Συμπληρώνονται σήμερα 47 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη

Σαν σήμε­ρα πριν 47 χρό­νια, την 1η Αυγού­στου 1973, έφυ­γε από τη ζωή ο ο Νίκος Ζαχα­ριά­δης, Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του ΚΚΕ την περί­ο­δο από το 1931 έως το 1956.

Ο Ζαχα­ριά­δης υπήρ­ξε ηγέ­της αφο­σιω­μέ­νος στην υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης, στον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, στην πάλη για την κοι­νω­νι­κή απελευθέρωση.

Γεν­νή­θη­κε στις 27 Απρί­λη του 1903 στην Αδρια­νού­πο­λη, όντας το τρί­το από τα τέσ­σε­ρα παι­διά της οικο­γέ­νειάς του.

Σε νεα­ρή ηλι­κία δού­λε­ψε στο λιμά­νι της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης και στα καρά­βια της Μαύ­ρης Θάλασ­σας. Στην “Πανερ­γα­τι­κή”, συν­δι­κα­λι­στι­κή οργά­νω­ση στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, λει­τουρ­γού­σε πυρή­νας της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, του οποί­ου έγι­νε μέλος και στη συνέ­χεια γραμματέας.

Το 1922 και 1923 πήγε ως ναυ­τερ­γά­της στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, όπου έγι­νε μέλος της Ομο­σπον­δί­ας Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαιών. Το 1923 έγι­νε μέλος και του ΚΚ Τουρκίας.

Το 1924 ήρθε στην Ελλά­δα. Δού­λε­ψε στην ΟΚΝΕ Αθή­νας και στη συνέ­χεια ως καθο­δη­γη­τι­κό στέ­λε­χος στην ΟΚΝΕ Θεσ­σα­λο­νί­κης και στην Κομ­μα­τι­κή Οργάνωση.

Το 1926 φυλα­κί­στη­κε στο Γεντί Κου­λέ, από όπου απέ­δρα­σε. Το ίδιο διά­στη­μα έγι­νε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ και έπει­τα ήρθε ως καθο­δη­γη­τής στην ΚΟ Πειραιά.

Το 1927 έγι­νε γραμ­μα­τέ­ας της ΚΟ Θεσ­σα­λί­ας. Το 1929 συνε­λή­φθη, δρα­πέ­τευ­σε ξανά και φυγα­δεύ­τη­κε από το ΚΚΕ στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, από όπου επέ­στρε­ψε το 1931 με από­φα­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς. Κατά την παρα­μο­νή του στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση έγι­νε μέλος του Κόμ­μα­τος των Μπολσεβίκων.

Ο Νίκος Ζαχα­ριά­δης ηγή­θη­κε του Κόμ­μα­τος σε συν­θή­κες σκλη­ρής ταξι­κής πάλης, διώ­ξε­ων, εκτε­λέ­σε­ων, δρά­σης των κρα­τι­κών, εγχώ­ριων και ξένων μυστι­κών υπη­ρε­σιών κατά του ΚΚΕ, ακό­μα και διά­βρω­σης των Κομ­μα­τι­κών του Οργα­νώ­σε­ων στα χρό­νια της δικτα­το­ρί­ας του Μεταξά.

Είχε σημα­ντι­κή συμ­βο­λή στην ανά­πτυ­ξη του ΚΚΕ στα χρό­νια 1931–1936, ενώ πρω­το­στά­τη­σε στη δημιουρ­γία και στην ηρω­ι­κή πάλη του ΔΣΕ (1946–1949), της κορυ­φαί­ας εκδή­λω­σης της ταξι­κής πάλης στην Ελλά­δα κατά τον 20ό αιώ­να. Έδει­ξε ακλό­νη­τη επι­μο­νή στην ανά­γκη ύπαρ­ξης και ενί­σχυ­σης των παρά­νο­μων Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων στα χρό­νια 1949–1955, στο συν­δυα­σμό της παρά­νο­μης με τη νόμι­μη δράση.

Ο Νίκος Ζαχα­ριά­δης έζη­σε κρα­τού­με­νος στα κάτερ­γα της 4ης Αυγού­στου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση τον παρέ­δω­σε στους Γερ­μα­νούς κατα­κτη­τές. Στη συνέ­χεια μετα­φέρ­θη­κε στην Γκε­στά­πο της Βιέν­νης και από εκεί στο στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης Ντα­χά­ου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρα­σε την εννιά­χρο­νη δοκι­μα­σία αλύγιστος.

Η καθαί­ρε­ση του Ν. Ζαχα­ριά­δη από ΓΓ και το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην 6η πλα­τιά Ολο­μέ­λεια της ΚΕ στις 11 και 12 Μάρ­τη του 1956, που συγκά­λε­σε η Επι­τρο­πή των 6 Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των και στη συνέ­χεια η δια­γρα­φή του στην 7η πλα­τιά Ολο­μέ­λεια της ΚΕ το Φλε­βά­ρη του 1957 ήταν πρά­ξεις άδικες.

«Στη ζωή μου, έκανα πολλά λάθη και στραβά. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Ομως με κατηγόρησαν ότι πρόδωσα το ΚΚΕ και τον αγώνα και με διέγραψαν απ’ το κόμμα… Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου… Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ να ‘χω».

- Νίκος Ζαχαριάδης.

Η κατη­γο­ρία ενα­ντί­ον του, για συνερ­γα­σία με τον εχθρό, ήταν πρά­ξη συκο­φα­ντι­κή, ενώ οι κατη­γο­ρί­ες για καλ­λιέρ­γεια της προ­σω­πο­λα­τρί­ας και για την εγκα­θί­δρυ­ση στο ΚΚΕ ανώ­μα­λου εσω­κομ­μα­τι­κού καθε­στώ­τος απο­τε­λού­σαν προ­πέ­τα­σμα καπνού και πρό­σχη­μα για να περά­σει στην πλειο­ψη­φία των μελών της ΚΕ και του Κόμ­μα­τος η δεξιά οπορ­του­νι­στι­κή στροφή.

Παρά τη συκο­φά­ντη­σή του, την άδι­κη καθαί­ρε­ση και δια­γρα­φή του, δεν πέρα­σε απέ­να­ντι στο Κόμ­μα, δεν πέρα­σε απέ­να­ντι από το ΚΚΣΕ και το ΔΚΚ.

Το ΚΚΕ, με την από­φα­ση της Πανελ­λα­δι­κής Συν­διά­σκε­ψης τον Ιού­νιο του 2011, απο­κα­τέ­στη­σε το Ν. Ζαχα­ριά­δη. Ακύ­ρω­σε όλες τις απο­φά­σεις της 6ης και 7ης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ του 1956 και 1957 σε βάρος του Νίκου Ζαχα­ριά­δη, καθώς και τα πορί­σμα­τα της 7ης Ολο­μέ­λειας της ΚΕ το 1964, που άφη­νε ερω­τη­μα­τι­κά για το πρό­σω­πό του ως ύπο­πτου, εχθρι­κού και επι­κίν­δυ­νου για το Κόμ­μα και το λαϊ­κό κίνη­μα και της 11ης Ολο­μέ­λειας του 1967, που ενώ έχει απα­λεί­ψει την κατη­γο­ρία του πρά­κτο­ρα, άφη­νε να αιω­ρεί­ται η υποψία.

Νίκος Ζαχα­ριά­δης: Μια ζωή αφιε­ρω­μέ­νη στο ΚΚΕ και στα ιδα­νι­κά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού

Νίκος Ζαχα­ριά­δης: Ο κομ­μου­νι­στής, σύντρο­φος στη ζωή και στον αγώ­να (A΄ Μέρος)

Νίκος Ζαχα­ριά­δης: Ο κομ­μου­νι­στής, σύντρο­φος στη ζωή και στον αγώ­να (Β΄ Μέρος)