“Σκονάκια”…έργα τέχνης εκτίθενται σε προθήκες στο ΑΠΘ

“Σκο­νά­κια” που μοιά­ζουν έργα τέχνης. Λεπτο­μέ­ρειες στο χαρ­τί που θυμί­ζουν δου­λειά έμπει­ρου καλ­λι­τέ­χνη . Εξι­σώ­σεις και λύσεις απο­τυ­πω­μέ­νες σε μικρο­σκο­πι­κούς παπύ­ρους, “κατε­βα­τά” γραμ­μέ­να σε χαρ­το­μά­ντη­λα, σμι­κρύν­σεις και πολ­λές ακό­μη… δημιουρ­γί­ες με σκο­νά­κια, βρί­σκο­νται κατα­σχε­μέ­νες και εκτε­θει­μέ­νες σε προ­θή­κες στο ΑΠΘ και κου­βα­λούν δεκαετίες…παρανομίας στη φοι­τη­τι­κή ζωή .

Μιλώ­ντας στο ραδιο­φω­νι­κό σταθ­μό του ΑΠΕ- ΜΠΕ “Πρα­κτο­ρείο FM 104,9” o καθη­γη­τής στο τμή­μα Οικο­νο­μι­κών Επι­στη­μών στο ΑΠΘ Δημή­τρης Μάρ­δας, εξη­γεί πως με συνα­δέλ­φους του απο­φά­σι­σαν να κορ­νι­ζά­ρουν τις …από­πει­ρες των φοι­τη­τών να αντι­γρά­ψουν στις εξε­τά­σεις, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας τους την φαντα­σία ‚την ευρη­μα­τι­κό­τη­τα και την… τέχνη τους.

«Πριν από 10–12 χρό­νια είχα­με συγκε­ντρώ­σει τα παλιού τύπου σκο­νά­κια που ήταν ολό­κλη­ρα βιβλία σε σμι­κρύν­σεις. Μάλι­στα ήταν εντυ­πω­σια­κός ένας …πάπυ­ρος μήκους 2 μέτρων και πλά­τους 4 εκα­το­στών το οποίο τύλι­ξε φοι­τη­τής σε δυο ξυλά­κια. Ήταν όπως οι παλιές αριθ­μο­μη­χα­νές. Ανοι­γό­κλει­νε ‚ανέ­βαι­νε- κατέ­βαι­νε και ήταν σε ρολό γραμ­μέ­νο το χαρ­τά­κι των λύσε­ων. Ήταν ένα εκπλη­κτι­κό σκο­νά­κι, ένα έργο τέχνης μπο­ρώ να σας πω», σημειώνει.

Οι φοι­τη­τές που βλέ­πουν σήμε­ρα τον “Πάπυ­ρο” για τον οποίο χρειά­στη­καν του­λά­χι­στον δώδε­κα ώρες απα­σχό­λη­σης από τους… σκο­νά­κη­δες της επο­χής, ανα­ρω­τιού­νται για­τί οι προ­κά­το­χοι τους στα φοι­τη­τι­κά έδρα­να μπή­καν σε τόσο κόπο ‚σημειώ­νο­ντας πως ίσως να απαι­τού­νταν λιγό­τε­ρος χρό­νος για να μάθουν το κεφά­λαιο που αντέγραψαν .

Η συλ­λο­γή ‑έκθε­ση με τα σκο­νά­κια έργα τέχνης όσο πάει μεγα­λώ­νει καθώς πολ­λοί είναι αυτοί που απο­κα­λύ­πτουν και προ­σφέ­ρουν τα “μυστι­κά κόλ­πα” της φοι­τη­τι­κής τους ζωής. «Μου τηλε­φώ­νη­σε μία κυρία, φοι­τή­τρια το 1963 και μου έστει­λε τα δικά της σκο­νά­κια που τα είχε από τότε κρα­τη­μέ­να . Ήταν σκο­νά­κια μικρά, εκεί­νη την επο­χή είχαν κάτι πάσο σε μια κόκ­κι­νη ζελα­τί­να ‚σαν δίφυλ­λη και τα έβα­ζε εκεί ανά­με­σα, οπό­τε όποιος περ­νού­σε και έβλε­πε έλε­γε εντά­ξει ένα πάσο είναι, δεν είναι τίπο­τε άλλο.

“Αλλά τελι­κά αυτό ήταν ένα σκο­νά­κι που δεν το ανα­κά­λυ­ψε ποτέ κανέις» λέει ο ο κ Μάρ­δας ενώ πρό­σφα­τα ένας συμ­φοι­τη­τής του, του παρέ­δω­σε το δικό του υλι­κό που αν υπήρ­χε βρα­βείο για το πιο καλο­γραμ­μέ­νο σκο­νά­κι θα διεκ­δι­κού­σε την πρω­τιά. «Ήταν ιδιαί­τε­ρα καλο­φτιαγ­μέ­να σκο­νά­κια με παρα­γρά­φους ‚με επι­κε­φα­λί­δες, με κόκ­κι­νο , χωρι­σμέ­να σε κατη­γο­ρί­ες …σκο­νά­κια υψη­λής αισθη­τι­κής υψη­λής» εξη­γεί ο κ. Μάρδας.

Με το πέρα­σμα των χρό­νων βέβαια τα “σκο­νά­κια” άλλα­ξαν μορ­φή και για τους σημε­ρι­νούς φοι­τη­τές αλλά και μαθη­τές της τεχνο­λο­γί­ας το σφη­νω­μέ­νο στο μπικ χαρ­τά­κι ή οι σημειώ­σεις μέσα στην κάλ­τσα και η δύσκο­λη εξί­σω­ση γραμ­μέ­νη στη γλώσ­σα του παπου­τσιού είναι μακρι­νό παρελ­θόν και έχουν μπει πλέ­ον στο χρο­νο­ντού­λα­πο της ιστορίας .

Πηγή: ΑΠΕ