Κατ’ απαίτηση της Εκκλησίας βγαίνουν «εκτός ύλης» από το μάθημα των θρησκευτικών τα τραγούδια των Νικόλα Άσιμου («Ο Μπαγάσας»), Διονύση Σαββόπουλου («Συννεφούλα») και στιχοι από το τραγού «Umbrella» της Ριάνα. Αφαιρείται επίσης ένα ινδιάνικο παραδοσιακό παραμύθι («Ο Άνεμος») για τον άνεμο που απήγαγε την κόρη ενός ινδιάνου φύλαρχου. Επίσης, αφαιρέθηκε από το εκπαιδευτικό υλικό της Β’ Λυκείου μια γελοιογραφία του Economist για τους θρησκευτικούς πολέμους καθώς σύμφωνα με την εκκλησία εξέτρεφε «αντιθρησκευτικά» αισθήματα στους μαθητές. Στη γελοιογραφία απεικονίζεται ένα πεδίο μάχης γεμάτο με νεκρούς και ένας ενας, που έχει επιζήσει, αναφέρει: «όλα ξεκίνησαν με μια διαφωνία ποιανού ο Θεός ήταν πιο ειρηνικός, καλοσυνάτος και συγχωρητικός».
Ακόμα, η Εκκλησία ζήτησε στην Ά Γυμνασίου να δηλωθεί με σαφήνεια στους μαθητές ότι η γιόγκα δεν είναι γυμναστική αλλά θρησκευτική πρακτική.
Τέλος, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας (η κυβέρνηση) δεσμεύτηκε, πως το υλικό μαθητείας που θα αποτελέσει τα βιβλία για το σχολικό έτος 2018–2019 «πριν τυπωθεί, θα τεθεί εις την διάθεσιν της Εκκλησίας για την απαιτουμένη δογματική παρακολούθηση» (Περιττό να αναρωτηθείτε σε ποια άλλη χώρα η το κράτος παραχωρεί στην Εκκλησία το δικαίωμα να αποφασίζει τι θα διδαχτούν τα παιδιά στο σχολείο).
Βέβαια προηγήθηκε μια διαδικασία κατά την οποία ήρθησαν οι «παρεξηγήσεις» κυβέρνησης και Εκκλησίας.
«Αδειανό πουκάμισο», δηλαδή, η πολυδιαφημισμένη «μετωπική σύγκρουση» με την Εκκλησία , που ήταν μια απλή… παρεξήγηση και πέρασε (Αφού βέβαια για κάποιο διάστημα αξιοποιήθηκε από την κυβέρνηση για επίδειξη προοδευτικότητας για να καλύπτει την αντιλαϊκή πολιτική της).
Γεγονός όμως είναι, πέρα από την αναμενόμενη κωλοτούμπα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και της επικαιρότητας του αιτήματος διαχωρισμού κράτους – Εκκλησίας (ένας αστικός εκσυγχρονισμός είναι και τίποτα περισσότερο), τα τελευταία χρόνια με πολλούς τρόπους η Εκκλησία προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία της και ειδικά δε με αφορμή το μάθημα των θρησκευτικών, εκτός από την επίδειξη ισχύος, ξεδιπλώθηκε μια ιδεολογικού τύπου παρέμβαση.
Το σχετικά καινούργιο στοιχείο στην αντιπαράθεση αυτή το τελευταίο διάστημα είναι κυρίως οι πολύ ανεβασμένοι τόνοι και το ιδεολογικό πρόσημο των επιχειρημάτων που χρησιμοποίησε ο ανώτατος κλήρος της χώρας (π.χ. επιστολή του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου στους πολιτικούς αρχηγούς), που θυμίζει τον εκκλησιαστικό λόγο παλιότερων, σκοτεινών εποχών της ιστορίας μας .
Επίσης, το κάλεσμα για επιστροφή στο πιο σκοτεινό ιστορικό παρελθόν δεν περιορίζεται μόνο στη χώρα μας, επιχειρείται σε πολλά μέρη του κόσμου, με διάφορα ονόματα, συνθήματα και τρόπους και ανεξάρτητα απ’ το πλειοψηφούν θρησκευτικό δόγμα σε κάθε χώρα ή περιοχή. Πρόκειται για «σημεία των καιρών», που συνοδεύουν την παρακμή του καπιταλισμού.
Τέλος καταρρίπτεται το βασικό αφήγημα της κυβέρνησης. Να ντύνεται με τα κουρέλια ενός ψευτο-«προοδευτισμού», που τάχα παρά τις αντιξοότητες και τους «θεούς και δαίμονες» που της επιτίθενται, δε διστάζει να τα βάλει με τα «ιερά και τα όσια» του συστήματος, τις «αντιδραστικές δυνάμεις», τους αναχρονισμούς και κάθε είδους «συμφέροντα». Που στο κάτω — κάτω μπορεί να μην μπορεί να κάνει πολλά μέσα στο «ασφυκτικό πλαίσιο», μπορεί να υπογράφει και να υλοποιεί μνημόνια και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που επιτάσσουν οι ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά τουλάχιστον προσπαθεί να κάνει 2–3 σημαντικές αλλαγές με «αριστερό» προσανατολισμό και «ταξικό πρόσημο». Ούτε αυτό το μπορεί γιατί πλέον έχει ταχθεί στην υπηρεσία του συστήματος και των πυλώνων του.
Ο ρόλος της θρησκείας στον καπιταλισμό, συζήτηση με τον Περικλή Παυλίδη (Ηχητικό)
