Συζήτηση με τον Γιώργο Μαργαρίτη για το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου, ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε (ΒΙΝΤΕΟ)

Συζή­τη­ση με τον Γιώρ­γο Μαρ­γα­ρί­τη, καθη­γη­τή νεό­τε­ρης ιστο­ρί­ας στο ΑΠΘ, για το ΟΧΙ την 28η Οκτω­βρί­ου 1940, ό,τι προη­γή­θη­κε και ό,τι ακο­λού­θη­σε, στην εκπο­μπή ΑΤΕΧΝΩΣ στην ΕΡΤopen. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Για­τί δε γιορ­τά­ζου­με την απε­λευ­θέ­ρω­ση; Πώς φτά­σα­με στα Δεκεμβριανά;

«Ξεκι­νά­ει από ένα σχέ­διο ναζι­στι­κό, το οποίο φαί­νε­ται να γοη­τεύ­ει όλες τις άρχου­σες ελίτ, οικο­νο­μι­κές, πολι­τι­κές, πνευ­μα­τι­κές επί­σης της Ευρώ­πης. Στη­ριγ­μέ­νο σε μια σκλη­ρή οργά­νω­ση της Ευρώ­πης ρατσι­στι­κή, στην ουσία κάτι κρύ­βει αυτό από κάτω, κρύ­βει την κατη­γο­ριο­ποί­η­ση των ανθρώ­πων σε ανώ­τε­ρους και κατώ­τε­ρους, έτσι ώστε οι κατώ­τε­ροι να εργά­ζο­νται για τους ανώ­τε­ρους, χωρίς εργα­τι­κά δικαιώ­μα­τα, χωρίς κανέ­να δικαί­ω­μα, και κατά συνέ­πεια να δίνουν συγκρι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα στον ευρω­παϊ­κό καπι­τα­λι­σμό. Με άξο­να αυτή τη ναζι­στι­κή πρό­τα­ση, με άξο­να το ρατσι­σμό, υπάρ­χει ένα σχέ­διο σύμ­φω­να με το οποίο η Ευρώ­πη, με τη Γερ­μα­νία επι­κε­φα­λής, θα θερα­πεύ­σει την αρρώ­στια της, η αρρώ­στια της είναι ο μπολ­σε­βι­κι­σμός, θα πατά­ξει τον μπολ­σε­βι­κι­σμό στο εσω­τε­ρι­κό της κάθε χώρας. Είναι το σύμ­φω­νο αντι­κο­μι­τέρν στη βάση του οποί­ου στή­νε­ται ο άξο­νας από το 1936 κιό­λας. Θα θερα­πεύ­σει την αρρώ­στια την εσω­τε­ρι­κή ώστε να είναι σε θέση να αντι­με­τω­πί­σει τους αντα­γω­νι­στές της στον καπι­τα­λι­στι­κό στί­βο, δηλα­δή τις ΗΠΑ, στην πέρα πλευ­ρά του Ατλα­ντι­κού, και την Αγγλία αν χρειαστεί.

Αυτό το σχέ­διο γοη­τεύ­ει όχι μόνο την Γερ­μα­νι­κή ελίτ, βιο­μή­χα­νοι, τρα­πε­ζί­τες, οι πολι­τι­κές, οι πνευ­μα­τι­κές ελίτ, φιλό­σο­φοι , δίνουν τα σκή­πτρα, την εξου­σία στον Χίτλερ για να εφαρ­μό­σει αυτό το ναζι­στι­κό σχέ­διο, αλλά και βλέ­που­με όλες οι χώρες της Ευρώ­πης, οι άρχου­σες τάξεις τους, οι κυβερ­νή­σεις τους είτε είναι δημο­κρα­τι­κές είτε δικτα­το­ρι­κές, να πιθη­κί­ζουν στον α’ ή στο β’ βαθ­μό ό,τι συμ­βαί­νει στο Βερο­λί­νο. Για να κατα­λά­βει κανείς τι εννοώ ας σκε­φτεί το δικό μας το Μετα­ξά ο οποί­ος ήθε­λε τον τρί­το Ελλη­νι­κό Πολι­τι­σμό, κατ’ εικό­να του Γ’ Ράιχ, ο οποί­ος υπο­σχό­ταν χιλιό­χρο­νες βασι­λεί­ες, ο οποί­ος αντέ­γρα­φε ό,τι γινό­ταν στο Βερο­λί­νο παρό­τι η Ελλά­δα ανή­κει στη σφαί­ρα επιρ­ρο­ής της Αγγλί­ας και όλοι το ξέραν εαυ­τό. Η Πορ­το­γα­λία που επί­σης ανή­κε στη σφαί­ρα επιρ­ρο­ής της Αγγλί­ας πιθή­κι­ζε τα ναζι­στι­κά πρό­τυ­πα, τους ναζι­στι­κούς νόμους, τις ναζι­στι­κές τελε­τουρ­γί­ες. Αυτή η γοη­τεία, ήταν πριν και βασι­κά ο πρώ­τος στό­χος ήταν οι κομ­μου­νι­στές και η Σοβιε­τι­κή Ένωση».

Ποιος είπε το ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου;

«Ο Μετα­ξάς δεν είπε όχι φυσι­κά, είπε Alors, c’est la guerre» — ”αφού θέλε­τε έτσι είναι πόλε­μος”- γαλ­λι­κά μιλού­σα­νε το είπε έτσι. Ο Μετα­ξάς δεν μπο­ρού­σε να πει κάτι άλλο, για­τί ο Μετα­ξάς ήταν δικτά­το­ρας κατ’ απο­νο­μή, τον είχα ονο­μα­τί­σει ο Βασι­λιάς Γεώρ­γιος ο Β’ δικτά­το­ρα. Ο Βασι­λιάς είχε ανα­λά­βει τη δια­χεί­ρι­ση του στρα­τού μέσω του Παπά­γου και τη δια­χεί­ρι­ση της Εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής, κάτι το οποίο το επι­δί­ω­κε η Αγγλία, για­τί ο Γεώρ­γιος ο Β’ ήταν άνθρω­πος της Αγγλί­ας 100 τα 100%. Ο δικτά­το­ρας Μετα­ξάς ο οποί­ος πιθή­κι­ζε και θαύ­μα­ζε φασι­σμό και ναζι­σμό, δεν μπο­ρού­σε να πει παρά ό,τι η Αγγλία ήθε­λε να πει. Δεν είχε κανέ­ναν πατριω­τι­σμό, δεν πίστευε στο λαό». Ουσια­στι­κά είπε «εγώ είμαι με το αγγλι­κό στρα­τό­πε­δο για­τί έτσι μυο είπαν να είμαι». Και υπήρ­χε και ένας Μπο­δο­σά­κης από πίσω — αν θέλε­τε να μιλή­σου­με για συμ­φέ­ρο­ντα — ο οποί­ος ήταν στα ”μέσα και στα έξω” της Αγγλί­ας εκεί­νο τον καιρό».

Το όχι δεν το είπε ο Μετα­ξάς, το είπε ο ελλη­νι­κός λαός. Πήγε να πολε­μή­σει με το χαμό­γε­λο στα χεί­λη. Αυτό είναι μια δια­φο­ρά από τους άλλους λαούς της Ευρώ­πης. Σχε­δόν σαν λαϊ­κός ξεση­κω­μός μαζεύ­τη­καν να πάνε στην επι­στρά­τευ­ση, Πηγαί­ναν στα στρα­το­λο­γι­κά γρα­φεία περισ­σό­τε­ροι από όσοι ανα­λο­γού­σαν. Ακό­μη και κλά­σεις που δεν είχαν κλη­θεί εμφα­νι­ζό­ταν. Τέτοιος ενθου­σια­σμός, μονα­δι­κός στον Β Παγκό­σμιο Πόλε­μο. Στον Α΄Παγκόσμιο υπήρ­χε ενθου­σια­σμός, δεν ξέραν τι είναι πόλε­μος. Στον Β’ υπήρ­χε κατή­φεια όταν ξεκι­νού­σε, μόνοι ο ελλη­νι­κός λαός πήγε με το χαμό­γε­λο στα χεί­λη. Ο λαός ανέ­λα­βε να πει το ΟΧΙ».

