Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Συμπόνια», ένα άγαλμα για ένα σκυλάκι στο μετρό της Μόσχας

Ο Μάλ­τσικ («Αγο­ρά­κι», στα ρωσι­κά) ήταν ένα μαύ­ρο ημί­αι­μο, που για τρία περί­που χρό­νια είχε κάνει σπί­τι του τον σταθ­μό Μεντε­λέ­γιεφ­σκα­για του μετρό της Μόσχας. Είχε φίλους τους εργα­ζο­μέ­νους στο μετρό, τους Μοσχο­βί­τες που χρη­σι­μο­ποιού­σαν το μετρό για να πηγαί­νουν στις δου­λειές τους και τους ιδιο­κτή­τες ενός κοντι­νού ανθο­πω­λεί­ου κι ενός κοντι­νού καπνο­πω­λεί­ου που φρό­ντι­ζαν να τρώ­ει. Μετά, μια 22χρονη Μοσχο­βί­τισ­σα τον μαχαί­ρω­σε και τ’ «Αγο­ρά­κι» πέθα­νε. Οι Μοσχο­βί­τες εξε­μά­νη­σαν κι αργό­τε­ρα έστη­σαν εκεί ακρι­βώς που τον σκό­τω­σαν ένα άγαλ­μα. Οι περα­στι­κοί ακό­μη και σήμε­ρα στα­μα­τούν να χαϊ­δέ­ψουν το κεφα­λά­κι του ή για ν’ αφή­σουν λίγα λουλούδια.

Τον Δεκέμ­βριο του 2001, έπε­σε σκο­τά­δι στη ζωή του Μάλ­τσικ με τη μορ­φή της Γιου­λιά­να Ρομά­νο­βα. Η 22χρονη περ­νού­σε μαζί με το Staffordshire μπουλ τεριέ της από το σημείο όπου είχε απο­κοι­μη­θεί ο Μάλ­τσικ. Αμό­λη­σε το τεριέ πάνω στον Μάλ­τσικ κι απ’ τη τσά­ντα της έβγα­λε μαχαί­ρι και τον μαχαί­ρω­σε έξι φορές. Ο ιδιο­κτή­της ενός πάγκου εκεί δίπλα προ­σπά­θη­σε να επέμ­βει αλλά ήταν αργά. Το «Αγο­ρά­κι» είχε αφή­σει την τελευ­ταία πνοή του πριν φτά­σει η αστυ­νο­μία και το ασθενοφόρο.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο