Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σαράντα+ χρόνια μονο_πολυ_τονικές περιπέτειες

Σαν σήμε­ρα 1977, εφαρ­μό­ζε­ται η εγκύ­κλιος, σύμ­φω­να με την οποία όλα τα δημό­σια έγγρα­φα στην Ελλά­δα θα συντάσ­σο­νται στη Δημο­τι­κή ενώ ένα χρό­νο πριν το 1976 ξεκί­νη­σε η κου­βέ­ντα για το μονο­το­νι­κό, ενώ έτρε­χαν οι μετα­δι­κτα­το­ρι­κές καπι­τα­λι­στι­κές ανα­διαρ­θρώ­σεις — μεταρ­ρυθ­μί­σεις στο εποι­κο­δό­μη­μα καθιε­ρώ­νο­νταςστα χαρ­τιά, «γλώσ­σα διδα­σκα­λί­ας, αντι­κεί­με­νο της διδα­σκα­λί­ας και γλώσ­σα των διδα­κτι­κών βιβλί­ων, Νεο­ελ­λη­νι­κή», με τη διευ­κρί­νι­ση ότι «Ως νεο­ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα νοεί­ται η … δημο­τι­κή άνευ ιδιω­μα­τι­σμών και ακρο­τή­των»

Εν έτει 2022 ‑45 χρό­νια μετά ο επι­φυλ­λι­δο­γρά­φος της «Καθη­με­ρι­νής» Χρή­στος Γιαν­να­ράς ξανα­χτύ­πη­σε δια­πο­τι­σμέ­νος από τη μετα­φυ­σι­κή φιλο­σο­φία της θεο­κρα­τί­ας που διδά­χτη­κε στη Γερ­μα­νία (σσ. σπού­δα­σε θεο­λό­γος στην Αθή­να κατά τα «πέτρι­να χρό­νια» όταν το επί­ση­μο αστι­κό κρά­τος παρέα με το παρα­κρά­τος, έστη­ναν τη «νέα Ελλά­δα» στ ανα­μορ­φω­τή­ρια της μαρ­τυ­ρι­κής Μακρο­νή­σου και συνέ­χι­σε σε Βόν­νη και Σορ­βόν­νη σημά­δε­ψαν το μεσαιω­νι­κό του πνεύμα).

Αντι­λή­ψεις τον κάνουν κάθε μέρα να υπερ­βαί­νει εαυ­τόν περ­νώ­ντας από τη «στα­λι­νι­κή Σοβιε­τία» — ως «εφιαλ­τι­κή απει­λή κομ­μου­νι­στι­κού ολο­κλη­ρω­τι­σμού» και το ΝΑΤΟ ως «οχυ­ρή άμυ­να συμ­μα­χί­ας χωρών απέ­να­ντι στον μαρ­ξι­στι­κό κίν­δυ­νο», ζητώ­ντας μάλι­στα να εντα­χθεί στο ΝΑΤΟ και η Ουκρα­νία, προ­κει­μέ­νου να εγκα­τα­στα­θούν εκεί, πολε­μι­κές βάσεις των ΗΠΑ, ώστε «να απε­ξαρ­τη­θεί η από τους ιστο­ρι­κούς, φυλε­τι­κούς, πολι­τι­σμι­κούς, εκκλη­σια­στι­κούς δεσμούς της με τη Ρωσία» σε ένα «ιστο­ρι­κό έγκλη­μα – στίγ­μα ντρο­πής για τον Ελλη­νι­σμό και την ιστο­ρία του» (!!). Ποιο είναι αυτό; Η καθιέ­ρω­ση του μονο­το­νι­κού συστήματος!

(γρά­φει μετα­ξύ άλλων)

Συμπλη­ρώ­νο­νται φέτος (2022) σαρά­ντα χρό­νια από την επι­βο­λή της μονο­το­νι­κής γρα­φής στην ελλη­νι­κή γλώσ­σα. Δεν ήταν κρα­τι­κή η επι­βο­λή, δεν την απο­φά­σι­σε η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία. Για ένα τέτοιο θέμα, που έκρι­νε τη συνέ­χεια ή την άρνη­ση συνέ­χειας χιλιά­δων χρό­νων ιστο­ρί­ας του Ελλη­νι­σμού, τη ρήξη την απο­φά­σι­σαν τριά­ντα περί­που κυβερ­νη­τι­κοί βου­λευ­τές (το ένα δέκα­το της Ολο­μέ­λειας), μετά τα μεσά­νυ­χτα, και με την αντι­πο­λί­τευ­ση να έχει απο­χω­ρή­σει από τη Βου­λή σε φυγο­μα­χία ασύγγνωστη.

Από τότε, καμιά κυβέρ­νη­ση, οποιασ­δή­πο­τε κομ­μα­τι­κής σύν­θε­σης και πλειο­ψη­φί­ας, δεν θέλη­σε (ή δεν τόλ­μη­σε) να απο­κα­τα­στή­σει τις συνέ­πειες του ιστο­ρι­κού εκεί­νου εγκλή­μα­τος – στίγ­μα­τος ντρο­πής για τον Ελλη­νι­σμό και την ιστο­ρία του. Αν μετρή­σει κανείς τις συνέ­πειες που είχε το αυθαί­ρε­το πρα­ξι­κό­πη­μα, για την ιστο­ρι­κή συνέ­χεια και τη συνεί­δη­ση δια­χρο­νι­κής ενό­τη­τας του Ελλη­νι­σμού, σίγου­ρα θα απο­ρή­σει που το μονο­το­νι­κό στην Ελλά­δα δεν προ­κά­λε­σε οδυ­νη­ρό εμφύ­λιο. Ωσάν κάποια Ανώ­τα­τη Αρχή, υπερ­κομ­μα­τι­κή, να επέ­βα­λε σιω­πη­ρά την έσχα­της δου­λο­πρέ­πειας χρη­σι­μο­θη­ρι­κή ομο­φρο­σύ­νη στους Ελληνώνυμους.

Ακό­μα και στο άλλο­τε κοι­νω­νι­κό κύτ­τα­ρο της εκκλη­σια­στι­κής ενο­ρί­ας και επι­σκο­πής (ή, μάλ­λον, κυρί­ως εκεί) απο­δεί­χθη­κε απο­λύ­τως πρω­τεύ­ου­σα η επι­δί­ω­ξη της ατο­μο­κε­ντρι­κής ωφελιμότητας.
(…)

Προη­γή­θη­κε ο εκπρο­τε­στα­ντι­σμός της Εκκλη­σί­ας στην Ελλά­δα και ακο­λού­θη­σε η ευτέ­λεια του αδη­φά­γου κατα­να­λω­τι­σμού. Ευσε­βι­σμός και κατα­να­λω­τι­σμός είναι τα δύο πανο­μοιό­τυ­πα έκγο­να του ατο­μο­κε­ντρι­σμού, της ωφελιμοθηρίας.

Σε επί­πε­δο θεσμών εκφρά­στη­καν με την υπο­κα­τά­στα­ση της ενο­ρί­ας – γει­το­νιάς – κοι­νό­τη­τας από τις κομ­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις (ΚΟΒΑ –σσ. sic!!) ή τους «Κύκλους Μελέ­της Αγί­ας Γρα­φής» ή «παρε­ού­λες της πρέ­φας» ή ό,τι ανάλογο.

(…)
Με τη μονο­το­νι­κή γρα­φή τελειώ­νει ιστο­ρι­κά ο Ελλη­νι­σμός – όποιος δεν συνει­δη­το­ποιεί το μέγε­θος της κατα­στρο­φής, επι­τρέ­πει απλώς να αμφι­βάλ­λου­με για τη γνω­στι­κή του καλ­λιέρ­γεια και επάρ­κεια. Ασφα­λώς, είναι το σύνο­λο πολι­τι­σμι­κό μας «παρά­δειγ­μα» που προ­τάσ­σει τη χρη­στι­κή ευκο­λία της συμ­βα­τι­κής σημα­ντι­κής αδια­φο­ρώ­ντας παγε­ρά για τη γνώ­ση που κερ­δί­ζε­ται μόνο με το αυθυ­περ­βα­τι­κό άθλη­μα της σχέ­σης, την εμπει­ρι­κή καθο­λι­κό­τη­τα της σχέ­σης – τη γλώσ­σα ως άθλη­μα αυθυ­περ­βα­τι­κής γνώσης.

Είναι πια πολύ αργά για να αρχί­σου­με να συζη­τά­με για τη «σωτη­ρία» της γλώσ­σας μας, δηλα­δή του Ελληνισμού.

«Η Δίκη των τόνων»

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακαβάνης //

Το χει­μώ­να του 1941 — 1942, που η χώρα βρι­σκό­ταν υπό φασι­στι­κή κατο­χή και τα πτώ­μα­τα από την πεί­να γέμι­ζαν τους δρό­μους της Αθή­νας, οι καθη­γη­τές της Φιλο­σο­φι­κής Σχο­λής πάσχι­ζαν να σώσουν το έθνος από το μονο­το­νι­κό σύστη­μα με «εγκλη­μα­τι­κόν απέ­να­ντι του έθνους χαρα­κτή­ρα», που χρη­σι­μο­ποί­η­σε ο καθη­γη­τής Ι. Κακρι­δής στο βιβλίο του «Ελλη­νι­κή Κλα­σι­κή Παι­δεία» το Νοέμ­βρη του 1939! Η Φιλο­σο­φι­κή Σχο­λή του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών θυμή­θη­κε τότε — τη στιγ­μή που ο κατα­κτη­τής έσφιγ­γε το βρό­χο στο λαι­μό του ελλη­νι­κού λαού — πως από την κατάρ­γη­ση των τόνων «κιν­δυ­νεύ­ουν τα πάτρια» και το Πει­θαρ­χι­κό Συμ­βού­λιο κάλε­σε τον Ι. Κακρι­δή σε απολογία.

Μια ενέρ­γεια που μετέ­θε­τε το ζήτη­μα του εθνι­κού κιν­δύ­νου, από τους κατα­κτη­τές και συνερ­γά­τες τους, στον καθη­γη­τή Ι. Κακρι­δή, που έκα­νε μια ανα­γεν­νη­τι­κή προ­σπά­θεια, ξεσή­κω­σε την οργή και την αγα­νά­κτη­ση όλων των πνευ­μα­τι­κών ανθρώπων.

