Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας κανείς δεν είχε τον φόβο της πείνας ή τον φόβο να μείνει άστεγος

Επι­μέ­λεια Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Ακο­λου­θεί μια ανάρ­τη­ση στο facebook της Katrin McClean που δίνει την εικό­να του σοσια­λι­σμού και απα­ντά στις ψευ­τιές που σήμε­ρα τα Γερ­μα­νι­κά και διε­θνή ΜΜΕ δια­δί­δουν και δια­στρε­βλώ­νουν την πραγματικότητα

Η Katrin McClean γεν­νή­θη­κε στην πόλη Γκό­τα της Γερ­μα­νί­ας (γνω­στή και από την “Κρι­τι­κή στο πρό­γραμ­μα Γκό­τα”).  Σπού­δα­σε ψυχο­λο­γία στο Πανε­πι­στή­μιο της Λει­ψί­ας. Έγρα­ψε βιβλία και θεα­τρι­κά έργα. Γνω­στή μαχη­τής για την ειρή­νη και για την κρι­τι­κή της στα ΜΜΕ για την δια­στρε­βλω­μέ­νη εικό­να που δίνουν για την Ουκρα­νία. Απο­δί­δου­με την ανάρ­τη­σή της και βάζου­με και την φωτο­γρα­φία που την συνοδεύει.

20181203_193255

 

“Το να κατα­δι­κά­ζει κανείς την Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας  σαν μία κοι­νω­νία αδι­κί­ας είναι μια από­λυ­τη άρνη­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Χιλιά­δες πρό­σφυ­γες πεθαί­νουν κάθε χρό­νο στην Μεσό­γειο και η σημε­ρι­νή Γερ­μα­νία έχει μεγά­λο μερί­διο ευθύ­νης. Στην σημε­ρι­νή Γερ­μα­νία ο φόβος να χάσεις την δου­λειά σου ή την κατοι­κία σου είναι μια σχε­δόν φυσιο­λο­γι­κή κατά­στα­ση. Φόβος δια­βί­ω­σης (ύπαρ­ξης) ήταν μια άγνω­στη λέξη στην ΔΔΓ. Η ΛΔΓ δεν είχε εμπλα­κεί σε κανέ­ναν πόλεμο. 

Η Ομο­σπον­δια­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας είναι μπλεγ­μέ­νη σε 13 πολε­μι­κές απο­στο­λές . Οι άνθρω­ποι δεν εκφρά­ζουν την γνώ­μη τους επει­δή φοβού­νται μήπως χάσουν την δου­λειά τους ή υπο­στούν δια­κρί­σεις (μπού­λινγκ). Τα ΜΜΕ δια­δί­δουν ψέμ­μα­τα ή μισές αλή­θειες. Προ­τεί­νουν στην Νεο­λαία από τα 17 να κατα­τα­γεί στο Στρα­τό.  Νοσο­κο­μεία Παί­δων κλεί­νουν όταν δεν βγαί­νουν με κέρδος. 

Ναι! Οι ηγέ­τες της ΛΔΓ εμπνέ­ο­νταν πράγ­μα­τι από ιδε­ώ­δη, όλοι είχαν δου­λειά, είχαν μια θέση στην κοι­νω­νία, είχαν σύντα­ξη στα 60, κανείς δεν είχε τον φόβο της πεί­νας ή τον φόβο να μεί­νει άστε­γος, οι εκπρό­σω­ποί του λαού ήταν υπο­χρε­ω­μέ­νοι να απα­ντή­σουν στα ερω­τή­μα­τα και στις δια­μαρ­τυ­ρί­ες και στις προ­τά­σεις και αυτό γινό­ταν συχνά. Όποιος ήταν δυσα­ρε­στη­μέ­νος με κάτι είχε πάντα την δυνα­τό­τη­τα να κάνει την κρι­τι­κή του. Στους φοι­τη­τές χορη­γού­νταν στέ­γη και υπο­τρο­φί­ες για να μπο­ρούν να αφο­σιω­θούν απρό­σκο­πτα στις σπου­δές τους. Όλα αυτά ήταν σοσια­λι­σμός, μια κοι­νω­νία αφιε­ρω­μέ­νη στον λαό, που ποτέ δεν ανα­φέ­ρε­ται μέσα στην μόνι­μη κενο­λο­γία σ’ αυτό το άδι­κο κρά­τος που ζού­με σήμερα”.

________________________________________________________________________________________________

Πάνος Αλεπλιώτης Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000. Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο