Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ» & «STRAGE DI STATO» Όταν το αστικό κράτος δείχνει τα δόντια του

Eπι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S! //

12-Δεκ-1969 Η σφα­γή στην Piazza Fontana: Μια βόμ­βα υψη­λής ισχύ­ος εκρή­γνυ­ται στην κεντρι­κή αίθου­σα της Banca nazionale dell’agricoltura (αγρο­τι­κής τρά­πε­ζας) του Μιλά­νου, όπου ακρι­βώς απέ­ξω στην Piazza Fontana, ήταν μαζε­μέ­νοι αγρό­τες και καλ­λιερ­γη­τές από την επαρ­χία. Το δάπε­δο της τρά­πε­ζας δια­λύ­ε­ται, τινά­ζε­ται κυριο­λε­κτι­κά στον αέρα και 17 άνθρω­ποι σκο­τώ­νο­νται και πάνω από 90 τραυ­μα­τί­ζο­νται λιγό­τε­ρο ή περισ­σό­τε­ρο σοβαρά

Λίγα λεπτά πριν από την έκρη­ξη, τυχαία μια άλλη βόμ­βα βρέ­θη­κε στην Εμπο­ρι­κή Τρά­πε­ζα της Piazza della Scala (Μιλά­νο και πάλι) ενώ τρεις άλλες εκρή­ξεις έλα­βαν χώρα στη Ρώμη (η μία σε Τρά­πε­ζα και οι άλλες δύο, στο Altare della Patria και στην Piazza Venezia) χωρίς ευτυ­χώς νεκρούς αλλά με πολ­λούς τραυ­μα­τί­ες και υλι­κές ζημιές

Η σφαγή στην Piazza Fontana ήταν μόνο η αρχή.

Οι βόμ­βες στις 12-Δεκ-1969 προ­κα­λούν σοκ και έκπλη­ξη, ειδι­κά για την αγριό­τη­τα τους, αλλά θα ήταν λάθος να πού­με ότι απο­τέ­λε­σαν κεραυ­νό εν αιθρία.. Απο­τέ­λε­σαν την κορύ­φω­ση μιας κλι­μά­κω­σης γνω­στών και άγνω­στων συμ­βά­ντων καθ ‘όλη τη διάρ­κεια του 1969 και απο­τε­λούν μέρος ενός επε­ξερ­γα­σμέ­νου στις λεπτο­μέ­ρειες πολι­τι­κού σχε­δί­ου.

Η συγκε­κρι­μέ­νη βομ­βι­στι­κή ενέρ­γεια γίνε­ται σε μια χώρα ‑κορω­νί­δα της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας (με συνταγ­μα­τι­κά καθιε­ρω­μέ­νη την απλή ανα­λο­γι­κή) όπου, σε όλο το 1969, έγι­ναν 145 (!!) -ίσως και περισ­σό­τε­ρες βομ­βι­στι­κές επι­θέ­σεις, μια δηλ. κάθε τρεις ημέ­ρες (και λίγες λέμε)

Από αυτές του­λά­χι­στον 96, έχουν τη φασι­στι­κή σφρα­γί­δα (στό­χοι τα τοπι­κά γρα­φεία  του PCI και του PSIUP [κόμ­μα που απο­σχί­στη­κε από τα «αρι­στε­ρά» του PSI] αντι­στα­σια­κά μνη­μεία, αρι­στε­ρές εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κές ομά­δες, φοι­τη­τι­κό κίνη­μα, ακό­μη και συνα­γω­γές) αν και οι περισ­σό­τε­ροι ‑γνω­στοί / άγνω­στοι δρά­στες (φυσι­κά…) δεν εντοπίστηκαν.

Οι άλλες είναι κατά το «επί­ση­μο» κρά­τος «άγνω­στης προ­έ­λευ­σης»  (όπως η σει­ρά των επι­θέ­σε­ων σε τρέ­να στις 8–9 Αυγ), ή χρε­ώ­νο­νται στις ομά­δες της άκρας αρι­στε­ράς και «αναρ­χι­κούς» (όπως οι βόμ­βες στις 25-Απρ στη Fiera και στον κεντρι­κό σιδη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό του Μιλάνου ).

Στις 15 Νοέμ­βρη στη Monza ένας ανώ­τα­τος στρα­τιω­τι­κός διοι­κη­τής, δηλώ­νει δημό­σια ‑παρου­σία εισαγ­γε­λέα: «Με δεδο­μέ­νη την τρέ­χου­σα κατά­στα­ση της ανα­τα­ρα­χής σε εργο­στά­σια και σχο­λεία, ο στρα­τός έχει ως απο­στο­λή την προ­ά­σπι­ση των εσω­τε­ρι­κών συνό­ρων της χώρας — ο στρα­τός απο­τε­λεί τώρα το μόνο προ­πύρ­γιο ενά­ντια στη δια­τά­ρα­ξη της τάξης και την αναρ­χία».

Τέσ­σε­ρις μέρες μετά, κατά τη διάρ­κεια μια πανι­τα­λι­κής γενι­κής απερ­γί­ας, η αστυ­νο­μία επι­τί­θε­ται με «αύρες» και θωρα­κι­σμέ­να στους εργα­ζό­με­νους στη Via Larga στο Μιλά­νο και σκο­τώ­νε­ται ένας αστυ­νο­μι­κός ο Antonio Annarumma (ΣΣ |> ανα­φε­ρό­μα­στε στο όνο­μα για­τί έγι­νε στην συνέ­χεια κάτι σαν οσιο­μάρ­τυ­ρας, με τη φωτο­γρα­φία του αναρ­τη­μέ­νη σε δημό­σια κτή­ρια κλπ. ακό­μα σήμε­ρα γίνο­νται επί­ση­μα και μη μνη­μό­συ­να με ένα πάρ­κο που φέρει το όνο­μά του σαν «πρά­σι­νη δια­δρο­μή αφιε­ρω­μέ­νη στους ιτα­λούς — θύμα­τα των Gulag» !!…). Ο πρό­ε­δρος της δημο­κρα­τί­ας «μιλά­ει στο λαό» και το μήνυ­μα ανα­πα­ρά­γε­ται επί 48 ώρες κάθε 5–10 λεπτά από το κρα­τι­κό ραδιό­φω­νο και την τηλε­ό­ρα­ση, που καλεί στον κοι­νω­νι­κό αυτο­μα­τι­σμό: «αυτό το ειδε­χθές έγκλη­μα πρέ­πει να ξυπνή­σει, όχι μόνο το κρά­τος και την κυβέρ­νη­ση, αλλά κυρί­ως τη συνεί­δη­ση των πολι­τών, για να υπε­ρα­σπι­στούν το νόμο και την ελευ­θε­ρία».

Η ειρω­νεία της τύχης, είναι πως το άτυ­χο παλι­κά­ρι, σκο­τώ­θη­κε, όχι από δια­δη­λω­τή, αλλά σε μια σύγκρου­ση ανά­με­σα σε δύο οχή­μα­τα της ίδιας της αστυ­νο­μί­ας που έτρε­χαν με ταχύ­τη­τα για να σπεί­ρουν τον πανι­κό στους απεργούς…

italy1

italy2

Επο­μέ­νως, δε θέλει πολύ για να ανα­κα­λύ­ψει κανείς το μακρύ χέρι της εξου­σί­ας και της κρα­τι­κής και παρα­κρα­τι­κής κατα­στο­λής που είναι πάντα το ίδιο, δημιουρ­γώ­ντας μεθο­δευ­μέ­να τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις και τις αφορ­μές που απαι­τού­νται για τη «στρα­τη­γι­κή της έντα­σης» που ωρι­μά­ζει σε ανώ­τα­το πολι­τι­κό επίπεδο.

Αρχι­κά έγι­νε προ­σπά­θεια να ρίξουν το φταί­ξι­μο στους αναρ­χι­κούς (ΣΣ |> Καμιά σχέ­ση με τα δικά καλό­παι­δα …εκεί­νο τον και­ρό στην Ιτα­λία, ήταν ασή­μα­ντες γρα­φι­κές ομα­δού­λες, πρα­κτι­κά χωρίς οργά­νω­ση χωρίς ομά­δες κρού­σης κλπ. ‑αλλά πάντα ευά­λω­τοι σε διείσ­δυ­ση προ­βο­κα­τό­ρων, φασι­στών από μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες κά)
Σαν παρά­δειγ­μα ανα­φέ­ρου­με (για­τί απο­κα­λύ­φθη­κε στην πορεία) την περί­πτω­ση Mario Merlino, που επί 6 ολό­κλη­ρα χρό­νια (1962–68) ήταν ενερ­γό στέ­λε­χος όλων των δεξιών φασι­στι­κών ομά­δων της επο­χής (Avanguardia Nazionale, Giovane Italia, Ordine Nuovo) και παρ’ όλ’ αυτά κατά­φε­ρε και «χώθη­κε» στους αναρχικούς.

Όταν πια «εξα­ντλή­θη­κε» (ξεφτι­λί­στη­κε στα μάτια του κόσμου) η (ψευτο)«αναρχική» πίστα (και καρα­μέ­λα), η έρευ­να «επι­κε­ντρώ­θη­κε» (φυσι­κά για τα μάτια του κόσμου και τελεί­ως επι­δερ­μι­κά) στην οργά­νω­ση «Ordine Nuovo», όπου συμ­με­τεί­χαν και εξέ­χο­ντα στε­λέ­χη των μυστι­κών υπη­ρε­σιών (ΣΣ |> «Νέα Τάξη», ομά­δα κρού­σης του ‑νόμι­μου ιτα­λι­κού φασι­στι­κού κόμ­μα­τος του MSI, όταν πήρε τα ηνία ο Pino Rauti, που έμει­νε στην ηγε­σία πάνω από 40 χρό­νια, μέχρι το θάνα­τό του το 2012).

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό το γεγο­νός ότι το 1987 (18 ολό­κλη­ρα χρό­νια αργό­τε­ρα!), το Ανώ­τα­το Δικα­στή­ριο κατέ­λη­ξε στο ότι υπάρ­χει έλλει­ψη απο­δει­κτι­κών στοι­χεί­ων για τους κατη­γο­ρού­με­νους της σφα­γής και αυτό συνε­χί­στη­κε πολύ ακό­μη και­ρό (απ’ ό,τι μας προ­κύ­πτει μέχρι το 2005), όπου η «ανε­πάρ­κεια στοι­χεί­ων» (για 35 και πάνω χρό­νια) επι­ση­μο­ποι­ή­θη­κε και ορι­στι­κο­ποι­ή­θη­κε, όταν στο μετα­ξύ είχαν συμ­βεί και σωρεία άλλων τέτοιων ενερ­γειών, μετα­ξύ αυτών …

2‑Αυγ-1980, όταν μια βόμ­βα απί­στευ­της ισχύ­ος εξερ­ρά­γη στην κατά­με­στη αίθου­σα ανα­μο­νής 2ης θέσης του σιδη­ρο­δρο­μι­κού σταθ­μού της Μπο­λό­νια, δια­λύ­ο­ντας κυριο­λε­κτι­κά τα πάντα από τη στέ­γη, μέχρι 30 μέτρα βάθος στα πολ­λα­πλά υπό­γεια, πλα­κώ­νο­ντας και ένα σταθ­μευ­μέ­νο τρέ­νο 85 νεκροί (που αυξή­θη­καν στη συνέ­χεια) και πάνω από 200 τραυ­μα­τί­ες.

Η εύρε­ση απο­δει­κτι­κών στοι­χεί­ων του Γενά­ρη 1981 (βαλί­τσα με όπλα και εκρη­κτι­κά στο τρέ­νο Taranto-Milano), που φωτο­γρά­φι­ζε πρό­σω­πα και πράγ­μα­τα δεν αξιο­ποιεί­ται από την αστυνομία

(ενδει­κτι­κά κατά χρο­νο­λο­γι­κή σειρά)

  • 25-Απρ-1969 βόμ­βα στο περί­πτε­ρο της FIAT στην έκθε­ση του Milano, χωρίς νεκρούς αλλά με 10άδες τραυ­μα­τί­ες ‑αρκε­τοί σοβα­ρά, ενώ μια δεύ­τε­ρη, στον κεντρι­κό σιδη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό προ­λα­βαί­νουν και την απενεργοποιούν.
  • 8–9 Αυγ 1969: 8 βόμ­βες σε διά­φο­ρα τρέ­να ‑χωρίς νεκρούς μόνο τραυματίες
  • 12-Δεκ 1969 …στην Piazza Fontana — Milano, στη Ρώμη κλπ (ανα­φερ­θή­κα­με ήδη παραπάνω)
  • 22-Ιουλ-1970 βόμ­βα σε τρέ­νο κοντά στο σταθ­μό της Gioia Tauro, που εκτρο­χιά­ζε­ται προ­κα­λώ­ντας 6 νεκρούς και 60 τραυματίες
  • 31-Μαΐ-1972, ένα 500ράκι (Fiat 500) γεμά­το εκρη­κτι­κά, ανα­τι­νά­ζε­ται στην επαρ­χία της Gorizia, παρα­σύ­ρο­ντας στο θάνα­το 3 και τραυ­μα­τί­ζο­ντας 2 καρα­μπι­νιέ­ρους, που προ­σπα­θού­σαν να παρέμβουν.
  • 17-Μαΐ-1973 ο Gianfranco Bertoli πετά­ει χει­ρο­βομ­βί­δα στο κεντρι­κά γρα­φεία (Questura) του Μιλά­νου …4 νεκροί και 40 τραυ­μα­τί­ες.
    <|ΣΣ |> ο Bertoli κατα­γρά­φη­κε (φυσι­κά…) αμέ­σως σαν «αναρ­χι­κός» στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ‑σύμ­φω­να με επί­ση­μα στοι­χεία ήταν πρά­κτο­ρας και πλη­ρο­φο­ριο­δό­της των μυστι­κών υπη­ρε­σιών και των καρα­μπι­νιέ­ρων και είχε παρει­σφρή­σει τόσο σε οργα­νώ­σεις του ΚΚΙ­τα­λί­ας (PCI), όσο και σε άλλες αρι­στε­ρές και «αρι­στε­ρές».
  • 28-Μαΐ-1974, κατά τη διάρ­κεια μιας εργα­τι­κής κινη­το­ποί­η­σης στην Piazza della Loggia της Brescia, εκρή­γνυ­ται βόμ­βα κρυμ­μέ­νη σε καλά­θι απορ­ριμ­μά­των, σκο­τώ­νο­ντας 8 και τραυ­μα­τί­ζο­ντας πάνω από 100 διαδηλωτές.
  • 4‑Αυγ-1974 Βόμ­βα στο τρέ­νο Italicus με πάνω από χίλια άτο­μα μόνο από «καλή τύχη» (το συγκε­κρι­μέ­νο βαγό­νι βρι­σκό­ταν λόγω καθυ­στέ­ρη­σης σε «ουδέ­τε­ρο σημείο») προ­κα­λεί 12 νεκρούς και 105 τραυ­μα­τί­ες
  • 2‑Αυγ-1980 η βόμ­βα στο σιδη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό της Bologna, με τους 85 νεκρούς & πάνω 200 τραυ­μα­τί­ες
  • 23-Δεκ-1984 εκρή­γνυ­ται βόμ­βα στην υπερ­τα­χεία 904 (Rapido Napoli — Bologna) -«στην ώρα της» (όταν δηλ το τρέ­νο βρι­σκό­ταν μέσα σε τού­νελ μήκους 18,5km στα Απέν­νι­να [Grande galleria dell’Appennino] τρέ­χο­ντας με πάνω από 120 Km/h): τρα­γι­κός απο­λο­γι­σμός 17 νεκροί και πάνω από 265 τραυ­μα­τί­ες

Η «στρα­τη­γι­κή της έντα­σης» συμπί­πτει χρο­νι­κά με την περί­ο­δο που το ΚΚΙ (PCI) έλε­γε ανοι­χτά (μετα­τρέ­πο­ντάς το στη συνέ­χεια και σε τακτι­κο­στρα­τη­γι­κό στό­χο του) ότι «για να βγού­με από την πολι­τι­κή απο­μό­νω­ση, είναι απα­ραί­τη­τη η σύγκλι­ση  των τριών συστα­τι­κών πλειο­ψη­φι­κών ρευ­μά­των | μερών  της πολι­τι­κο-πολι­τι­σμι­κής (sic!!) ιτα­λι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, δηλ. του καθο­λι­κι­σμού (ΣΣ |> Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες), του κομ­μου­νι­στι­κού και του σοσια­λι­στι­κού (ΣΣ |> εννο­εί το Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα [PSI] ήδη τελεί­ως αστι­κο­ποι­η­μέ­νο, πιο δεξιό και από τη γερ­μα­νι­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία της επο­χής, που «μεγα­λούρ­γη­σε αργό­τε­ρα ‑το 1983 και στην πρωθυπουργία)»

Εν ολί­γοις, το κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα — στο δρό­μο προς την πλή­ρη υπο­τα­γή σους αστούς, έπρε­πε να ρίξει ακό­μη περισ­σό­τε­ρο τους τόνους και τις διεκ­δι­κή­σεις, ανα­ζη­τώ­ντας συμ­βι­βα­σμούς που θα ανα­δεί­κνυαν τον «εθνι­κο­λαϊ­κό» του χαρα­κτή­ρα. Η αντί­στρο­φη μέτρη­ση για τον «ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό» τον γνω­στό σε όλους μας σαν «compromesso storico» είχε ξεκι­νή­σει, από τότε ‑από το 1969 πριν καν «αναγ­γελ­θεί» επίσημα.

|> ΣΣ.
▪️ Όλα αυτά είχαν να κάνουν με το κορυ­φαίο στρα­τη­γι­κό ζήτη­μα της δια­φο­ρε­τι­κής στά­σης των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των πάνω στο δίλημ­μα επα­νά­στα­ση ή μεταρ­ρύθ­μι­ση, δηλα­δή ανα­τρο­πή ή δια­χεί­ρι­ση του συστή­μα­τος  Δεν υπάρ­χει ολο­κλη­ρω­μέ­νη συνε­κτι­κή αντί­λη­ψη γι αυτή τη στρατηγική
▪️ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνι­κές ιδιο­μορ­φί­ες.
▪️ Ιστο­ρι­κά, μετά την εκδί­ω­ξή του από την κυβέρ­νη­ση (1948) και στη συνέ­χεια, το KKΙ­τα­λί­ας (PCI) ακο­λού­θη­σε τη  στά­ση του «καλού παι­διού» προ­ω­θώ­ντας ένα image παρά­γο­ντα στα­θε­ρό­τη­τας και ψηφί­ζο­ντας , μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομο­σχε­δί­ων που κατατέθηκαν.
▪️ Όταν το 1964 πεθαί­νει ο ιστο­ρι­κός γραμ­μα­τέ­ας του Palmiro Togliatti ‑που συμπί­πτει και με την περί­ο­δο που, μετά το σχη­μα­τι­σμό κυβέρ­νη­σης από όλα τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα το PCI είναι το μόνο αντι­πο­λι­τευό­με­νο κόμ­μα, δημο­σιεύ­ε­ται ένα γράμ­μα του προς το Χρου­στσόφ, όπου τάσ­σε­ται υπέρ του «πολυ­κε­ντρι­σμού» και στο κρί­σι­μο δίλημ­μα, πολι­τι­κή ρήξης με τους αστούς ή προ­σπά­θεια ανα­βάθ­μι­σης του ρόλου του στα πλαί­σια του συστή­μα­τος επι­λέ­γει ξεκά­θα­ρα το δεύ­τε­ρο δρόμο.
▪️ Λίγο πριν την Piazza Fontana -το φθι­νό­πω­ρο του 1969, σημειώ­νο­νται στα εργο­στά­σια της Ιτα­λί­ας, οι μεγα­λύ­τε­ρες κινη­το­ποι­ή­σεις που γνώ­ρι­σε η χώρα  μετά το 2ο Παγκό­σμιο Πόλε­μο, με κατα­λή­ψεις κλπ., μια άνευ προη­γού­με­νου πολι­τι­κο­κοι­νω­νι­κή κρί­ση, που συσπεί­ρω­σαν το 80% των εργα­τών κόντρα στις συμ­βι­βα­σμέ­νες συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες CGIL |> που ελεγ­χό­ταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προ­φα­νώς ανερ­μά­τι­στες και με έλλει­ψη πολι­τι­κού στό­χου χει­ρα­γω­γή­θη­καν  με την ικα­νο­ποί­η­ση κάποιων οικο­νο­μι­κών αιτημάτων.
▪️ Στο 13ο Συνέ­δριο (1972) για πρώ­τη φορά δια­κη­ρύσ­σε­ται ότι «δεν είναι αρκε­τή μια πολι­τι­κή συνερ­γα­σιών με την αρι­στε­ρά για την αλλα­γή του πολι­τι­κού σκη­νι­κού» και αμέ­σως μετά (Σεπ 73) έρχε­ται το πρα­ξι­κό­πη­μα στη Χιλή, που ‑αντί να οδη­γή­σει σε (προ­φα­νή) συμπε­ρά­σμα­τα για τη δημο­κρα­τία του αστι­κού κρά­τους και για ανά­γκη   προ­ε­τοι­μα­σί­ας του κινή­μα­τος να αξιο­ποιεί όλες των μορ­φές πάλης, γίνε­ται πρό­σχη­μα και άρμα του “Compromesso storico” — «ιστο­ρι­κού συμ­βι­βα­σμού» και το PCI ψάχνει δρό­μους ανα­βάθ­μι­σης  του ρόλου του στην αστι­κή δια­χεί­ρι­ση.

Επο­μέ­νως μπαί­νουν μετα­ξύ άλλων και τα παρα­κά­τω ερω­τη­μα­τι­κά:
▪️ Πως λει­τούρ­γη­σε πολι­τι­κά μπρο­στά στα γεγο­νό­τα αυτά (strategia della tensione) και άλλα παρό­μοια που προηγήθηκαν;
▪️ Σαν «θύμα» των συνω­μο­σιών (που εμπό­δι­ζαν την ‑πάση θυσία, είσο­δό του στην κυβέρ­νη­ση;) ή βασι­κά σαν (συν)διαχειριστής πολύ­τι­μων πλη­ρο­φο­ριών που δεν βγή­καν προς τα έξω και δεν τέθη­καν ποτέ υπό­ψη του λαού, αλλά χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν ως αντάλ­λαγ­μα όχι μόνο με τους ηγέ­τες της χρι­στι­νο­δη­μο­κρα­τί­ας (και των άλλων αστι­κών κομ­μά­των που το PCI θεω­ρού­σε συνο­δοι­πό­ρους) αλλά και των μυστι­κών υπηρεσιών;
▪️ Το δεύ­τε­ρο, απο­τε­λεί μια σοβα­ρή κατη­γο­ρία, που όμως έχει βάση για­τί, σίγου­ρα, ήξε­ρε πολ­λά, αλλά προ­τί­μη­σε να κάνει την πάπια ‑δεν υπήρ­ξε πχ. ποτέ δημό­σια καταγ­γε­λία έξω από εκεί­νη της «επί­θε­σης σκο­τει­νών κύκλων στους δημο­κρα­τι­κούς θεσμούς».
▪️ Η από την πλευ­ρά του «μυστι­κή διπλω­μα­τία» σε τι απο­σκο­πού­σε; Τι εννο­ού­σε (πχ.)ο χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­της Paolo Emilio Taviani, όταν πολι­το­γρά­φη­σε το PCI σαν «partito d’ordine» (ΣΣ |> …νομο­τα­γές κόμ­μα της τάξης);
▪️Σίγου­ρα η στά­ση του συν­δέ­ε­ται με τον (πολι­τι­κό, ταξι­κό και κοι­νω­νι­κό) «ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό», αλλά πόσο; (ακό­μα και η «γη και ύδωρ» έχει όρια…)
▪️Για­τί ανα­πα­ρή­γα­γε την καρα­μέ­λα περί κιν­δύ­νου ενός εμφυ­λί­ου πολέμου;
▪️Επί­σης, πως να πιστέ­ψου­με πως δεν είχε διεισ­δύ­σει στους κόλ­πους των παρα­κρα­τι­κών (ή του­λά­χι­στον δεν είχε δια­συν­δέ­σεις) για να προ­βλέ­ψει κατα­στά­σεις και ενέργειες;

Στην Ιτα­λία, 15 χρό­νια αργό­τε­ρα ‑το 1984 (επί «5πολικής» κυβέρ­νη­σης Craxi) με την κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή σύγκρου­ση να είναι ακό­μα ζωντα­νή, το πολι­τι­κό κλί­μα αβέ­βαιο και ανερ­μά­τι­στο και ενώ «σκά­ει» η «μασο­νι­κή» στοά P2, που προ­κα­λεί παραι­τή­σεις υπουρ­γών το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα (ευρω­ε­κλο­γές του Ιου­νί­ου) βγαί­νει πρώ­το, χωρίς όμως να έχει την παρα­μι­κρή δυνα­τό­τη­τα δυνα­μι­κής παρέμ­βα­σης, λόγω της τακτι­κής του των συνε­χών υποχωρήσεων.

Η αντί­στρο­φη μέτρη­ση του PCI ολο­κλη­ρώ­νε­ται με το θάνα­το του Enrico Berlinguer στις 11-Ιουν-1984 … Το κόμ­μα τυπι­κά δια­λύ­θη­κε το 1991, κατά τη διάρ­κεια του 20ού Συνέ­δριου, (με την «ιστο­ρι­κή» “svolta della Bolognina’) και μετάPDS κ.λπ. [click |>εδώ]

Αλλά αυτά θα απο­τε­λέ­σουν αντι­κεί­με­νο ενός επό­με­νου σημειώματος

(κλεί­νο­ντας)

 italy3

Ντά­ριο Φο: «Ο τυχαί­ος θάνα­τος ενός αναρχικού» 

Όπως είπα­με παρα­πά­νω αρχι­κά ‑ειδι­κά μετά την Piazza Fontana, έγι­νε προ­σπά­θεια να στο­χο­ποι­ή­σουν τους αναρ­χι­κούς ‑για τους συγκε­κρι­μέ­νους λόγους που ανα­φέ­ρα­με, αλλά και για να απο­προ­σα­να­το­λί­σουν την κοι­νή γνώ­μη από τους πραγ­μα­τι­κά ‑πολι­τι­κά, υπεύθυνους:

Ήταν 15-Δεκ-1969, λίγο πριν τα μεσά­νυ­χτα όταν «αυτο­κτό­νη­σαν» τον (αναρ­χι­κό) Giuseppe Pinelli, αφού κρα­τή­θη­κε (παρά­νο­μα) και ανα­κρί­θη­κε για 3 μέρες, …«εθε­ά­θη να πέφτει από το παρά­θυ­ρο του 4ου ορό­φου της questura του Μιλά­νου» (ΣΣ. |> σαν τη δική μας ΓΑΔΑ). Τρεις αστυ­νο­μι­κοί ανέ­κρι­ναν τον Pinelli, ανά­με­σά τους ο κομι­σά­ριος Luigi Calabresi (ΣΣ|> αργό­τε­ρα ‑το 1972, δολο­φο­νή­θη­κε με δύο σφαί­ρες έξω από το σπί­τι του, για να του κλεί­σουν το στό­μα και σαν ηθι­κός αυτουρ­γός κατα­δι­κά­στη­κε ο δημο­σιο­γρά­φος ‑μέλος της ακρο­α­ρι­στε­ρής Lotta Continua, Adriano Sofri, μετά από μια επει­σο­δια­κή δίκη, 28 αργό­τε­ρα, το 2000.

Από την ιατρο­δι­κα­στι­κή εξέ­τα­ση απο­δεί­χτη­κε (αν και στη συνέ­χεια τα στοι­χεία «εξα­φα­νί­στη­καν») πως ο θάνα­τος του Pinelli δεν προ­ήλ­θε από την πτώ­ση και την «αυτο­κτο­νία» του, αλλά είχαν προη­γη­θεί μελε­τη­μέ­να χτυ­πή­μα­τα κατά την ανά­κρι­ση. Βέβαια το όνο­μα του «καθα­ρί­στη­κε» για­τί απαλ­λά­χτη­κε σχε­δόν αμέ­σως, από όλες τις κατη­γο­ρί­ες, αν και κανείς δεν προ­σά­χθη­κε ποτέ για τον «τυχαίο» θάνα­τό του.

Το 1970, ο Dario Fo, συλ­λαμ­βά­νο­ντας και ανα­δει­κνύ­ο­ντας τα παρα­πά­νω με τον μονα­δι­κό του τρό­πο, γρά­φει σκη­νο­θε­τεί και ανε­βά­ζει το έργο Morte accidentale di un anarchico (Ο τυχαί­ος θάνα­τος ενός αναρ­χι­κού), σε μια ανε­λέ­η­τη σάτι­ρα της αστι­κής εξου­σί­ας: Ένας τρε­λός για δέσι­μο, ειδι­κός στις μεταμ­φιέ­σεις, διεισ­δύ­ει στα γρα­φεία της κεντρι­κής Ασφά­λειας, μεταμ­φιε­σμέ­νος σε ανώ­τα­το ανα­κρι­τή του Υπουρ­γεί­ου Δικαιο­σύ­νης, για να δια­λευ­κά­νει την υπό­θε­ση της «αυτο­κτο­νί­ας» ενός αναρ­χι­κού που «εκσφεν­δο­νί­στη­κε» από τα γρα­φεία της κεντρι­κής Ασφά­λειας κατά τη διάρ­κεια της ανά­κρι­σης. Έχου­με τη γενι­κή ανα­τρο­πή: μπά­τσοι τρο­μο­κρα­τη­μέ­νοι, που γίνο­νται έρμαια της εξυ­πνά­δας και φαντα­σί­ας του τρε­λού, πέφτουν σε όλες τις παγί­δες που τους στή­νει …αντι­φά­σεις …ψέμα­τα, μέχρι που μετα­μορ­φώ­νο­νται σιγά-σιγά σε κάτι αξιο­θρή­νη­τα ανθρω­πά­κια, που δέρ­νο­νται μετα­ξύ τους, εκλι­πα­ρώ­ντας τον τρε­λό για έλε­ος. (ΣΣ |> Ο Σπύ­ρος Παπα­δό­που­λος επι­μέ­νει να την ανε­βά­ζει συνε­χώς τα τελευ­ταία 5–6 χρό­νια, αλλά απο­νευ­ρω­μέ­νη κατά τη γνώ­μη μας από την ουσία, τόσο την ιστο­ρι­κή, όσο και αυτών που ο Ντά­ριο Φο ανα­δεί­κνυε στις λεπτές απο­χρώ­σεις της ‑προ­φα­νώς απο­τε­λεί εμπο­ρι­κή επι­τυ­χία, σημεία των καιρών)

__________________________________________________________

Βασι­κές Πηγές

  • |> Εξει­δι­κευ­μέ­νες ανα­λύ­σεις του ΚΚΕ και άρθρα σε ΚΟΜΕΠ & Ριζο­σπά­στη για τον «ευρω­κομ­μου­νι­σμό» κλπ
  • |> Το βιβλίο [Controinchiesta = (αντι)ανάκριση] La Strage di Stato & εδώ
  • |> Περιο­δι­κό Espresso
  • |> Το πρό­σφα­το βιβλίο (έρευ­να-ντο­κου­μέ­ντα) του Aldo Giannuli La strategia della tensione
  • |> PCI e Stragi — La politica del silenzio

|> ΣΣ <|

Το πανό της φωτο­γρα­φί­ας στην κεφα­λί­δα γρά­φει: «τις βόμ­βες τις βάζουν τα αφε­ντι­κά, αγώ­νας των μαζών είναι η ταξι­κή πάλη»

Omada

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο