Συγγραφείς… της δεκάρας

Ενα ολό­κλη­ρο δισέ­λι­δο αφιέ­ρω­σαν την Κυρια­κή στο «Βήμα», για να ανα­δη­μο­σιεύ­σουν απο­σπά­σμα­τα από το νέο βιβλίο του Μίμη Ανδρου­λά­κη που παρου­σιά­στη­κε χτες «μετά βαΐ­ων και κλά­δων» από τον γνω­στό Κ. Λαλιώ­τη, τον δήμαρ­χο Πει­ραιά και άλλους. Το ανα­κά­τε­μα γεγο­νό­των, «ανα­μνή­σε­ων», αυθαί­ρε­των εκτι­μή­σε­ων, κου­τσο­μπο­λιών και φθαρ­μέ­νων αντι-ΚΚΕ κλι­σέ δεν ξέρου­με αν χαρα­κτη­ρί­ζε­ται λογο­τε­χνία ή κάπως αλλιώς.

Τις προη­γού­με­νες μέρες διά­φο­ρα δημο­σιεύ­μα­τα προ­α­νήγ­γει­λαν «σει­σμό απο­κα­λύ­ψε­ων» για τα όσα γρά­φει το βιβλίο για την «Παν­σπου­δα­στι­κή Νο 8» (η εφη­με­ρί­δα της Αντι-ΕΦΕΕ, φοι­τη­τι­κή αντι­δι­κτα­το­ρι­κή οργά­νω­ση στη συγκρό­τη­ση της οποί­ας πρω­το­στά­τη­σε η ΚΝΕ). Ανθρα­κες όμως ο θησαυ­ρός. Πρό­κει­ται για τις γνω­στές αθλιό­τη­τες που δια­κι­νού­νται εδώ και περί­που 50 χρό­νια και ουσια­στι­κά υπο­στη­ρί­ζουν ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ κατήγ­γει­λαν ως προ­βο­κά­τσια της Ασφά­λειας την κατά­λη­ψη του Πολυτεχνείου.

Το ποια είναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι γνω­στό σε όλους και εκα­τό φορές απαντημένο:

Πρώ­τον, η «Παν­σπου­δα­στι­κή» φύλ­λο με αριθ­μό 8, με ημε­ρο­μη­νία Γενά­ρης — Φλε­βά­ρης 1974 (και όχι όπως πολ­λές φορές λέγε­ται, ότι κυκλο­φό­ρη­σε τις μέρες της εξέ­γερ­σης), χαι­ρέ­τι­ζε την εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου και κατήγ­γει­λε από το πρω­το­σέ­λι­δό της το έγκλη­μα της δικτα­το­ρί­ας, είχε τα ονό­μα­τα των νεκρών και καλού­σε τον λαό να τους τιμή­σει, βαδί­ζο­ντας πιο απο­φα­σι­στι­κά στο δρό­μο της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης.

Δεύ­τε­ρον, η περι­βό­η­τη καταγ­γε­λία, που δημο­σιεύ­ε­ται στο εσω­τε­ρι­κό του συγκε­κρι­μέ­νου φύλ­λου, είναι ανα­κοί­νω­ση της Επι­τρο­πής Κατά­λη­ψης του Πολυ­τε­χνεί­ου, ανα­φέ­ρε­ται σε δρά­ση προ­βο­κα­τό­ρων και από­πει­ρά τους να εισβά­λουν στο Πολυ­τε­χνείο και απο­τε­λεί απά­ντη­ση στη συκο­φα­ντι­κή ανα­κοί­νω­ση της δολο­φο­νι­κής ΕΣΑ για το Πολυ­τε­χνείο. Το ότι η χού­ντα επι­χεί­ρη­σε να χτυ­πή­σει το αντι­δι­κτα­το­ρι­κό φοι­τη­τι­κό κίνη­μα και την εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου, εκτός από την άμε­ση κατα­στο­λή, στέλ­νο­ντας και προ­βο­κά­το­ρες — ασφα­λί­τες, δεν μπο­ρεί να είναι κάτι που να αμφισβητείται.

Τρί­τον, τον ρόλο που έπαι­ξαν η ΚΝΕ και το ΚΚΕ στην εξέ­γερ­ση και στην κατά­λη­ψη του Πολυ­τε­χνεί­ου, όπως και γενι­κό­τε­ρα στην αντι­δι­κτα­το­ρι­κή δρά­ση, μαρ­τυ­ρούν τα εκα­το­ντά­δες βασα­νι­σμέ­να, φυλα­κι­σμέ­να και εξο­ρι­σμέ­να στε­λέ­χη και μέλη του Κόμ­μα­τος. Οποιος προ­σπα­θεί να το αμφι­σβη­τή­σει, μόνο γελοιό­τη­τες μπο­ρεί να γρά­ψει. Αλλω­στε, από την πρώ­τη στιγ­μή του ξεση­κω­μού του Πολυ­τε­χνεί­ου, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πήραν ξεκά­θα­ρη θέση, τον χαι­ρέ­τι­σαν και τον υπο­στή­ρι­ξαν (Ανα­κοί­νω­ση του ΠΓ, 15/11/73). Στε­λέ­χη και μέλη του έπαι­ξαν πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην οργά­νω­ση του αγώ­να, δίνο­ντας μάχη για τον προ­σα­να­το­λι­σμό και το περιε­χό­με­νό του, ενά­ντια και στους ελιγ­μούς της χού­ντας, ενώ οι κομ­μα­τι­κές δυνά­μεις πρω­το­στά­τη­σαν στο κρί­σι­μο ζήτη­μα, να υπάρ­ξει ενερ­γή, μαζι­κή υπο­στή­ρι­ξη από το εργα­τι­κό κίνη­μα. Το ίδιο έγι­νε και από τον ραδιο­φω­νι­κό σταθ­μό του Κόμ­μα­τος από το εξωτερικό.

Τέταρ­τον, είναι επί­σης γεγο­νός ότι στην πρώ­τη Συντο­νι­στι­κή Επι­τρο­πή Κατά­λη­ψης του Πολυ­τε­χνεί­ου τα μέλη της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ απέ­κτη­σαν πλειο­ψη­φία. Εδώ είναι που τα επι­χει­ρή­μα­τά τους έρχο­νται σε ευθεία σύγκρου­ση με τη λογι­κή. Είναι άρα­γε δυνα­τόν να πλειο­ψη­φείς στην επι­τρο­πή μιας κατά­λη­ψης που καταγ­γέλ­λεις ως προ­βο­κά­τσια, και μάλι­στα εκ των υστέ­ρων, 3 μήνες μετά;

Το ζήτη­μα είναι λοι­πόν για ποιο σκο­πό Ανδρου­λά­κης και Λαλιώ­της επι­στρα­τεύ­τη­καν για να ανα­πα­ρά­γουν ξεφτι­σμέ­νες και ανα­μα­ση­μέ­νες συκο­φα­ντί­ες ενά­ντια στο ΚΚΕ. Μάλ­λον δεν είναι τυχαί­ος ο χρό­νος και η στιγ­μή. Δηλα­δή σε μια περί­ο­δο που δυνα­μώ­νει η τάση ευρύ­τε­ρες εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις, ιδιαί­τε­ρα νεό­τε­ρες ηλι­κί­ες να παρα­κο­λου­θούν με προ­σο­χή και ενδια­φέ­ρον την πολι­τι­κή και τη δρά­ση του ΚΚΕ. Και μάλι­στα σε συν­θή­κες που το σύστη­μα έχει δυσκο­λί­ες, η σαπί­λα του ανα­δει­κνύ­ε­ται από παντού, όπως και οι μεγά­λοι κίν­δυ­νοι για τον λαό εξαι­τί­ας της εμπλο­κής στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, με την δυσα­ρέ­σκεια και την αγα­νά­κτη­ση να δυνα­μώ­νουν. Ομως ματαιοπονούν…

Τ.

Aνα­δη­μο­σί­ευ­ση από τον «Ριζο­σπά­στη»

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα