Σταύρος Παράβας

Ο Σταύ­ρος Παρά­βας γεν­νή­θη­κε στα Τουρ­κο­βού­νια, στις 15 Απρι­λί­ου του 1937. Οι γονείς του ήταν πρό­σφυ­γες. Ο πατέ­ρας του ασθμα­τι­κός και η μάνα του έφυ­γε από τη Μικρά Ασία με μια ρόμπα. Εγκυος έφτα­σε στο Ναύ­πλιο. Μετά εγκα­τα­στά­θη­καν στην Αθή­να. Ο Σταύ­ρος Παρά­βας ανα­γκά­στη­κε να κάνει διά­φο­ρες δου­λειές του ποδα­ριού για να βοη­θή­σει την οικο­γέ­νεια. Δού­λε­ψε στην αγο­ρά, σε καφε­νεία, έκα­νε θελή­μα­τα. Μαθή­τευε τότε στο 5ο Γυμνά­σιο. Ο καθη­γη­τής της Μου­σι­κής, ονό­μα­τι Χάγιος, αντι­λή­φθη­κε ότι είχε ικα­νό­τη­τες για κάτι καλύ­τε­ρο. Μετά τον Εμφύ­λιο, πήγαι­ναν — όπως ο ίδιος έλε­γε — και έπαι­ζαν διά­φο­ρα σκε­τσά­κια για τους ασθε­νείς στα νοσο­κο­μεία. Τότε ο καθη­γη­τής του τον ώθη­σε να πάει σε δρα­μα­τι­κή σχο­λή. Πήγε για εισα­γω­γι­κές εξε­τά­σεις στη σχο­λή του Κωστή Μιχαη­λί­δη κι εκεί­νος του ζήτη­σε να εξε­τα­στεί στο ρόλο του Σάι­λοκ από τον «Εμπο­ρο της Βενετίας».

Πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε στο θέα­τρο με το θία­σο της κυρί­ας Κατε­ρί­νας στο έργο «Πρώ­το Ψέμα» του Γεώρ­γιου Ρούσ­σου. Αμέ­σως μετά συνερ­γά­στη­κε με τους Ντί­νο Ηλιό­που­λο και Βίλ­μα Κύρου. Στο μετα­ξύ είχε εμφα­νι­στεί ήδη στον κινη­μα­το­γρά­φο το 1960 στην ται­νία «Χρι­στί­να» του Γιάν­νη Δαλια­νί­δη, με πρω­τα­γω­νι­στές τον Ντί­νο Ηλιό­που­λο, την Τζέ­νη Καρέ­ζη και τον Ανδρέα Μπάρ­κου­λη. Επαι­ξε σε πολ­λές άλλες ται­νί­ες: «Η Αλί­κη στο Ναυ­τι­κό» (1961) (δόκι­μος με βαλί­τσα), «Το έξυ­πνο που­λί» (1961), «Ο σκλη­ρός άντρας» (1961), «Ο Μιχα­ληός του 14ου συντάγ­μα­τος» (1962), «Οταν λεί­πει η γάτα», (1962), «Ο γαμπρός μου, ο δικη­γό­ρος» (1962), «Μικροί και μεγά­λοι εν δρά­σει…» (1963), «Εκλε­ψα τη γυναί­κα μου» (1964), «Ευτυ­χώς… τρε­λά­θη­κα!» (1966), «Η βου­λευ­τί­να» (1966), «Το κοροϊ­δά­κι της πρι­γκι­πέσ­σας» (1971), κ.ά.

Η κινη­μα­το­γρα­φι­κή θητεία του συνε­χί­στη­κε με ται­νί­ες, στις οποί­ες πρω­τα­γω­νι­στού­σε ή έπαι­ζε σε μικρό­τε­ρους ρόλους. Έλα­βε μέρος σε 47 ται­νί­ες και σε τηλε­ο­πτι­κά σήριαλ («Το φάντα­σμα», «Τα αδέρ­φια», «Οικο­γέ­νεια Μουσαμά»).

Παράλ­λη­λα, έπαι­ζε σε μου­σι­κές κωμω­δί­ες και επι­θε­ω­ρή­σεις, συνερ­γα­ζό­με­νος με τον Κώστα Χατζη­χρή­στο. Υπη­ρέ­τη­σε αυτό το θεα­τρι­κό είδος επί πολ­λά χρό­νια, κάνο­ντας μερι­κά πολύ γνω­στά επι­θε­ω­ρη­σια­κά νού­με­ρα: «Ντέ­νις ο τρο­με­ρός», «Ντιρ­λα­ντά», «Ο Τζιμ ο νέγκρος» κ.ά. Ακο­λού­θη­σαν ρόλοι κλα­σι­κού ρεπερ­το­ρί­ου: «Πλού­τος» (στην Επί­δαυ­ρο με το Εθνι­κό Θέα­τρο), «Σάβ­βα­το, Κυρια­κή, Δευ­τέ­ρα», «Ιππείς» (με το «Αμφι-Θέα­τρο» του Σπ. Ευαγ­γε­λά­του), «Ψύλ­λοι στ’ αυτιά» (με το θία­σο Καλο­γε­ρο­πού­λου), «Εκκλη­σιά­ζου­σες», «Μονό ζευ­γά­ρι» (με συμπρω­τα­γω­νι­στή τον Νίκο Κούρ­κου­λο), «Σκου­πί­δια», «Τα Χρι­στού­γεν­να των Κου­πιέ­λο», «Ζορ­μπάς» κ.ά. Στην τηλε­ό­ρα­ση εμφα­νί­στη­κε στα σίριαλ: «Το φάντα­σμα», «Τα αδέρ­φια», «Οικο­γέ­νεια Μουσαμά».

Να σημειω­θεί ότι η Απρι­λια­νή δικτα­το­ρία, θεω­ρώ­ντας ότι έκα­νε προ­πα­γάν­δα ενα­ντί­ον της, με έναν επι­θε­ω­ρη­σια­κό ρόλο που έπαι­ζε στη διάρ­κεια μιας παρά­στα­σης, τον συνέ­λα­βε και τον εξό­ρι­σε για αρκε­τούς μήνες.