“Σολομώντεια λύση” για παιδιά!

Ο Θίασος Λαϊκού Θεάτρου MATICAPI παρουσιάζει την παράσταση «Η Σολομώντεια Λύση», του Γιάννη Καλατζόπουλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Τσαγκαράκη, στο Θέατρο Καλλιρρόης.

Ο θία­σος λαϊ­κού θεά­τρου MATICAPI ξεκι­νά­ει το ταξί­δι του παρου­σιά­ζο­ντας τη «Σολο­μώ­ντεια Λύση» του Γιάν­νη Καλα­τζό­που­λου, σε σκη­νο­θε­σία Γιώρ­γου Τσα­γκα­ρά­κη. Το κεί­με­νο είναι βασι­σμέ­νο στο κινέ­ζι­κο έργο του Λι Ξινγκ­ντάο (13ος μ.Χ. αι.) “Ο Κύκλος με την Κιμω­λία”, απ’ όπου εμπνεύ­στη­κε και ο Μπέρ­τολτ Μπρεχτ το ομώ­νυ­μο αρι­στούρ­γη­μά του.

Συζήτηση του Ριζοσπάστη με τον Γιώργο Τσαγκαράκη.

Ο Γ. Τσα­γκα­ρά­κης έρχε­ται με φόρα μετά την παρά­στα­ση «Trio Lumpen — Η φρά­ου­λα», που αγα­πή­θη­κε και κέρ­δι­σε τις εντυ­πώ­σεις, ανε­βά­ζο­ντας μια παρά­στα­ση για όλη την οικο­γέ­νεια. Με κέφι και όρε­ξη επα­να­συ­στή­νει και στους νεό­τε­ρους θεα­τές το έργο ενός ανθρώ­που που χρό­νια τώρα αφο­σιώ­θη­κε και υπη­ρέ­τη­σε το παι­δι­κό και εφη­βι­κό θέατρο.

Οταν δύο αδέρ­φια μαλώ­νουν για μια κού­κλα, τότε ο παπ­πούς τους απο­φα­σί­ζει να τους πει μια ιστο­ρία… «Μια φορά κι έναν και­ρό, σ’ έναν πόλε­μο, μια υπη­ρέ­τρια έσω­σε το παι­δί της βασί­λισ­σάς της, όταν εκεί­νη το εγκα­τέ­λει­ψε, προ­κει­μέ­νου να πάρει τις γού­νες και τα χρυ­σα­φι­κά της. Το έσω­σε και το μεγά­λω­σε με κίν­δυ­νο της ζωής της κι έτσι ανά­με­σά τους ανα­πτύ­χθη­κε μια σχέ­ση αλη­θι­νής αγά­πης. Μετά από χρό­νια η βασί­λισ­σα γυρί­ζει με σκο­πό να το διεκ­δι­κή­σει. Σε ποιον ανή­κει όμως ένα παι­δί; Σε ποιον το γάλα που χρειά­ζε­ται για να μεγα­λώ­σει; Σε ποιον πόλε­μο βρι­σκό­μα­στε άρα­γε και πόσοι έγι­ναν πριν από αυτόν; Ενας παρά­ξε­νος δικα­στής δίνει τη λύση στον γρί­φο, μέσω ενός κύκλου με κιμωλία».

Πρό­κει­ται για το πρώ­το σας εγχεί­ρη­μα στο παι­δι­κό θέα­τρο. Ποιες ήταν οι μεγα­λύ­τε­ρες προ­κλή­σεις ή δυσκο­λί­ες που συνα­ντή­σα­τε προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας μια παρά­στα­ση για παι­δι­κό κοινό;

Υπάρ­χουν δυσκο­λί­ες όταν κάνεις παι­δι­κό θέα­τρο και επι­χει­ρείς να μιλή­σεις στην καρ­διά και το νου του παι­διού. Πώς θα του απευ­θυν­θείς; Πώς θα του μιλή­σεις; Σαν ομά­δα απο­φα­σί­σα­με ότι μακριά από εμάς οι διδα­κτι­σμοί και οι νου­θε­σί­ες. Τα παι­διά είναι παι­διά. Ο αυθορ­μη­τι­σμός και η αθω­ό­τη­τά τους, αλλά και η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα που τα δια­κρί­νει είναι στοι­χεία που μπο­ρούν να βοη­θή­σουν στη θεα­τρι­κή σύμβαση.

Το θέα­τρο για παι­διά έχει σίγου­ρα τις δικές του ιδιαί­τε­ρες απαι­τή­σεις. Πώς θα κατα­φέ­ρεις να κρα­τή­σεις αμεί­ω­το το ενδια­φέ­ρον των παι­διών που μεγα­λώ­νουν στην επο­χή της εικό­νας, του ψηφια­κού κόσμου, των γρή­γο­ρων εναλ­λα­γών που κάνουν τα παι­διά πιο απαι­τη­τι­κά, πιο ανυ­πό­μο­να αλλά και πιο ενη­με­ρω­μέ­να; Αυτό το στοι­χείο μάς προ­βλη­μά­τι­σε ιδιαί­τε­ρα. Και είναι και ένας λόγος που συνει­δη­τά χρη­σι­μο­ποιού­με εκπλή­ξεις, έντο­νες εικό­νες, στοι­χεία τσίρ­κου κ.λπ.

Επί­σης, σε αυτές μας τις σκέ­ψεις μας «απά­ντη­σε», αν θες, και η ίδια η δομή του έργου. Ο Γ. Καλα­τζό­που­λος αντι­με­τώ­πι­σε με μεγά­λη μαε­στρία τον μύθο και τον τοπο­θέ­τη­σε ως μια ιστο­ρία που λέει ένας παπ­πούς στα εγγό­νια του, που μαλώ­νουν για μια κού­κλα και τους βάζει να υπο­δυ­θούν τους ήρω­ες της ιστο­ρί­ας. Ετσι, κρα­τώ­ντας τη σύμ­βα­ση του παι­χνι­διού, το θέα­τρο μέσα στο θέα­τρο μπο­ρέ­σα­με να μιλή­σου­με για «σύν­θε­τες» και «δύσκο­λες» έννοιες λαμ­βά­νο­ντας, βέβαια, υπό­ψιν τις ηλι­κί­ες που απευθυνόμαστε.

Και είμα­στε ιδιαί­τε­ρα χαρού­με­νοι για­τί συνα­ντά­με απή­χη­ση, τα παι­διά παρα­κο­λου­θούν, συμ­με­τέ­χουν, προ­βλη­μα­τί­ζο­νται… Το συνα­ντά­με… Τόσο όταν τα παρα­τη­ρού­με από τη σκη­νή όσο και μετά στις συνο­μι­λί­ες που έχου­με με τα παι­διά και τους γονείς τους.

Η παρά­στα­ση βασί­ζε­ται σε έναν παλιό κινέ­ζι­κο μύθο. Τι μπο­ρεί να πει στα παι­διά σήμερα;

Το έργο θίγει δια­χρο­νι­κά ζητή­μα­τα. Μέσα από τον μύθο θίγο­νται ζητή­μα­τα όπως ο πόλε­μος, η αγά­πη, η αλλη­λεγ­γύη, η δικαιο­σύ­νη, η στά­ση που οφεί­λει να κρα­τά ο άνθρω­πος, αλλά και το ζήτη­μα της ιδιο­κτη­σί­ας και και σε ποιον πρέ­πει, σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση, να ανή­κουν τα πράγματα.

Ένα άλλο ιδιαί­τε­ρο στοι­χείο του έργου είναι ότι ανα­φέ­ρε­ται στη στά­ση που οφεί­λει να κρα­τή­σει ο κάθε άνθρω­πος μπρο­στά σε μια δύσκο­λη στιγ­μή. Και κάτι ακό­μα. Αυτή η δύσκο­λη στιγ­μή δεν είναι απα­ραί­τη­τα και κατα­στρο­φι­κή, δεν σημαί­νει, μόνο, το τέλος της ζωής που γνώ­ρι­ζε ο άνθρω­πος μέχρι τότε. Μπο­ρεί να σημά­νει και την αρχή μιας άλλης ζωής, μιας ζωής που δεν είχε φαντα­στεί ποτέ του ότι θα ζήσει. Για­τί οι μεγά­λες απο­φά­σεις στη ζωή των ανθρώ­πων παίρ­νο­νται στις δύσκο­λες και ορια­κές στιγμές.

Στην παρά­στα­ση που δώσα­με στη ΛΑΡΚΟ για τα παι­διά των εργα­τών, μας είπαν μετά ότι η παρά­στα­σή μας κατά­φε­ρε και φώτι­σε το σημε­ρι­νό σκο­τά­δι μοι­ρά­ζο­ντας απλό­χε­ρα ελπί­δα… Αυτή είναι και η μεγα­λύ­τε­ρη αντα­μοι­βή μας!

Παρα­στά­σεις κάθε Κυρια­κή στις 12 το μεση­μέ­ρι και καθη­με­ρι­νές για σχολεία.
Τηλέ­φω­να κρα­τή­σε­ων: 6908.891.066 — 6934.654.289 Κάθε Κυρια­κή, 12:00 (Καθη­με­ρι­νές για σχο­λεία) | Θέα­τρο Καλ­λιρ­ρό­ης, Καλ­λιρ­ρό­ης 10, Αθήνα

Eισι­τή­ρια: Γενι­κή είσο­δος: 8€ | Μειω­μέ­νο (Άνερ­γοι, ΑμεΑ, άνω των 65): 6€

Πρό­κει­ται για μία ξεχω­ρι­στή, διδα­κτι­κή παρά­στα­ση για μικρούς και μεγά­λους, που μέσα από το γέλιο και την αισιό­δο­ξη ματιά της, έρχε­ται να προ­τεί­νει, σ’ αυτή τη δύσκο­λη επο­χή, την αλη­θι­νή αγά­πη, την ανι­διο­τέ­λεια, την αλλη­λεγ­γύη και τη δικαιο­σύ­νη, ως μόνα αντί­δο­τα στη ματαιο­δο­ξία και τον ατομικισμό.

Η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά από 6 ετών.

Συντελεστές

Κεί­με­νο: Γιάν­νης Καλατζόπουλος
Σκη­νο­θε­σία: Γιώρ­γος Τσαγκαράκης
Μου­σι­κή: Γιώρ­γος Θεοφάνους
Σκη­νι­κά / Κοστού­μια: Βικτώ­ρια Νταρίλα
Σχε­δια­σμός Φωτι­σμού: Γιώρ­γος Ζιώγαλας
Μου­σι­κή διδα­σκα­λία: Αμέ­ρισ­σα Φτούλη
Φωτο­γρα­φί­ες: Φιλιώ Σταμ­μα­το­πού­λου (Filio Magenta)
Γρα­φι­στι­κά: Αριά­δνη Μιχαηλάρη
Επι­κοι­νω­νία: Χρύ­σα Ματσαγκάνη
Υπεύ­θυ­νη Παρα­γω­γής: Νατάσ­σα Μουσάδη
Οργά­νω­ση παρα­στά­σε­ων: Νίκη Κάβου­ρα

Παί­ζουν: Αντώ­νης Γου­γής, Γιώρ­γος Ζιώ­γα­λας, Νίκη Κάβου­ρα, Ιωάν­να Μπι­λί­ρη, Γιώρ­γος Τσαγκαράκης

Μου­σι­κοί επί σκη­νής: Αντώ­νης Γου­γής, Γιώρ­γος Ζιώγαλας

Διάρ­κεια: 90 λεπτά (χωρίς διά­λειμ­μα)