Σπ. Χαλβατζής: Πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι, σε εγρήγορση και επαγρύπνηση

Παρέμ­βα­ση Σπύ­ρου Χαλ­βα­τζή, αντι­προ­έ­δρου του ΣΦΕΑ στην εκδή­λω­ση του Δικη­γο­ρι­κού Συλ­λό­γου Πει­ραιά και ΣΦΕΑ, για τα 50 χρό­νια από την κατά­λη­ψη της Νομι­κής το 1973:

Η σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση δεν είναι μόνο εκδή­λω­ση τιμής και μνή­μης, αλλά και άντλη­σης συμπε­ρα­σμά­των και διδαγ­μά­των για το σήμε­ρα και το αύριο.

Η κατά­λη­ψη της Νομι­κής δεν ήταν κεραυ­νός εν αιθρία. Ηταν ο ώρι­μος καρ­πός της ανά­πτυ­ξης της πάλης του Αντι­δι­κτα­το­ρι­κού κινή­μα­τος. Μερι­κές επι­ση­μάν­σεις θα κάνω.

Πρώ­τη. Αμέ­σως μετά την επι­βο­λή της δικτα­το­ρί­ας, στις 21/4/1967 ξεκί­νη­σε η δρά­ση ενα­ντί­ον της χού­ντας. Από τα πρώ­τα τρυ­κά­κια, τα συν­θή­μα­τα στους τοί­χους, μέχρι τις πιο οργα­νω­μέ­νες κινητοποιήσεις.

Οι χιλιά­δες εξό­ρι­στοι και εξό­ρι­στες που από τις πρώ­τες μέρες της δικτα­το­ρί­ας εκτο­πί­στη­καν στη Γυά­ρο και αργό­τε­ρα στη Λέρο, στο Λακ­κί και στο Παρ­θέ­νι έδι­ναν τη δική τους μάχη αρνού­με­νοι να υπο­τα­χτούν και να υπο­γρά­ψουν δήλω­ση μετα­νοί­ας και απο­κή­ρυ­ξης του ΚΚΕ. Αυτοί ήταν οι πρώ­τοι που αντι­στέ­κο­νταν στη δικτα­το­ρία, στα κελεύ­σμα­τά της. Απο­τε­λού­σαν πηγή έμπνευ­σης γι΄ αυτούς που είχαν μεί­νει ασύλ­λη­πτοι, ήταν παρά­νο­μοι και προ­σπα­θού­σαν να οργα­νώ­σουν την αντί­στα­ση του λαού και της νεο­λαί­ας. Και απο­τε­λού­σαν το πρό­τυ­πο, ειδι­κά για τους νέους που για πρώ­τη φορά έπαιρ­ναν το βάπτι­σμα του αγώ­να μέσα από τις αντι­δι­κτα­το­ρι­κές οργα­νώ­σεις που δημιουργούνταν.

Αμέ­σως άρχι­σαν να στή­νο­νται οργα­νώ­σεις που πάλευαν ενά­ντια στη δικτα­το­ρία. Από τις πρώ­τες μέρες συγκρο­τή­θη­κε το Πατριω­τι­κό Μέτω­πο και στη συνέ­χεια άλλες οργα­νώ­σεις, από ευρύ φάσμα δυνά­με­ων. Κι΄ αυτό για­τί, η δικτα­το­ρία, οι κατα­σταλ­τι­κοί μηχα­νι­σμοί του αστι­κού κρά­τους συνέ­λα­βαν χιλιά­δες σε όλη τη χώρα. Πάνω από εφτά χιλιά­δες από αυτούς τους χαρα­κτη­ρι­σμέ­νους ως κομ­μου­νι­στές, τους εξό­ρι­σαν στη Γυά­ρο. Σιγά σιγά όμως πήγαν στους συμπα­θού­ντες, τους απο­κα­λού­με­νους από τη χού­ντα συνο­δοι­πό­ρους και τελι­κά έφτα­σαν στον καθέ­ναν που αντι­στέ­κο­νταν στην τυραν­νία τους.

Δεύ­τε­ρη. Συχνά ανα­φε­ρό­με­νοι σε ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα, γίνε­ται λόγος για πρω­τα­γω­νι­στές. Δεν είναι μόνο αυτοί. Αν δεν υπήρ­χαν οι αντι­δι­κτα­το­ρι­κές οργα­νώ­σεις, που δού­λευαν πλα­τιά στη νεο­λαία, όπως λ.χ. η ΚΝΕ, η ΑΝΤΙΕΦΕΕ και άλλες, αν δεν κινη­το­ποιού­σαν μεγά­λο μέρος όσων συμ­με­τεί­χαν σε εκδη­λώ­σεις, δεν θα υπήρ­χαν έτσι όπως έγι­ναν αυτά τα γεγο­νό­τα. Οι συλ­λο­γι­κό­τη­τες είναι αυτές που εμπι­στεύ­ο­νται όσοι αγω­νί­ζο­νται. Λίγοι κινού­νται αυθόρ­μη­τα. Άλλω­στε, έχει ιστο­ρι­κά απο­δει­χτεί ότι κάποιοι από τους λεγό­με­νους πρω­τα­γω­νι­στές, στην πορεία, αλλά­ζουν από­ψεις, θέσεις, ακό­μα και στρα­τό­πε­δο. Τα γεγο­νό­τα όμως είναι η πραγ­μα­τι­κή ιστο­ρία, έτσι όπως κατα­γρά­φε­ται στην ιστο­ρι­κή στιγμή.

Τρί­τη. Ένα πλε­ο­νέ­κτη­μα είχαν πολ­λοί νέοι αντι­δι­κτα­το­ρι­κοί αγω­νι­στές. Κι΄ αυτό ήταν ότι αυτοί οι νέοι δεν είχαν φάκελ­λο στην Ασφά­λεια. Δεν ήταν χαρα­κτη­ρι­σμέ­νοι. Αυτό διευ­κό­λυ­νε τις κινή­σεις, τη δρά­ση τους. Ενώ τα παλιά στε­λέ­χη της νεο­λαί­ας Λαμπρά­κη και ειδι­κά στην περί­ο­δο εκεί­νη, τέλη του 1972 και αρχές του 1973, όλοι όσοι είχαν απο­λυ­θεί από τις εξο­ρί­ες, τις φυλα­κές, χωρίς καμιά υπο­χώ­ρη­ση, παρα­κο­λου­θού­νταν από τα όργα­να της Ασφά­λειας σε εικο­σι­τε­τρά­ω­ρη βάση.

Η κατά­λη­ψή της Νομι­κής έφε­ρε τον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώ­να στο κέντρο της Αθή­νας. ΄Ηταν μια ποιο­τι­κή εξέ­λι­ξη του αγώ­να. Τα στε­λέ­χη της παρά­νο­μης Οργά­νω­σης της ΚΝΕ και της ΑΝΤΙΕΦΕΕ έπαι­ξαν σοβα­ρό ρόλο και σε αυτή τη σπου­δαία αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πρά­ξη, μαζί με τους συνα­γω­νι­στές τους από άλλες οργα­νώ­σεις, καθώς και με ανορ­γά­νω­τους φοι­τη­τές και νέους εργά­τες που πήραν μέρος σ΄ αυτή την εξαι­ρε­τι­κή κινητοποίηση.

Ανε­ξάρ­τη­τα, λοι­πόν, από το που βρί­σκο­νται σήμε­ρα πολι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά, εκεί­νη την περί­ο­δο πρω­το­στα­τού­σαν σε κάθε αντι­δι­κτα­το­ρι­κή κινη­το­ποί­η­ση και δράση.
Εγι­νε λόγος για τους οικο­δό­μους που δεν πήγαν στην κατά­λη­ψη της Νομι­κής. Αυτό δεν ήταν εύκο­λο, σε κεί­νες τις συν­θή­κες, να πάνε οργα­νω­μέ­να. Να θυμη­θού­με ότι, όταν το από­γευ­μα της Πέμ­πτης μια ομά­δα 250 οικο­δό­μων από την πλα­τεία Δημαρ­χεί­ου, πήγε στο Πολυ­τε­χνείο, με ένα πανό που έκφρα­ζε την εργα­τι­κή αλλη­λεγ­γύη και συμπα­ρά­στα­ση στον αγώ­να των φοι­τη­τών έδω­σε άλλη ποιό­τη­τα στην εξέ­γερ­ση του Νοέμβρη.

Τέταρ­τη. Αυτό που έχει δια­χρο­νι­κή αξία, πολι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή είναι ότι, σε κάθε περί­πτω­ση και επο­χή, η οργα­νω­μέ­νη δρά­ση παί­ζει τον καθο­ρι­στι­κό ρόλο στην εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των. Τα παρα­δείγ­μα­τα πολ­λά και ιστο­ρι­κά και σήμε­ρα. Χίλιοι άνθρω­ποι ανορ­γά­νω­τοι, μπο­ρεί να δια­λυ­θούν με το φύση­μα του ανέ­μου, με μια επί­θε­ση των κατα­σταλ­τι­κών δυνά­με­ων του κρά­τους. Τρεις, δέκα τρεις οργα­νω­μέ­νοι μπο­ρεί να οργα­νώ­σουν την άμυ­να και την αντε­πί­θε­ση χιλί­ων σε οποια­δή­πο­τε δρά­ση των εχθρών του εργα­τι­κού και λαϊ­κού κινήματος.

Τέλος. Σήμε­ρα που η επί­θε­ση ενά­ντια στα δικαιώ­μα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες της εργα­τι­κής τάξης, των εργα­ζο­μέ­νων, του λαού και της νεο­λαί­ας πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται, έχει ιδιαί­τε­ρη αξία αυτές οι αρχές να μην αγνο­ού­νται. Για­τί τα οξυ­μέ­να προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζουν οι εργα­ζό­με­νοι, τους βγά­ζουν καθη­με­ρι­νά στους δρό­μους της διεκ­δί­κη­σης της πάλης. Πολύ συχνά εργά­τες, άλλοι εργα­ζό­με­νοι, συντα­ξιού­χοι και άνθρω­ποι του πνεύ­μα­τος, κυρί­ως νέοι, βρί­σκο­νται στο στό­χα­στρο των κατα­σταλ­τι­κών δυνά­με­ων του αστι­κού κρά­τους. Και δεν είναι Ελλη­νι­κό φαι­νό­με­νο. Σε πολ­λές χώρες της Ευρώ­πης, τις ΗΠΑ, στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή οι εργα­τι­κές, λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις πολλαπλασιάζονται.

Εμείς οι αντι­δι­κτα­το­ρι­κοί αγω­νι­στές στε­κό­μα­στε αλλη­λέγ­γυοι στις λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις, απερ­γί­ες και άλλες εκδη­λώ­σεις διεκ­δι­κη­τι­κού χαρακτήρα.

Τα διδάγ­μα­τα του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να και της κατά­λη­ψης της Νομι­κής και ο,τι ακο­λού­θη­σε επι­βε­βαιώ­νουν πως πρέ­πει πάντα να είμα­στε έτοι­μοι, σε εγρή­γορ­ση και επαγρύπνηση.

Ο Μαρξ και η αισθη­τι­κή, του Μιχα­ήλ Λίφσιτς