Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Μια φωτο­γρα­φία, λένε, αξί­ζει όσο χίλιες λέξεις. Η κινέ­ζι­κη παροι­μία βρί­σκει για άλλη μια φορά το νόη­μά της στην παρα­πά­νω φωτο­γρα­φία που τρα­βή­χθη­κε στις φετι­νές εκδη­λώ­σεις για το καρ­να­βά­λι της Πάτρας.

Ο κομ­μου­νι­στής δήμαρ­χος της πόλης Κώστας Πελε­τί­δης γονα­τί­ζει για να χαι­ρε­τί­σει ενα μικρό παι­δί που συμ­με­τέ­χει στους εορ­τα­σμούς. Δεν είναι απλά άλλο ένα φωτο­γρα­φι­κό στιγ­μιό­τυ­πο, αλλά μια εικό­να που, για όσους ξέρουν και μπο­ρούν να δια­κρί­νουν, εμπε­ριέ­χει έντο­νο συμβολισμό.

Από την πρώ­τη στιγ­μή της εκλο­γής του στη θέση του δημάρ­χου, ο Πελε­τί­δης ξεχώ­ρι­σε από τους άλλους συνα­δέλ­φους του. Σε αντί­θε­ση με τους «Μπα­κο­γιάν­νη­δες» και τις λοι­πές «μαρί­ες αντουα­νέ­τες» της τοπι­κής διοί­κη­σης δεν είδε ποτέ τον λαό «αφ’ υψη­λού», ως αντι­κεί­με­νο δημο­σί­ων σχέ­σε­ων και δεξα­με­νή ψήφων.

Αντί­θε­τα, δίδα­ξε τι σημαί­νει να είσαι κομ­μου­νι­στής δήμαρ­χος, στην πρώ­τη γραμ­μή της πάλης για τα λαϊ­κά προ­βλή­μα­τα. Για τον λαό, μαζί με το λαό. Εκεί που χτυ­πά η καρ­διά του εργα­ζό­με­νου, του άνερ­γου, του φοι­τη­τή, του αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νου, του συνταξιούχου.

Σε μια επο­χή που η τοπι­κή διοί­κη­ση έχει μετα­τρα­πεί πλή­ρως σε μακρύ χέρι των κυβερ­νή­σε­ων και της ΕΕ, μέσω της οποί­ας υλο­ποιού­νται σει­ρά αντι­λαϊ­κών μέτρων, ο Πελε­τί­δης δεί­χνει τον «άλλο δρό­μο». Εκεί­νον που όχι μόνο δεν ταυ­τί­ζε­ται με τις επι­λο­γές της κεντρι­κής πολι­τι­κής των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων αλλά, αντί­θε­τα, πάει κόντρα στο ρεύ­μα, συγκρού­ε­ται, διεκ­δι­κεί, μάχε­ται εξα­ντλώ­ντας κάθε σπι­θα­μή περι­θω­ρί­ου για προ­στα­σία των εργα­ζό­με­νων και των φτω­χών λαϊ­κών στρωμάτων.

Χρεια­ζό­μα­στε επει­γό­ντως περισ­σό­τε­ρους Πελε­τί­δη­δες. Που να σκύ­βουν για να πλη­σιά­σουν το λαό, αντί να κοι­τούν από ψηλά και που να αγω­νί­ζο­νται για εκεί­νον τον κόσμο που θα ναι «στο μπόι των ονεί­ρων και των ανθρώπων».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο