ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ (Ποίημα)

Λοξές αχτί­νες χτύ­πη­σαν την άγρυ­πνη σελήνη
και κλεί­στη­καν τα βλέμ­μα­τα εκεί­νη την αυγή
σε οστρα­κο­φό­ρο ατσά­λι­νο που πέταξε
πριν καν πυροβολήσουν
σε σύμπα­ντα που βάφτι­σαν οι παλιοί
και τα φωνά­ζουν Μνήμη.

Μπό­λια­ζαν τα τρα­γού­δια τους
την οργή του Αρχαγγέλου
τη πεί­να του αντρειω­μέ­νου για ζωή.

Σ ’ αυτή την αμε­τά­τρε­πτη διαδρομή.

Γου­λιά γουλιά
το φως
ξεχύ­λη­σε στα σώματα
κι εσκέ­πα­σε τις κάνες.

Αχνο­φαί­νο­νται και οι διακόσιοι
στο χάδι του αγέρα.

Κάθε Μάη.

Λαμπο­κο­πού­νε στο κρασί
που χύσα­με στο χώμα.

Ο Ίσκιος πάντα προχωρά
πιο γρή­γο­ρα απ’το σώμα.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗΣ