Στα τέλη του Γενάρη του 2019 συμπληρώνονται 76 χρόνια από την μάχη του Στάλινγκραντ με την ήττα των μέχρι τότε ανίκητων χιτλερικών στρατευμάτων και την περήφανη, ηρωική και γεμάτη αυτοθυσία νίκη του Κόκκινου Στρατού. Για την μάχη του Στάλινγκραντ, τον ηρωισμό των υπερασπιστών του και την μεγάλη νίκη του Κόκκινου Στρατού που ήταν η αρχή του τέλους των Ναζί έχουν γραφτεί και θα γράφονται πολλά. Η αναφορά στο Στάλινγκραντ πάντα θα είναι ο φόρος τιμής προς τον Σοβιετικό λαό που απελευθέρωσε την Ευρώπη και κατ επέκταση και όλη την ανθρωπότητα από την μπότα του ναζισμού. Χωρίς αυτήν τη νίκη κανείς δεν μπορεί να ξέρει σε τι βαθμό θα είχε φτάσει το πισωγύρισμα της ανθρωπότητας. Το Ατέχνως ξεκινά δημοσίευση σειράς αναρτήσεων για να υπενθυμίσει, και αν είναι δυνατόν και να φωτίσει, πλευρές αυτού του έπους, που μας χάρισε την ελευθερία μας και ταυτόχρονα δείχνει την ανωτερότητα του σοσιαλισμού στις κρίσιμες και σημαντικές στιγμές της Ιστορίας. Για την ηρωική αυτή σύγκρουση αυτοθυσίας αλλά και στρατιωτικής εφυίας ισχύουν αυτά που λέει η ανακοίνωση των κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης για την συμπλήρωση 75 χρόνων από την μάχη του Στάλινγκραντ.
«Το Στάλινγκραντ είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της ανωτερότητας του σοσιαλισμού σε σύγκριση με τον καπιταλισμό, επειδή ο σοσιαλισμός μπορεί να κινητοποιήσει όλες τις κοινωνικές δυνάμεις σε μια ζωτικής σημασίας μάχη. Η ιστορική αυτή νίκη αποδεικνύει όχι μόνο αρετές του κόκκινου στρατού, αλλά επίσης την ενότητα, την κοινή βούληση και την οργανωτική ικανότητα σε μια σοσιαλιστική χώρα».
Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //
Η μάχη του Στάλινγκραντ δεν αφορά μόνο την πόλη και τα περίχωρα. Εκτείνεται σε ένα συνολικό μέτωπο πάνω από 200 χιλιόμετρα όπου γίνονται σφοδρότατες μάχες με ελιγμούς, αντεπιθέσεις, τακτικές κινήσεις σε ανοιχτές πεδιάδες όπου μέχρι στιγμής οι Γερμανοί είχαν επιδείξει την υπεροπλία των πιο εξελιγμένων τανκς που διέθεταν. Αυτά μέχρι που αντιμετώπισαν τους αποφασισμένους Σοβιετικούς και την τακτική τους. Οι απώλειες είναι αμέτρητες. H Επιχείρηση Ουρανός του Στάλιν, Ζούκωφ και Βασιλέφσκι έχει εγκλωβίσει τους Γερμανούς στο Στάλινγκραντ. Εδώ θα δούμε την αποτυχημένη προσπάθεια των Γερμανών να ανοίξουν διάδρομο πρός τους εγκλωβισμένους.
Γερμανική επιχείρηση Wintergewitter, Χειμερινή Θύελλα.
Στις 16 Δεκέμβριο του 1942 Γερμανικές, Ρουμάνικες και Ιταλικές δυνάμεις με επικεφαλής την 4η Στρατιά τεθωρακισμένων (Πάνσερ) με 50.000 στρατό και 250 τανκς με επικεφαλής τον στρατάρχη Μάινσταιν, διοικητή των δυνάμεων του μετώπου του ποταμού Ντον, πλησίασε το Στάλινγκραντ σε απόσταση 50 χιλιομέτρων, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν ρήγμα στην πολιορκία. Ο Μάινσταιν έγινε πρόσφατα πάλι επίκαιρος από το “ρητό” του που “κοσμούσε” στρατόπεδο της Μυτιλήνης μέχρι να σβηστεί μετά από διαμαρτυρίες δημοκράτη, αγωνιστή φαντάρου που πήρε αναγκαστική απόσπαση για την πράξη του. Η στρατιά του Ντόν βρισκόταν έξω από τον κλοιό που είχαν δημιουργήσει οι Σοβιετικοί γύρω από το Στάλινγκραντ με την επιχείρηση «Ουρανός». Μεταξύ των δυνάμεων των Γερμανών ήταν η 11η μεραρχία Πάντσερ, ένα από τα πιο πλήρη, χωρίς απώλειες Γερμανικά τεθωρακισμένα τμήματα στο ανατολικό μέτωπο δεδομένου ότι είχε μεταφερθεί κατευθείαν από το αποθεματικό του γερμανικού στρατού με καινούργια τάνκς Tiger. Η 6η μεραρχία Πάντσερ ήταν επίσης πλήρης, επειδή είχε μεταφερθεί από τη Δυτική Ευρώπη. Η επίθεση αποκρούστηκε από τους Σοβιετικούς και ο Πάουλους και 290.000 στρατιώτες της 6ης στρατιάς των Γερμανών και κάποιες μεραρχίες των Ρουμάνων παρέμειναν μέσα στην πίεση της «τανάλιας» των Σοβιετικών.
Η αντίδραση των Σοβιετικών 13–18 Δεκεμβρίου. Επιχείρηση ¨Μικρός Κρόνος»
Μετά την επίθεση της 4ης Στρατιάς Πάντσερ η Ανώτατη Σοβιετική Στρατιωτική Διοίκηση με επικεφαλής τον Στάλιν αναπροσαρμόζει το Σχέδιο «Κρόνος» που προέβλεπε την απώθηση των Γερμανών από την περιοχή του Ντον, και στις 13 Δεκεμβρίου μεταφέρει δυνάμεις για να κόψουν την προώθηση της 4ης στρατιάς προς το Στάλινγκραντ ώστε στις 15/12 να αντιμετωπίσουν τους Γερμανούς. Η δύναμη του Στρατού ήταν περίπου 90.000 στρατιώτες. Η επιχείρηση ονομάστηκε «Μικρός Κρόνος» και προέβλεπε το σπάσιμο της γραμμής της 8ης Ιταλικής στρατιάς και επίθεση στους Γερμανούς πίσω από τις γραμμές τους.
Οι Ιταλοί αντιστάθηκαν πεισματικά στην επίθεση του Κόκκινου στρατού στις 16 αλλά στο τέλος τμήμα των θέσεων τους κατέρρευσε μετά από μάχη 2 ημερών. Αυτό δημιούργησε το ρήγμα που επεδίωκαν οι Σοβιετικοί και έσπειρε τον πανικό στους Γερμανούς μπροστά στον καινούργιο κίνδυνο να καταληφθεί η πόλη του Ροστόφ. Οι Γερμανοί είχαν τεράστιες απώλειες μετά το σπάσιμο των γραμμών των Ιταλών και το αριστερό τους άκρο κατέρρευσε. Τα δύο αυτά γεγονότα ανάγκασαν τον Μανστάιν να πάρει αμυντική θέση στην μάχη. Οι Σοβιετικοί άνοιξαν καινούργιο μέτωπο με μια ξαφνική επίθεση στο στρατιωτικό αεροδρόμιο των Γερμανών στην θέση Tatsinskaya καταστρέφοντας πολλά αεροπλάνα που χρησιμοποιούνταν για τον ανεφοδιασμό των εγκλωβισμένων Γερμανών στο Στάλινγκραντ. Έτσι η σχεδιαζόμενη επίθεση και προώθηση προς το Στάλινγκραντ δεν ήταν δυνατόν να γίνει με καθηλωμένες τις δυνάμεις των τεθωρακισμένων. Οι ερευνητές αναφέρουν πως παράλληλα ο Χίτλερ απαγόρευσε τον Πάουλους, όπως ζήτησε ο Μάινσταιν, να κινηθεί προς ενίσχυση των τεθωρακισμένων δυνάμεων για να δημιουργήσει τον διάδρομο που τόσο είχε ανάγκη. Όπως και να γίνει οι δυνάμεις των Γερμανών δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν το αρχικό τους σχέδιο. Ο Κόκκινος Στρατός τους αντιμετώπιζε νικηφόρα και σε ανοιχτό έδαφος.
Η Κατάρρευση: 19–23 Δεκεμβρίου
Στις 19 Δεκεμβρίου, ο Μάινσταιν έστειλε τον Αξιωματικό πληροφοριών Eismann, στο Στάλινγκραντ να δώσει στον στρατηγό Paulus μια ακριβή εικόνα της στρατηγικής κατάστασης που είχε βρεθεί η Στρατιά του Ντον. Κατέληξαν πως δεν είναι δυνατόν να απεγκλωβιστεί η 6η στρατιά του Πάουλους κάτω από αυτές τις συνθήκες και παρακάλεσαν οι εγκλωβισμένοι για καλύτερη προμήθεια πολεμοφοδίων και καυσίμων. Την ίδια ημέρα κατάφερε μια μεραρχία των Γερμανών να προωθηθεί προς το Στάλινγκραντ αλλά δεν είχε την υποστήριξη της 6ης στρατιάς που είχε πιά όλο κι όλο 70 τανκς για να βοήθήσει και καθόλου καύσιμα να διαθέσει. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και να βοηθούσε η 6η Στρατιά οι Σοβιετικοί πλησίαζαν καταστρέφοντας την υπόλοιπη 4η στρατιά των Ναζί. Κάτω από αυτή την απειλή οι Γερμανοί επιδόθηκαν μόνο σε ενίσχυση της άμυνας τους και στις 23 με 24 Δεκεμβρίου ήταν σε πλήρη υποχώρηση στις θέσεις από όπου ξεκίνησε.
Επακόλουθα
Η προσπάθεια δημιουργίας διαδρόμου και απεγκλωβισμού των δυνάμεων του Πάουλους που από πολιορκητής έγινε πολιορκούμενος και εγκλωβισμένος απέτυχε. Ο Κόκκινος Στρατός ήταν ελεύθερος πιά να στραφεί στην καταστροφή των δυνάμεων που ήταν μέσα στο Στάλινγκραντ και να επεκτείνει την επίθεση του πρός τα Δυτικά. Ήταν σε θέση να μεταφέρει 150.000 άνδρες και 630 τανκς εναντίον της 4η Στρατιάς Πάντσερ που ήταν σε υποχώρηση. Μέσα σε τρεις μέρες, οι επιτιθέμενες σοβιετικές μονάδες έσπασαν τις Ρουμάνικες γραμμές που προστάτευαν το πλευρό της 4ης Στρατιάς Πάντσερ και την απείλησαν από το νότο, αναγκάζοντας τους Γερμανούς να συνεχίσουν την υποχώρηση προς τα νοτιοδυτικά. Η στρατιά του Καυκάσου φοβούμενη μήπως εγκλωβιστεί στον Νότο έσπευσε στην υπεράσπιση του Ροστόφ , από την Σοβιετική κατάληψη μετά την μερική κατάρρευση της της ιταλικής 8ης Στρατιάς.
Tα αποτελέσματα του “Μικρού Κρόνου” ήταν τα σοβιετικά στρατεύματα να σπάσουν τις εχθρικές γραμμές σε μέτωπο πλάτους 350 χιλιομέτρων . Νίκησαν και κατέστρεψαν 5 Ιταλικές, 5 Ρουμανικές και 1 Γερμανική μεραρχία, 3 ιταλικές ταξιαρχίες, νίκησαν 4 μεραρχίες Πεζικού των Γερμανών και 2 Γερμανικές μεραρχίες τεθωρακισμένων. Έπιασαν περίπου 60.000 αιχμαλώτους, κατέλαβαν 176 τανκς , 370 αεροσκάφη, και απώθησαν τους Γερμανούς του Μάινσταιν που από τον τρόμο τους βρέθηκαν 150 χιλιόμετρα με 200 χιλιόμετρα μακριά από το Στάλινγκραντ.
Ο δρόμος για την εκκαθάριση του Στάλιγκραντ από τους Γερμανούς είχε ανοίξει μετά την γενναία και επιτυχημένη τακτική του Κόκκινου στρατού στην επιχείρηση «Μικρός Κρόνος» και οι Γερμανοί του Πάουλους δεν έχουν πια καμία ελπίδα.
________________________________________________________________________________________________
Πάνος Αλεπλιώτης Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000. Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία