Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σκέψεις με αφορμή το βιβλίο του Ηρακλή Κακαβάνη «Ο Χικμέτ στην Ελλάδα»

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας // 

«Ναζίμ Χικ­μέτ! Μεγά­λο όνο­μα μεγά­λου Ποι­η­τή, μεγά­λου Ανθρώ­που και μεγά­λου Μάρ­τυ­ρα. Μεγά­λου για το ταλέ­ντο του, για το ήθος του και για την πίστη του. Τόσο μεγά­λου, που σήμε­ρα σ’ όλον τον κατα­πιε­ζό­με­νο κόσμο να θεω­ρεί­ται το Σύμ­βο­λο της πάλης του Πνεύ­μα­τος για την Ελευ­θε­ρία» (Κώστας Βάρναλης/εφημερίδα Φιλε­λεύ­θε­ρος Προ­ο­δευ­τι­κός, 1950)

Κυκλο­φό­ρη­σε πρό­σφα­τα, από τις εκδό­σεις «ατέ­χνως» το νέο βιβλίο του δημο­σιο­γρά­φου-συγ­γρα­φέα Ηρα­κλή Κακα­βά­νη με τίτλο: «Ο Χικ­μέτ στην Ελλά­δα. Ο αγα­πη­μέ­νος μας Ναζίμ με τα γαλά­ζια μάτια».

Πρό­κει­ται για ένα βιβλίο που στις 107 σελί­δες επι­χει­ρεί­ται η δια­χρο­νι­κή πρό­σλη­ψη του μεγά­λου Ναζίμ Χικ­μέτ στη χώρα μας σε όλες τις πλευ­ρές του έργου του. Η σημα­σία του έργου του, αλλά και της δρά­σης του- μπο­ρεί για τη νέα γενιά- να είναι σε μεγά­λο βαθ­μό άγνω­στη, όμως το βιβλίο αυτό έρχε­ται να απο­δεί­ξει την ανά­γκη μελέ­της του αλλά και γνω­ρι­μί­ας μαζί του. Το για­τί απο­τυ­πώ­νε­ται εύστο­χα στα όσα έγρα­ψε 70 χρό­νια νωρί­τε­ρα ο Κώστας Βάρ­να­λης (και που παρου­σιά­ζου­με στη αρχή του σημειώματος) .

Ιδιαί­τε­ρα σήμε­ρα που το ζήτη­μα των ελλη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων βρί­σκε­ται στην επι­και­ρό­τη­τα και σκε­πά­ζε­ται όμως από τις επι­διώ­ξεις των αστι­κών τάξε­ων στις δύο πλευ­ρές του Αιγαί­ου και δια­πλέ­κε­ται με τα ευρύ­τε­ρα γεω­πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια των μεγά­λων ιμπε­ρια­λι­στών δυνά­με­ων στην περιο­χή, η φωνή ‑μέσα από το πολύ­μορ­φο έργο του- ενός Τούρ­κου ξεχω­ρι­στού δια­νο­ού­με­νου (κομ­μου­νι­στή, διε­θνι­στή και πατριώ­τη) συμ­βάλ­λει στην αλλη­λο­γνω­ρι­μία των λαών και στην από­κρου­ση κάθε είδους εθνικισμού-κοσμοπολιτισμού.

Στις αρε­τές του βιβλί­ου είναι ότι δεν απευ­θύ­νε­ται μόνο σε «ειδι­κούς» αλλά στον καθένα/καθεμιά που μέσα από τις ανα­φο­ρές για την πρό­σλη­ψη του έργου του στη χώρα μας (από το 1920 μέχρι και σήμε­ρα) δίνει τη δυνα­τό­τη­τα γνω­ρι­μί­ας ταυ­τό­χρο­να μ’ ένα κομ­μά­τι του έργου του, άγνω­στο σε πολύ μεγά­λο βαθμό.

Το ότι υπάρ­χουν ανα­φο­ρές από μεγά­λες λογο­τε­χνι­κές πένες της Ελλά­δας (π.χ Ρίτσος, Λει­βα­δί­της, Βάρ­να­λης) μέσα από δημο­σιεύ­μα­τα σε εφη­με­ρί­δες και περιο­δι­κά που δύσκο­λα μπο­ρούν να βρε­θούν ακό­μη και από εμβρι­θείς ερευ­νη­τές δίνει μεγα­λύ­τε­ρη αξία στην όλη προ­σπά­θεια. Αφε­νός «κεντρί­ζει» το ενδια­φέ­ρον» για μία ουσια­στι­κή και όχι επι­φα­νεια­κή γνω­ρι­μία με το έργο του (λει­τουρ­γώ­ντας παράλ­λη­λα και ως ένα επι­πλέ­ον κίνη­τρο) και αφε­τέ­ρου δίνει τη δυνα­τό­τη­τα στο πιο εξει­δι­κευ­μέ­νο ανα­γνω­στι­κό κοι­νό (π.χ Φιλό­λο­γοι, Ιστο­ρι­κοί) να συμπλη­ρώ­σουν το πάζλ της ζωής, του έργου και της δρά­σης του. Και αυτό για­τί ανθο­λο­γού­νται πολ­λά ποι­ή­μα­τά του γνω­στά αλλά και άγνωστα.

Ένα βιβλίο λοι­πόν ευκο­λο­διά­βα­στο, πολ­λα­πλά χρή­σι­μο και επίκαιρο!

«Ο Χικ­μέτ στην Ελλά­δα», του Ηρα­κλή Κακαβάνη

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο