Στο ~93% η αποτελεσματικότητα του κουβανικού εμβολίου Abdala

Από το Associated Press, το LaRepublica και τη Deutsche Welle μέχρι το euronews και το πρα­κτο­ρείο «Ανα­το­λή» (Anadolu) και 10άδες άλλα αστι­κά ΜΜΕ ανα­φέ­ρουν με πηχυαί­ους τίτλους, πως το νησί της επα­νά­στα­σης τα κατάφερε!
Κόντρα στους απο­κλει­σμούς και το απάν­θρω­πο εμπάρ­γκο έφτα­σε για μια ακό­μα φορά σε ένα επίτευγμα. 

Το Abdala, το ένα από τα εμβό­λια που κατα­σκευά­ζο­νται στην Κού­βα για τον κορω­νο­ϊό, έχει απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα 92,28% (με τρεις δόσεις) ένα­ντι της COVID-19, ανα­κοί­νω­σε το εργα­στή­ριο που το δημιούργησε.

Τα ενθαρ­ρυ­ντι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα των δοκι­μών της τρί­της φάσης ανα­κοι­νώ­θη­καν από τον πρό­ε­δρο της Κού­βας, ενώ εκα­το­ντά­δες είναι οι σχε­τι­κές ανα­φο­ρές στο Twitter:

Μιγκέλ Ντί­ας-Κανέλ
«Παρό­τι πλητ­τό­μα­στε από δύο παν­δη­μί­ες (την COVID και το εμπάρ­γκο), οι επι­στή­μο­νές μας στο ινστι­τού­το Φίν­λεϊ και στο CIGB ξεπέ­ρα­σαν όλα τα εμπό­δια και μας έδω­σαν δύο πολύ απο­τε­λε­σμα­τι­κά εμβό­λια, το Soberana 2 και στο Abdala».

Το εμβό­λιο πήρε το όνο­μα του από το ομώ­νυ­μο βιβλίο του εθνι­κού ήρωα της Κού­βας Jose Marti και συγκε­κρι­μέ­να έργο του, που έγρα­ψε όταν ήταν 15 ετών (δημο­σιεύ­θη­κε στις 23-Ιαν-1869 στο πρώ­το και μονα­δι­κό τεύ­χος της εφη­με­ρί­δας La Patria Libre που δημιούρ­γη­σε και που τυπώ­θη­κε στο τυπο­γρα­φείο και το βιβλιο­πω­λείο “El Iris” στην Αβάνα).

Στην εισα­γω­γή περι­γρά­φε­ται λεπτο­με­ρώς πως ένας γερου­σια­στής λέει στον Abdala ότι ένας κατα­κτη­τής απει­λεί να κατα­λά­βει το έδα­φος της Nubia, μια μικρή χώρα στην αφρι­κα­νι­κή ήπει­ρο που εισέ­βα­λαν οι Άραβες.
Αντι­μέ­τω­πος με τέτοια νέα, ο νεα­ρός Martí αντι­δρά με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, λέγοντας:

Λοιπόν πείτε στον τύραννο ότι στη Νούβια
Υπάρχει ένας ήρωας για είκοσι –ενάντια στα δόρατά του…

Ο στί­χος ξεδι­πλώ­νε­ται σε οκτώ σκηνές.
Στη δεύ­τε­ρη, αντι­κα­το­πτρί­ζε­ται ένα μακρύ κοι­νο­βού­λιο από τον Αμπ­ντά­λα, ο οποί­ος έρχε­ται να διαβεβαιώσει:
Επι­τέ­λους το ανθε­κτι­κό και παντο­δύ­να­μο χέρι μου χέρι μου μπο­ρεί να φτιά­ξει τη σκλη­ρό cimitarra (σς. σπα­θί, μάτσα),
Και το άτι μου μπο­ρεί να πετά­ξει ήδη
Φως στη ζέστη της μάχης!

Στην τρί­τη ανα­φέ­ρε­ται στη συνά­ντη­ση του Αμπ­ντά­λα με τους πολεμιστές …
Ούτε η δάφ­νη ούτε η κορώνα
Ποιος απο­πνέ­ει θάρ­ρος; (λοι­πόν)
Απει­λούν μια ελεύ­θε­ρη Nubia και ένας τύραν­νος θέλει να την κάνει άθλια σκλά­βας του.
Τρέξ­τε! να πολεμήσουμε,
και το αίμα μας να χυθεί
Κατακτητή!
Στή­θη μας οι βωμοί της Νουβίας,
Όπλα και τεί­χη τα μπρά­τσα μας

Η τέταρ­τη και η πέμ­πτη σκη­νή είναι ιδιαί­τε­ρα συναι­σθη­μα­τι­κή. Η μητέ­ρα ψάχνει τον γιο της και, φοβι­σμέ­νη ότι μπο­ρεί να πεθά­νει, προ­σπα­θεί να τον πεί­σει να μην πάει εκεί που θα γινό­ταν η μάχη.
Αλλά ο Αμπ­ντά­λα λέει ότι δεν μπορεί …

Η αγά­πη, μητέ­ρα, στην πατρί­δα | δεν είναι η γελοία αγά­πη για τη γη |ούτε το γρα­σί­δι γύρω από τα φυτά μας, που πατάνε.
Είναι το ανί­κη­το μίσος ενα­ντί­ον εκεί­νων που την κατα­πιέ­ζουν | ο αιώ­νιος μάγος που την απειλεί
Και τέτοια αγά­πη ξυπνά στο στή­θος μας | Ο κόσμος των ανα­μνή­σε­ων που μας καλεί
Στη ζωή ξανά, όταν το αίμα | πλη­γω­μέ­νη ψυχή ανα­βλύ­ζει με αγωνία…

Στην επι­μο­νή της μητέ­ρας της που ρωτά αν αυτή η αγά­πη είναι μεγα­λύ­τε­ρη από αυτή που ξυπνά στο στή­θος της, ο Abdala της απαντά:
Νομίζεις
Ότι υπάρ­χει κάτι πιο υπέ­ρο­χο από την πατρίδα;

Εν μέσω της απελ­πι­σί­ας που την κατα­κλύ­ζει, η μητέ­ρα της ρωτά ακόμα:
Και ακό­μα κι αν ήταν υπέ­ρο­χο, θα έπρεπε;

Και πάλι ο νεα­ρός Abdala επαναλαμβάνει
Όποιοι να υπε­ρα­σπι­στού­με την πατρί­δα τους λαχταράμε
Ούτε το αίμα ούτε τα εμπόδια …
Προ­τρέ­πο­ντας τη μητέ­ρα του, που συνε­χί­ζει να τον παρα­κα­λεί, αυτή τη φορά στα γόνα­τά της, να παρα­μεί­νει και να δεχτεί το μέλ­λον που ανατέλλει
Πόσα βασα­νι­στή­ρια! … Τι τρο­με­ρή αγωνία!
Η μητέ­ρα μου κλαί­ει … η Νού­μπια με ζητάει …
Είναι ο γιος μου… Γεν­νή­θη­κε Νου­βια­νός, δεν αμφι­βάλ­λω πια!
Αντίο σας! Βαδί­ζει να υπε­ρα­σπι­στεί την πατρί­δα μας.
Και το δρα­μα­τι­κό ποί­η­μα ολο­κλη­ρώ­νε­ται όταν ο Abdala, αφού συμ­με­τεί­χε στη μάχη, πεθαί­νει, αλλά είναι χαρού­με­νος επει­δή αισθά­νε­ται την ικα­νο­ποί­η­ση ότι ο εχθρός είχε ηττηθεί.

Το έργο τελειώ­νει με αυτές τις λέξεις από τον Abdala:
Η Νού­βια κέρ­δι­σε! Πεθαί­νω χαρούμενος
Δεν έχει σημα­σία για μένα, για­τί κατά­φε­ρα να την σώσω …
Ω, πόσο γλυ­κό είναι να πεθά­νεις, όταν πεθάνεις
Παλεύ­ο­ντας με τόλ­μη για να υπε­ρα­σπι­στείς την πατρίδα!

Πηγή — περισσότερα