Στο ίδιο έργο θεατές;

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Αυτές τις μέρες είναι πολύ δημο­φι­λή στο δια­δί­κτυο διά­φο­ρα τεστά­κια, που βοη­θά­νε τους ανα­πο­φά­σι­στους να επι­λέ­ξουν τι θα ψηφί­σουν στις εκλο­γές και να κατα­τά­ξουν ιδε­ο­λο­γι­κά τους εαυ­τούς τους. Που αν ήταν δηλ να απο­φα­σί­σουν βάση ενός ερω­τη­μα­το­λο­γί­ου, θα μπο­ρού­σαν να δια­λέ­ξουν ως πιο ασφα­λές κρι­τή­ριο το γού­στο τους στις ταινίες.

Αν σου αρέ­σουν δηλ τα θρί­λερ με κατα­στρο­φές κι εσχα­το­λο­γία, για τον Γκο­τζί­λα, τον Αρμα­γεδ­δώ­να και τη συντέ­λεια του κόσμου, αναμ­φί­βο­λα θα έχεις εκτι­μή­σει την προ­ε­κλο­γι­κή καμπά­νια της Νέας Δημο­κρα­τί­ας. Αν πάλι σου αρέ­σουν «της Ελλά­δος τα Παι­διά» (αγνο­ώ­ντας ότι ο σμή­ναρ­χος Κάκα­λος ψηφί­ζει ΔΗΜΑΡ) και το Top Gun με τον Κρουζ, ή παρω­δί­ες του στιλ «Στρα­βοί πιλό­τοι σε F16» και «Μια τρε­λή-τρε­λή πτή­ση», σίγου­ρα θα σου έκα­νε κλικ το δια­φη­μι­στι­κό του ΠΑΣΟΚ, που κρα­τά­ει ψηλά την ευθύ­νη και τον πήχη της φαι­δρό­τη­τας. (Γηπε­δι­κή παρέν­θε­ση: «ρε Μπιν Λάντεν, τι να κάνω, που δεν ξέρω να οδη­γώ αερο­πλά­νο, στην Τρι­κού­πη να το ρίξω…»).

Ο Χρυ­σαυ­γί­της μέσα σου, θα έχει μια σαφή προ­τί­μη­ση σε επι­κά και αρχαιο­ελ­λη­νι­κά θέμα­τα (πχ σαν τους «300», όχι όμως και για τον Αλέ­ξαν­δρο του Στό­ουν, για­τί άφη­νε κάποια υπο­νο­ού­με­να για τον ανδρι­σμό του στρα­τη­λά­τη) και στις βιντε­ο­ται­νί­ες του 80’ με τον Πετρό­χει­λο. Η βλα­κεία βρί­σκε­ται στους φασί­στες. Γκέ­γκε;
Υπάρ­χει όμως ισχυ­ρός αντα­γω­νι­σμός από την Τελεία του Τόλια του Γκλέ­τσου, που θα πιά­νει πιο πολύ το «σινε­φίλ» κοι­νό των Στα­λό­νε, Βαν Νταμ και Σβαρ­τσε­νέ­γκερ (για­τί δηλ να γίνει κυβερ­νή­της ο Κόναν ο βάρ­βα­ρος κι όχι ο μπά­τσος του Τμή­μα­τος Ηθών;). Ή επί το ελλη­νι­κό­τε­ρο, όσους λιώ­νουν στο YouTube τη σκη­νή με το ζεϊ­μπέ­κι­κο του Νίκου Κούρ­κου­λου στο «Ορα­τό­της Μηδέν».

Το Ποτά­μι πάλι, σαν κακέ­κτυ­πο της δια­φή­μι­σης του Lost, παρα­πέ­μπει εξ ορι­σμού σε πιο τηλε­ο­πτι­κά πρό­τυ­πα και στο είδος των stand-up κωμι­κών, που με τόση επι­τυ­χία αντι­γρά­φει ο Σταύ­ρος Θεο­δω­ρά­κης στις ομι­λί­ες του.
Ενώ το ειδι­κό κοι­νό των αισθη­σια­κών ται­νιών έχει μια ευρεία γκά­μα επι­λο­γών μετα­ξύ ποι­κί­λων πολι­τι­κών ανα­φο­ρών: συγκα­λυμ­μέ­νη παι­δο­φι­λία σε προ­ε­κλο­γι­κά σπο­τά­κια, πρω­θυ­πουρ­γι­κό σεξ απίλ και γνώ­ση για την πιο κατάλ­λη­λη ώρα για ερω­τι­κή συνεύ­ρε­ση, αλλά και «αρι­στε­ρές» προ­τρο­πές για το μεγά­λο πήδη­μα από τη Ρόδο, με τη δια­κρι­τι­κή παρου­σία και στή­ρι­ξη του Κώστα Γκουσγκούνη.

Οι φίλοι των νερό­βρα­στων ρομα­ντι­κών κομε­ντί και της επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας (ριζο­σπα­στι­κή αλλα­γή εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ), θα βρού­νε σίγου­ρα κάποια ελκυ­στι­κά στοι­χεία στον πολι­τι­κό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. «Κουλ­τού­ρα να φύγου­νε», όπως θα έλε­γε κι ο Χάρ­ρυ Κλυνν, που παρα­λί­γο να βρε­θεί στους συν­δυα­σμούς της Κου­μουν­δού­ρου. Οι απαι­τη­τι­κοί θεα­τές της πιο βαριάς κουλ­τού­ρας (να φύγου­με) με τα ντε­μέκ υψη­λά νοή­μα­τα, που μένουν άπια­στα για το ευρύ κοι­νό (όπως το όριο του 3% για τη ΔΗΜΑΡ), πιθα­νό­τα­τα θα ενθου­σιά­ζο­νται με τις πολι­τι­κές ομι­λί­ες του Φώτη Κου­βέ­λη, που νανου­ρί­ζουν γλυ­κά τους άλλους αδα­είς στην αίθουσα.

Το κόλ­λη­μα με τα αρι­στουρ­γή­μα­τα του σοσια­λι­στι­κού ρεα­λι­σμού και τα ρετρό, παρα­δο­σια­κά σινε­μα­δά­κια που τα προ­βάλ­λουν, οδη­γεί σχε­δόν αυτο­νό­η­τα στη στή­ρι­ξη του ΚΚΕ –άντε βαριά και της συνερ­γα­σί­ας του μ‑λ ρεύ­μα­τος, για όσους… παρεκκλίνουν.
Ενώ το δόγ­μα 95’ με το επι­τη­δευ­μέ­νο τρέ­μου­λο στα πλά­να κι οι άση­μοι, εναλ­λα­κτι­κοί σκη­νο­θέ­τες, παρα­πέ­μπουν ευθέ­ως σε εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δυνά­μεις, με μικρή απή­χη­ση αλλά φανα­τι­κό κοινό.

Το θέμα βέβαια είναι πως κανέ­να ανό­η­το τεστά­κι, με δύο άξο­νες (αρι­στε­ρά-δεξιά, φιλε­λευ­θε­ρι­σμός-ολο­κλη­ρω­τι­σμός) δεν πρό­κει­ται να σου βρει τις πολι­τι­κές σου συντε­ταγ­μέ­νες, αν εσύ δεν ξέρεις τι σου γίνε­ται. Και το ζητού­με­νο είναι να μη μεί­νου­με παθη­τι­κοί θεα­τές στον κανα­πέ, με ποπ-κορν και αστι­κό πατα­τά­κι, για­τί οι κρα­τού­ντες μας θέλουν μονο­διά­στα­τους ανθρώ­πους, με δισ­διά­στα­τη συνεί­δη­ση που χωρά­ει σε απλοϊ­κά πινα­κά­κια, και προ­σπα­θούν να μας χρυ­σώ­σουν το χάπι με 3D γυα­λιά και φτη­νά θεά­μα­τα που να καλύ­πτουν την έλλει­ψη άρτου.

Το κοι­νό πρέ­πει να τα ψαχου­λεύ­ε­ται τα «υψη­λά περί τέχνη νόη­μα­τα» και να εμβα­θύ­νει: τι θέλει να μας πει ο ποι­η­τής; Για­τί να κλαί­ει το μωρό αφού φορά­ει πάνα; Και για­τί τόσος ζήλος να τον.. «βοη­θή­σουν να ψηφί­σει» και να τον κατευ­θύ­νουν εντέ­χνως (κι όχι ατέ­χνως) σε στά­σι­μα, ρηχά νερά;
Για­τί αν τελι­κά δεν τα ψαχου­λευ­τεί και δεν αφή­σει τον κανα­πέ, θα είμα­στε για άλλη μια φορά στο ίδιο έργο θεα­τές.