Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σαν σήμερα 30 Δεκεμβρίου 1922 σχηματίζεται η ΕΣΣΔ

Επι­μέ­λεια Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

30/12/1922: Ψηφίζεται η Διακήρυξη και το Σύμφωνο για το σχηματισμό της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ)

Στις 29 Δεκέμ­βρη 1922 συνήλ­θε η συν­διά­σκε­ψη των πλη­ρε­ξου­σί­ων των αντι­προ­σω­πειών  της Ρωσι­κής Σοβιε­τι­κής Σοσια­λι­στι­κής Δημο­κρα­τί­ας (ΣΣΔ),της  ΣΣΔ της Ουκρα­νί­ας, της ΣΣΔ της Λευ­κο­ρω­σί­ας και της ΣΔ της Υπερ­καυ­κα­σί­ας. Στη συν­διά­σκε­ψη συζη­τή­θη­καν τα σχέ­δια της Δια­κή­ρυ­ξης και της Συμ­φω­νί­ας για την ίδρυ­ση της Ένω­σης των Σοβιε­τι­κών Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών (ΕΣΣΔ) καθώς και για το 1ο Ενω­σια­κό Συνέ­δριο των Σοβιέτ που θα ακο­λου­θού­σε. Απο­φα­σί­στη­κε να επι­κυ­ρω­θούν βασι­κά στο συνέ­δριο η Δια­κή­ρυ­ξη και η Συμ­φω­νία και αμέ­σως μετά να εξε­τα­στούν και να επι­κυ­ρω­θούν ορι­στι­κά οι Κεντρι­κές Εκτε­λε­στι­κές Επι­τρο­πές των Ενω­σια­κών Δημο­κρα­τιών και το 2ο Συνέ­δριο των Σοβιέτ της ΕΣΣΔ.

Στις 30 Δεκέμ­βρη  του 1922 συνέρ­χε­ται στη Μόσχα (στο θεά­τρο Μπολ­σοι)  το 1ο Πανε­νω­σια­κό Συνέ­δριο των Σοβιέτ. Στο συνέ­δριο πήραν μέρος 1.727 αντι­πρό­σω­ποι από τη Ρωσι­κή ΣΣΔ,364 από τη ΣΣΔ Ουκρα­νί­ας, 33 από τη ΣΣΔ της Λευ­κο­ρω­σί­ας και 91 από τη ΣΣΔ της Υπερκαυκασίας.

Στις 12,45’ ο γερο­ντό­τε­ρος από τους αντι­προ­σώ­πους και μέλ­λος της ΠΚΕΕ Π.Γ. Σμι­ντό­βιτς κήρυ­ξε την έναρ­ξη των εργα­σιών του συνε­δρί­ου.  Ο Σμι­ντό­βιτς τόνι­σε ότι «η ομό­θυ­μη θέλη­ση των εργα­ζο­μέ­νων της Ουκρα­νί­ας, του Αζερμπαϊτζαν,της Γεωρ­γί­ας, της Αρμε­νί­ας και της Λευ­κο­ρω­σί­ας να συγ­χω­νευ­τούν οι ξεχω­ρι­στές σοβιε­τι­κές δημο­κρα­τί­ες σε ένα ενιαίο σύνο­λο , σε ένα ισχυ­ρό κρά­τος, σε μια ένω­ση σοσια­λι­στι­κών σοβιε­τι­κών δημο­κρα­τιών έχει εκφρα­στεί στα συνέ­δρια των Σοβιέτ των προ­α­να­φε­ρο­μέ­νων ΣΣΔ.Η θέλη­ση αυτή υπο­στη­ρί­χτη­κε με απε­ρί­γρα­πτο ενθου­σια­σμό από τους αντι­προ­σώ­πους των εργα­ζο­μέ­νων της ΡΣΣΔ στις εργα­σί­ες του 10ου Παν­ρω­σι­κού συνε­δρί­ου των Σοβιέτ…».

Θα πρέ­πει να σημειω­θεί ότι η συγκε­κρι­μέ­νη μορ­φή της ΕΣΣΔ ήταν σχέ­διο που επε­ξερ­γά­στη­κε ο ίδιος ο Λένιν. Το θέμα είχε απα­σχο­λή­σει την Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ρωσί­ας (μπολ­σε­βί­κων) τον Οκτώ­βρη του 1922. Στη συνε­δρί­α­ση εκεί­νη η πλειο­ψη­φία με επι­κε­φα­λής τον Λένιν απέρ­ρι­ψε την ιδέα της αυτο­νό­μη­σης, δηλα­δή της εθε­λο­ντι­κής εισό­δου των Σοβιε­τι­κών Δημο­κρα­τιών στη Σοβιε­τι­κή Ομο­σπον­δία Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών Ρωσί­ας (ΣΟΣΔΡ) με το δικαί­ω­μα της αυτο­νο­μί­ας. Ο Λένιν επέ­μει­νε σε μια δια­φο­ρε­τι­κή μορ­φή κρα­τι­κής οργά­νω­σης, στην οποία όλες οι Σοβιε­τι­κές Δημο­κρα­τί­ες θα συμ­με­τεί­χαν μαζί με τη ΣΟΣΔΡ ισότιμα.

Το σχέ­διο για την Ενω­ση εγκρί­θη­κε στις 10/12/1922 από το VII Συνέ­δριο των Σοβιέτ της Ουκρα­νί­ας και από το πρώ­το Συνέ­δριο των Σοβιέτ της Υπερ­καυ­κα­σί­ας. Επί­σης, στις 14/12, την Ενω­ση ενέ­κρι­νε το IV Συνέ­δριο των Σοβιέτ της Λευ­κο­ρω­σί­ας και στις 23/12 το X Συνέ­δριο των Σοβιέτ Ρωσί­ας. Προη­γή­θη­καν απο­φά­σεις  από τις κομ­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις των Σοβιε­τι­κών Δημο­κρα­τιών, καθώς και στα συνέ­δρια των Σοβιέτ και στις συγκε­ντρώ­σεις των εργα­ζο­μέ­νων που πραγματοποιήθηκαν.

Η Λενινιστική κληρονομιά

Σπου­δαία είναι η θεω­ρη­τι­κή κλη­ρο­νο­μιά του Β.Ι ΛΕΝΙΝ στο όλο ζήτη­μα. Στις σημειώ­σεις του «Σχε­τι­κά με το ζήτη­μα των  εθνο­τή­των ή το της «αυτο­νό­μη­σης» (30–31/12/1922- ΑΠΑΝΤΑ 45ος τόμος σελ. 356–362) τόνι­ζε χαρα­κτη­ρι­στι­κά ανα­φο­ρι­κά με τον διε­θνι­σμό του προ­λε­τα­ριά­του: «…Είναι απα­ραί­τη­το να ξεχω­ρί­σου­με τον εθνι­κι­σμό του έθνους που κατα­πιέ­ζει από τον εθνι­κι­σμό του έθνους που κατα­πιέ­ζε­ται, τον εθνι­κι­σμό του μεγά­λου έθνους από τον εθνι­κι­σμό του μικρού έθνους. Απέ­να­ντι στο δεύ­τε­ρο εθνι­κι­σμό πάντο­τε στην ιστο­ρι­κή πρα­κτι­κή εμείς, οι πολί­τες του μεγά­λου έθνους, είμα­στε υπεύ­θυ­νοι για τις αμέ­τρη­τες πρά­ξεις βίας και μάλι­στα κάτι περισ­σό­τε­ρο, χωρίς να το κατα­λα­βαί­νου­με πραγ­μα­το­ποιού­με αμέ­τρη­τες πρά­ξεις βίας και προσβολών…Γι’ αυτό ο διε­θνι­σμός του έθνους που κατα­πιέ­ζει ή του λεγό­με­νου «μεγάλου»έθνους  (αν και είναι μεγά­λο  μόνο με τους κατα­να­γκα­σμούς του…)  δεν πρέ­πει να σημαί­νει μόνο την τήρη­ση μιας τυπι­κής ισο­τι­μί­ας των εθνών, αλλά πρέ­πει να σημαί­νει και μια τέτοια ανι­σό­τη­τα που θα αντι­στάθ­μι­ζε από την πλευ­ρά του έθνους – κατα­πιε­στή, του έθνους του μεγά­λου, την ανι­σό­τη­τα εκεί­νη που δια­μορ­φώ­νε­ται πραγ­μα­τι­κά στη ζωή. Όποιος δεν το κατά­λα­βε αυτό, δεν κατά­λα­βε την πραγ­μα­τι­κή προ­λε­τα­ρια­κή στά­ση απέ­να­ντι στο εθνι­κό ζήτη­μα, έμει­νε ουσια­στι­κή στη μικρο­α­στι­κή άπο­ψη και γι’ αυτό δεν μπο­ρεί παρά να κατρα­κυ­λά­ει κάθε λεπτό προς τη μικρο­α­στι­κή αυτή άποψη…Το ζωτι­κό συμ­φέ­ρον της προ­λε­τα­ρια­κής  ταξι­κής πάλης απαι­τεί να μην φερ­νό­μα­στε ποτέ τυπι­κά απέ­να­ντι στο εθνι­κό ζήτη­μα αλλά πάντο­τε να παίρ­νου­με υπό­ψη μας την υπο­χρε­ω­τι­κή δια­φο­ρά ανά­με­σα στο προ­λε­τα­ριά­το του έθνους που κατα­πιέ­ζε­ται (ή του μικρού) και στον προ­λε­τά­ριο του έθνους που κατα­πιέ­ζει (ή του μεγάλου)..» 

Οι αποφάσεις

Τα κεί­με­να της Δια­κή­ρυ­ξης και της Συμ­φω­νί­ας για την ίδρυ­ση της ΕΣΣΔ τα διά­βα­σε στο συνέ­δριο ο Ι.Β. Στά­λιν. (Σ’αυτόν είχε ανα­τε­θεί εξάλ­λου νωρί­τε­ρα  από την ολο­μέ­λεια , 6/10, της Κ.Ε του ΚΚΡ (μπ)  η επε­ξερ­γα­σία των συνταγ­μα­τι­κών αρχών της ΕΣΣΔ μαζί με επι­φα­νή στε­λέ­χη του κόμ­μα­τος όπως Καλί­νιν, Κίροφ Τσι­τσέ­ριν, Φρούν­ζε κ.α).

Μιλώ­ντας ο ΣΤΑΛΙΝ τόνι­σε:  «Η σημε­ρι­νή μέρα  απο­τε­λεί στρο­φή στην ιστο­ρία της σοβιε­τι­κής εξου­σί­ας. Τοπο­θε­τεί ένα ορό­ση­μο ανά­με­σα στην παλιά περί­ο­δο που πέρα­σε πια, τότε που οι Σοβιε­τι­κές Δημο­κρα­τί­ες, αν και δρού­σαν από κοι­νού, τρα­βού­σαν χωρι­στά, απα­σχο­λη­μέ­νες πρώτ’ απ’ όλα με το ζήτη­μα της δικής τους ύπαρ­ξης, και στην περί­ο­δο που άρχι­σε κιό­λας τώρα που μπαί­νει τέρ­μα στη χωρι­στή ύπαρ­ξη των Σοβιε­τι­κών Δημο­κρα­τιών, τώρα που οι Δημο­κρα­τί­ες ενώ­νο­νται σ’ ένα ενιαίο ενω­σια­κό κρά­τος, για να κατα­πο­λε­μή­σουν με επι­τυ­χία το οικο­νο­μι­κό ξεχαρ­βά­λω­μα, τώρα που η σοβιε­τι­κή εξου­σία δε σκέ­φτε­ται μόνο για την ύπαρ­ξή της, αλλά και για το πώς θα εξε­λι­χτεί σε μια σοβα­ρή διε­θνή δύνα­μη που θα μπο­ρεί να επι­δρά πάνω στη διε­θνή κατά­στα­ση και θα μπο­ρεί να την αλλά­ζει προς το συμ­φέ­ρον των εργαζομένων».

Η Δια­κή­ρυ­ξη σημεί­ω­νε πως μόνο  στη χώρα των Σοβιέτ, μόνο στις συν­θή­κες της δικτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του που συσπεί­ρω­σε γύρω της την  πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού έγι­νε δυνα­τόν να εξα­φα­νι­στεί η κατα­πί­ε­ση των εθνο­τή­των, να δημιουρ­γη­θεί κατά­στα­ση αμοι­βαί­ας εμπι­στο­σύ­νης και να μπουν οι βάσεις της αδελ­φι­κής συνερ­γα­σί­ας των λαών. Στη Δια­κή­ρυ­ξη ανα­φε­ρό­ταν οι λόγοι που επι­βά­λα­νε επι­τα­κτι­κά να δημιουρ­γη­θεί η ΕΣΣΔ και δια­κη­ρύσ­σο­νταν η ισο­τι­μία και ο προ­αι­ρε­τι­κός χαρα­κτή­ρας της ένω­σης. «Η θέλη­ση των λαών των Σοβιε­τι­κών Δημο­κρα­τιών που μόλις τελευ­ταία συνήλ­θαν τα συνέ­δρια των Σοβιέτ τους και πήραν ομό­φω­να την από­φα­ση να ιδρυ­θεί η ΕΣΣΔ είναι μία σίγου­ρη εγγύ­η­ση πως η Ένω­ση αυτή είναι προ­αι­ρε­τι­κή ένω­ση ισό­τι­μων λαών, πως κάθε δημο­κρα­τία έχει εξα­σφα­λι­σμέ­νο το δικαί­ω­μα να απο­χω­ρή­σει ελεύ­θε­ρα από την Ένω­ση, πως όλες οι σοβιε­τι­κές σοσια­λι­στι­κές δημο­κρα­τί­ες μπο­ρούν ελεύ­θε­ρα να μπουν στην Ένωση».

Η Συμ­φω­νία για το σχη­μα­τι­σμό της ΕΣΣΔ καθό­ρι­ζε κυρί­ως την αρμο­διό­τη­τα και τα καθή­κο­ντα των ανώ­τε­ρων κρα­τι­κών οργά­νων της Ένω­σης, τον τρό­πο που θα γίνο­νται οι εκλο­γές των αντι­προ­σώ­πων όρι­ζε τη  σημαία, το έμβλη­μα και την κρα­τι­κή σφρα­γί­δα της Ένω­σης. Πρω­τεύ­ου­σα της ΕΣΣΔ εκλέ­χτη­κε η Μόσχα. Η Συμ­φω­νία προ­έ­βλε­πε πως κάθε δημο­κρα­τία έχει το δικαί­ω­μα της ελεύ­θε­ρης εξό­δου από την Ένωση

Η Συμφωνία-Συνθήκη αποτελείτο από πρόλογο και 26 άρθρα

Στον πρό­λο­γο ορί­ζε­ται ότι η Ρωσι­κή Σοβιε­τι­κή Ομο­σπον­δια­κή Σοσια­λι­στι­κή Δημο­κρα­τία, η Σοσια­λι­στι­κή Σοβιε­τι­κή Δημο­κρα­τία της Ουκρα­νί­ας, η Σοσια­λι­στι­κή Σοβιε­τι­κή Δημο­κρα­τία της Λευ­κο­ρω­σί­ας και η Σοσια­λι­στι­κή Ομο­σπον­δια­κή Σοβιε­τι­κή Δημο­κρα­τία της Υπερ­καυ­κα­σί­ας (που περι­λαμ­βά­νει Γεωρ­γία, Αζερ­μπαϊ­τζάν και Αρμε­νία) ενερ­γώ­ντας με ελεύ­θε­ρη βού­λη­ση, συμ­φω­νούν να δημιουρ­γή­σουν την Ένω­ση Σοβιε­τι­κών Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών, που διέ­πε­ται από τα άρθρα που απα­ριθ­μού­νται στην συνθήκη.

Το Άρθρο 1 ανα­φέ­ρει την αρμο­διό­τη­τα των καθη­κό­ντων που θα έχουν οι αρχές της Ένω­σης. Αυτές περι­λαμ­βά­νουν όλες τις εξω­τε­ρι­κές υπο­θέ­σεις, διε­θνείς σχέ­σεις, αλλα­γή εξω­τε­ρι­κών συνό­ρων, διεύ­ρυν­ση της Ένω­σης με την απο­δο­χή νέων δημο­κρα­τιών· κήρυ­ξη πολέ­μου και συμ­φω­νία ειρή­νης, εξω­τε­ρι­κό και εσω­τε­ρι­κό εμπό­ριο· εξου­σία στην οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη, δημιουρ­γία ενιαί­ας ταχυ­δρο­μι­κής και μετα­φο­ρι­κής υπη­ρε­σί­ας, ένο­πλες δυνά­μεις· εσω­τε­ρι­κή μετα­νά­στευ­ση· δημιουρ­γία υπη­ρε­σιών ενιαί­ου δικα­στι­κού κλά­δου, παι­δεί­ας και υγειο­νο­μι­κής περί­θαλ­ψης καθώς επί­σης ενο­ποί­η­σης όλων των μονά­δων μέτρη­σης. Όλα τα παρα­πά­νω θα ελέγ­χο­νται συγκε­κρι­μέ­να κατευ­θεί­αν από την κυβέρ­νη­ση της Ένω­σης. Επι­πλέ­ον, στην τελευ­ταία πρό­τα­ση ανα­φέ­ρε­ται ρητά, ότι οι αρχές της Ένω­σης θα μπο­ρού­σαν τώρα να ανα­τρέ­ψουν πρά­ξεις των αρχών όλων των Δημο­κρα­τιών (είτε είναι το Συνέ­δριο των Σοβιέτ, το Σοβιέτ των Λαϊ­κών Επι­τρό­πων ή της Κεντρι­κής Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής) που θα κρί­νο­νταν ότι παρα­βαί­νουν την Συνθήκη.

Τα Άρθρα 2–10 καθό­ρι­ζαν την δομή των ανω­τά­των αρχών της Ένω­σης. Η νομο­θε­τι­κή εξου­σία, σύμ­φω­να με την συν­θή­κη, ήταν το Συνέ­δριο των Σοβιέτ της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και μετα­ξύ των συνε­δριά­σε­ων αυτή πραγ­μα­το­ποιεί­το από την Κεντρι­κή Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή της Σοβιε­τι­κής Ένωσης.

Το Άρθρο 11 διό­ρι­ζε την εκτε­λε­στι­κή εξου­σία, το Συμ­βού­λιο των Λαϊ­κών Επι­τρό­πων. Τα μέλη του συμ­βου­λί­ου διο­ρί­στη­καν από την ΚΕΕ, και περι­λάμ­βα­νε δέκα χαρ­το­φυ­λά­κια (κομι­σα­ριά­τα ή επι­τρο­πά­τα) καθώς επί­σης έναν πρό­ε­δρο και τους βοη­θούς του.

Το Άρθρο 12 καθό­ρι­ζε τα καθή­κο­ντα του Ανω­τά­του Δικα­στη­ρί­ου της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης (υπό τον έλεγ­χο της ΚΕΕ)

Τα Άρθρα 13–17 καθό­ρι­ζαν το πλαί­σιο για τις νομι­κές δια­δι­κα­σί­ες μετα­ξύ των ανω­τά­των οργά­νων της Ένω­σης  και εκεί­νων της κάθε δημο­κρα­τί­ας. Όλα τα δια­τάγ­μα­τα από την ΚΕΕ της Ένω­σης ίσχυαν για κάθε δημο­κρα­τία . Επι­βε­βαιω­νό­ταν επί­σης, η πολύ­γλωσ­ση πλευ­ρά της Ένω­σης, διευ­κρι­νί­ζο­ντας ότι όλα τα δια­τάγ­μα­τα της Ένω­σης πρέ­πει να τυπώ­νο­νται στην επί­ση­μη γλώσ­σα κάθε ιδρυ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας (Ρωσι­κά, Ουκρα­νι­κά, Λευ­κο­ρω­σι­κά, Γεωρ­για­νά, Αρμε­νι­κά και Τουρ­κίτς (δηλ. Αζέρικα)

Το Άρθρο 18 απα­ριθ­μεί τις εξου­σί­ες που πρέ­πει να δια­τη­ρή­σουν οι Δημο­κρα­τί­ες και προσ­διό­ρι­ζε τα αντί­στοι­χα Συμ­βού­λια των Λαϊ­κών Επι­τρό­πων, το καθέ­να να έχει πρό­ε­δρο, τους βοη­θούς του, έντε­κα χαρ­το­φυ­λά­κια και αντι­προ­σώ­πους με συμ­βου­λευ­τι­κή ψήφο των δια­φό­ρων επι­τρο­πά­των σε επί­πε­δο Ένω­σης, ιδιαί­τε­ρα των εξω­τε­ρι­κών υπο­θέ­σε­ων, άμυ­νας, εξω­τε­ρι­κού εμπο­ρί­ου, μετα­φο­ρών και logistics.

Ταυ­τό­χρο­να, το Άρθρο 19 διευ­κρί­νι­ζε ότι τα όργα­να σε επί­πε­δο δημο­κρα­τί­ας, το Ανώ­τα­το Σοβιέτ Εθνι­κής Οικο­νο­μί­ας  τα επι­τρο­πά­τα επι­σι­τι­σμού, οικο­νο­μι­κών και εργα­σί­ας, καθώς και ο Σοβιε­τι­κός έλεγ­χος αν και υπο­ταγ­μέ­να στις αρχές των Δημο­κρα­τιών, οι δρα­στη­ριό­τη­τές τους έπρε­πε να ρυθ­μί­ζο­νται από την ΚΕΕ της Ένωσης.

Το Άρθρο 20 πραγ­μα­τευό­ταν ότι οι προ­ϋ­πο­λο­γι­σμοί των Δημο­κρα­τιών θα απο­τε­λού­σαν τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό της Ένω­σης, και ότι όλα τα έμμε­σα έξο­δα και οι δαπά­νες θα καθο­ρί­ζο­νταν από την ΚΕΕ της Ένω­σης. Επι­πλέ­ον, η τελευ­ταία θα καθό­ρι­ζε επί­σης το μερί­διο των κερ­δών, εάν υπήρ­χαν, που κάθε Δημο­κρα­τία θα λάμβανε.

Τα Άρθρα 21–23 δημιούρ­γη­σαν την ενιαία Σοβιε­τι­κή υπη­κο­ό­τη­τα, τα σύμ­βο­λα του κρά­τους (σημαία, εθνι­κό ύμνο και θυρεό) , και καθό­ρι­σαν την πρω­τεύ­ου­σα στης Ένω­σης στην Μόσχα (23).

Το Άρθρο 24 απαί­τη­σε όπως οι δημο­κρα­τί­ες τρο­πο­ποι­ή­σουν τα συντάγ­μα­τά τους όσον αφο­ρά την συνθήκη.

Το Άρθρο 25 διευ­κρί­νι­ζε ότι οι όποιες τρο­πο­ποι­ή­σεις, προ­σθή­κες ή αλλα­γές στην συν­θή­κη μπο­ρούν να γίνουν μόνο από το Συνέ­δριο των Σοβιέτ της Ένωσης.

Το Άρθρο 26 επι­κύ­ρω­σε το άρθρο στην δια­κή­ρυ­ξη, όπου κάθε δημο­κρα­τία έχει το δικαί­ω­μα να εγκα­τα­λεί­ψει την Ένωση.

Το 1ο Συνέ­δριο των Σοβιέτ εξέ­λε­ξε ανώ­τα­το όργα­νο εξου­σί­ας της ΕΣΣΔ την Κεντρι­κή Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή (ΚΕΕ) της ΕΣΣΔ με προ­έ­δρους τους Μ. Ι. Καλί­νιν, Γ. Ι. Πετρόφ­σκι, Ν. Ν. Ναρι­μά­νοφ και Α. Γ. Τσερ­βια­κόφ. Στη δεύ­τε­ρη σύνο­δο της ΚΕΕ σχη­μα­τί­στη­κε η κυβέρ­νη­ση της ΕΣΣΔ, το Συμ­βού­λιο των Επι­τρό­πων του Λαού, με επι­κε­φα­λής τον Λένιν.

Η ιστορική σημασία της ίδρυσης

Το στίγ­μα της κοσμοϊ­στο­ρι­κής σημα­σί­ας του γεγο­νό­τος δίνει ανά­γλυ­φα ο εκπρό­σω­πος της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς Β. Κολά­ροφ κατά τον χαι­ρε­τσι­μό του : « Η ιστο­ρι­κή  σημα­σία του γεγο­νό­τος αυτού είναι ολο­φά­νε­ρη σε όλο τον κόσμο. Από τότε που αρχί­ζει η ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας είναι η πρώ­τη φορά που οι μάζες πολυά­ριθ­μων λαών που κατοι­κούν σε μια τόσο απέ­ρα­ντη εδα­φι­κά έκτα­ση χρη­σι­μο­ποιούν το δικαί­ω­να να δια­φε­ντεύ­ουν οι ίδιοι τον εαυ­τό τους».

Το ιστο­ρι­κό αυτό γεγο­νός ήταν απο­τέ­λε­σμα των εξε­λί­ξε­ων του σοσια­λι­στι­κού μετα­σχη­μα­τι­σμού της απέ­ρα­ντης χώρας, δείγ­μα των δυνα­το­τή­των της να ενώ­σει τους εργα­ζό­με­νους δια­φό­ρων εθνο­τή­των και ταυ­τό­χρο­να άνοι­ξε νέες προ­ο­πτι­κές μέσω αυτής της συνερ­γα­σί­ας υλι­κής και πνευ­μα­τι­κής ανά­πτυ­ξης των λαών αυτών. Ήταν ένα πλέ­ον φωτει­νό παρά­δειγ­μα για τη δυνα­τό­τη­τα λει­τουρ­γί­ας σε ισό­τι­μη –διε­θνι­στι­κή- βάση ενός πολυ­ε­θνι­κού κρά­τους που η βάση του  ήταν η εργα­τι­κή τάξη και η εξου­σία της.

 

Πηγές:

Ακα­δη­μία Επι­στη­μών ΕΣΣΔ: Παγκό­σμια Ιστο­ρία, τόμος Η’, εκδό­σεις «Μέλισ­σα»

Μεγά­λη Σοβιε­τι­κή Εγκυκλοπαίδεια

ΑΠΑΝΤΑ ΛΕΝΙΝ

ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΑΛΙΝ

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο