ελλη­νι­κά Ταχυ­δρο­μεία στο σχε­δια­σμό γραμ­μα­το­σή­μων. Τα προη­γού­με­να χρό­νια έγι­νε η πρώ­τη ανα­δρο­μι­κή έκθε­ση έργων του οργα­νω­μέ­νη από την ομά­δα “Στάθ­μη”, που την απο­τε­λού­σαν ο ίδιος και άλλοι αξιό­λο­γοι καλ­λι­τέ­χνες, και έλα­βε μέρος στη Μπιε­νά­λε της Βενε­τί­ας και του Λου­γκά­νο. Το 1959 ανέ­λα­βε τη διεύ­θυν­ση του τμή­μα­τος Γρα­φι­κών Τεχνών στο Αθη­ναϊ­κό Τεχνο­λο­γι­κό Ινστι­τού­το, όπου δίδα­σκε ως το 1967. Κατά τη διάρ­κεια της δικτα­το­ρί­ας έζη­σε αυτο­ε­ξό­ρι­στος στο εξω­τε­ρι­κό. Το 1977 μετά την κατάρ­ρευ­ση της χού­ντας, ήταν από τα ιδρυ­τι­κά μέλη της Πανελ­λή­νιας Πολι­τι­στι­κής Κίνη­σης. Υπήρ­ξε επί­σης μέλος του Δ.Σ. της Εθνι­κής Πινακοθήκης.

Παρά τις δυσκο­λί­ες και τις στε­ρή­σεις, ο Τάσ­σος πρω­το­στά­τη­σε στην ανά­πτυ­ξη του μαζι­κού, προ­ο­δευ­τι­κού πολι­τι­στι­κού κινή­μα­τος και παρέ­μει­νε μέχρι το τέλος της ζωής του στρα­τευ­μέ­νος στην υπό­θε­ση της πάλης για μια νέα κοι­νω­νία, δίκαιη, δημο­κρα­τι­κή και σοσιαλιστική.

(Η ανάρ­τη­ση στη­ρί­χτη­κε κυρί­ως σε κεί­με­να του Ριζοσπάστη)

Δια­βά­στε το παλαιό­τε­ρο αφιέ­ρω­μα στον Τάσσο

Τάσ­σος (Αλε­βί­ζος): Στους δρό­μους της επα­να­στα­τι­κής τέχνης