Υπήρ­χε εθνι­κή ομοψυχία;

«Ποια εθνι­κή ομο­ψυ­χία; Όταν ο ελλη­νι­κός στρα­τός σε αυτό τον πόλε­μο έχει χιλιά­δες νεκρούς φαντά­ρους και δεν έχει παρά δύο στρα­τη­γούς νεκρούς; Για να μην πάω παρα­κά­τω στο τι και πώς. Όταν το γενι­κό Στρα­τη­γείο είναι στην Αθή­να και φοβά­ται να κερ­δί­σει τον πόλε­μο; Όταν οι Έλλη­νες φαντά­ροι κάνου­νε θαύ­μα­τα στην Αλβα­νία, ειδι­κά τον και­ρό που έχουν και την αριθ­μη­τι­κή υπε­ρο­χή, δηλα­δή μέχρι τον Ιανουά­ριο, και τα 2/3 του στρα­τού τοπο­θε­τεί­ται σε κατά­στα­ση στρα­τη­γι­κής εφε­δρεί­ας, για­τί το καθε­στώς φοβά­ται να κερ­δί­σει έναν πόλε­μο τον οποίο ο λαός είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να κερ­δί­σει; Υπάρ­χει μια τερά­στια από­στα­ση πυο χωρί­ζει την ηγε­σία της 4ης Αυγού­στου, τους στρα­τη­γούς της, από τον απλό κόσμο, τον απλό λαό. Ο ελλη­νι­κός λαός τρέ­χει, υπε­ρα­σπί­ζε­ται το σπί­τι του, την πατρί­δα του, τον πατριω­τι­σμό, οι άλλοι το τι σκέ­φτο­νται ακρι­βώς το βλέ­που­με τον Απρί­λιο όταν καταρ­ρέ­ει το μέτω­πο, με την επέμ­βα­ση της Γερ­μα­νί­ας, όπου σπεύ­δουν στε­λέ­χη του καθε­στώ­τος της 4ης Αυγού­στου και η στρα­τιω­τι­κή διοί­κη­ση, οι στρα­τιω­τι­κοί διοι­κη­τές του στρα­τού της Αλβα­νί­ας, όχι να συν­θη­κο­λο­γή­σουν απλά, αλλά αμέ­σως μαζί με τη συν­θη­κο­λό­γη­ση να αλλά­ξουν το καθε­στώς της χώρας, να φτιά­ξουν την ελλη­νι­κή πολι­τεία ένα νέο ναζι­στι­κό καθε­στώς στα ίχνη και συνέ­χεια της 4ης Αυγού­στου. Το φαντά­ζε­στε; Τι ομο­ψυ­χία υπάρ­χει σε αυτό; Και φυσι­κά ο λαός απα­ντά με την αντί­στα­σή του».

«κατά την περί­ο­δο της Κατο­χής ένα μεγά­λο μέρος της ηγε­σί­ας πάει με τους Γερ­μα­νούς. Φτιά­χνει ένα καθε­στώς κατ’ εικό­να και ομοί­ω­ση της νέας Ευρώ­πης του ναζι­σμού — έτσι την έλε­γε Νέα Ευρώ­πη — ένα φασι­στι­κό ναζι­στι­κό καθεστώς».

Για την προ­σπά­θεια να ξανα­γρα­φτεί η ιστο­ρία και να μειω­θεί ή συκο­φα­ντη­θεί η συμ­βο­λή του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ

«Δεν είναι η πρώ­τη φορά πυο το βλέ­που­με αυτό. Από την επο­χή του εμφυ­λί­ου πολέ­μου, από τον και­ρός των δωσι­λο­γι­κών κυβερ­νή­σε­ων της Κατο­χής, ακρι­βώς τα ίδια επι­χει­ρή­μα­τα, ότι αυτή δεν κάνουν αντί­στα­ση, αυτοί έχουν βγει για να σφά­ξουν το λαό, ΄ότι το ένα και το άλλο. Ακρι­βώς η ίδια προ­πα­γάν­δα των μαύ­ρων ανθρώ­πων. Δεν είναι κάτι και­νού­ριο αυτό. Για την ίδια άρχου­σα τάξη πρό­κει­ται, για τις ίδιες ελίτ πρό­κει­ται. Αυτές κέρ­δι­σαν τον Εμφύ­λιο πόλε­μο. Αυτέ κυβερ­νά­νε. Είμα­στε μια χώρα, στην οποία η πολι­τι­κή συνέ­χεια, με τον Εμφύ­λιο και τους νικη­τές του Εμφυ­λί­ου, στη­ρί­ζε­ται στο δωσι­λο­γι­σμό. Υπάρ­χει απευ­θεί­ας σύν­δε­ση. Δε θέλω να ανα­φερ­θώ σε έναν σημα­ντι­κό πολι­τι­κό από τους ιδρυ­τές σημε­ρι­νού μεγά­λου κόμ­μα­τος, ο οποί­ος είναι γιος του τελευ­ταί­ου κατο­χι­κού πρω­θυ­πουρ­γού. Για τους ίδιους ανθρώ­πους πρό­κει­ται,. Μη νομί­ζε­τε ότι συμ­βαί­νουν μόνοι στην Ελλά­δα αυτά, ο πρώ­τος γραμ­μα­τέ­ας του ΝΑΤΟ (1962)  ήταν ένας από τους αρχη­γούς από του γενι­κού επι­τε­λεί­ου του Χίτλερ. ο πρώ­τος επι­κε­φα­λής της Κομι­σιόν ήταν ο επι­φα­νής νομι­κός που είχε ανα­λά­βει τη θεσμι­κή επε­ξερ­γα­σία του σχή­μα­τος της νέας Ευρώ­πης. Μιλά­με για συνέ­χειες. Τάχα μου τιμω­ρή­θη­καν, τάχα μου κατα­δι­κά­στη­καν κλπ, και αμέ­σως μετά χρη­σι­μο­ποιούν ανθρώ­πους κλει­διά απ’ αυτό το καθε­στώς για να χτί­σουν το καθε­στώς του ψυχρού πολέ­μου, το καθε­στώς του ανι­κομ­μου­νι­σμού, του αντι­σο­βιε­τι­σμού. Βλέ­πε­τε δεν είναι μόνο στην Ελλά­δα που έχου­με τέτοιου τύπου συνέ­χειες από την άρχου­σα τάξη». «Ουσια­στι­κά θέλουν να ξεχά­σου­με ότι οι λαοί νίκη­σαν το φασι­σμό, Είναι ύβρις για το καθε­στώς το σημερινό».

Ο λαός, μάχε­ται τον κατα­κτη­τή, μάχε­ται για λαο­κρα­τία, απε­λευ­θε­ρώ­νει την Ελλά­δα, και φτά­νου­με στην επέμ­βα­ση των Άγγλων το Δεκέμ­βρη του 1944. Τι έγι­νε εκεί­νη την περί­ο­δο, πώς φτά­σα­νε στο Δεκέμβρη;

«Αν διστά­σεις, αν νομί­σεις ότι μπο­ρείς να συμ­βι­βα­στείς με μια κοι­νω­νι­κή ομά­δα, η οποία έχει στη βάση της λει­τουρ­γί­ας της την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, αν νομί­σεις ότι μπο­ρείς με αυτούς να μιλή­σεις για δημο­κρα­τία, να μιλή­σεις για δημο­κρα­τία, να μιλή­σεις για ισό­τη­τα, για αδελ­φο­σύ­νη, αντί­στα­ση από κοι­νού, για τέτοια πράγ­μα­τα, τότε έχεις χάσει. Εκεί­νο που πρέ­πει να σκέ­φτο­νται, οι ηγε­σί­ες, τα κινή­μα­τα, οι λαοί οι ίδιοι, είναι ότι από τη στιγ­μή που το σύστη­μα στη­ρί­ζε­ται πάνω στην εκμε­τάλ­λευ­ση της ανθρώ­πι­νης εργα­σί­ας, και στο μόχθο των πολ­λών σε όφε­λος των λίγων, δεν υπάρ­χει περί­πτω­ση να φτια­χτεί ένα καθε­στώς δικαιο­σύ­νης και με τους μεν και με τους δε. Ή με τους μεν ή με τους δε. Αυτοί οι δισταγ­μοί, αυτά τα διλήμ­μα­τα, αυτός ο απο­προ­σα­να­το­λι­σμός, αυτή η αμη­χα­νία του μεγά­λου, του τερά­στιου αντι­στα­σια­κού κινή­μα­τος στον και­ρό της απε­λευ­θέ­ρω­σης κόστι­σε πάρα πολύ. Τα πρώ­τα θύμα­τα ήταν οι Έλλη­νες. Πλη­ρώ­σα­νε όχι μόνο τα Δεκεμ­βρια­νά, που ξαφ­νι­κά είδα­νε την κυβέρ­νη­ση να ταυ­τί­ζε­ται με την κυβέρ­νη­ση του κατο­χι­κού καθε­στώ­τος. αλλά είδα­νε και 80.000 βρε­τα­νι­κό στρα­τό που ήρθε να στη­ρί­ξει αυτή τη βρώ­μι­κη κατά­στα­ση που πήγαι­νε να δια­μορ­φω­θεί. Εκεί δεν πρέ­πει να υπάρ­χουν ψευ­δαι­σθή­σεις. Θα πρέ­πει να θυμού­νται του τι συνέ­βη στο χτες, ώστε όταν τα πράγ­μα­τα ξανάρ­θουν σε σημεία τέτοια, όταν οι αγώ­νες του λαού γίνουν τόσο απο­φα­σι­στι­κοί, ποτέ να μη ξανα­γί­νουν τα ίδια λάθη και ποτέ να μην υπάρ­χουν ψευ­δαι­σθή­σεις ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει ενό­τη­τα με αυτούς που κάθε άλλο παρά ενό­τη­τα βλέ­πουν. Μόνο θύμα­τα των πολι­τι­κών του βλέπουν».

Για­τί δε γιορ­τά­ζου­με τη 12η Οκτω­βρί­ου, ημέ­ρα απε­λευ­θέ­ρω­σης της Αθή­νας, που συμ­βο­λι­κά θεω­ρεί­ται και η ημέ­ρα απε­λευ­θέ­ρω­σης της χώρας από τους Γερμανούς;

«Πρέ­πει να τη γιορ­τά­ζου­με. Καλά κάνου­με και γιορ­τά­ζου­με το μεγά­λο ξεση­κω­μό του ελλη­νι­κού λαού, στις 28 Οκτω­βρί­ου του 194ο ενά­ντια στο φασί­στα εισβο­λέα, αλλά πρέ­πει να θυμό­μα­στε και την ημέ­ρα της νίκης. Ημέ­ρα της νίκης, όταν στις 12 Οκτω­βρί­ου, ταπει­νω­μέ­νο το θηρίο του ναζι­σμού, σηκώ­νε­ται και φεύ­γει από την Αθή­να ή 30 Οκτω­βρί­ου που φεύ­γει από τη Θεσ­σα­λο­νί­κη.  Και αυτά πρέ­πει να τα γιορ­τά­ζου­με. Όχι μόνο την αρχή αλλά και το τέος. Το μεγά­λο θρί­αμ­βο των λαών της Ευρώ­πης ενά­ντια στο φασι­σμό. Τι εικό­νες θα δεί­χνα­νε από την απε­λευ­θέ­ρω­ση; Τον ΕΛΑΣ να παρε­λαύ­νει στους δρό­μους της Αθή­νας, τον ΕΛΑΣ των Συνταγ­μά­των της Μακε­δο­νί­ας να μπαί­νει στη Θεσ­σα­λο­νί­κη; Είναι ακα­τάλ­λη­λες εικό­νες για το σημε­ρι­νό καθεστώς».