ΣΥΡΙΖΑ: Κάλπικα διλήμματα και διαβεβαιώσεις «σταθερότητας» και «σοβαρότητας»

Αφθο­να κάλ­πι­κα διλήμ­μα­τα του τύπου «πρό­ο­δος — συντή­ρη­ση», καλέ­σμα­τα «δημο­κρα­τι­κής παν­στρα­τιάς», αλλά και μπό­λι­κο εκφο­βι­σμό για την «δεξιά που έρχε­ται εκδι­κη­τι­κή», μαζί και με δια­βε­βαιώ­σεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εγγυά­ται τη στα­θε­ρό­τη­τα ως κόμ­μα εξου­σί­ας, περι­λαμ­βά­νει η συντα­γή της Κου­μουν­δού­ρου μπρο­στά στη νέα εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση όπως δια­φά­νη­κε απ’ την ομι­λία Τσί­πρα χτες στη συνε­δρί­α­ση της Κεντρι­κής Επιτροπής.

Με δια­δι­κα­σί­ες «εξπρές», που περιο­ρί­στη­καν στη μισά­ω­ρη ομι­λία του προ­έ­δρου του ΣΥΡΙΖΑ, η συνε­δρί­α­ση της ΚΕ, με θέμα τον «απο­λο­γι­σμό», την «ανα­σύ­ντα­ξη» και τις «ριζι­κές αλλα­γές» για τη νέα εκλο­γι­κή μάχη έβα­λε τον «πήχη» στην «απο­τρο­πή» της «παντο­δυ­να­μί­ας» της ΝΔ, για να μην είναι «ανε­ξέ­λεγ­κτη και εκδι­κη­τι­κή», ξεχω­ρί­ζο­ντας ως ζητού­με­νο το να δια­τη­ρή­σει ο ΣΥΡΙΖΑ τα σκή­πτρα της εγχώ­ριας σοσιαλδημοκρατίας.

Ο Αλ. Τσί­πρας επι­τέ­θη­κε για μια ακό­μα φορά στο ΚΚΕ, στο πλαί­σιο ανα­ζή­τη­σης ευθυ­νών για την καθί­ζη­ση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκα­νε προ­κλη­τι­κά και από την πρώ­τη στιγ­μή της ήττας του, προει­δο­ποιώ­ντας ότι «δεν θα υπο­στεί­λει» αυτήν την κρι­τι­κή. Πιο συγκε­κρι­μέ­να, ανα­φε­ρό­με­νος στις αιτί­ες του αρνη­τι­κού απο­τε­λέ­σμα­τος μίλη­σε για «μονο­μέ­τω­πο» ενα­ντί­ον του ΣΥΡΙΖΑ από άλλες δυνά­μεις εντάσ­σο­ντας σε αυτές και το ΚΚΕ, με «βαρύ­τα­τες ευθύ­νες», επει­δή τάχα άνοι­ξε «διά­δρο­μο» στη ΝΔ. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει ανοί­ξει …λεω­φό­ρο στην ενί­σχυ­ση της ΝΔ αλλά και την επα­να­φο­ρά του ΠΑΣΟΚ, με την πολι­τι­κή που ακο­λού­θη­σε και ως κυβέρ­νη­ση και ως αντι­πο­λί­τευ­ση, ο Αλ. Τσί­πρας επι­κα­λέ­στη­κε ως αιτία της κατάρ­ρευ­σης, την άρνη­ση των άλλων δυνά­με­ων για «κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας». Ετσι, βολι­κά φόρ­τω­σε ξανά σε άλλους τα απο­τε­λέ­σμα­τα της δικαί­ω­σης που παρεί­χε ως κυβέρ­νη­ση και ως αντι­πο­λί­τευ­ση στα ματω­μέ­να πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα, στη συνέ­χι­ση της εμπλο­κής στα πολε­μι­κά σχέ­δια του ΝΑΤΟ, αλλά και με τη στή­ρι­ξη πάνω από των μισών νομο­σχε­δί­ων της ΝΔ κ.ο.κ.

Κατά τα άλλα, επι­κα­λέ­στη­κε ως δικαιο­λο­γία ήττας ότι η ΝΔ κατά­φε­ρε να επι­βά­λει δική της ατζέ­ντα στην προ­ε­κλο­γι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση, την ατζέ­ντα του «φόβου» ότι τα πράγ­μα­τα μπο­ρεί να αλλά­ξουν προς το χει­ρό­τε­ρο. Επί­σης, μίλη­σε για έλλει­ψη συνο­χής και συγκρό­τη­σης στην εικό­να του ΣΥΡΙΖΑ, χαρα­κτη­ρί­ζο­ντας «άστο­χες έως και αδια­νό­η­τες» δημό­σιες παρεμ­βά­σεις που έγι­ναν λίγο πριν από την κάλ­πη, εννο­ώ­ντας προ­φα­νώς τις «δεσμεύ­σεις» Κατρού­γκα­λου για νέο χαρά­τσω­μα των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών. Διέ­κρι­νε επί­σης «έλλειμ­μα εμπι­στο­σύ­νης στην κυβερ­νη­τι­κή πρό­τα­ση του ΣΥΡΙΖΑ», κατα­λο­γί­ζο­ντας ότι μέσα από το κόμ­μα δεν υπάρ­χει υπε­ρά­σπι­ση της πολι­τι­κής του.

Ανα­δει­κνύ­ο­ντας ένα βασι­κό δια­κύ­βευ­μα που απα­σχο­λεί τον ΣΥΡΙΖΑ μπρο­στά στις κάλ­πες και αφο­ρά τον δια­γκω­νι­σμό του με το ΠΑΣΟΚ, ξεκα­θά­ρι­σε ότι οι ψήφοι που θα πάρει θα είναι εκτός από την «απο­τρο­πή της παντο­δυ­να­μί­ας της ΝΔ» το να «παρα­μεί­νει ο βασι­κός κορ­μός της “προ­ο­δευ­τι­κής παρά­τα­ξης”, κόμ­μα εξου­σί­ας και όχι συμπλή­ρω­μα της δεξιάς ή κόμ­μα διαμαρτυρίας».

Ενώ, για να τονώ­σει τη συσπεί­ρω­ση του κόμ­μα­τος φιλο­τέ­χνη­σε το προ­φίλ του «θύμα­τος» μεγά­λων συμ­φε­ρό­ντων, λέγο­ντας ότι η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ σχε­διά­ζει «να προ­χω­ρή­σει ακό­μα και σε αλλα­γές στο Σύνταγ­μα σε βαθιά συντη­ρη­τι­κή κατεύ­θυν­ση, να ξεμπερ­δέ­ψει με τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι ο μόνος αντί­πα­λος», και ότι τάχα τον πολε­μά­νε για­τί δεν είναι …υπο­τα­κτι­κός ηγέτης.

Υπέ­δει­ξε, επί­σης, στα στε­λέ­χη του να βάλουν τέλος στην αμε­τρο­έ­πεια και τις αντι­πα­ρα­θέ­σεις, να φιλο­τε­χνή­σουν προ­φίλ σοβα­ρό­τη­τας και υπευ­θυ­νό­τη­τας «όπως αρμό­ζει σε στε­λέ­χη και σε κόμ­μα­τα που διεκ­δι­κούν την κυβερ­νη­τι­κή εξου­σία», και απα­ντώ­ντας σε μια εσω­κομ­μα­τι­κή συζή­τη­ση για τον προ­σα­να­το­λι­σμό που πρέ­πει να πάρει, είπε ότι δεν πρέ­πει να στρα­φούν «ούτε προς το κέντρο ούτε προς τα αρι­στε­ρά αλλά προς τη σοβα­ρό­τη­τα και την υπευ­θυ­νό­τη­τα», για να διεκ­δι­κή­σουν με περισ­σό­τε­ρες αξιώ­σεις κάποιο κυβερ­νη­τι­κό χρίσμα.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα