Σοφία Κλουβάτου-Μελά: Αντίο Μίκη

Με ποιες γραμ­μές και ποια λόγια να σ’ αποχαιρετήσω;
Ψάχνω απε­γνω­σμέ­να να βρω, μα δεν μπορώ.
Αισθά­νο­μαι πως τα πάντα έχουν λεχθεί.
Όμως, κι εγώ τα δικά μου θέλω να πω.

Σε θυμά­μαι το 2017, που σε είδα ξαφνικά
στο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ, που βρέ­θη­κα μπρο­στά σου.
«Κύριε Θεο­δω­ρά­κη», σου είπα, «θα μου επιτρέψετε
να σας φιλή­σω και να σας ευχαριστήσω
για ό,τι γεν­ναιό­δω­ρα μας έχε­τε προσφέρει».

Μου χαμο­γέ­λα­σες, αντα­πέ­δω­σες τον χαιρετισμό
και με σεμνό­τη­τα είπες «Σ’ ευχα­ρι­στώ πολύ»

Έφυ­γα χαρού­με­νη και σκέ­φτη­κα αυτόματα:
“Αν εσύ μ’ ευχα­ρι­στείς για μια χειραψία,
μια ανα­γνώ­ρι­ση κι ένα φιλί, όλοι εμείς,
που την ώρα εκεί­νη ακού­γα­με τα τρα­γού­δια σου,
τι πρέ­πει να κάνουμε;

Τι πρέ­πει να κάνουμε
για τα χιλιά­δες τρα­γού­δια, που μας χάρισες;
Για τη γνώ­ση που μας έδωσες,
βάζο­ντας στα χεί­λη μας τους στί­χους των μεγά­λων μας ποιητών;

Για τον ηρω­ι­σμό σου, το παρά­δειγ­μα ζωής,
για τη λυρι­κό­τη­τα και την αντρειοσύνη,
που η μου­σι­κή σου αποπνέει;

Για­τί είσαι ο Ένας και Μονα­δι­κός στο είδος σου, που μας εμπνέει:

“Βρο­ντά­νε στρά­τες κι αγορές
μπαλ­κό­νια και σοκάκια
και σου μαδούν οι κορασιές
λου­λού­δια στα μαλλάκια”

Έδω­σες υπό­στα­ση στον κάθε Έλληνα.
Μας σήκω­σες “λίγο αψηλότερα”.
Μας όπλι­σες με Τιμή, Αρχές, Ήθος, Γενναιότητα.
Έκα­νες τον κάθε Έλληνα
να νοιώ­θει περή­φα­νος γι’ αυτό που είναι.

Έβγα­λες την πατρί­δα μας έξω απ’ τα σύνο­ρά της.
Την έκα­νες δοξασμένη.

Εργά­στη­κες ακούραστα
και ταξί­δε­ψες τη μου­σι­κή σου σ’ όλο τον κόσμο.

Κατέ­στη­σες τον εαυ­τό σου οικουμενικό
και μετά όλους εμάς τους συμπα­τριώ­τες σου,
δίνο­ντας συναυ­λί­ες σ’ όλη την οικουμένη.

Με το “ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ” του Ελύτη
“μη, παρα­κα­λώ σας, μη
λησμο­νά­τε τη χώρα μου”

Με τη “Ρωμιο­σύ­νη”, που δεν πρέ­πει να την “κλαις” του Ρίτσου.

Με τον Σεφέ­ρη, που μαζί του “Κρά­τη­σα τη ζωή μου”.

Κι εσύ
“…ανέ­βαι­νες απάνω
στο λια­κω­τό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμε­γες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης”.

Δημιούρ­γη­σες την Ταυ­τό­τη­τα του νεο­ελ­λη­νι­κού κρά­τους, τη δική μας ταυτότητα,
και έγρα­ψες ιστο­ρία μέσα στην Ιστο­ρία του.

Εμείς όλοι δεν έχου­με άλλο, από το να δώσου­με υπό­σχε­ση ότι θα κρα­τή­σου­με κι εμείς τη ζωή, με τα ιδα­νι­κά, που Εσύ μας ενέπνευσες.

Θα φυλά­ξου­με Θερ­μο­πύ­λες, χωρίς Εφιάλ­τες, και θα εργα­στού­με ακού­ρα­στα για να προ­χω­ρή­σου­με τη ζωή μας, μένο­ντας πιστοί στο Ήθος, στις Αρχές και τις Αξί­ες, που Εσύ μας δίδα­ξες. Γιατί:

“Γλυ­κέ μας εσύ δε χάθηκες,
μέσα στις φλέ­βες μας είσαι”.
Και θα είσαι για πάντα!

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Σοφία Κλου­βά­του-Μελά
Εκπαιδευτικός