Γράφει ο Κωνσταντίνος Δέδες //
Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν, στην πρώτη τάξη του λυκείου ακόμα, άκουσα από κάποιον τη λέξη «ιμπεριαλισμός». Την είχα ακούσει ξανά, όμως εκείνη τη μέρα άνοιξα τον υπολογιστή μου και έψαξα για αυτή στο διαδίκτυο. Διάβασα στα γρήγορα, δεν είχα καιρό για τέτοια, δεν με ενδιέφερε και τόσο. Μετά από λίγο καιρό ήρθαν οι γιορτές των Χριστουγέννων. Κατάλαβα.
Ημέρες εορτών, αγάπης, αλληλεγγύης, χαράς. Το 2015 μάς αποχαιρετά. Οι περισσότεροι είναι μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, περνούν ξέγνοιαστα τις ημέρες αυτές μπροστά από το τζάκι ενώ τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δεντρου λάμπουν σαν αστέρια. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, γέλια, λίγο κρασί, όχι τη θάλασσα αλλά τ’αγόρι ή το κορίτσι σου. Όλα είναι ωραία, το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι και πάλι εδώ, ενωμένο, δυνατό… Ή μήπως όχι; Ας κάνω τη μετάφραση των όσων έγραψα μέχρι τώρα. Ημέρες εορτών: Υπερκατανάλωση, διαφήμιση, κερδοσκοπία, εκμετάλλευση. Μέρες Αγάπης: Δείξε την αγάπη σου αγοράζοντας ένα ακριβό δώρο, ανέβασε μια φωτογραφία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την ώρα που φιλάς την/τον αγαπημένη/ο σου. Μέρες Αλληλεγγύης: Τί σημαίνει αυτή η λέξη; Μέρες Χαράς: «Νιώθει πως το διασκεδάζει, μαζί με…»
Όχι, σκοπός μου δεν είναι η κριτική απέναντι σε αυτούς που προτιμούν αυτόν τον τρόπο για να περάσουν τις μέρες των Χριστουγέννων. Σκοπός μου είναι να υπενθυμίσω πως κάθε γιορτή μέσα στον χρόνο, εξυπηρετεί τις ανάγκες του καπιταλισμού, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να εξασφαλίσει την ομαλή πορεία του χρήματος από την τσέπη του καταναλωτή (που έμαθε σε αυτό το σύστημα και δεν θέλει ή δεν ξέρει πώς να το ανατρέψει) στην τσέπη του κεφαλαίου. Ο πραγματικά χαρούμενος κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων (και όχι μόνο) είναι αυτός, ο καπιταλισμός, αυτό το μεγάλο μαύρο σύννεφο και οι υπόλοιποι ‑αν όχι όλοι, οι περισσότεροι- πιόνια του ιμπεριαλισμού που εκτελούν κάθε του οδηγία συνειδητά ή και ασυνείδητα, χωρίς φυσικά το αποτέλεσμα να αλλάζει. Είναι γνωστό, έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές και σε διάφορα κείμενα για την εμπορευματοποίηση των γιορτών, όμως μια υπενθύμιση δεν βλάπτει.
Το 2015 φεύγει και το 2016 είναι προ των πυλών και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μην πάει ο νους σας στο κακό, εννοώ πως τίποτα δεν έχει αλλάξει όσον αφορά τον αγώνα όσων «δεν τους λείπουν τα ερυθρά αιμοσφαίρια» ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και ΔΕΝ θα αλλάξει. Γιατί μπορεί να: «Φέρομαι φιλικά στους ανθρώπους, φορώ καθώς το συνηθίζουν και ένα σκληρό καπέλο, λέω είναι ζωά που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα και λέω πάλι, δε βαριέσαι έχω και εγώ την ίδια μυρουδιά», αλλά υπάρχει κάτι που μας κάνει διαφορετικούς και απόμακρους από όλους αυτούς που στόλισαν το δέντρο τους με τον ιδρώτα του λαού.
