Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ για τη ΛΑΡΚΟ 🎈 «Παίρνουμε δύναμη για τη συνέχεια»

🎈 «Παίρνουμε δύναμη για τη συνέχεια»,

🎈 «Ξέραμε ότι θα μας περίμεναν εργαζόμενοι από άλλους κλάδους στην Αθήνα, αλλά τέτοια αλληλεγγύη δεν την περίμενα. Είναι το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά μας που τους λένε ότι δεν γίνεται τίποτα».

🎈 «Μας φάγανε τη ζωή μας μέσα στα καμίνια και τώρα θέλουν να μας διώξουν. Όμως μετά από το σημερινό είναι σίγουρο ότι θα το ξανασκεφτούν».

Είναι ορι­σμέ­νες από τις φρά­σεις των εργα­ζό­με­νων της ΛΑΡΚΟ που δια­δή­λω­σαν το πρωί στην Αθή­να, έχο­ντας στο πλευ­ρό τους όχι μόνο τις οικο­γέ­νειές τους, τα παι­διά τους, αλλά χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους από τη Στε­ρεά Ελλά­δα, την Αττι­κή, ακό­μα και από τη Θεσσαλονίκη.

«Είμαι 52 ετών, 32 χρό­νια έφα­γα τη ζωή μου στα καμί­νια. Η ΛΑΡΚΟ χτί­στη­κε με το αίμα μας. Ήμουν 9 χρο­νών παι­δί όταν έγι­νε η απερ­γία το 1977. Ήταν ο πατέ­ρας μου εκεί, απερ­γός και με έπαιρ­νε μαζί του στις δια­δη­λώ­σεις που γίνο­νταν. Τώρα έφε­ρα εγώ τα παι­διά μου. Με την αλλη­λεγ­γύη και των άλλων εργα­ζο­μέ­νων τότε, πήρα­νε ΣΣΕ, βελ­τιώ­θη­κε το εργα­σια­κό καθε­στώς. Είναι ιερή παρα­κα­τα­θή­κη για μας εκεί­νος ο αγώ­νας. Είναι φάρος και για τη νέα γενιά και τα παι­διά. Με αυτόν βαδί­ζου­με και η συμπα­ρά­στα­ση που βλέ­που­με τώρα εδώ, για να πω την αλή­θεια, δεν την περί­με­να. Με κάνει να ελπί­ζω», ανέ­φε­ρε ο Βαγ­γέ­λης, εργα­ζό­με­νος του εργο­στα­σί­ου της ΛΑΡΚΟ.

Ενώ ο Γιώρ­γος θα συμπλη­ρώ­σει: «Δεν θέλω ούτε να το σκέ­φτο­μαι ότι σε αυτή την ηλι­κία, στα 50 μου, πως θα μεί­νω άνερ­γος, με δύο παι­διά. Εγώ και η γυναί­κα μου δου­λεύ­ου­με αστα­μά­τη­τα για να τα βγά­λου­με πέρα. Δου­λεύω μέσα στη σκό­νη, τα καζά­νια με 1.500 βαθ­μούς, εισπνέω κάθε μέρα τα δηλη­τή­ρια. Έχω δει να σκο­τώ­νε­ται συνά­δελ­φός μου δίπλα μου. Όμως, για ρωτή­στε και πόσοι από τους συντα­ξιού­χους της ΛΑΡΚΟ χάρη­καν τη σύντα­ξή τους; Δεν πρό­λα­βαν. Ο καρ­κί­νος κυρί­ως των πνευ­μό­νων τους θερί­ζει, 67 χρο­νών έχα­σα τον πατέ­ρα μου. Ξέρω ότι είναι δύσκο­λα τα πράγ­μα­τα. Όμως δεν θα το αφή­σου­με έτσι. Η στή­ρι­ξη που βλέ­που­με σήμε­ρα σίγου­ρα μας κάνει να νιώ­θου­με πιο δυνα­τοί. Ένας κλά­δος μόνος του τι να κατα­φέ­ρει; Όλη μαζί η εργα­τιά, όμως, μπο­ρεί».

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΛΑΡΚΟ

Ο Δημή­τρης είναι 45 ετών, εργο­λα­βι­κός εργα­ζό­με­νος. «Μας πίνουν κυριο­λε­κτι­κά το αίμα. Με υπε­ρω­ρί­ες από το πρωί ως το βρά­δυ, για 800 και 900 ευρώ. Παρα­λί­γο να χάσω και εγώ το δάχτυ­λό μου. Το έπια­σε γάν­τζος το έκο­ψε και μου το κόλ­λη­σαν, αλλά έχει πρό­βλη­μα. Ούτε Βαριά και Ανθυ­γιει­νά ένση­μα δεν παίρ­νου­με. Έχου­με ξανα­κά­νει κινη­το­ποι­ή­σεις, αλλά νομί­ζω ότι σαν τη σημε­ρι­νή, του­λά­χι­στον τα τελευ­ταία χρό­νια, όχι. Είναι μια καλή αρχή για να βάλου­με τέρ­μα σε αυτό το σκλα­βο­πά­ζα­ρο. Να διεκ­δι­κή­σου­με το δίκιο μας. Τους δεί­ξα­με ότι δεν είμα­στε μόνοι μας και δεν θα πάμε σαν τα πρό­βα­τα στη σφα­γή. Δεν έχου­με τίπο­τα να φοβη­θού­με, με τον αγώ­να μας, αντί­θε­τα, σήμε­ρα φάνη­κε ότι έχου­με να κερ­δί­σου­με πολ­λά».

Ο Αντώ­νης, 26 ετών, είναι ηλε­κτρο­λό­γος. Ο ίδιος και ο πατέ­ρας του δου­λεύ­ουν στη ΛΑΡΚΟ. «Κιν­δυ­νεύ­ου­με να μεί­νου­με χωρίς δου­λειά δύο από την ίδια οικο­γέ­νεια και το λέω, ήμουν απο­γοη­τευ­μέ­νος. Όμως σήμε­ρα είναι πρώ­τη φορά που εγώ βλέ­πω τόσο κόσμο. Να συμπα­ρα­στέ­κε­ται ο ένας εργα­ζό­με­νος στον άλλο. Μέχρι τώρα δεν μπο­ρού­σα να φαντα­στώ ότι μπο­ρεί να συμ­βεί κάτι τέτοιο. Είναι και αυτά που λένε, ότι δεν βγαί­νει τίπο­τα, ότι ο κόσμος και κυρί­ως η νεο­λαία δεν ενδια­φέ­ρο­νται. Σήμε­ρα κατά­λα­βα ότι δεν είναι όλα σκού­ρα, ότι κάτι μπο­ρεί να γίνει»

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΛΑΡΚΟ

|> ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ για τη ΛΑΡΚΟ: Μήνυμα κλιμάκωσης του αγώνα και ταξικής αλληλεγγύης

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο