Σκέψεις με αφορμή τα 45 χρόνια από το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή (2ο)

Γιάν­νης Π — Ομά­δα ¡H.lV.S!

Στο 1ο μέρος στα­θή­κα­με ‑μέσα από μια σύντο­μη ιστο­ρι­κή ανα­δρο­μή, στη συμ­βι­βα­στι­κή στά­ση και την υπο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα του ΚΚ Χιλής, στις αυτα­πά­τες (όπως η ίδια ζωή απέ­δει­ξε) της στρα­τη­γι­κής και της τακτι­κής του, μέσα κι έξω από την Unidad Popular στην κυβέρ­νη­ση Αγιέ­ντε αλλά και στη συνέ­χεια μέχρι σήμερα.

Για εμάς δεν υπήρ­ξε κεραυ­νός εν αιθρία (πχ) ούτε η από­φα­σή του το 2013 να στη­ρί­ξει την Μπα­σε­λέτ και τον συνα­σπι­σμό σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών / χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών, συμ­με­τέ­χο­ντας σ’ ένα μόρ­φω­μα, που στα 19 χρό­νια παρα­μο­νής του στην εξου­σία δεν έκα­νε τίποτ’ άλλο από ξέπλυ­μα του κλη­ρο­δο­τή­μα­τος της δικτατορίας…

Ούτε βέβαια οι μετέ­πει­τα ‑κάθε τόσο οβι­δια­κές μετα­μορ­φώ­σεις του, αρκεί κανείς να δει τις πολι­τι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες του ανή­με­ρα του πραξικοπήματος.

11-Σεπ-18 (ΚΚ Χιλής) ‑στο επί­ση­μο site του Bajo el lema “Unidad Para Cambiar Chile” nace bancada PC – Progresistas
Με το σύν­θη­μα “Ενό­τη­τα για την αλλα­γή της Χιλής”, γεν­νιέ­ται το ανά­χω­μα ΚΚ & Προ­ο­δευ­τι­κών δυνάμεων

11-Σεπ-18 (Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία) ‑με ανάρ­τη­ση στο tweeter
A 45 años del golpe de estado, no olvidamos y exigimos justicia ¡No a la impunidad!
45 χρό­νια μετά το πρα­ξι­κό­πη­μα, δεν ξεχνά­με και ζητά­με δικαιο­σύ­νη. Όχι στην ατιμωρησία!

Έτσι ακρι­βώς: Το ΚΚ σε μια χώρα όπου το αστι­κό κρά­τος λύνει και δένει ανή­με­ρα στα 45 χρό­νια από τη μέρα που ξεκί­νη­σε το λου­τρό αίμα­τος για τον Χιλια­νό λαό επι­ση­μο­ποιεί το τελευ­ταίο (χρο­νι­κά) οπορ­του­νι­στι­κό φρού­το ‑επί λέξει «τις μέγι­στες προ­σπά­θειες κομ­μου­νι­στών και προ­ο­δευ­τι­κών για την οικο­δό­μη­ση του νέου μεγά­λου σπι­τιού της αρι­στε­ράς» …όπου «μοι­ρα­ζό­μα­στε έναν ορί­ζο­ντα μέσα από μια ιστο­ρία που μας ενώ­νει, αντι­κα­το­πτρί­ζο­ντας την επι­θυ­μία, δημιουρ­γί­ας γεφυ­ρών στην αντι­πο­λί­τευ­ση»… όπου η ταξι­κή συνερ­γα­σία δίνει και παίρ­νει …«η διαί­ρε­ση και ο σεχτα­ρι­σμός δεν μπο­ρεί να μπαί­νουν πάνω από την ενό­τη­τα και τη γεν­ναιο­δω­ρία» (!!), ενώ «υπάρ­χει δυνα­τό­τη­τα συγκλί­σε­ων και η πρό­σκλη­σή μας είναι σε όλη την αντι­πο­λί­τευ­ση, από τους χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες (DC) με εξαί­ρε­ση την αντι­δρα­στι­κή δεξιά (FA), σε μια κοι­νή ατζέ­ντα αλλα­γής, της απο­τυ­χη­μέ­νης κυβέρ­νη­σης Sebastian» …
όσο για την Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία; (Juventudes Comunistas de Chile) … αυτή (απλά) «ζητά­ει δικαιο­σύ­νη» (!!!)

Βέβαια ‑για να λέμε και του στρα­βού το δίκιο, μάλ­λον για πολι­τι­στι­κό σύλ­λο­γο πρό­κει­ται, αφού στο επί­ση­μο site της, εν είδει κατα­στα­τι­κού υπάρ­χει ένα “¿Quiénes Somos?“ «Ποιοι είμα­στε»; — όπου μας πλη­ρο­φο­ρούν πως πρό­κει­ται για «μια ομά­δα νέων ανθρώ­πων ενω­μέ­νων με την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να κάνου­με κοι­νω­νι­κές αλλα­γές και επο­μέ­νως να οργα­νώ­σου­με τον εαυ­τό μας σε αυτόν τον αγώ­να, επι­λέ­γο­ντας τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα, για­τί είμα­στε πεπει­σμέ­νοι ότι υπάρ­χουν επεί­γο­ντα προ­βλή­μα­τα για τη λύση στη Χιλή και ότι οι μετα­σχη­μα­τι­σμοί δεν θα επι­τευ­χθούν μόνο από μεμο­νω­μέ­νες ενέρ­γειες. Συνει­σφέ­ρου­με για τη δημιουρ­γία αλλα­γών στην κοι­νω­νία, με εκεί­να τα μικρά πράγ­μα­τα που, βελ­τιώ­νουν τις συν­θή­κες δια­βί­ω­σης των σπου­δα­στών, των εργα­ζο­μέ­νων και των κατοί­κων, σε όφε­λος εκεί­νων που αμφι­σβη­τή­σουν το πολι­τι­κό σύστη­μα θέλουν να αλλά­ξουν το μοντέ­λο νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρο στη Χιλή. Είμα­στε η νεολαία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, αυτό­νο­μοι στη δομή μας, χτί­ζο­ντας μέρα με τη μέρα ένα Νεο­λαι­ί­στι­κο Κίνη­μα που στοι­χη­μα­τί­ζει στην οργά­νω­ση και παλεύ­ει για τους κοι­νω­νι­κούς μετα­σχη­μα­τι­σμούς που απαι­τεί η χώρα μας και ο κόσμος» …

(και κλεί­νουν με ένα από­σπα­σμα του Τσε ‑προ­σβάλ­λο­ντας τη μνή­μη του μεγά­λου επα­να­στά­τη από τη γνω­στή ομι­λία του στους νέους της Κού­βας, όταν έλε­γε πως (βλ εδώ) «το πρώ­το πράγ­μα που πρέ­πει να χαρα­κτη­ρί­ζουν τον κομ­μου­νι­στή νεο­λαίο είναι το να είναι κομ­μου­νι­στής, κάτι που δεν αλλά­ζει ούτε στην πιο βαθιά παρα­νο­μία, είναι η τιμή που αισθά­νε­ται και εκφρά­ζε­ται κάθε στιγ­μή, με μεγά­λη αίσθη­ση του καθή­κο­ντος, για την κοι­νω­νία που χτί­ζου­με, …η ευαι­σθη­σία του στην αδι­κία και το ανή­συ­χο πνεύ­μα, κάθε φορά που κάτι πάει λάθος, κρί­νο­ντας αυστη­ρά αυτόν που το κάνει, ανοι­χτός για νέες εμπει­ρί­ες, για να σχη­μα­τί­σει τη μεγά­λη εμπει­ρία της ανθρω­πό­τη­τας που προ­χω­ρά­ει στο δρό­μο του σοσια­λι­σμού — κομου­νι­σμού …όπως και εδώ στην Κού­βα! … Ο νεα­ρός κομ­μου­νι­στής δεν μπο­ρεί να περιο­ρί­ζε­ται από τα σύνο­ρα μιας χώρας αλλά να εφαρ­μό­ζει τον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό και να θυμά­ται εμάς, τους κομ­μου­νι­στές και όσους θα θέλα­με να είμα­στε κομ­μου­νι­στές εδώ στην Κού­βα, ένα απτό παρά­δειγ­μα για όλη την Αμερική»)
(όποιος θέλει και αντέ­χει περισ­σό­τε­ρα για το «ΚΚ» & την «Κου­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία» της Χιλής)… εδώ & εδώ
_______________

Σημ ‑ένα δείγ­μα γραφής:

Το ΚΚ της Χιλής έχει ένα ειδι­κό (δια­δι­κτυα­κό και μη) τμή­μα …κάτι σαν ιστο­ρία-μαρ­τυ­ρο­λό­γιο της δια­δρο­μής του επι­κε­ντρώ­νο­ντας φυσι­κά στους δολο­φο­νη­μέ­νους αγω­νι­στές του από τη στρα­τιω­τι­κο­φα­σι­στι­κή χούντα.

Το logo είναι αυτό !! (τα σχό­λια περιττεύουν)

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ & ΤΑΚΤΙΚΗ

Η μαύ­ρη επέ­τειος προ­σφέ­ρε­ται τόσο για προ­βλη­μα­τι­σμό γύρω από καί­ρια ‑σήμε­ρα περισ­σό­τε­ρο από ποτέ ζητή­μα­τα (στρα­τη­γι­κής κυρί­ως αλλά και τακτι­κής) του επα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος ‑του κρά­τους, της εξου­σί­ας, της στά­σης απέ­να­ντι στη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία κλπ., όσο και για, κατά το δοκούν συμπε­ρά­σμα­τα «διά­φο­ρων» περί «σοσια­λι­σμού του 21ου αιώ­να», «μετα­βα­τι­κών προ­γραμ­μά­των» και κυβερ­νή­σε­ων της «αρι­στε­ράς».

Από την πεί­ρα της Παρι­σι­νής Κομ­μού­νας, όπως οι Μαρξ και Ένγκελς ανέ­δει­ξαν στο Κομ­μου­νι­στι­κό Μανι­φέ­στο, «η εργα­τι­κή τάξη δεν μπο­ρεί να κατα­κτή­σει την έτοι­μη κρα­τι­κή μηχα­νή και να τη βάλει σε κίνη­ση για τους δικούς της σκο­πούς», αλλά, όπως υπο­γράμ­μι­σε ο Λένιν (βλ. «Κρά­τος και Επα­νά­στα­ση»), πρέ­πει «να συντρί­ψει, να τσα­κί­σει την “έτοι­μη κρα­τι­κή μηχα­νή” και να μην περιο­ρι­στεί στην απλή κατά­λη­ψή της» δηλ. στη θέση της δικτα­το­ρί­ας της αστι­κής τάξης η εργα­τι­κή τάξη βάζει το δικό της κρά­τος, τη Δικτα­το­ρία του Προλεταριάτου.

Πολ­λές φορές η συζή­τη­ση γύρω από τη Χιλή του Αγιέ­ντε ‑παρεκ­κλί­νο­ντας από το κύριο, περι­στρέ­φε­ται γύρω από «πρα­κτι­κά» / υπο­θε­τι­κά ερω­τή­μα­τα (έλλει­ψη ενιαί­ου κέντρου, νομι­μο­φρο­σύ­νη στους -[ΣΣ αστι­κούς] θεσμούς, υπερ­βο­λι­κός σεβα­σμός στις «ελευ­θε­ρί­ες» κλπ «πρά­σιν’ άλογα».

Το 1969, την περί­ο­δο συγκρό­τη­σης της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας, το ΚΚ Χιλής τοπο­θε­τού­νταν κατη­γο­ρη­μα­τι­κά κατά του ένο­πλου δρό­μου «στις δοσμέ­νες συν­θή­κες», θεω­ρώ­ντας ότι υπάρ­χουν δυνα­τό­τη­τες για την άνο­δο στην εξου­σία μέσω των εκλο­γών (Συνέ­ντευ­ξη του Λουίς Κορ­βα­λάν στο «Cadernos Universitarios», βλ «Los Partidos Comunistas de America Latina, en la lucha por la unidad de las furzas antiimperialistas», σελ. 110–111 εδώ)

Αξιο­ση­μεί­ω­το είναι και το ότι στο τελευ­ταίο διάγ­γελ­μα του προ­έ­δρου Αλιέ­ντε, λίγο πριν πεθά­νει, δεν υπάρ­χει καν έκκλη­ση σε αντί­στα­ση. Αυτό που λέει είναι «ο λαός πρέ­πει να υπε­ρα­σπί­σει τον εαυ­τό του, όχι όμως να θυσιαστεί»…

Θυμί­ζου­με ακό­μη πως στο 25ο Συνέ­δριο του ΚΚΣΕ (1976) μπαί­νει υπό μορ­φή «απο­ρί­ας» (!!) το αφε­λές «πώς είναι δυνα­τό, με τόσα που μεσο­λά­βη­σαν έως τις 11/9/73, η συνω­μο­σία της χιλια­νής αντί­δρα­σης να “αιφ­νι­διά­σει” την επα­νά­στα­ση» (ναι !! την επα­νά­στα­ση…) είναι λοι­πόν προ­φα­νές πως υπήρ­χαν γενι­κό­τε­ρα προ­βλή­μα­τα στρα­τη­γι­κής του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος τη συγκε­κρι­μέ­νη περί­ο­δο, που στη συνέ­χεια έγιναν.

Και ενώ «ειρη­νι­κή μετά­βα­ση» όταν έχει ήδη κοστί­σει εκα­τόμ­βες θυσιών στην εργα­τι­κή τάξη, στο κίνη­μα και στο λαό της Χιλής στην εισή­γη­ση προς το 25ο Συνέ­δριο του ΚΚΣΕ (1976) περιέ­χε­ται τα «απί­στευ­το» (Μπρέζ­νιεφ, έκθε­ση δρά­σης, εκδ. ΣΕ, σελ. 44): «η προ­σω­ρι­νή ήττα της χιλια­νής επα­νά­στα­σης δε μειώ­νει τις ιστο­ρι­κές υπη­ρε­σί­ες της και τη σημα­σία της πεί­ρας της. Η τρα­γω­δία της Χιλής καθό­λου δε διέ­ψευ­σε το συμπέ­ρα­σμα των κομ­μου­νι­στών ότι η επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να νική­σει από διά­φο­ρους δρό­μους, μαζί και τον ειρη­νι­κό δρό­μο, αν υπάρ­χουν γι’ αυτόν οι απα­ραί­τη­τες συνθήκες».

Η συν­διά­σκε­ψη των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και Καραϊ­βι­κής που συνήλ­θε στην Αβά­να το 1975 (βλ εδώ «Los Partidos Comunistas de America Latina, en la lucha por la unidad de las furzas antiimperialistas», σελ. 114) εκτι­μά πως «η χιλιά­νι­κη εμπει­ρία πάνω απ’ όλα επι­βε­βαιώ­νει την ισχύ της μαρ­ξι­στι­κής — λενι­νι­στι­κής αντί­λη­ψης για το ότι οι παλιές τάξεις δεν εγκα­τα­λεί­πουν εθε­λο­ντι­κά την εξου­σία. Αντί­θε­τα, την υπε­ρα­σπί­ζο­νται με νύχια και δόντια. Με τον ίδιο τρό­πο επι­βε­βαιώ­νει τον καθο­δη­γη­τι­κό ρόλο της εργα­τι­κής τάξης και της ανά­γκης να απο­φευ­χθεί η απο­μό­νω­σή της στην προ­σπά­θεια για τον κοι­νω­νι­κό μετα­σχη­μα­τι­σμό. Επι­βε­βαιώ­νει την ανά­γκη εφαρ­μο­γής μιας πολι­τι­κής συμ­μα­χιών πλα­τιάς και ευέ­λι­κτης και υπο­γραμ­μί­ζει την υπο­χρε­ω­τι­κό­τη­τα μιας ενιαί­ας διεύ­θυν­σης, στα­θε­ρής και ομο­γε­νούς των δυνά­με­ων του αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού συνα­σπι­σμού. Η χιλιά­νι­κη εμπει­ρία δεί­χνει καθα­ρά ότι το επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα δεν μπο­ρεί να απορ­ρί­ψει κανένα

Η συγκε­κρι­μέ­νη πεί­ρα της Χιλής υπεν­θυ­μί­ζει και επι­βε­βαιώ­νει την προει­δο­ποί­η­ση του Λένιν (βλ «Η προ­λε­τα­ρια­κή επα­νά­στα­ση και ο απο­στά­της Κάου­τσκι», εκδ. ΣΕ σελ. 19) ότι «όσο πιο εξε­λιγ­μέ­νη είναι η δημο­κρα­τία τόσο πιο κοντά βρί­σκο­νται τα πογκρόμ ή ο εμφύ­λιος πόλε­μος σε κάθε βαθιά πολι­τι­κή διά­στα­ση επι­κίν­δυ­νη για την αστι­κή τάξη».

Το ΚΚΕ σχε­τι­κά με τον «ειρη­νι­κό δρό­μο», με την υιο­θέ­τη­ση του «σκα­λο­πα­τιού» (σαν «ενδιά­με­σου» στό­χου εξου­σί­ας, που χαρα­κτη­ρι­ζό­ταν είτε «επα­να­στα­τι­κή εξου­σία αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κού χαρα­κτή­ρα» ή «Λαϊ­κή Δημο­κρα­τι­κή Κυβέρ­νη­ση», είτε «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή — αντι­μο­νο­πω­λια­κή εξου­σία» ή «αντι­μο­νο­πω­λια­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση») έχει απα­ντή­σει προ­γραμ­μα­τι­κά βλ [εδώ] και όχι μόνο ‑βλ πχ. [εδώ] μιλώ­ντας για «επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού» με προ­ϋ­πό­θε­ση — ανα­ντι­κα­τά­στα­το όρο «την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μέσων παρα­γω­γής για τη σοσια­λι­στι­κή οικοδόμηση».

Φυσι­κά ούτε η πορεία του ΚΚΧ ούτε τα γενι­κό­τε­ρα προ­βλή­μα­τα στρα­τη­γι­κής του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, που μπο­ρούν και πρέ­πει να φωτι­στούν καλύ­τε­ρα και με βάση την πεί­ρα της Χιλής, δε μηδε­νί­ζουν τον ηρω­ι­κό αγώ­να των κομ­μου­νι­στών, και γενι­κά των λαϊ­κών δυνά­με­ων της Χιλής.

Τιμούμε τους κομμουνιστές και τον Αγιέντε, τους επώνυμους και τους «ανώνυμους» τους εργάτες και τους νεολαίους που αντιστάθηκαν, τους μαχητές του Πατριωτικού Μετώπου «Μανουέλ Ροντρίγκες» και όλους τους αγωνιστές που πάλεψαν για την ανατροπή της μισητής φασιστικής δικτατορίας.
Που έπνιξε στο αίμα τη μεγάλη χίμαιρα — αυταπάτη μιας «θεσμικής» και ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό.

Και το κυριό­τε­ρο: Μελε­τά­με την πεί­ρα, διδα­σκό­μα­στε, προχωράμε.

[1] Τα κόμ­μα­τα της UP είχαν το 45% των εδρών (17% το ΚΚ.), το «Εθνι­κό Κόμ­μα» της Δεξιάς είχε μόνο το 21% των βου­λευ­τών, ενώ το ρυθ­μι­στι­κό, υπό τους δια­μορ­φω­μέ­νους συσχε­τι­σμούς, Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κό κόμ­μα 31%.

Εν όψει της απο­φα­σι­στι­κής ανα­μέ­τρη­σης, ο Αλιέ­ντε προ­σπά­θη­σε αφε­νός μεν να εδραιώ­σει την κοι­νω­νι­κή του βάση, ανα­νε­ώ­νο­ντας τις φιλο­λαϊ­κές του δεσμεύ­σεις ενώ­πιον της διοί­κη­σης της Γενι­κής Συνο­μο­σπον­δί­ας Εργα­τών, αφε­τέ­ρου δε να καθη­συ­χά­σει, με μετριο­πα­θείς συνε­ντεύ­ξεις, τις ανη­συ­χί­ες της χιλια­νής ελίτ που φυγά­δευε τα κεφά­λαιά της στις τρά­πε­ζες του εξω­τε­ρι­κού. Στις 5 Οκτω­βρί­ου, το συνέ­δριο του Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος απο­φά­σι­σε με 271 ψήφους σε σύνο­λο 462, να υπο­στη­ρί­ξει τον Αλιέντε.

[2] Σε μια συνέ­ντευ­ξη στην El Mercurio, πριν τις εκλο­γές ο René Schneider Γενι­κός Διοι­κη­τής των ΕΔ όταν ρωτή­θη­κε για τη στά­ση των στρα­τιω­τι­κών, αν κανέ­νας υπο­ψή­φιος δεν έπαιρ­νε την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία απά­ντη­σε «όπως ορί­ζε­ται στο Σύνταγ­μα, ο στρα­τός θα συμ­μορ­φω­θεί πλή­ρως με το σύνταγ­μα και δεν θα ανα­μι­χθεί ‑θα στη­ρί­ξει τη νόμι­μη κυβέρ­νη­ση» (αυτό θα ήταν και η βάση του δόγ­μα­τος Schneider). Δολο­φο­νή­θη­κε λίγες μέρες μετά τις εκλογές.

[3] Η εκλο­γι­κή νίκη της «Λαϊ­κής Ενό­τη­τας» και ο σχη­μα­τι­σμός κυβέρ­νη­σης (με την ανο­χή — στή­ρι­ξη του Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος) συνο­δεύ­τη­κε ‑όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο από ένα μηχα­νι­σμό ανα­τρο­πής από την άρχου­σα τάξη με οικο­νο­μι­κό μποϊ­κο­τάζ στο εσω­τε­ρι­κό και με ανη­λεή απο­κλει­σμό, εκ μέρους των ΗΠΑ και των υπό­λοι­πων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων, με έμφα­ση στην παγκό­σμια αγο­ρά, του χαλ­κού — κύριου εξα­γω­γι­κού προ­ϊ­ό­ντος της Χιλής — που είχε και τη μερί­δα του λέο­ντος στην αιμο­δο­σία της οικο­νο­μί­ας της.

[4] Το γεγο­νός ότι η αστι­κή τάξη δια­τη­ρεί την οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή της κυριαρ­χία γίνε­ται σύντο­μα αισθη­τό. Βασι­κά δια­τρο­φι­κά προ­ϊ­ό­ντα όπως το κρέ­ας και τα που­λε­ρι­κά σχε­δόν εξα­φα­νί­ζο­νται από την αγο­ρά, γαιο­κτή­μο­νες σφα­γιά­ζουν μαζι­κά ζώα και που­λε­ρι­κά με μια λογι­κή «καμέ­νης γης», γενι­κεύ­ε­ται η μαύ­ρη αγο­ρά, το δολά­ριο εκτινάσσεται.

Το Μάρ­τη του 1971 ο Αλιέ­ντε από το βήμα του Κογκρέ­σου κάνει άνοιγ­μα προς τους μικρούς και μεσαί­ους βιο­μή­χα­νους συγκα­τα­λέ­γο­ντάς τους στους «οικο­δό­μους της νέας οικονομίας»
Το 1972 υπάρ­χει έλλει­ψη σε σχε­δόν όλα τα είδη πρώ­της ανά­γκης, από τρό­φι­μα μέχρι οδο­ντό­κρε­μες και σπίρτα.

Μπρο­στά σε αυτή την κατά­στα­ση η κυβέρ­νη­ση επι­λέ­γει το «αδια­νό­η­το» δηλ τον εξευ­με­νι­σμό επι­χει­ρη­μα­τι­κών κύκλων και προ­σπα­θεί να καθη­συ­χά­σει το κεφά­λαιο επα­να­λαμ­βά­νο­ντας πως το πρό­γραμ­μα εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων αφο­ρά μόνο 150 από τις 35.000 βιο­μη­χα­νί­ες και βιο­τε­χνί­ες της χώρας.

Ανά­λο­γες κινή­σεις υπήρ­ξαν και σε στρα­τιω­τι­κό επί­πε­δο, εκκα­θά­ρι­ση από όλα τα προ­ο­δευ­τι­κά και επα­να­στα­τι­κά στοι­χεία κυρί­ως στα κατώ­τε­ρα στρώ­μα­τα των Ενό­πλων Δυνά­με­ων ‑η δολο­φο­νία του στρα­τη­γού Σνάι­ντερ ήταν μόνο η κορυ­φή του παγόβουνου.

[5] Το (εκλο­γι­κό ‑1969) πρό­γραμ­μα της UP ανέ­φε­ρε: «Οι επα­να­στα­τι­κοί μετα­σχη­μα­τι­σμοί που απαι­τεί η χώρα μπο­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν μόνο εάν ο χιλιά­νι­κος λαός πάρει στα χέρια του την εξου­σία και την ασκή­σει πραγ­μα­τι­κά και απο­τε­λε­σμα­τι­κά… Οι λαϊ­κές και επα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις δεν ενώ­θη­καν για να αγω­νι­στούν για μια απλή αντι­κα­τά­στα­ση ενός προ­έ­δρου από άλλον, ούτε για να αλλά­ξουν ένα κόμ­μα από άλλα στην κυβέρ­νη­ση, αλλά για να φέρουν σε πέρας τις βαθιές αλλα­γές που απαι­τεί η εθνι­κή κατά­στα­ση στη βάση του περά­σμα­τος της εξου­σί­ας από τις παλιές ομά­δες που επι­κυ­ριαρ­χούν στους εργα­ζό­με­νους, την αγρο­τιά και τα προ­ο­δευ­τι­κά τμή­μα­τα των μεσαί­ων στρω­μά­των της πόλης και του χωριού» («Programa de la Unidad Popular» βλ. εδώ).

[6] Φυσι­κά η κυβέρ­νη­ση της UP τελι­κά έδρα­σε στο πλαί­σιο από το οποίο αντλού­σε τη νομι­μό­τη­τά της, γι’ αυτό όχι μόνο δε δια­μορ­φώ­νε­ται Λαϊ­κό Κρά­τος και «νέα θεσμι­κή τάξη πραγ­μά­των» που υπο­σχό­ταν το πρό­γραμ­μά της, αλλά σύν­θη­μα κεντρι­κό των κυβερ­νη­τι­κών κύκλων γίνε­ται η αυστη­ρή τήρη­ση της θεσμι­κής νομι­μό­τη­τας του αστι­κού κρά­τους, που η συντρι­βή του είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για τη λαϊ­κή εξουσία.

Στο μετα­ξύ η ταξι­κή πάλη οξύ­νε­ται με όλες τις μορ­φές, η πόλω­ση κλι­μα­κώ­νε­ται: ανε­βα­σμέ­νη κινη­τι­κό­τη­τα της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των και ‑από την άλλη από­πει­ρες αποσταθεροποίησης…

Οι κατσα­ρό­λες στους δόμους, λοκ-άουτ με πυρή­να τους ιδιο­κτή­τες των φορ­τη­γών, που επι­χει­ρεί να παρα­λύ­σει μετα­φο­ρές και συγκοι­νω­νί­ες, οργα­νω­μέ­νη ένο­πλη βία από παρα­κρα­τι­κές οργα­νώ­σεις όπως η «Πατρί­δα και Ελευ­θε­ρία» που δεν συνα­ντά οργα­νω­μέ­νη λαϊ­κή απά­ντη­ση και ενώ ‑πχ. δολο­φο­νεί­ται μέχρι και ο πλοί­αρ­χος Arturo Araya, υπα­σπι­στής του Αγιέ­ντε, αυτός όχι μόνο απορ­ρί­πτει κάθε πρό­τα­ση για εξο­πλι­σμό του λαού αλλά τοπο­θε­τεί τον Πινο­σέτ επι­κε­φα­λής των Ενό­πλων Δυνά­με­ων και επι­πλέ­ον του εμπι­στεύ­ε­ται τα όποια σχέ­δια υπήρ­χαν για την άμυ­να σε ενδε­χό­με­νο πραξικόπημα!

Στις 22-Αυγ-73 το Κοι­νο­βού­λιο καταγ­γέλ­λει με ψήφι­σμά του τον Αλιέ­ντε για παρα­βιά­σεις του Συντάγ­μα­τος και επι­δί­ω­ξη εγκα­θί­δρυ­σης ολο­κλη­ρω­τι­κού καθεστώτος…

(κλεί­νο­ντας) — βλ και εδώ

Τα διδάγματα της Χιλής — …Η δύναμη βγαίνει από τις γροθιές

Η αιμα­τη­ρή ιστο­ρία της UP στη Χιλή έδει­ξε ότι απέ­να­ντι στον ταξι­κό αντί­πα­λο δεν πρέ­πει να υπάρ­χει καμία αυτα­πά­τη, κανέ­νας εφησυχασμός.

Να καθη­συ­χά­ζεις το λαό και να τον απο­τρέ­πεις από την οργά­νω­ση και τον αγώ­να για να κατα­κτή­σει την εξου­σία ισο­δυ­να­μεί με προ­α­ναγ­γελ­θεί­σα ήττα και απο­γο­ή­τευ­ση που ακο­λου­θεί ανα­πό­φευ­κτα την ήττα.

Ο καπι­τα­λι­σμός έφτα­σε στα ιστο­ρι­κά του όρια. Δεν είναι πλέ­ον σε θέση να ικα­νο­ποι­ή­σει καμία ανά­γκη της κοινωνίας.

Σε συν­θή­κες καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης επι­τί­θε­ται για να πάρει πίσω ό,τι απέ­σπα­σαν οι εργα­ζό­με­νοι με σκλη­ρούς ταξι­κούς αγώ­νες και η επί­θε­ση αυτή είναι καθο­λι­κή και προ­α­πο­φα­σι­σμέ­νη — Είναι στρα­τη­γι­κή του μεγά­λου κεφα­λαί­ου που υλο­ποιεί­ται από τους πολι­τι­κούς του εκπρο­σώ­πους και από αυτή τη στρα­τη­γι­κή δεν θα κάνει ούτε βήμα πίσω, θα ελι­χθεί, θα εξα­πα­τή­σει, ίσως καθυ­στε­ρή­σει, αλλά πίσω δεν θα κάνει.

Είναι αυτα­πά­τη να πιστεύ­ει η εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα ότι οι πει­να­σμέ­νοι λύκοι είναι δυνα­τόν να καθί­σουν ειρη­νι­κά πλάι στα πρό­βα­τα και να δια­πραγ­μα­τευ­τούν, είναι αυτα­πά­τη να πιστέ­ψει κάποιος ότι με ορι­σμέ­νες νομι­κές παρεμ­βά­σεις και με μια ορι­σμέ­νη μεταρ­ρύθ­μι­ση των αστι­κών θεσμών μπο­ρεί ο καπι­τα­λι­σμός να γίνει ανθρώ­πι­νος, η επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα «υγι­ής», η καπι­τα­λι­στι­κή αγο­ρά «ρυθ­μι­σμέ­νη», ευχα­ρι­στη­μέ­νοι και οι καπι­τα­λι­στές και οι εργα­ζό­με­νοι. Είναι αυτα­πά­τη να πιστέ­ψει κάποιος ότι με συνεν­νο­ή­σεις και με νομο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις θα λυθούν βασι­κά προ­βλή­μα­τα όπως η ανερ­γία, η μεί­ω­ση των μερο­κά­μα­των, η αντι­με­τώ­πι­ση της ακρί­βειας και τόσα άλλα που πλήτ­τουν ανε­λέ­η­τα το λαό.

Είναι ψέμα ότι μπο­ρεί να γίνει δίκαιη ανα­δια­νο­μή του πλούτου.

Είναι ψέμα ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει ανα­πτυ­ξια­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση προς όφε­λος των λαϊ­κών στρωμάτων.

Και είναι ψέμα­τα και αυτα­πά­τες για­τί στην εξου­σία θα εξα­κο­λου­θούν να βρί­σκο­νται οι ιδιο­κτή­τες των μέσων παραγωγής.

Που όσο καλοί και συνεν­νο­ή­σι­μοι άνθρω­ποι και αν είναι, δεν μπο­ρούν παρά να υπα­κούν στους νόμους της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης που συμπυ­κνώ­νο­νται σε μία φρά­ση: Συνε­χής παρα­γω­γή και ανα­πα­ρα­γω­γή του κέρ­δους που προ­ϋ­πό­θε­ση έχουν την όλο και μεγα­λύ­τε­ρη εκμετάλλευση.

Και πάνω σε αυτή την τόσο απλή και συνά­μα τόσο δύσκο­λη να ανα­κα­λυ­φθεί αλή­θεια, έχουν θεμε­λιώ­σει το κρά­τος τους, τους θεσμούς τους, τους νόμους τους, με άλλα λόγια την εξου­σία τους.

Μόνο η ύπαρ­ξη ενός κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος με επα­να­στα­τι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά και αυτο­τε­λή δρά­ση μπο­ρεί να συμ­βά­λει καθο­ρι­στι­κά στο φρε­νά­ρι­σμα της αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής, στην καθυ­στέ­ρη­ση ή και τη ματαί­ω­ση μέτρων που ματώ­νουν το λαό.

Έχο­ντας ξεκα­θα­ρι­σμέ­νο στό­χο: Όχι την ανα­τρο­πή όχι μιας κυβέρ­νη­σης και την αντι­κα­τά­στα­σή της με μία άλλη, αλλά την ανα­τρο­πή της τάξης που βρί­σκε­ται στην εξουσία.

Και η Χιλή, όπως και όλα τα παρα­δείγ­μα­τα της Ιστο­ρί­ας απο­κα­λύ­πτουν ότι χωρίς αυτό δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει φιλο­λαϊ­κή διέ­ξο­δος, παρά μόνο πρό­σκαι­ρες μικρές βελ­τιώ­σεις, που ανά πάσα στιγ­μή θα βρί­σκο­νται υπό την αμφι­σβή­τη­ση των καπιταλιστών.

Για­τί απλού­στα­τα ανά­με­σα στον καπι­τα­λι­σμό και στο σοσια­λι­σμό δε μεσο­λα­βεί κάποιο ενδιά­με­σο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, άρα δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει και ενδιά­με­ση πολι­τι­κή εξου­σία μετα­ξύ της αστι­κής και της επα­να­στα­τι­κής εργα­τι­κής εξουσίας.

• Στην καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα ο σοσια­λι­σμός και η κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή απο­τε­λούν τη μόνη εναλ­λα­κτι­κή λύση.
• Η εργα­τι­κή τάξη είναι η μόνη κοι­νω­νι­κή δύνα­μη που μπο­ρεί να ηγη­θεί και πολι­τι­κά στον αγώ­να για την απε­λευ­θέ­ρω­σή της και να εκφρά­σει τα δικαιώ­μα­τα όλων των κατα­πιε­ζό­με­νων δυνάμεων.
• Αυτή είναι και η επι­και­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού, ο οποί­ος θα στεί­λει στο μου­σείο των αρχαιο­τή­των τον καπι­τα­λι­σμό και όλο του το υπη­ρε­τι­κό προ­σω­πι­κό με όποιο προ­σω­πείο και αν εμφανίζεται.

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog