Στην εσπέρα τού βίου — Μονόλογος

Marc Chagall Πορ­τραί­το της Ε.Β.Γ. — 1969

Γρά­φει η Ζωή Δικταί­ου //

Στην ευλύ­γι­στη κατανόηση
της ανθρώ­πι­νης φύσης,
ώρα που γέρ­νει η ώρι­μη μελαγχολία
και στά­ζει σκου­ριά το φεγ­γά­ρι στο Λαζαρέτο,
από­ψε δεν σε περιμένω
δεν με αφή­νει η αμφιβολία
ο άκε­ντρος κύκλος της σκέ­ψης σου
η απα­τη­λή ασφά­λεια της μοναξιάς,
η ξαφ­νι­κή μπό­ρα που ξεπλέ­νει τα κεραμίδια,
από­ψε δεν με αφή­νει να σε ονειρευτώ
η στέρ­φα αθωότητα.

Ασυγ­χώ­ρη­τα τα χει­μω­νιά­τι­κα τριαντάφυλλα,
αντέ­χει το άλι­κο χρώ­μα στην πάχνη
σε παγι­δεύ­ουν οι εικόνες,
τα εφτά πάθη στο βιτρώ της σάλας που δεν ξεθωριάζουν
τα χρυ­σά σύν­νε­φα στη δύση,
τα νυχτε­ρι­νά δάκρυα,
οι ασπρό­μαυ­ρες φωτογραφίες,
το πολυ­και­ρι­σμέ­νο κοστού­μι στη ντουλάπα,
οι κάθε­τες ρυτί­δες στο μεσόφρυδο,
οι λει­χή­νες στον τοί­χο του κάστρου,
τα βρα­δι­νά λεωφορεία.

Να τα καταρ­γή­σεις όλα, όλα με μια χειρονομία
πριν νοσταλ­γι­κά αντηχήσουν
ξένα πια τα βήμα­τα στο καλντερίμι,
απά­νε­μα είναι εδώ στη μικρή σοφίτα
απά­νε­μα από πλά­νες και ψέμα
το τρα­γού­δι ζητά να πετά­ξει από το παράθυρο,
όχι μακριά, να μέχρι εκεί στο απέ­να­ντι μπαλκόνι,
το βλέ­πεις κι εσύ, γλι­στρά η ψυχή
αφή­νο­ντας το λιω­μέ­νο μολύ­βι, φόβο κι άδικο.
Όλο και περισ­σό­τε­ρο σκουραίνει
το αει­θα­λές πρά­σι­νο των κυπαρισσιών
πόσο πέν­θι­μο αλή­θεια στην καρ­διά του Γενάρη.

Το ρολόι χτύ­πη­σε πέντε ξημερώματα,
τα νοτι­σμέ­να σεντόνια
τινά­ζο­νται κάνο­ντας θόρυβο,
έχουν τρεις μέρες κρε­μα­σμέ­να στα μανταλάκια
από κάτι τέτοια ασή­μα­ντα αντικείμενα
θαρ­ρείς ορί­ζε­ται κάθε φορά η αιχμαλωσία,
αγε­ω­γρά­φη­το παράπονο
στην εσπέ­ρα του βίου, η αλήθεια.

Αμά­ντευ­τος ο καιρός
σε λαϊ­κά στι­χά­κια, στο Μαντούκι
ραγί­ζουν τα παλιά κρύ­σταλ­λα γεμά­τα προδοσία,
έρη­μα τα καντού­νια στο Καμπιέλο
καλούν ασώ­μα­τες σκιές,
βαθαί­νει το βλέμμα
εξα­γο­ρά­ζο­ντας σιω­πές μετράς τη νύχτα
ο χρω­στή­ρας της τέχνης χωρίς ενοχές
σ’ έναν καμ­βά δικαιώ­νει φήμη,
ελευ­θε­ρία, φαντα­σία και πάθος.

Fiancés dans le ciel de Nice, 1967 (αγνα­ντεύ­ο­ντας τον ουρα­νό της Νίκαιας), Marc Chagall, χρω­μα­τι­στή λιθο­γρα­φία σε Arches wove, 62 Χ 45,8 cm, (ανα­τυ­πω­μέ­νο / δημο­σιευ­μέ­νο από τον Charles Sorlier)

Και­νούρ­γιο αίσθη­μα ψυχώνεσαι
αυτο­ε­ξό­ρι­στη τού όχλου,
με την ευπρέ­πεια που έχουν
τα μαζε­μέ­να σου γκρί­ζα μαλλιά,
κλεί­νεις τα μάτια
δεν θα μετρή­σεις άλλα κρίματα
ούτε άχρη­στα ενθύ­μια φτω­χής αφής.

Στις άχρο­νες νύχτες, στην Κέρκυρα,
αρε­τή η λησμοσύνη
τού ονό­μα­τος των εχθρών.

Φτέ­ρες σε πέτρες μαγγανείας
δίπλα ο κισ­σός βυζαί­νει αίμα και μνήμη,
στον γδαρ­μέ­νο τοίχο
ρωγ­μές γεμά­τες ψιθυρίσματα,
απλώ­νεις τα χέρια
όλο το παί­δε­μα της ψυχής
σε μια βρο­χή λυτρώθηκε.

Τώρα ο άνεμος
χτε­νί­ζει την αλι­σά­χνη στα βλέφαρα
και στην πληγή
όπως τότε, στις παλιές μέρες.

Αύριο, όταν το φως
σε μεγά­λες πορ­το­κα­λί κηλίδες
θα προ­τι­μή­σει ξανά
στην εσπέ­ρα τού βίου
λατρεία στη γαλή­νη τής σιωπής,
αγνοώντας
πει­ρα­σμούς εξου­σί­ας, αμαρ­τία και θάνατο,

Αύριο, όταν το φως θα λάβει πρόσωπο,
ικε­τεύ­ο­ντας τον ουρα­νό θα με θυμάσαι,
οι λέξεις κάτι θα σημαίνουν
και για εσένα,

Αύριο, νηπεν­θής άνε­μος οι λέξεις.

Αύριο, εν ονό­μα­τι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρ­κυ­ρα 28 Ιανουα­ρί­ου 2021