Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σπύρος Ζαχαράτος: Ελεγείο σε τέσσαρες πράξεις — Μνήμη Μάνου Ελευθερίου

Ελε­γείο
σε τέσ­σα­ρες πράξεις
Βότσα­λα Συρια­νής ακτής
Μνή­μη Μάνου Ελευθερίου

Μου ’λεγες θα γελάσουμε
μια Κυρια­κή Κυρίου
μα ’γώ ξανατραγούδησα
Μάνο Ελευθερίου.

Ποι­η­τής,
Στιχουργός
Πεζογράφος
Δημιουρ­γός ανε­ξί­τη­λων αξιών
Συλ­λέ­κτης στιγμών
Φιλι­κός Δάσκαλος

Ι
ΕΣΥ ΤΑ ΛΕΣ

Εσύ τα λες με τρεις στροφές
όνει­ρα και καταστροφές
σε μάθα­νε την τέχνη τη μεγάλη
κάτι αθά­να­τοι πικροί δασκάλοι.

Με της συγκί­νη­σης τα σκήπτρα
της ομορ­φιάς χτυ­πάς τη μήτρα
κι ανθί­ζουν της ελπί­δας μας οι στίχοι
εκεί που μονα­χοί δεν έχουν τύχη.

Στου κόσμου τις ανηφοριές
βλέ­πεις την πίκρα δέκα οργιές
ψυχή μου της ψυχής τα γιατροσόφια
τα κάνεις με τα λόγια σου τ’ ατόφια.

1980
Για τον Άγιο Φεβρουάριο

ΙΙ
ΤΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ

Ιού­λη μίλα­γες στο χάρο
στης Κυρια­κής το λυκαυγές
άνα­ψε το στερ­νό τσιγάρο
Αρχάγ­γε­λέ μου να σε πάρω
απ’ την κρυ­ψώ­να ξαναβγές.

Άφη­σες πίσω σου κειμήλια
και άφθο­να διαμαντικά
τ’ άστρα θα γίνου­νε καντήλια
κι εμείς με ματω­μέ­να χείλια
σε χαι­ρε­τά­με βιαστικά.

Ο δρό­μος έγι­νε ανθώνας
κυκλά­μι­να και κατιφές
όταν θα μπαί­νει ο χειμώνας
θα σ’ αγα­πά­με κατά μόνας
κι εσύ θ’ αγγί­ζεις κορυφές.

22-VII-18

ΙΙΙ
ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Τα μεγά­λα τρα­γού­δια έχουν ρίζες βαθιά
μας πλη­γώ­νουν το στή­θος, είναι μαύ­ρα σπαθιά
τα μεγά­λα τρα­γού­δια είναι φλέ­βες θαρρείς
όπου γίναν ποτά­μια, θα τις κόψαν νωρίς.

Ζήσα­με χρό­νια εντός ορίου
και χάσα­με τις Κυριακές
το ’λεγες Μάνο Ελευθερίου
και γέμι­σες λαβωματιές.

Τα μεγά­λα τρα­γού­δια μας γεμί­σαν ουλές
μας θυμί­ζου­νε αίμα και αρρώ­στιες πολλές
τα μεγά­λα τρα­γού­δια είναι κάτι φωλιές
στις παλιές τις μαρ­κί­ζες, στις καυ­τές αντηλιές.

23-VII-18

IV
ΜΕΣΑ ΓΚΡΙΖΟ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Εσύ στου χρό­νου τα πλοκάμια
μ’ Άγιους να μαλώ­νεις τα θεριά
και ψιθυ­ρί­ζεις στα ποτάμια
όσοι φοβή­θη­καν τη λάμια
ποτές τους δε θα δού­νε ξαστεριά.

Μέσα στο γκρί­ζο του και­ρού, μέσα στο θειάφι,
θα ζωγρα­φί­ζεις με τις λέξεις Πασχαλιές
άφη­σες πίσω της συγκί­νη­σης χρυσάφι
κι ιερουρ­γά­νε κάτι Μάνες-Παναγιές.
Δε γίνε­ται να μοιά­σου­με στην πέτρα
μία ζωή, αυλή, στα δύο μέτρα.

Απ’ των ματιών σου την αλμύρα
ενθύ­μια μοι­ρά­ζεις μιας ζωής
όσοι δεν είχαν χαρακτήρα
είπες· κερ­δί­σαν την πορφύρα
μα σκό­τω­σαν το άστρο της Αυγής.

24-VII-18
__________________________________________________________________________________________________________

Ο Σπύρος Ζαχαράτος είναι ποιητής — στιχουργός. Έχει συνεργασθεί με σημαντικούς συνθέτες και τραγουδιστές. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ένωσης Μουσικών Στιχουργών Ελλάδος
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο