Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Στεφανία Σαντρέλι: Το κοριτσόπουλο που μας αναστάτωσε, ο Μπερτολούτσι και το “Κλειδί” της ευτυχίας

Η Ιτα­λία έχει μία τερά­στια παρά­δο­ση στην “παρα­γω­γή” πανέ­μορ­φων κορι­τσιών που κατά­φε­ραν να κυριεύ­σουν τη μεγά­λη οθό­νη και κυρί­ως τα ανδρι­κά πάθη. Ειδι­κά η μετα­πο­λε­μι­κή γενιά, αφού μας χάρι­σε την πιο ωραία ηθο­ποιό του κόσμου κατά πολ­λούς, τη Σοφία Λόρεν, και από κοντά τη θρυ­λι­κή εξά­δα, με τις Τζί­να Λολο­μπρί­τζι­τα, Κλά­ου­ντια Καρ­ντι­νά­λε, Βίρ­να Λίζι, Μόνι­κα Βίτι, Σιλ­βά­να Μάγκα­νο και βεβαί­ως τη “λύκαι­να” Άννα Μανιά­νι, συνέ­χι­σε από τα στού­ντιο της Cinecitta να βγά­ζει στάρ­λετ, σύμ­βο­λα ερω­τι­κού πόθου.

Μία από τις βασι­κές εκπρο­σώ­πους εκεί­νης της γενιάς είναι και η Στε­φα­νία Σαντρέ­λι, μαζί με τις Ορνέ­λα Μού­τι και Λάου­ρα Αντο­νέ­λι. Ένα πανέ­μορ­φο κορι­τσό­που­λο, που ανα­κά­λυ­ψε ο σπου­δαί­ος Πιέ­τρο Τζέρ­μι και της άνοι­ξε το δρό­μο για τον κινη­μα­το­γρά­φο, παί­ζο­ντας σε περί­που 100 ται­νί­ες, ενώ ακό­μη παρα­μέ­νει ενερ­γή, σε τηλε­ο­πτι­κές παρα­γω­γές κατά βάση.

Η Στε­φα­νία Σαντρέ­λι σήμε­ρα γίνε­ται 75 χρό­νων, αν και δεν της φαί­νε­ται, δια­τη­ρώ­ντας τη φρε­σκά­δα και τη γοη­τεία της. Λογι­κά θα γιορ­τά­ζει με την κόρη της, επί­σης ηθο­ποιό, Αμά­ντα, τον γιό της Βίτο, τα εγγό­νια της και τους πολ­λούς φίλους της στο πάντα ανοι­χτό και ζεστό σπί­τι της, όπως λένε όσοι τη γνω­ρί­ζουν. Εμείς θα στα­θού­με στα πρώ­τα της βήμα­τα, το όνει­ρο που έζη­σε, τις σπου­δαί­ες στιγ­μές της στον κινη­μα­το­γρά­φο, που θα μας θυμί­ζει πάντα εκεί­νες της μαγι­κές καλο­και­ρι­νές βρα­διές στα θερι­νά σινε­μα­δά­κια που έμπαι­νες ευδιά­θε­τος και έβγαι­νες ερωτευμένος…

Η Μις Σινεμά Βιαρέτζο και ο Τζίνο Πάολι

Η Στε­φα­νία Σαντρέ­λι γεν­νή­θη­κε στις 5 Ιου­νί­ου 1946 στο Βια­ρέ­τζο της Τοσκά­νης, καρ­πός του έρω­τα της Φλο­ρί­ντα και του Οτέ­λο, τον οποίο έχα­σε σε ηλι­κία μόλις 8 ετών. Από μικρή, αν και το όνει­ρό της ήταν να σπου­δά­σει μπα­λέ­το και χορο­γρα­φία στη Γένο­βα, στη σχο­λή του μαέ­στρου Ούγκο Ντα­λά­ρα, είχε μαγευ­τεί από το σινε­μά, βλέ­πο­ντας μαζί με τον αδελ­φό της Σέρ­τζιο, τρεις ται­νί­ες την ημέ­ρα. Επί­σης, συμ­με­τεί­χε με χαρά στο περί­φη­μο τοπι­κό καρ­να­βά­λι, ενώ της άρε­σε να κάνει βόλ­τες με το ποδή­λα­τό της. Και μόνο αυτή η εικό­να απο­τε­λεί έμπνευ­ση για μια ταινία…

Το 1960 θα κερ­δί­σει τον δια­γω­νι­σμό ομορ­φιάς “Μις Σινε­μά Βια­ρέ­τζο”, ένα βρα­βείο που θα της δώσει τις πρώ­τες ευκαι­ρί­ες. Λίγο μετά θα γνω­ρί­σει τον πρώ­το της μεγά­λο έρω­τα, τον μετέ­πει­τα διά­ση­μο τρα­γου­δο­ποιό Τζί­νο Πάο­λι, του κλα­σι­κού “Sapore di Sale” και άλλων μεγά­λων επι­τυ­χιών. Μαζί του θα απο­κτή­σει την κόρη της το 1964.

Από μια φωτογραφία στην Cinecitta

Ας γυρί­σου­με όμως τρία χρό­νια πριν. Είναι το 1961, που ο Πιέ­τρο Τζέρ­μι θα δει μια φωτο­γρα­φία της στο περιο­δι­κό “Le Ore” και θα την καλέ­σει στη Ρώμη για ακρό­α­ση. Μέχρι να απο­φα­σί­σει αν θα τη χρη­σι­μο­ποι­ή­σει σε κάποια ται­νία του θα προ­λά­βει να κάνει ένα ρολά­κι στην αντι­φα­σι­στι­κή κωμω­δία “Ο Φασί­στας” του Λου­τσιά­νο Σάλ­τσε. Ο Τζέρ­μι θύμω­σε, αλλά τελι­κά θα της δώσει τον ρόλο του κορι­τσιού που ξετρε­λαί­νει τον παντρε­μέ­νο Μαρ­τσέ­λο Μαστρο­γιά­νι στην κλα­σι­κή κωμω­δία “Δια­ζύ­γιο αλά Ιτα­λι­κά”. Η ται­νία αυτή, στην οποία θα τη συνο­δεύ­ει η μαμά στα γυρί­σμα­τα, επει­δή ήταν μόλις 15 χρό­νων, θα την κάνει αστε­ρά­κι πρώ­της, καθώς θα βρε­θεί ανά­με­σα στα Όσκαρ (για πρω­τό­τυ­πο σενά­ριο και Μαστρο­γιά­νι), αλλά και στα βρα­βεία του φεστι­βάλ Καν­νών. Με τον Τζέρ­μι, που θα πεθά­νει πρό­ω­ρα, θα κάνει ακό­μη τρεις ταινίες.

Η Σαντρέ­λι, μαζί με τα θηρία υπο­κρι­τι­κής της επο­χής, θα εντα­χθεί στη γενιά της Κομέ­ντια αλά Ιτα­λιά­να και θα μπει σε έναν ξέφρε­νο ρυθ­μό γυρι­σμά­των, συμ­με­τέ­χο­ντας σε καλές ται­νί­ες του Αντό­νιο Πετρά­τζε­λι, του τερά­στιου Μάριο Μονι­τσέ­λι, του Ετό­ρε Σκό­λα και άλλων σημα­ντι­κών σκηνοθετών.

StefaniaSandrelli

Γνωρίζοντας τη Θέρμη του Κορμιού της

Τι να πρω­το­θυ­μη­θεί κανείς. Το “Ατι­μα­σμέ­νη και Εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­νη”, το “The Climax” με τον Τονιά­τσι, το “Γνώ­ρι­σα τη Θέρ­μη του Κορ­μιού της” με τον Ζαν Κλοντ Μπρια­λί ή το “Ο Μπραν­κα­λε­ό­νε Σταυ­ρο­φό­ρος” με τον Βιτό­ριο Γκά­σμαν; Έτσι, θα έρθει το 1970 όπου θα συμπρω­τα­γω­νι­στή­σει δίπλα στον Ζαν Λουί Τρε­ντι­νιάν, στο αρι­στουρ­γη­μα­τι­κό “Ο Κον­φορ­μί­στας”, του Μπερ­το­λού­τσι, ο οποί­ος θα την προ­σκα­λέ­σει να συμ­με­τά­σχει το 1976 και στο “1900”, ενώ το 1980 θα ολο­κλη­ρώ­σει μία ιδιαι­τέ­ρως πετυ­χη­μέ­νη δεκα­ε­τία με τη δρα­μα­τι­κή κωμω­δία “Η Ταρά­τσα” του Σκό­λα, δίπλα στους γίγα­ντες Βιτό­ριο Γκά­σμαν, Ζαν Λουί Τρε­ντι­νιάν και Μαρ­τσέ­λο Μαστρο­γιά­νι. Για την υπέ­ρο­χα μελαγ­χο­λι­κή ται­νία του Σκό­λα θα κερ­δί­σει και το βρα­βείο “Nastri d’ Argento” (ανά­με­σα στις πολυά­ριθ­μες βρα­βεύ­σεις και δια­κρί­σεις της), ένα κομ­βι­κό σημείο της στα­διο­δρο­μί­ας της, καθώς κλεί­νει ένας κύκλος και δύσκο­λα φαί­νε­ται ότι θα ανοί­ξει ένας καινούργιος.

Το Κλειδί

Κι όμως. Το 1983 θα τολ­μή­σει να ανοί­ξει ένα νέο κεφά­λαιο πρω­τα­γω­νι­στώ­ντας στη διά­ση­μη ερω­τι­κή ται­νία “Το Κλει­δί” του Τίντο Μπρας, έχο­ντας δίπλα της τον Φρανκ Φίν­λεϊ. Δεν είναι πλέ­ον ένα κορι­τσό­που­λο, αλλά μία ώρι­μη γυναί­κα που μπο­ρεί να πάει ένα βήμα παρα­πέ­ρα τις ερω­τι­κές φαντα­σιώ­σεις των ανδρών και ταυ­τό­χρο­να, να ανα­δεί­ξει, όπως είπε και η ίδια χρό­νια μετά, μία φεμι­νι­στι­κή διά­θε­ση στον ερω­τι­σμό. Η επι­τυ­χία της ται­νί­ας και φυσι­κά η δική της, θα την ωθή­σουν να παί­ξει και σε άλλες ερω­τι­κές ται­νί­ες με καλή απήχηση.

Όνειρο για Πάντα

Το τελευ­ταίο διά­στη­μα ασχο­λεί­ται με μία εκπο­μπή πολι­τι­στι­κού περιε­χο­μέ­νου στη RAI, ενθυ­μού­με­νη κυρί­ως ιστο­ρί­ες από την καλ­λι­τε­χνι­κή της δια­δρο­μή. Ξεκι­νά με τη γοη­τευ­τι­κή ιστο­ρία της με τον Τζί­νο Πάο­λι, περ­νά στον Πιέ­τρο Τζέρ­μι και σε άλλες προ­σω­πι­κό­τη­τες, όπως τον Παζο­λί­νι ή τον συγ­γρα­φέα Μάριο Σολ­ντά­τι, Όπως είπε και στην Corriere della Sera θα θυμη­θεί και την πρώ­τη της νεό­τη­τα στο Βια­ρέ­τζο, με το καρ­να­βά­λι, τον χορό, το σινε­μά και την ποδη­λα­τά­δα. Μια εικό­να σαν όνει­ρο, που θα την ακο­λου­θεί για πάντα. Θα μας συντρο­φεύ­ει για πάντα…

Πηγή: ΑΠΕ / Χάρης Αναγνωστάκης

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο