Σιδηροδρομικές τραγωδίες και υπαρκτός σουρεαλισμός

Γρά­φει ο Σωτή­ρης Ζιώ­μας //

Την ώρα που ακό­μα δεν λέει να κατα­λα­γιά­σει η οδύ­νη στα πρό­σω­πα των συγ­γε­νών των θυμά­των του προ­δια­γε­γραμ­μέ­νου πολύ­νε­κρου δυστυ­χή­μα­τος στα Τέμπη, η γνω­στή συγ­γρα­φέ­ας της ακραία νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρης δια­νό­η­σης, Σώτη Τρια­ντα­φύλ­λου, θεώ­ρη­σε σκό­πι­μο να συνα­γω­νι­στεί σε χυδαιό­τη­τα και κυνι­σμό τον ομο­γά­λα­κτό της φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κό «παπα­γά­λο» του ΣΚΑΪ, Άρη Πορ­το­σάλ­τε, εξα­πο­λύ­ο­ντας μύδρους κατά του… σοσιαλισμού!

Πιο συγκε­κρι­μέ­να, στο τελευ­ταίο της πόνη­μα με τίτλο «Σιδη­ρο­δρο­μι­κές τρα­γω­δί­ες και σοσια­λι­σμός», η αρθρο­γρά­φος της «Athens Voice» προ­χώ­ρη­σε ένα βήμα παρα­πέ­ρα τη συλ­λο­γι­στι­κή εκεί­νη που θέλει τον κρα­τι­σμό και τον «κομ­μα­τι­κο­δί­αι­το συν­δι­κα­λι­σμό» να είναι οι κύριοι υπαί­τιοι της τρα­γω­δί­ας, αρα­διά­ζο­ντας ένα προς ένα τα σιδη­ρο­δρο­μι­κά δυστυ­χή­μα­τα που έγι­ναν στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση από την περί­ο­δο 1917 έως και το 1989!

Τι κι αν τα πρώ­τα χρό­νια της προ­σπά­θειας εδραί­ω­σης του σοσια­λι­σμού ήταν δύσκο­λα εξαι­τί­ας του πεντα­ε­τούς Ρωσι­κού Εμφυ­λί­ου Πολέ­μου, του μεγά­λου λιμού και των ασθε­νειών που είχαν πάρει παν­δη­μι­κές διαστάσεις;

Τι κι αν η ρωσι­κή οικο­νο­μία είχε ρημα­χθεί από τον πόλε­μο με τα εργο­στά­σια, τις γέφυ­ρες και τους σιδη­ρο­δρό­μους να είναι κατε­στραμ­μέ­νοι, τα ορυ­χεία πλημ­μυ­ρι­σμέ­να και την αξία της βιο­μη­χα­νι­κής παρα­γω­γής να βρί­σκε­ται στο ένα έβδο­μο της αξί­ας του 1913;

Τι κι αν εκεί­νη την επο­χή στο μεγα­λύ­τε­ρο σιδη­ρο­δρο­μι­κό δίκτυο στον κόσμο, αυτό της ΕΣΣΔ, συνέ­βη­σαν λιγό­τε­ρα σιδη­ρο­δρο­μι­κά δυστυ­χή­μα­τα σε σχέ­ση με αυτά που σημειώ­θη­καν σε δύο από τις πιο ανε­πτυγ­μέ­νες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία;

Για τη Σώτη Τρια­ντα­φύλ­λου, η βασι­κή αιτία για τους εκτρο­χια­σμούς των τρέ­νων από τη Βόρεια Οσε­τία και το Νόβγκο­ροντ μέχρι το Λένιν­γκραντ και την Ουφά ήταν ο σοσιαλισμός.

Αλλά ας υπο­θέ­σου­με πως οι ισχυ­ρι­σμοί της κ. Τρια­ντα­φύλ­λου για την απο­τυ­χία του σοσια­λι­σμού ως κοι­νω­νι­κού και οικο­νο­μι­κού συστή­μα­τος έχουν κάποια βάση. Πού είναι όμως η επι­τυ­χία του καπι­τα­λι­σμού στην Αφρι­κή, τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και την Ασία, όπως θα ανα­ρω­τιό­ταν πολύ εύλο­γα ο Φιντέλ Κάστρο;

Αλλά και στην Ευρώ­πη, ποια ήταν τα οφέ­λη της απο­δε­δειγ­μέ­να πιο απο­τυ­χη­μέ­νης μαζι­κής ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των σιδη­ρο­δρό­μων στη μετα-θατσε­ρι­κή Μεγά­λη Βρε­τα­νία της δεκα­ε­τί­ας του ’90;

Για την ιστο­ρία, οι τιμές των εισι­τη­ρί­ων έγι­ναν οι ακρι­βό­τε­ρες στον κόσμο, τα δρο­μο­λό­για περι­κό­πη­καν και τα κενά ασφα­λεί­ας αυξή­θη­καν με απο­τέ­λε­σμα να σημειω­θούν μέσα σε διά­στη­μα μόλις τριών ετών τρία πολύ σοβα­ρά δυστυ­χή­μα­τα που έβα­λαν σε σκέ­ψεις τους Εργα­τι­κούς, οι οποί­οι βρί­σκο­νταν τότε στην εξου­σία, να εθνι­κο­ποι­ή­σουν μερι­κώς το σιδη­ρο­δρο­μι­κό δίκτυο.

Οι υπέρ­μα­χοι του νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού λει­τουρ­γούν όπως και οι επι­χει­ρή­σεις: πάντα θα ρίχνουν τις ευθύ­νες στο ανθρώ­πι­νο λάθος για να μην ανα­γνω­ρί­σουν τα δικά τους.

Όσο για την περί­πτω­ση της κ. Τρια­ντα­φύλ­λου και των λοι­πών αντι­σο­σια­λι­στών δημο­σιο­λό­γων, θα αρκε­στού­με στα λόγια μιας μετριο­πα­θούς σοσια­λί­στριας, του μακρο­βιό­τε­ρου μέλους του βρε­τα­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου, της μακα­ρί­τισ­σας Γκουί­νεθ Νταν­γού­ντι: «Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις είναι μια γιγα­ντιαία κλο­πή… είναι ο καλύ­τε­ρος τρό­πος να παίρ­νεις τα χρή­μα­τα από τις τσέ­πες των φορολογούμενων».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα