Σταύρος Ξ. Πέτρου: «Nada» — «Άσπρα Πουκάμισα»

Nada

Υπήρ­ξα σε διά­φο­ρες απο­χρώ­σεις της λύπης
και πάντα υπήρ­χε χώρος για το πιο έντονο.
Έστε­ψα τον εαυ­τό μου με από­λυ­τη ματαιοδοξία
τον ανα­γό­ρευ­σα σε μεγά­λο «Δεν»
κατα­δι­κα­σμέ­νο σε ισό­βια κάθαρ­ση – να γράφει.
Ευλό­γη­σα πολύ τα γένια μου – κλαίγοντας
Βιά­στη­κα κιό­λας να γρά­ψω τα ποι­ή­μα­τα μου
όσο είχε ακό­μη φώς.
Φοβή­θη­κα – Φώναξα!
Η κραυ­γή μου δεν έφτα­σε πέρα από το υπό­γειο μου.
Στε­νό το παρά­θυ­ρο για να δω το πλα­τύ τίποτα
δεν το ανοί­γω για να μην μπει μέσα η αλήθεια.
Δεν ήξε­ρα ούτε που να κοι­τά­ξω – γι’αυτό κοί­τα­ζα πάντα ψηλά.
Εγώ ούτε πίνω ούτε καπνίζω.
(Τι σόϊ ποι­η­τής είναι αυτός;)
Το βρά­δυ πάντα με σκοτώνω.
Ξεκι­νώ απ΄το εστεμ­μέ­νο μου κεφάλι
το βάζω απέ­να­ντι μου δεσπότη
και συνε­χί­ζω με το υπό­λοι­πο σώμα
μικρά-μικρά κομ­μά­τια στοίχων
και πιο ψιλο­κομ­μέ­να – λέξεις μου
χαρ­το­πό­λε­μος στην πλα­τιά θάλασσα
του αν
του ίσως
του μπορεί
σε διά­φο­ρες απο­χρώ­σεις της λύπης.

Άσπρα Πουκάμισα

Πνί­γο­με
και δεν ξέρω αν είναι αντι­ποι­η­τι­κό να το λέω,
όμως πνίγομε.
Φταί­ει αυτό το τελευ­ταίο κου­μπί που είναι κλειστό.
Θέλω να ξανα­ντυ­θώ άσπρα πουκάμισα.
Θέλω να ξανα­ντυ­θώ άσπρα ανοι­κτά πουκάμισα
Δεν είναι του συρ­μού όμως.
Δεν εγκρί­νε­ται το αίτη­μα μου.
Σαν να κου­ρά­στη­κε από­το­μα ο Άνθρωπος!
σαν να βαρέ­θη­κε κομμάτι
σαν να γέρασε
σαν να πολυγέρασε
σαν, κτλ.
Δε φορά­ει πλέ­ον άσπρα ανοι­κτά πουκάμισα
δεν φορά­ει τίποτα,
δεν περι­μέ­νει τίποτα
δεν ελπί­ζει τίποτα
δεν, κτλ. κτλ.
Τα έκα­νε όλα!
Τώρα ανα­λώ­νε­ται σ΄αυτό το «και τα λοιπά»
ναι, ζω στην επο­χή και των λοι­πών… και των λοι­πών… και των λοιπών.
Τι να του πω εγώ; Τι να προ­σθέ­σω; Τι να προσφέρω;
Για άσπρα που­κά­μι­σα θα του μιλάω τώρα;
Φτω­χά τα λόγια μου για να τον συγκινήσουν.
Αν μπο­ρεί ακό­μη να συγκινηθεί.
αν δεν έχει να κάνει κάτι καλύ­τε­ρο εκεί­νη την ώρα
αν δια­θέ­τει ακό­μα ψυχή – αν δεν την έχει δώσει για απολύμανση
αν δεν, κτλ. κτλ. κτλ.
Θέλω να ξανα­ντυ­θώ άσπρα πουκάμισα.
Μας είδα­με και πού φτά­σα­με με τα δικά σας ρούχα.
Χει­ρο­κρο­τή­στε μας!
Θαυ­μά­στε τον δια­φω­τι­σμό μας – από φώς ηλεκτρικό
άνθρω­ποι πίσω από δακρυ­σμέ­να παράθυρα
λου­ξού­ρι­κων ξενοδοχείων
με τα χέρια στο τζάμι,
άνθρω­ποι στοι­βαγ­μέ­νοι σε τιμή ευκαιρίας
στα ελα­φρώς φθαρμένα,
άνθρω­ποι πιλάφι
άνθρω­ποι πουρ­γού­ρι πιλάφι
κτλ. κτλ. κτλ. κτλ.
Θέλω να ξανα­ντυ­θώ άσπρα πουκάμισα
και αν όχι, αυτό είναι;
Πτω­χευ­μέ­νοι ποι­η­τές να δακρυ­βρέ­χουν χαρ­τιά – μόνοι
ο καθέ­νας μόνος του
ο καθέ­νας στο σπί­τι του
ο καθέ­νας στο κρε­βά­τι του
ο καθέ­νας στο μαξι­λά­ρι του
ο καθέ­νας μέσα στα δάκρυα του;
κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ.
Αποκλείεται!
Κάτι κάνου­με λάθος.
Δεν είναι δυνα­τόν να είναι αυτό
δεν αρμό­ζει, δεν αξίζει
δεν, δεν, κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ.

Θέλω να ξανα­ντυ­θώ άσπρα πουκάμισα.
Θέλω να ξανα­ντυ­θώ άσπρα ανοι­κτά πουκάμισα.