Ήταν μια «πατριω­τι­κή» ενέρ­γεια, που ο Μ. Τρια­ντα­φυλ­λί­δης χαρα­κτή­ρι­σε «πατριω­τι­σμό της περι­σπω­μέ­νης».

«Η Δίκη των τόνων», που έγι­νε στο όνο­μα της «γλωσ­σι­κής ενό­τη­τας της ελλη­νι­κής φυλής», ξεκί­νη­σε το Νοέμ­βρη του 1941 και ολο­κλη­ρώ­θη­κε τον Αύγου­στο του 1942 με την από­φα­ση του Πει­θαρ­χι­κού Συμ­βου­λί­ου της Φιλο­σο­φι­κής Σχο­λής για δίμη­νη παύ­ση του Ι. Κακρι­δή.

Ο Κ. Βάρ­να­λης γρά­φει σε χρο­νο­γρά­φη­μά του με τον τίτλο «Ορθο­γρα­φο­μα­χία»: «Δεν υπάρ­χει σχε­δόν άνθρω­πος που να μην έγι­νε σοβα­ρός με τις σημε­ρι­νές συν­θή­κες της ζωής και δεν υπάρ­χει επί­σης άνθρω­πος που να συγ­χύ­ζει τα ζωτι­κά προ­βλή­μα­τα με τις μπα­γκα­τέ­λες. Κι όμως, η φιλο­σο­φι­κή σχο­λή του αθη­ναϊ­κού Πανε­πι­στη­μί­ου θυμή­θη­κε τα δημο­κο­πι­κά κλέη της μιστριω­τι­κής επο­χής και εξε­στρά­τευ­σε ενα­ντί­ον του κ. Ι. Κακρι­δή, επει­δή ο κ. καθη­γη­τής εφό­νευ­σε ασπλά­χνως τους τόνους και τα πνεύ­μα­τα της ελλη­νι­κής γρα­φής…».

Η συζή­τη­ση κι αντι­δι­κία που άρχι­σε με τη «Δίκη των τόνων», μια αντι­δι­κία ουσια­στι­κά ανά­με­σα σε δυο κόσμους, φού­ντω­σε με την έκδο­ση από τον Οργα­νι­σμό Εκδό­σε­ως Σχο­λι­κών Βιβλί­ων της Νεο­ελ­λη­νι­κής Γραμ­μα­τι­κής της Δημο­τι­κής Γλώσ­σας του Μανό­λη Τρια­ντα­φυλ­λί­δη (αρχές 1942).

Οι συζη­τή­σεις για τη γλώσ­σα εκεί­νη την τρα­γι­κή ώρα δεν ήταν μια άγο­νη, ανε­δα­φι­κή και σχο­λα­στι­κή βυζα­ντι­νο­λο­γία. Γίνο­νταν με την προ­ο­πτι­κή μιας γενι­κό­τε­ρης αλλα­γής στην απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη Ελλά­δα, όπου θα λυνό­ταν και το γλωσ­σι­κό. Και μ’ αυτήν την έννοια οι συζη­τή­σεις είχαν έντο­νο αντι­στα­σια­κό χαρα­κτή­ρα. Μα δεν περιο­ρί­ζο­νταν μόνο στη γλώσ­σα. Στην απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη Ελλά­δα έπρε­πε να λυθούν και μια σει­ρά άλλα πνευ­μα­τι­κά και καλ­λι­τε­χνι­κά προ­βλή­μα­τα. Και αυτά τα προ­βλή­μα­τα τα έθε­τε προς συζή­τη­ση η Πνευ­μα­τι­κή Αντί­στα­ση από τις στή­λες κυρί­ως της «Πρω­ί­ας», μα και άλλων εντύ­πων. Τα πνευ­μα­τι­κά θέμα­τα που προ­βλή­θη­καν και συζη­τή­θη­καν ήταν: η Λαϊ­κή Μόρ­φω­ση, η μελέ­τη και αξιο­ποί­η­ση της Λαϊ­κής Τέχνης και του Λαϊ­κού Θεά­τρου, η μελέ­τη και αξιο­ποί­η­ση των λαϊ­κών διοι­κη­τι­κών θεσμών (Κοι­νό­τη­τα) κ.ά.

Να θυμη­θού­με ότι το Σεπτέμ­βρη του 1941 ιδρύ­ε­ται το ΕΑΜ, που οργα­νώ­νει και καθο­δη­γεί μαζί με τον ΕΛΑΣ την αντί­στα­ση του ελλη­νι­κού λαού. Ένα από τα πρώ­τα ζητή­μα­τα που αντι­με­τώ­πι­σε ήταν η μόρ­φω­ση των παι­διών του λαού. Εκπό­νη­σε το Σχέ­διο Λαϊ­κής Παι­δεί­ας, με το οποίο προ­βλε­πό­ταν και η λύση του γλωσ­σι­κού ζητήματος.

Η «Δίκη των τόνων» είναι από εκεί­να τα γεγο­νό­τα της ιστο­ρί­ας του γλωσ­σι­κού ζητή­μα­τος που πρέ­πει να έχου­με υπό­ψη για να μπο­ρού­με να κατα­λά­βου­με και να εκτι­μή­σου­με τις συζη­τή­σεις που γίνο­νται και σήμε­ρα γύρω από τη γλώσσα.

Δεί­τε και

Οι θέσεις του ΚΚΕ και οι διαστρεβλωτές της

Θυμί­ζου­με καταρ­χήν πως μετα­δι­κτα­το­ρι­κά βου­λευ­τι­κές εκλο­γές έγι­ναν το 1974, το 1977 και το 1981: στις πρώ­τες το Κόμ­μα κατέ­βη­κε λόγω εκλο­γι­κού συστή­μα­τος και «στην τούρ­λα του Σαβ­βά­του» σαν “Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά” ‑8 έδρες, εκ των οποί­ων 5 ΚΚΕ (σχή­μα που –όπως ήταν φυσι­κό δια­λύ­θη­κε στα εξ ων συνε­τέ­θη και το ΚΚΕ συνέ­χι­σε αυτό­νο­μη πορεία, ενώ τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα μαζί με άλλους δημιούρ­γη­σαν τη συνέ­χεια τη “Συμ­μα­χία Προ­ο­δευ­τι­κών & Αρι­στε­ρών Δυνάμεων”).

Στις επό­με­νες –με σύστη­μα (υπερ)ενισχυμένης ανα­λο­γι­κής, όπου παρά τη σημα­ντι­κή πτώ­ση της (41,84% από 54,37) η ΝΔ είχε άνε­τη πλειο­ψη­φία, το ΚΚΕ πήρε 9,36% (11 βουλευτές).

Τέλος το 1981 στην εξου­σία ανέ­βη­κε το ΠΑΣΟΚ, με το ΚΚΕ 10,93% (13 βουλευτές)

Η mixanitouxronou –πιστή όπως πάντα στο ρόλο της ως αστι­κό δεκα­νί­κι παρου­σιά­ζει το θέμα ως «μάχη Μητσο­τά­κη στη Βου­λή για να μην περά­σει η κατάρ­γη­ση της δασεί­ας και της περι­σπω­μέ­νης χωρίς σωστή ενη­μέ­ρω­ση» … λέγο­ντας –εν μέσω παρα­φι­λο­λο­γί­ας “από την πλευ­ρά του ΚΚΕ, η Μαρία Δαμα­νά­κη παρεμ­βαί­νει δύο φορές (σελ. 457) και ζητεί ανα­βο­λή «για­τί το Σώμα έχει κου­ρα­στεί»”.

Ο πολύς Σαρα­ντά­κος, σε ένα πολυ­σέ­λι­δο ύμνο των προ­ο­δευ­τι­κών αστών ανα­φέ­ρε­ται με δυο σει­ρές (συζή­τη­ση 1976 για το μονο­το­νι­κό) “Η αρι­στε­ρά είναι λακω­νι­κή. Ο Λεω­νί­δας Κύρ­κος περιο­ρί­ζε­ται στο «Και βέβαια ειση­γού­μα­στε την παρα­πέ­ρα απλού­στευ­ση της γλώσ­σας με την εισα­γω­γή του μονο­το­νι­κού συστήματος»”.

Στις 11-Ιαν-1982 η Βου­λή συνε­δριά­ζει με αντι­κεί­με­νο τη συζή­τη­ση του νομο­σχε­δί­ου για την κατάρ­γη­ση των εισα­γω­γι­κών εξε­τά­σε­ων από τα Γυμνά­σια στα Λύκεια και, όπως συνή­θως γίνε­ται –εμβό­λι­μα, ο υπουρ­γός Εθνι­κής Παι­δεί­ας και Θρη­σκευ­μά­των Λευ­τέ­ρης Βερυ­βά­κης ανα­κοι­νώ­νει ως τρο­πο­λο­γία (ενσω­μά­τω­ση ως άρθρο 2ο) ότι «η κυβέρ­νη­ση εισά­γει στο νομο­σχέ­διο τρο­πο­λο­γία για την καθιέ­ρω­ση του μονο­το­νι­κού συστήματος».

Στην ειση­γη­τι­κή έκθε­ση, γινό­ταν ανα­φο­ρά στις ενέρ­γειες υπέρ αλλά και κατά του μονοτονικού.
Με μνεία στο 1931, όταν έπει­τα από διά­βη­μα της κυβέρ­νη­σης του Ελευ­θε­ρί­ου Βενι­ζέ­λου, με υπουρ­γό Παι­δεί­ας τον Γεώρ­γιο Παπαν­δρέ­ου, η Ακα­δη­μία Αθη­νών συγκρό­τη­σε Επι­τρο­πή που μελέ­τη­σε το θέμα και πρό­τει­νε την αντι­κα­τά­στα­ση της οξεί­ας, της βαρεί­ας και της περι­σπω­μέ­νης με μια στιγ­μή και την κατάρ­γη­ση της ψιλής και ανα­φο­ρά στην εισή­γη­ση του Μανώ­λη Τρια­ντα­φυλ­λί­δη για την κατάρ­γη­ση των πνευ­μά­των και την αντι­κα­τά­στα­ση των τριών τόνων με έναν, που να σημειώ­νε­ται στις λέξεις που να έχουν περισ­σό­τε­ρες από μια συλ­λα­βές κά.

Ανά­με­σα στα επι­χει­ρή­μα­τα της τρο­πο­λο­γί­ας Βερυ­βά­κη, είναι και το όφε­λος που θα προ­έ­κυ­πτε στην τυπο­γρα­φία. «Η υιο­θέ­τη­ση του μονο­το­νι­κού θα έχει ευερ­γε­τι­κές συνέ­πειες στο χώρο της τυπο­γρα­φί­ας, όπου η σημε­ρι­νή κατά­στα­ση συνε­πά­γε­ται άσκο­πη σπα­τά­λη χρό­νου και οικο­νο­μι­κών πόρων. Η ελλη­νι­κή τυπο­γρα­φι­κή κάσα έχει πάνω από 180 θέσεις για τα διά­φο­ρα ψηφία και ορθο­γρα­φι­κά σημεία, εκεί που θα ήταν μόλις 60. Ο περιο­ρι­σμός των στοι­χεί­ων στο ένα τρί­το μειώ­νει αντί­στοι­χα τις κινή­σεις, τα τυπο­γρα­φι­κά λάθη και τις διορ­θώ­σεις, με ό,τι αυτό συνε­πι­φέ­ρει σε εξοι­κο­νό­μη­ση χρό­νου και χρή­μα­τος», ανέ­φε­ρε η ειση­γη­τι­κή έκθε­ση που υπο­λό­γι­ζε ότι με την κατάρ­γη­ση των πνευ­μά­των και των πολ­λών τόνων, οι δαπά­νες για τη δαχτυ­λο­γρά­φη­ση και την εκτύ­πω­ση θα περιο­ρί­ζο­νταν κατά 40%.

Η Νέα Δημο­κρα­τία είναι κάθε­τα αντί­θε­τη: ο μεν επι­κε­φα­λής Ευάγ­γε­λος Αβέ­ρωφ ανα­φέ­ρει «δεν αντι­τι­θέ­με­θα κατ΄αρχήν, αλλά δεν νομί­ζου­με ότι τέτοιες μεταρ­ρυθ­μί­σεις μπο­ρούν να γίνουν χωρίς μια ειδι­κή μελέ­τη» (ανα­φέ­ρο­ντας διά­φο­ρα άνευ σημα­σί­ας όπως πχ το “που”, «το οποίο έχει πολ­λές έννοιες», το δια­ζευ­τι­κό “ή” κά), ενώ ο κοι­νο­βου­λευ­τι­κός εκπρό­σω­πος της ΝΔ Κων­στα­ντί­νος Μητσο­τά­κης ζητά­ει δια­κο­πή της συνε­δρί­α­σης, λόγω του περα­σμέ­νου της ώρας, λέγο­ντας αρχι­κά «το μέγα θέμα, δεν μας βρί­σκει αντί­θε­τους, νομί­ζου­με όμως ότι είναι σωστό να μην εισα­χθεί κατε­σπευ­σμέ­νως, με αντι­δι­κία μάλι­στα όλης της αντι­πο­λι­τεύ­σε­ως, καλώ­ντας τη ΝΔ να απο­χω­ρή­σει, πράγ­μα που έγινε:
Κων­στα­ντί­νος Μητσο­τά­κης:
▪️Κύριε πρό­ε­δρε, θα παρα­κα­λού­σα να μου επι­τρέ­ψε­τε να κάνω μια δήλω­ση εξ ονό­μα­τος του κόμ­μα­τος μας. Το κόμ­μα μας λυπά­ται βαθύ­τα­τα, διό­τι η κυβέρ­νη­ση και το προ­ε­δρείο επι­μέ­νουν εις αυτόν τον αντι­δη­μο­κρα­τι­κόν και αντι­κοι­νο­βου­λευ­τι­κόν τρό­πον της συζη­τή­σε­ως αυτής της τρο­πο­λο­γί­ας. Εφό­σον η κυβέρ­νη­ση και το προ­ε­δρείο επιμένουν…
Προ­ε­δρεύ­ων (Μιχα­ήλ Στεφανίδης):
▪️Κύριε κοι­νο­βου­λευ­τι­κέ εκπρό­σω­πε της Νέας Δημο­κρα­τί­ας έχε­τε υπό­ψη σας ότι, κατά τον Κανο­νι­σμό, ο κοι­νο­βου­λευ­τι­κός εκπρό­σω­πος δεν μπο­ρεί να λάβει το λόγο επί του αυτού θέμα­τος περισ­σό­τε­ρες από τρεις φορές. Σεις ζητά­τε τώρα το λόγο για τέταρ­τη φορά;
▪️Μητσο­τά­κης: Θέλω να κάνω μια δήλω­ση κύριε Πρόεδρε.
▪️Στε­φα­νί­δης: Κάντε μόνο τη δήλωση.
▪️Μητσο­τά­κης: Κάνω τη δήλω­ση ότι, υπό τας συν­θή­κας αυτάς, λυπού­με­θα ειλι­κρι­νώς αλλά δεν δυνά­με­θα να παρα­κο­λου­θή­σου­με τη συζή­τη­ση και είμε­θα υπο­χρε­ω­μέ­νοι να απο­χω­ρή­σου­με (στο σημείο αυτό οι βου­λευ­τές της ΝΔ απο­χω­ρούν από την αίθου­σα ‑θόρυ­βος απο­δο­κι­μα­σί­ες από την πτέ­ρυ­γα της συμπολίτευσης).

ΚΚΕ

(Μιχα­ήλ Στε­φα­νί­δης): Η κυρία Δαμα­νά­κη έχει το λόγο.

▪️Μαρία Δαμα­νά­κη (ΚΚΕ): Κύριε πρό­ε­δρε, από το 1976, όταν για πρώ­τη φορά κατά τη συζή­τη­ση του νόμου 309 είχε μπει για συζή­τη­ση το πρό­βλη­μα, το κόμ­μα μας είχε ταχθεί υπέρ της απλού­στευ­σης του τονι­κού μας συστή­μα­τος ‑της καθιέ­ρω­σης δηλα­δή του μονο­το­νι­κού συστή­μα­τος. Αυτή ήταν η θέση που είχα­με επα­να­λά­βει επα­νει­λημ­μέ­να, όπο­τε είχε έλθει για συζή­τη­ση αυτό το θέμα.

Συμ­φω­νού­με λοι­πόν και σήμε­ρα με την τρο­πο­λο­γία που καθιε­ρώ­νει το μονο­το­νι­κό σύστημα.

▪️Επει­δή όμως, όπως και στην ειση­γη­τι­κή έκθε­ση ανα­φέ­ρε­ται, υπάρ­χουν διά­φο­ρα είδη μονο­το­νι­κού συστή­μα­τος, θα θέλα­με να προ­τεί­νου­με ο κ. υπουρ­γός να πάρει υπό­ψη του τη γνώ­μη των εκπαι­δευ­τι­κών φορέ­ων ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΟΙΕΛΕ, όχι μόνο για το κατά πόσο πρέ­πει να εφαρ­μο­στεί το μονο­το­νι­κό σύστη­μα, αλλά και για το είδος και τις λεπτο­μέ­ρειες του μονο­το­νι­κού. Είναι ζητή­μα­τα που έχουν σημα­σία και πρέ­πει να ακου­στεί η γνώ­μη των εκπαι­δευ­τι­κών φορέ­ων και των ειδι­κών. Το κόμ­μα μας ψηφί­ζει την τρο­πο­λο­γία κύριε πρόεδρε.

σσ. Στη συζή­τη­ση το λόγο πήρε και ο Μανώ­λης Γλέ­ζος (ΠΑΣΟΚ τότε …πάντα υπέρ της άπο­ψης “επα­νά­στα­ση στην επα­νά­στα­ση”) λέγο­ντας: «πρό­κει­ται για μια ουσια­στι­κή επα­νά­στα­ση που χρό­νια οι προ­ο­δευ­τι­κοί άνθρω­ποι του τόπου μας αγω­νί­ζο­νταν να επι­βά­λουν αλλά δεν είχε γίνει πρά­ξη», είπε και προ­σέ­θε­σε «αν δεν ήμα­σταν τόσο συν­δε­δε­μέ­νοι με παρα­στά­σεις και με ένα συναι­σθη­μα­τι­σμό στη γρα­φή της γλώσ­σας μας, κανο­νι­κά θα έπρε­πε να υπο­στη­ρί­ξου­με το ατο­νι­κό σύστη­μα, αν θέλου­με με επι­στη­μο­νι­κά κρι­τή­ρια πραγ­μα­τι­κά να δού­με το πρόβλημα».

«Η Βου­λή και ο ελλη­νι­κός λαός απο­δέ­χε­ται τη μετα­βο­λή και μένει από δω και πέρα με Δια­τάγ­μα­τα, να ετοι­μά­σει η κυβέρ­νη­ση τις τεχνι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την καλύ­τε­ρη εφαρ­μο­γή στην Παι­δεία και τη Διοί­κη­ση», δηλώ­νει ο Λευ­τέ­ρης Βερυβάκης.

Το νομο­σχέ­διο για την κατάρ­γη­ση των εισα­γω­γι­κών εξε­τά­σε­ων από το Γυμνά­σιο στο Λύκειο και την καθιέ­ρω­ση του μονο­το­νι­κού ψηφί­ζε­ται στη 1.20 τα ξημε­ρώ­μα­τα της 12ης Ιανουα­ρί­ου 1982.

Πριν φτά­σει η υπό­θε­ση στη Βου­λή στο πλαί­σιο της ομά­δας που συγκρο­τή­θη­κε το 1981 με πρω­το­βου­λία του τότε υπουρ­γού Παι­δεί­ας Ελευ­θέ­ριου Βερυ­βά­κη, ανα­πτύ­χθη­καν δύο δια­φο­ρε­τι­κές τάσεις-συστή­μα­τα: Αυτό που ονο­μά­στη­κε «σύστη­μα της πλειο­ψη­φί­ας», και το «αντί­πα­λο», αυτό δηλα­δή που πήρε το όνο­μα «σύστη­μα της μειοψηφίας».

1. Σύστη­μα πλειο­ψη­φί­ας: Πρό­κει­ται για το είδος του μονο­το­νι­κού που συγκέ­ντρω­σε την υπο­στή­ρι­ξη των περισ­σό­τε­ρων μελών της ομά­δας εργα­σί­ας που συγκρό­τη­σε το υπουρ­γείο Παι­δεί­ας. Η εν λόγω πρό­τα­ση προέβλεπε:

  • Κατάρ­γη­ση των τόνων και των πνευμάτων.
  • Χρή­ση του ενός σημα­διού στις λέξεις που κατά την ανά­γνω­ση θα μπο­ρού­σαν να παρα­το­νι­στούν, δηλα­δή σε όλες τις λέξεις που έχουν δύο και περισ­σό­τε­ρες συλλαβές.
  • Τα μονο­σύλ­λα­βα δε χρειά­ζο­νται τονι­κό σημά­δι, για­τί το αν θα δια­βα­στούν τονι­σμέ­να ή άτο­να εξαρ­τά­ται από το γλωσ­σι­κό πλαί­σιο στο οποίο βρίσκονται.
  • Είναι δύσκο­λο να βρε­θούν και να εφαρ­μο­στούν ένας ή περισ­σό­τε­ροι κανό­νες για το πότε έχουν δυνα­μι­κό-πραγ­μα­τι­κό τόνο κάποιες λέξεις.
  • Εξαί­ρε­ση απο­τε­λούν τα μονο­σύλ­λα­βα «πώς» και «πού» όταν είναι ερω­τη­μα­τι­κά, και το δια­ζευ­κτι­κό «ή». Στις περι­πτώ­σεις αυτές, και μόνο τότε, παίρ­νουν τόνο.

2. Σύστη­μα μειο­ψη­φί­ας: Με ανά­λο­γο τρό­πο, με τον όρο «σύστη­μα της μειο­ψη­φί­ας», ανα­φε­ρό­μα­στε στο σύστη­μα που υπο­στη­ρί­χθη­κε από μικρό αριθ­μό ατό­μων στην εν λόγω ομά­δα. Τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά του συστή­μα­τος αυτού είναι τα εξής:

  • Καταρ­γού­νται τα πνεύ­μα­τα, αλλά δια­τη­ρού­νται τα τονι­κά σημά­δια σε όλες τις μονο­σύλ­λα­βες λέξεις.
  • Εξαί­ρε­ση στον παρα­πά­νω κανό­να απο­τε­λούν τα άρθρα ο, η, οι, που δεν τονίζονται.
  • Επι­πλέ­ον, τα «που» και «πως», όταν δεν είναι ερω­τη­μα­τι­κά, δεν δέχο­νται τόνο.
  • Τέλος, από τα μονο­σύλ­λα­βα τόνο δεν παίρ­νουν το μόριο «ως» και όλα τα εγκλιτικά.

Σημεία των καιρών

Θα περί­με­νε κανείς, μετά την έγκρι­ση του μονο­το­νι­κού το ΦΕΚ να το κατέ­γρα­φε κάπως έτσι “μονο­το­νι­κά” …
|-                       Άρθρο Δεύτερο

«Μετά τη δημο­σί­ευ­ση του παρό­ντος Νόμου ο τονι­σμός του γρα­πτού ελλη­νι­κού λόγου γίνε­ται σύμ­φω­να με το μονο­το­νι­κό σύστημα.

Με προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα που θα προ­τα­θούν από τους Υπουρ­γούς Εθνι­κής Παι­δεία και Θρη­σκευ­μά­των και Προ­ε­δρί­ας της Κυβερ­νή­σε­ως, θα καθο­ρι­σθούν το είδος του μονο­το­νι­κού, οι κανό­νες του, καθώς και οι λεπτο­μέ­ρειες για την εφαρ­μο­γή του παρό­ντος νόμου στην Εκπαί­δευ­ση και τη Διοίκηση».

Ερω­τά­ται το Σώμα: γίνε­ται δεκτή η τρο­πο­λο­γία ως άρθρο δεύ­τε­ρο του υπό συζή­τη­ση νομοσχεδίου;

Πολ­λοί βου­λευ­τές … Δεκτή, Δεκτή !

Αμ δε …
Το κεί­με­νο δημο­σιεύ­τη­κε σε «βαρύ» -αρχα­ΐ­ζον πολυ­το­νι­κό με πνεύ­μα­τα, περι­σπω­μέ­νες, βαρεί­ες, υπο­γε­γραμ­μέ­νες κλπ.

Δεί­τε τα κεί­με­να στην εικό­να κεφα­λί­δας της ανάρ­τη­σης: είναι σε άψο­γο πολυ­το­νι­κό κυρί­ως από ανα­γνω­στι­κό του δημο­τι­κού, τέλη 10ετίας 1950, με ανα­φο­ρά στον πόλε­μο της Κορέ­ας (υψώ­μα­τα Ντίκ Χάρ­ρυ) όπου …
Ὅταν ἐξη­μέρω­σεν, ἡ Ἀστε­ρόεσ­σα ‑ἡ Ἀμε­ρι­κα­νι­κὴ σημαία- ἐξη­κο­λούθει νὰ κυμα­τίζη εἰς τὴν κορυ­φὴ τοῦ ὑψώμα­τος. Ἐφαίνε­το ὡς νὰ ἔστελ­λε τοὺς χαι­ρε­τι­σμούς της εἰς τὴν Ἑλλη­νι­κὴν σημαίαν την ὁποία ἐκυ­μάτι­ζεν εἰς τὴν κορυ­φὴν τοῦ Ντίκ

(…)
Ἕνας ἐρυ­θρὸς ἐπλη­σία­σε συρόμε­νος τὴν θέσιν τοῦ Μπάτζο­γλου καὶ ἔρρι­ψε μίαν χει­ρο­βομ­βί­δα. Συνέβη τότε ἓν ἀπὸ τὰ σπα­νιώτε­ρα πολε­μι­κὰ περι­στα­τι­κά. Καθὼς ὁ Μπάτζο­γλου ἐκάθη­το μέσα εἰς ἓν χωμα­τένιον κοίλω­μα, βάθους 50 ἑκα­το­στῶν, ἡ χει­ρο­βομ­βὶς ἔπε­σεν ἀκρι­βῶς ἀνάμε­σα εἰς τὰ σκέλη του.
Χωρὶς νὰ χάσῃ τὴν ψυχραι­μίαν του, τὴν ἥρπα­σεν ἀστρα­πιαίως καὶ τὴν ἔστει­λεν ὀπίσω.
Ἡ χει­ρο­βομ­βὶς ἐξερ­ράγη ἄνω τῆς κεφα­λῆς τοῦ Κιτρίνου, ὁ ὁπο­ῖος ἐπλήρω­σεν οὕτω ἀκρι­βὰ τὸ θράσος του.

Κάπο­τε ἐκόπα­σεν ἡ μάχη καὶ ὁ ἀνθυ­πο­λο­χα­γὸς Καμε­νί­τσας, κατὰ δια­τα­γὴν τοῦ λοχα­γοῦ Τζαϊ­δᾶ, ἐξη­ρεύνη­σε μὲ προ­φα­νῆ κίν­δυ­νον τὸ πεδίον τῆς μάχης. Ἦτο κατε­σπαρ­μένον ἀπὸ Κινέζους νεκρο­ὺς καὶ τραυ­μα­τίας καὶ ἀπὸ ἄπει­ρον πολε­μι­κὸν ὑλικόν.

Θὰ ἐνθυ­μῆσθε ἀσφα­λῶς τοὺς δύο πρώτους Κινέζους ἀνι­χνευ­τάς, οἱ ὁπο­ῖοι ἐκτυ­πήθη­σαν ἐξ ἀπο­στάσε­ως 10 μέτρων.
Μόλις ἐπῆγαν οἱ στρα­τι­ῶταί μας νὰ τοὺς παρα­λά­βουν, ὁ τραυ­μα­τι­σμένος εἰς τὴν κοι­λίαν τοὺς ἔρριψ­τε μίαν χει­ρο­βομ­βίδα. Ἦτο ὅμως ἐξη­ντλη­μένος ἀπὸ τὴ αἱμορ­ρα­γίαν καὶ ἡ χει­ρο­βομ­βίς του δὲν ὑπε­ρέβη τὸ ἓν μέτρον. Ὁ ἀνόη­τος μὲ τὴν πρᾶξίν του αὐτὴν εὗρεν εὐκαι­ρίαν νὰ γνω­ρίσῃ τὴν περίθαλ­ψιν τῶν ἐλευ­θέρων ἀνθρώπων.

Ἀφοῦ οἱ Κινέζοι ἀντε­λήφθη­σαν ὅτι ἦτο ἀδύνα­τος ἡ κατάλη­ψις τοῦ Ντίκ, μετὰ τὴν ἀπο­τυ­χίαν των, επε­τέθη­σαν τὴν ἑπο­μένην μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις των ἐνα­ντίον τοῦ Χάρρυ.

Τέσ­σα­ρας λυσ­σώδεις ἐπι­θέσεις ἐνήρ­γη­σαν τὴ ἑσπέραν ἐκείνην καὶ τρε­ῖς φορὰς κατέλα­βον τὴν κορυ­φήν, ἀλλὰ ἰσάριθ­μοι ἀμε­ρι­κα­νι­καὶ ἀντε­πι­θέσεις τοὺς ἠνάγκα­σαν νὰ ἀποχωρήσουν.

Για την ιστο­ρία η Ελλά­δα συμ­με­τεί­χε με τα μπού­νια με από­φα­ση κυβερ­νή­σε­ων του «Κέντρου» — αρχι­κά με πρω­θυ­πουρ­γό τον Νικό­λαο Πλα­στή­ρα και στη συνέ­χεια τον Σοφο­κλή Βενι­ζέ­λο και μετά το θεά­ρε­στο έργο συνέ­χι­σε η λεγό­με­νη Δεξιά υπό τον Αλέ­ξαν­δρο Παπά­γο και έμει­νε δύο χρό­νια μετά το τέλος του πολέ­μου ως το 1955.
Πήραν μέρος πάνω από 10.000 άνδρες + αερο­σκά­φη μια απο­στο­λή που πλή­ρω­σε ο ελλη­νι­κός λαός με αίμα, στα πλαί­σια της δια­πλο­κής της άρχου­σας τάξης της Ελλά­δας με τους ιμπε­ρια­λι­στές συμ­μά­χους της και της εμπλο­κής της ακό­μη και στους δικούς τους πολε­μι­κούς τυχο­διω­κτι­σμούς, στο όνο­μα της επι­βο­λής της καπι­τα­λι­στι­κής ελευθερίας.
Σκό­πι­μο να τα θυμό­μα­στε ως –συμπε­ρα­σμα­τι­κά, λίαν επίκαιρα

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο