Αναμφισβήτητα οι συνθήκες που ζούμε είναι πρωτόγνωρες. Η εξάπλωση του ιού COVID-19 στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο προκαλεί δικαιολογημένα την ανησυχία όλων μας.
Από την πλευρά της κυβέρνησης τονίζεται σε όλους τους τόνους η ατομική ευθύνη και σαν σλόγκαν το «μένουμε σπίτι».
Ο καθένας μας φυσικά οφείλει να περιορίσει αχρείαστες μετακινήσεις, να αποφύγει τον συγχρωτισμό και όσο χρειάζεται όλοι μας να μείνουμε σπίτι. Ταυτόχρονα όμως:

Προ­σέ­χου­με αλλά δεν αφή­νου­με τον φόβο να κυριαρ­χή­σει. Παίρ­νου­με όλα τα απα­ραί­τη­τα μέτρα προ­στα­σί­ας, ακο­λου­θού­με τις οδη­γί­ες των επι­στη­μό­νων, αγνο­ού­με τους διά­φο­ρους τσαρ­λα­τά­νους.

Αν εργαζόμαστε, απαιτούμε με κάθε τρόπο από την εργοδοσία να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της υγείας των εργαζομένων, καταγγέλλουμε την πλημμελή τήρηση των μέτρων υγιεινής, ενημερώνουμε, ερχόμαστε σε επαφή με τα σωματεία μας, το ΠΑΜΕ.

***

Σκεφτόμαστε, προβληματιζόμαστε. Πολλοί μπορεί να έχουν κλειστεί στο σπίτι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ενημερώνονται, δεν ασχολούνται με τις εξελίξεις. Σχεδόν όλοι παρακολουθούν τι συμβαίνει στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, πού έχουμε τα περισσότερα κρούσματα, πώς αντιμετωπίζει κάθε κράτος την κατάσταση, τι μέτρα παίρνει για τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού.

Μπορούμε λοιπόν να αναδείξουμε και όσα δεν φαίνονται με «γυμνό μάτι» ή όσα γίνεται προσπάθεια να περάσουν σε «δεύτερο πλάνο» στο όνομα της αντιμετώπισης του ιού.

Με πολλούς από τους συναδέλφους, τους φίλους, τους συγγενείς δεν θα έρθουμε σε άμεση επαφή, μπορούμε όμως να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά ή ακόμα και ηλεκτρονικά, να μοιραστούμε ορισμένες σκέψεις, να συζητήσουμε.
Να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα, που μπορεί να προβληματίζουν και τους ίδιους: Μπορεί η Υγεία να είναι εμπόρευμα;

Μπορεί να καθορίζει ο «νόμος της προσφοράς και της ζήτησης» την τιμή στο φάρμακο, στα μέσα προστασίας, στα απαραίτητα για την υγεία και τη ζωή του λαού;

Μπορεί καθημερινά και όχι σε συνθήκες πανδημίας να χάνουν τη ζωή τους συνάνθρωποί μας, σε όλο τον πλανήτη, γιατί δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα Υγείας;

Μπορεί μια κοινωνική μειοψηφία, μέτοχοι μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων να καθορίζουν το αν και σε ποιο βαθμό θα ικανοποιηθούν σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες ζωτικής σημασίας ‑όπως τραγικά αποδεικνύεται αυτές τις μέρες- για το λαό μας;

***

Έχου­με ζεστή καρ­διά. Δεν επι­τρέ­που­με να κυριαρ­χή­σει ο «παρ­τα­κι­σμός», δεν αφή­νου­με κανέ­ναν μόνο του. Έχου­με στο νου, στη σκέ­ψη μας τον συνά­δελ­φο, τον συνα­γω­νι­στή, τον συμ­μα­θη­τή, τον συμ­φοι­τη­τή. Βοη­θά­με όποιον και όπως μπορούμε.

Οργα­νώ­νου­με την αλλη­λεγ­γύη τόσο με την προ­σω­πι­κή μας στά­ση, όσο και μέσω των μαζι­κών φορέ­ων. Να μην επι­τρέ­ψου­με να κοπεί το ρεύ­μα, το νερό σε κανέ­να σπί­τι. Να μη μεί­νει κανέ­νας άνερ­γος, χωρίς στή­ρι­ξη, να μη νιώ­σει κανέ­νας μόνος του την εργο­δο­τι­κή αυθαιρεσία.

Είμα­στε σε ετοι­μό­τη­τα και όταν οι συν­θή­κες το επι­τρέ­ψουν να διεκ­δι­κή­σου­με να μη φορ­τω­θεί και η παν­δη­μία στις πλά­τες των εργα­ζο­μέ­νων, των φτω­χών αυτοαπασχολούμενων.

***

Κοι­τά­με μπρο­στά, στο μέλ­λον, όχι με την έννοια του χρό­νου αλλά προς την πραγ­μα­τι­κή διέ­ξο­δο, τη δια­φο­ρε­τι­κή οργά­νω­ση της κοι­νω­νί­ας. Συζη­τά­με για το μέλ­λον. Σήμε­ρα υπάρ­χουν όλες οι δυνα­τό­τη­τες ώστε να ζήσου­με καλύ­τε­ρα, να απαλ­λα­γού­με από τα δει­νά που προ­κα­λεί στην ανθρω­πό­τη­τα η καπι­τα­λι­στι­κή εκμετάλλευση.

Σήμε­ρα δικαιού­μα­στε και μπο­ρού­με να έχου­με ένα σύγ­χρο­νο δημό­σιο και δωρε­άν σύστη­μα Υγεί­ας, με την κατάρ­γη­ση κάθε εμπο­ρευ­μα­τι­κής δρά­σης σε αυτόν τον τομέα, που θα μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­ζει σχε­δια­σμέ­να ακό­μα και έκτα­κτες κατα­στά­σεις όπως μια παν­δη­μία. Σε μια κοι­νω­νία που θα έχει στο επί­κε­ντρο τον άνθρω­πο και τις ανά­γκες του, τον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

Η πρώ­τη προ­σπά­θεια οικο­δό­μη­σης μιας τέτοιας κοι­νω­νί­ας στον 20ό αιώ­να ‑παρ’ όλα τα λάθη και τις αδυ­να­μί­ες- έδω­σε δείγ­μα­τα γρα­φής. Ειδι­κά όσον αφο­ρά την προ­στα­σία της υγεί­ας των εργα­ζο­μέ­νων ανε­ξάρ­τη­τα από χρώ­μα, φύλο, ηλι­κία αλλά και γενι­κό­τε­ρα, προ­σφέ­ρο­ντας όλα τα επι­τεύγ­μα­τα της επι­στή­μης για την αρτιό­τε­ρη κάλυ­ψη των ανα­γκών της κοι­νω­νί­ας και όχι για τα κέρ­δη μιας χού­φτας καπιταλιστών.

Αυτή η προοπτική είναι η δική μας «ευθύνη».

Κατα­λή­γο­ντας και σαν σύνθημα:

«Να προ­σέ­χεις, αλλά να μη φοβάσαι.
Να ‘χεις ζεστή καρδιά,
να σκέ­φτε­σαι
και να κοι­τάς μπροστά».

Στ. Δου­νιάς
Ανα­δη­μο­σιεύ­ε­ται από τη στή­λη «Απο­κα­λυ­πτι­κά» του «Ριζο­σπά­στη», 20/3/2020