Σπ. Χαλβατζής: Σύμβολο οι φυλακές Ωρωπού γι’ αυτό που θεωρείται από κάποιους απραγματοποίητο αλλά μπορεί να γίνεται κατορθωτό

Η ομι­λία του προ­έ­δρου του ΣΦΕΑ, Σπύ­ρου Χαλ­βα­τζή στον Ωρω­πό στις 21/7/2020 με αφορ­μή την παρα­χώ­ρη­ση των πρώ­ην Φυλα­κών Ωρω­πού στο Δήμο Ωρωπού:

            Η σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση έχει έναν συμ­βο­λι­κό χαρα­κτή­ρα. Σαρά­ντα έξι χρό­νια από την κατάρ­ρευ­ση της στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας και 53 χρό­νια από το πρα­ξι­κό­πη­μα της χού­ντας και την επι­βο­λή της, ένας από τους χώρους όπου κρα­τή­θη­καν αγω­νι­στές του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να, παρα­χω­ρεί­ται από το Υπουρ­γείο Δικαιο­σύ­νης, στον Δήμο της περιο­χής. Είναι ένα πρώ­το θετι­κό βήμα.

Ο χώρος αυτός, για τον Σύν­δε­σμο Φυλα­κι­σθέ­ντων και Εξο­ρι­σθέ­ντων Αντι­στα­σια­κών 1967–74, για μας τους αντι­δι­κτα­το­ρι­κούς αγω­νι­στές, δεν είναι απλά ένας ακό­μα μου­σεια­κός χώρος. Είναι ένας χώρος όπου θα συγκε­ντρω­θούν αρχεια­κά υλι­κά από τον αγώ­να του λαού και της νεο­λαί­ας ενά­ντια στη δικτατορία.

Ένας χώρος, όπου οι επι­σκέ­πτες και ειδι­κά οι νέοι και οι νέες της πατρί­δας μας θα γνω­ρί­ζουν σε βάθος τι έπρα­ξαν οι πατε­ρά­δες, οι παπ­πού­δες τους εκεί­νη την περίοδο.

Θα μαθαί­νουν για τις αιτί­ες που επέ­βα­λαν τη δικτα­το­ρία και το ρόλο που έπαι­ξαν οι Αμε­ρι­κά­νοι στην επι­βο­λή και εδραί­ω­σή της. Να συνει­δη­το­ποιούν ποιος κάθε φορά είναι ο αντί­πα­λός τους.

Θα κατα­νο­ούν ότι σε όλες τις συν­θή­κες και στις πιο σκλη­ρές, πάντα θα υπάρ­χουν αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες, που δεν σκύ­βουν το κεφά­λι. Αντι­στέ­κο­νται. Και η αντί­στα­σή τους αυτή πλη­ρώ­νε­ται. Όπως έγι­νε με τους χιλιά­δες που βασα­νί­στη­καν στις εξο­ρί­ες, στη Γυά­ρο, από τις πρώ­τες μέρες της δικτα­το­ρί­ας, στη Λέρο αργό­τε­ρα, σε άλλα νησιά εξο­ρί­ας, στις φυλα­κές και στα άντρα βασανισμού.

Αγω­νι­στές που κινή­θη­καν στα όρια των αντο­χών τους, αντι­στε­κό­με­νοι στη βία της εξου­σί­ας, στους εκβια­σμούς και τις κάθε μορ­φής κακου­χί­ες. Που “χόρε­ψαν στο φτε­ρό του καρ­χα­ρία”, όπως λέει ο Kαβα­δί­ας σε ένα ποί­η­μά του.

Δεν ήταν λίγοι οι ασυμ­βί­βα­στοι που την τελευ­ταία πνοή τους την άφη­σαν στον Ιππό­δρο­μο, στη Γυά­ρο, τη Λέρο στον Ωρω­πό. Αλλά και άλλοι που βασα­νί­στη­καν απάν­θρω­πα στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, στη Μπου­μπου­λί­νας, στο Γ΄ Σώμα Στρα­τού στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, με κορύ­φω­ση του αγώ­να και της θυσί­ας στην εξέ­γερ­ση του Νοέμ­βρη το 1973 στο Πολυ­τε­χνείο και τις επό­με­νες μέρες.

Θεω­ρού­μαι ότι οι νέοι και οι νέες της πατρί­δας μας χρειά­ζε­ται να αντλούν από τα νάμα­τα του αγώ­να. Να διδά­σκο­νται από την πρό­σφα­τη ιστο­ρία του αντι­στα­σια­κού κινή­μα­τος. Να παίρ­νουν δύνα­μη και αυτο­πε­ποί­θη­ση, ότι όπως τότε, έτσι και σήμε­ρα και πάντα, να στέ­κο­νται ασυμ­βί­βα­στοι. Να αγω­νί­ζο­νται. Για­τί χωρίς οργα­νω­μέ­νο, ανυ­πο­χώ­ρη­το αγώ­να τίπο­τα δεν καταχτιέται.

Να γνω­ρί­ζουν ότι σε όλες τις ιστο­ρι­κές περιό­δους της πατρί­δας μας, πάντα υπήρ­χαν και θα υπάρ­χουν αγω­νι­στές, που θα στέ­κο­νται κόντρα στην αδι­κία, στην κατα­πί­ε­ση, τον αυταρ­χι­σμό στην εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο.

Να κατα­νο­ούν βαθιά ότι αυτό που φαί­νε­ται, που θεω­ρεί­ται από κάποιους απραγ­μα­το­ποί­η­το, μπο­ρεί να γίνε­ται κατορ­θω­τό, όταν υπάρ­χει αγω­νι­στι­κή διά­θε­ση και οργα­νω­μέ­νη πάλη από το λαό και τη νεολαία.

Όταν μέσα από την αγω­νι­στι­κή δρά­ση σπά­ζου­με την ηττο­πά­θεια, τη λογι­κή του συμ­βι­βα­σμού της υπο­τα­γής. Αυτό έγι­νε εκεί­νη την περί­ο­δο στα σκλη­ρά χρό­νια του αγώ­να ενά­ντια στη στρα­τιω­τι­κή δικτατορία.

Στο χώρο αυτό, εδώ στον Ωρω­πό, μετα­φερ­θή­καν από τη Λέρο, τον Αύγου­στο του 1968,  72 εξό­ρι­στοι, κυρί­ως νέοι κομ­μου­νι­στές, για να απο­κο­πούν από τους μεγα­λύ­τε­ρους, να κατα­στούν ευά­λω­τοι στη βία και την προ­πα­γάν­δα της χού­ντας. Η προ­σπά­θειά τους να επι­βάλ­λουν κανό­νες στρα­τιω­τι­κής πει­θαρ­χί­ας, ταπεί­νω­σης και χει­ρα­γώ­γη­σης δεν πέρα­σε, για­τί με ευθύ­νη της καθο­δη­γη­τι­κής ομά­δας υπήρ­ξε οργα­νω­μέ­νη ανυ­πα­κοή των πολι­τι­κών κρα­του­μέ­νων. Με απερ­γία πεί­νας απά­ντη­σαν στην τρο­μο­κρα­τία των δεσμω­τών τους, στις πιέ­σεις για να υπο­γρά­ψουν οι νεο­λαί­οι δήλω­ση μετά­νοιας. Η δικτα­το­ρία είχε υπο­στεί μια ήττα, έστω προ­σω­ρι­νή στην επι­δί­ω­ξη της για τη δημιουρ­γία ενός «πρό­τυ­που» στρα­το­πέ­δου. Γι αυτό τον λόγο απο­φα­σί­στη­κε ξανά η μετα­φο­ρά μας από τον Ωρω­πό στη Γυάρο.

Σήμε­ρα εδώ, είναι παρού­σες και παρό­ντες αγω­νί­στριες  αγω­νι­στές που τότε παι­διά 19 και 20 χρο­νών, κορι­τσό­που­λα εικο­σά­χρο­να, εργά­τριες και φοι­τή­τριες, που βασα­νί­στη­καν σκλη­ρά στα άντρα βασα­νι­σμών, αλλά στά­θη­καν όρθιοι και όρθιες. Αν και πέρα­σαν 53 χρό­νια από τότε παρα­μέ­νουν νέες και νέοι στη σκέ­ψη, στην ψυχή και στην αγω­νι­στι­κή διά­θε­ση. Δίνουν και σήμε­ρα τις καθη­με­ρι­νές μάχες μέσα από τις γραμ­μές του μαζι­κού λαϊ­κού κινή­μα­τος, για τη βελ­τί­ω­ση της ζωής των εργα­ζο­μέ­νων, των συντα­ξιού­χων, ενά­ντια στις μνη­μο­νια­κές και άλλες περι­κο­πές μισθών, συντά­ξε­ων, κοι­νω­νι­κών παρο­χών, ενά­ντια στην περι­στο­λή δημο­κρα­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών δικαιωμάτων.

Δεν απε­μπο­λού­με το σύν­θη­μα του Πολυ­τε­χνεί­ου, Ψωμί–Παιδεία- Ελευ­θε­ρία- Εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, έξω οι ΗΠΑ.

53 χρό­νια μετά συνε­χί­ζου­με, για­τί οι κίν­δυ­νοι είναι πολ­λοί για το λαό και τη νεολαία.

Για­τί η άρχου­σα τάξη της Τουρ­κί­ας, συνε­χί­ζει και κλι­μα­κώ­νει την επι­θε­τι­κή της πολι­τι­κή ενά­ντια στην πατρί­δα μας. Για­τί μέρα με τη μέρα προ­στί­θε­νται νέοι κρί­κοι στην αλυ­σί­δα της επι­θε­τι­κό­τη­τας, όπως έγι­νε με την μετα­τρο­πή της Αγιά Σοφιάς, αυτού του μνη­μεί­ου της παγκό­σμιας πολι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς, σε τζα­μί. Ακό­μα και σήμε­ρα το πρωί έχου­με έναν ακό­μα κρί­κο στην επι­θε­τι­κό­τη­τά της.

Για­τί τέλος, τα σύν­νε­φα του πολέ­μου πυκνώ­νουν καθη­με­ρι­νά στη ΜΑ, στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή, στη Λιβύη, από το σκλη­ρό αντα­γω­νι­σμό ισχυ­ρών καπι­τα­λι­στι­κών δυνά­με­ων για το πετρέ­λαιο, το φυσι­κό αέριο, τις γεω­στρα­τη­γι­κές επι­διώ­ξεις τους.

Οι αντι­στα­σια­κοί αγω­νι­στές, ο ΣΦΕΑ 1967–74 καλεί τους εργα­ζό­με­νους και τη νεο­λαία, σε επα­γρύ­πνη­ση και εγρή­γορ­ση. Για τη διεκ­δί­κη­ση όσων δικαιού­νται και τους τα στέ­ρη­σαν. Για να μην πλη­ρώ­σουν τα βάρη και της νέας κρί­σης. Να διεκ­δι­κή­σουν την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων ανα­γκών τους.