Συναυλία για τα 100 χρόνια από το θάνατο του Κλωντ Ντεμπυσύ

Με γαλ­λι­κό αέρα έρχε­ται η τρί­τη συναυ­λία του θεμα­το­λο­γι­κού κύκλου «Ο άνθρω­πος και η φύση» της Κρα­τι­κής Ορχή­στρας Αθη­νών, αφιε­ρω­μέ­νη στα «100 χρό­νια από τον θάνα­το του Κλωντ Ντε­μπυ­σύ». Στο Μέγα­ρο Μου­σι­κής στις 23/3 θα παρου­σια­στούν έργα-σταθ­μοί του μου­σι­κού ιμπρε­σιο­νι­σμού, λεπτο­με­ρή ψηφι­δω­τά ευαί­σθη­της τελειότητας.

Στο πόντιουμ, ο δια­πρε­πής Ισπα­νός αρχι­μου­σι­κός Πέντρο Χάλ­φτερ θα διευ­θύ­νει μια βρα­διά που ανοί­γει με το ποι­η­τι­κό «Πρε­λού­διο στο από­γευ­μα ενός φαύ­νου» του Κλωντ Ντε­μπυ­σύ. Προ­χω­ρά στο εκρη­κτι­κό «Κον­τσέρ­το για φλά­ου­το και ορχή­στρα» του Ζακ Ιμπέρ, με σολίστ τη διε­θνώς κατα­ξιω­μέ­νη φλα­ου­τί­στα Μαγκα­λί Μοσ­νιέ. Ακο­λου­θεί το έργο «Μια βάρ­κα στον ωκε­α­νό» του Μωρίς Ραβέλ και το πρό­γραμ­μα κορυ­φώ­νε­ται με τη «Θάλασ­σα», τρία συμ­φω­νι­κά σκί­τσα για ορχή­στρα, που απο­τε­λεί ορό­ση­μο για το συν­θε­τι­κό ύφος του Ντεμπυσύ.

Η συναυ­λία πραγ­μα­το­ποιεί­ται σε συνερ­γα­σία με τη γαλ­λι­κή πρε­σβεία στην Αθή­να και το Γαλ­λι­κό Ινστιτούτο.

Λίγα λόγια για τα έργα

Κλώντ Ντεμπυσύ (1862 — 1918)

Γραμ­μέ­νο από το 1891 ως το 1894, το συμ­φω­νι­κό έργο «Πρε­λού­διο στο από­γευ­μα ενός φαύ­νου» είναι εμπνευ­σμέ­νο από το γνω­στό ποί­η­μα του μεγά­λου Γάλ­λου συμ­βο­λι­στή ποι­η­τή Στε­φάν Μαλαρ­μέ «Το από­γευ­μα ενός φαύ­νου» (1876). Στο ποί­η­μα, ο αρχαί­ος ρωμαϊ­κός θεός των δασών σε μία κατά­στα­ση μετα­ξύ ύπνου και ξύπνιου προ­σπα­θεί να θυμη­θεί μία συνά­ντη­σή του με όμορ­φες νύμ­φες που αντι­στέ­κο­νται στο ερω­τι­κό του κάλε­σμα. Το Πρε­λού­διο του Ντε­μπυ­σύ εκτε­λέ­στη­κε για πρώ­τη φορά τον Δεκέμ­βριο του 1894 στο Παρί­σι και απο­τε­λεί έκτο­τε εμβλη­μα­τι­κό έργο του ιμπρε­σιο­νι­σμού στη μουσική.

Το συμ­φω­νι­κό έργο «Θάλασ­σα» το οποίο αφιε­ρώ­θη­κε στον εκδό­τη Ζακ Ντυ­ράντ, ολο­κλη­ρώ­θη­κε στις 5 Μαρ­τί­ου 1905 κατά την παρα­μο­νή τού Ντε­μπυ­σύ στην παρα­θα­λάσ­σια πόλη Ήστμπορν της νότιας Αγγλί­ας και παρου­σιά­στη­κε πρώ­τη φορά στις 15 Οκτω­βρί­ου της ίδιας χρο­νιάς στο Παρί­σι. Το εύρος της ενορ­χη­στρω­τι­κής παλέ­τας του Ντε­μπυ­σύ, απο­δί­δει τον απα­λό κυμα­τι­σμό, την τρι­κυ­μία, την απε­ρα­ντο­σύ­νη και την αέναη κινη­τι­κό­τη­τα του θαλάσ­σιου όγκου.

Ζακ Ιμπέρ (1890 — 1962)

Ο Γάλ­λος συν­θέ­της Ζακ Ιμπέρ δια­τή­ρη­σε στο έργο του «Κον­τσέρ­το για φλά­ου­το και ορχή­στρα» μία ευαί­σθη­τη ισορ­ρο­πία ανά­με­σα στην παρά­δο­ση και την πρω­το­πο­ρία με γνώ­μο­να πάντα ένα εξαι­ρε­τι­κό γού­στο. Από το πλου­σιό­τα­το έργο του, το Κον­τσέρ­το για φλά­ου­το είναι εκεί­νο που ακού­γε­ται πιο συχνά στις μέρες μας, καθώς απο­τε­λεί ένα από το κορυ­φαία και απαι­τη­τι­κό­τε­ρα κον­τσέρ­τα του ρεπερ­το­ρί­ου του οργά­νου. Γρά­φτη­κε κατά τα έτη 1932–1933 για τον θρυ­λι­κό βιρ­τουό­ζο του φλά­ου­του, καθη­γη­τή στο Ωδείο του Παρι­σιού, Μαρ­σέλ Μουάζ, ο οποί­ος και το παρου­σί­α­σε πρώ­τη φορά το 1934 στο Παρίσι.

Μωρίς Ραβέλ (1875 — 1937)

Το έργο «Μια βάρ­κα στον ωκε­α­νό» είναι το τρί­το μέρος της πια­νι­στι­κής συλ­λο­γής Καθρέ­πτες (Miroirs) που συνέ­θε­σε ο Ραβέλ κατά τα έτη 1904–1905 και απο­τε­λεί ένα από τα σημα­ντι­κό­τε­ρα πια­νι­στι­κά έργα του, αλλά και έργο-σταθ­μό στην προ­σω­πι­κή, συν­θε­τι­κή του εξέ­λι­ξη. Αφιε­ρώ­θη­κε στον ζωγρά­φο Πωλ Σορντ, στο σπί­τι του οποί­ου συχνά συγκε­ντρώ­νο­νταν οι Απά­χη­δες, μία προ­ο­δευ­τι­κή καλ­λι­τε­χνι­κή ομά­δα που δια­μορ­φώ­θη­κε στο Παρί­σι, στις αρχές του 20ού αιώνα.