Σε κλίμα συγκίνησης, περηφάνιας και σεβασμού το αντίο στον Λάζαρο Κυρίτση

Σε κλί­μα συγκί­νη­σης, περη­φά­νιας και σεβα­σμού, πλή­θος κόσμου απο­χαι­ρέ­τη­σε στο Νεκρο­τα­φείο Ζωγρά­φου, τον αλύ­γι­στο Μακρο­νη­σιώ­τη, Λάζα­ρο Κυρί­τση που «έφυ­γε» πλή­ρης ημε­ρών το βρά­δυ της Δευτέρας.

Σε αυτό το κατευό­διο, του άξιου τέκνου του ΚΚΕ η κατα­κόκ­κι­νη σημαία του Κόμ­μα­τος ήταν αυτή που σκέ­πα­ζε το φέρε­τρο, με την τιμη­τι­κή φρου­ρά να παίρ­νει θέση στο πλάι.

Παρα­βρέ­θη­κε αντι­προ­σω­πεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επι­κε­φα­λής τον ΓΓ της Δημή­τρη Κου­τσού­μπα που στά­θη­κε τιμη­τι­κή φρου­ρά. Επί­σης αντι­προ­σω­πεία του ΚΣ της ΚΝΕ με επι­κε­φα­λής τον γραμ­μα­τέα του Νίκο Αμπα­τιέ­λο.

“Υπήρ­ξε ο ίδιος μια διαρ­κής επι­βε­βαί­ω­ση της δύνα­μης των ιδε­ών του ΚΚΕ” τόνι­σε στον επι­κή­δειο ο Θανά­σης Παφί­λης μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοι­νο­βου­λευ­τι­κός εκπρό­σω­πος του Κόμ­μα­τος. Πρό­σθε­σε ότι “απο­τε­λεί παρά­δειγ­μα προ­σφο­ράς και αφο­σί­ω­σης για τις νεό­τε­ρες γενιές. Θα είναι για πάντα μαζί μας στους αγώ­νες που ακολουθούν”.

Εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ απο­χαι­ρέ­τη­σε τον Λάζα­ρο Κυρί­τση ο Άρης Πλω­μα­ρί­της, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ σημειώ­νο­ντας “κρά­τη­σες τη σημαία του Κόμ­μα­τος ψηλά. Η συνέ­πεια σου, η στα­θε­ρή αγω­νι­στι­κή σου πορεία, η αντο­χή σου στις δύσκο­λες καμπές της ταξι­κής πάλης, η πίστη σου ότι αυτός ο σάπιος κόσμος μπο­ρεί να αλλά­ξει και θα αλλά­ξει, µας κάνουν να αισθα­νό­μα­στε βαρύ το χρέ­ος σήμε­ρα για να ακο­λου­θή­σου­με και εμείς ατα­λά­ντευ­τα τον ίδιο δρόμο”.

Τον πατέ­ρα τους απο­χαι­ρέ­τη­σαν η Αγλα­ΐα και η Λεμονιά.

“Εσύ είσαι εδώ και παντού, η συμ­βου­λή και το παρά­δειγ­μα, η αγκα­λιά που πάντα υπήρ­χε χώρος να κουρ­νιά­σουν η λύπη και η χαρά. Ορι­σμός της πίστης στα ιδα­νι­κά μέσα από το Κόμ­μα μας το ΚΚΕ. Είσαι το ίνδαλ­μα την επα­να­στα­τη­μέ­νης εφη­βεί­ας μας… ήθε­λες να στα­θού­με στα πόδια μας μόνες, απο­φα­σι­στι­κές. Πως μπο­ρού­με να πού­με αντίο σε ένα δια­χρο­νι­κό μαχη­τή της ζωής; Όταν σε ρωτούν πως έφτα­σες στα 103 χρό­νια απα­ντού­σες έφα­γα πολύ αγά­πη. Είσαι η έμπνευ­ση μας, ο φάρος για το παρόν και το μέλ­λον, ο πατέ­ρας και ο σύντρο­φος μας” ήταν τα λόγια της Αγλα­ΐ­ας.

Η Λεμο­νιά ανέ­φε­ρε ότι “η ζωή σου ήταν μια κατά­θε­ση ζωής στον άνθρω­πο. Να είστε ωφέ­λι­μοι στην κοι­νω­νία χαρί­στε αξί­ες στα παι­διά σας έλε­γες. Με την μάνα συνο­δοι­πό­ρος είσα­στε μια γρο­θιά. Εκεί­νο το μεγά­λο τρα­πέ­ζι στο επι­σκε­πτή­ριο στον Κορυ­δαλ­λό τα χρό­νια της δικτα­το­ρί­ας το έκα­νες να φαί­νε­ται μικρό. Δεν θέλω να σου πω αντίο θα αντα­μώ­σου­με στο φως του ήλιου”.

Τον αλύ­γι­στο κομ­μου­νι­στή Λάζα­ρο Κυρί­τση απο­χαι­ρέ­τη­σαν επί­σης ο Ανδρέ­ας Καρα­βί­δας εκ μέρους των Οργα­νώ­σε­ων Ζωγρά­φου του ΚΚΕ ανα­φέ­ρο­ντας μετα­ξύ άλλων πως “το παρά­δειγ­μά σου, η πολύ­χρο­νη αγω­νι­στι­κή ζωή σου, μένουν ως μια μεγά­λη παρα­κα­τα­θή­κη, για άντλη­ση πεί­ρας, γνώ­σης, δύνα­μης, αισιο­δο­ξί­ας και αντο­χής στη σκλη­ρό­τη­τα της ταξι­κής πάλης”.

Ο Σπύ­ρος Χαλ­βα­τζής εκ μέρους του Συν­δέ­σμου Φυλα­κι­σθέ­ντων Εξο­ρι­σθέ­ντων Αγω­νι­στών 1967–74 σημεί­ω­σε πως “τα μέλη και οι φίλοι του ΣΦΕΑ θα σε θυμό­μα­στε πάντα στην πρώ­τη γραμ­μή να κρα­τάς το πανό του συν­δέ­σμου, εσύ ένας εκα­το­ντά­χρο­νος αγω­νι­στής μαχη­τής κομμουνιστής”.

Η Γεωρ­γία Μάχαι­ρα, γραμ­μα­τέ­ας του ΔΣ της Πανελ­λή­νιας Ενω­σης Κρα­του­μέ­νων Αγω­νι­στών Μακρο­νή­σου σημεί­ω­σε πως “όταν μιλού­σε για την Αντί­στα­ση αλλά και για τη ζωή στην κόλα­ση της Μακρο­νή­σου είχε μονα­δι­κό τρό­πο να περι­γρά­φει γεγο­νό­τα μετα­λα­μπα­δεύ­ο­ντας την αισιο­δο­ξία της κομ­μου­νι­στι­κής αγω­νι­στι­κής ζωής κάτω από τις οποιεσ­δή­πο­τε συνθήκες”.

Ο Βαγ­γέ­λης Κού­κλης, από το παράρ­τη­μα Ζωγρά­φου της ΠΕΑΕΑ — ΔΣΕ σημεί­ω­σε ότι “τα λόγια είναι πολύ φτω­χά για να απο­δώ­σει κανείς την πολύ­χρο­νη και πολυ­σή­μα­ντη προ­σφο­ρά σου στον καθη­με­ρι­νό και κοπια­στι­κό αγώ­να για να “λάβου­νε τα όνει­ρα εκδίκηση”.

Τον απο­χαι­ρέ­τη­σε ο δήμαρ­χος Ζωγρά­φου Βασί­λης Θώδας.

Η βαφτι­στή­ρα του Μαί­ρη Τσορ­τέ­κη τον απο­χαι­ρέ­τη­σε λέγο­ντας ότι “υπήρ­ξες ίσκιος και παρη­γο­ριά για τον ανα­γκα­σμέ­νο, νιώ­θω ευγνώ­μων που έκα­νε εσέ­να συνο­δοι­πό­ρο του πατέ­ρα μου και εμέ­να να διδά­σκο­μαι από εσάς”.

Ο φίλος του Λάζα­ρου, ο Σπύ­ρος Φίλιπ­πας, για­τρός απήγ­γει­λε ένα απο­χαι­ρε­τι­στή­ριο ποί­η­μα για “αυτούς που δεν φεύ­γουν πότε από κοντά μας”.

Στην συνέ­χεια οι παρευ­ρι­σκό­με­νοι άκου­σαν μια μαρ­τυ­ρία του Λάζα­ρου για την συνά­ντη­ση που είχε με έναν βασα­νι­στή μετά την Μακρό­νη­σο. Αυτός ζήτη­σε λεφτά από τον Λάζα­ρο διό­τι δεν είχε να επι­στρέ­ψει ούτε στο σπί­τι του και όντως του έδω­σε. Απα­ντώ­ντας στο για­τί ο Λάζα­ρος έλε­γε “επει­δή δεν θέλω να του μοιά­σω”. Έπει­τα με μια φωνή όλοι φώνα­ξαν Αθά­να­τος χει­ρο­κρο­τώ­ντας και ξεκί­νη­σε η πομπή για το σημείο ταφής.

Εκεί όλοι σε βαθιά συγκί­νη­ση τρα­γού­δη­σαν ένα από τα αγα­πη­μέ­να τρα­γού­δια του Λάζα­ρου και συγκε­κρι­μέ­να το “Φεγ­γά­ρι μάγια μου κάνες” αλλά και ένα παρα­δο­σια­κό ηπει­ρω­τι­κό τρα­γού­δι από τον τόπο κατα­γω­γής του.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα