ΣΥΡΙΖΑ – Ότι πιο εκφυλισμένο και χυδαίο εμφανίστηκε στις γραμμές της ταξικής πάλης

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Θίχτη­καν οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ (βλ. Πολά­κης, Παπα­δη­μού­λης, κα) από την πολι­τι­κή κρι­τι­κή που άσκη­σε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κου­τσού­μπας στην κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ της περιό­δου 2015–2019.

Ενο­χλή­θη­καν που ο Δ. Κου­τσού­μπας είπε την ωμή αλή­θεια: Ότι η δήθεν «προ­ο­δευ­τι­κή κυβέρ­νη­ση» που υπό­σχε­ται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «μού­φα» και πως η κυβέρ­νη­ση Τσί­πρα ήταν η χει­ρό­τε­ρη κυβέρ­νη­ση που έφε­ρε το χει­ρό­τε­ρο μνημόνιο.

Πράγ­μα­τι, η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ ήταν η χει­ρό­τε­ρη της τελευ­ταί­ας δεκα­ε­τί­ας. Και αυτό διό­τι ήρθε ντυ­μέ­νη με «αρι­στε­ρό» και «ριζο­σπα­στι­κό» προ­σω­πείο, καλ­λιέρ­γη­σε αυτα­πά­τες στον λαό και τελι­κά εφάρ­μο­σε αντι­λαϊ­κές-αντερ­γα­τι­κές πολι­τι­κές που θα ζήλευαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Εξη­γού­μα­στε:

Κατά­φε­ραν, μέσα σε μια τετρα­ε­τία, να ντρο­πιά­σουν, να κου­ρε­λιά­σουν, να ποδο­πα­τή­σουν την έννοια της Αρι­στε­ράς την οποία υπο­τί­θε­ται πως τιμούν.

Στο όνο­μα της «αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης» ανέ­λα­βαν να βγά­λουν σε πέρας την πιο βρώ­μι­κη δου­λειά για λογα­ρια­σμό του κεφα­λαί­ου, που ακό­μη και η πιο δεξιά κυβέρ­νη­ση θα δίστα­ζε να το πράξει.

Αντι­πο­λι­τεύ­τη­καν ως «αντι-μνη­μο­νια­κοί» και κυβέρ­νη­σαν ως μνη­μο­νια­κό­τε­ροι των μνημονιακών.

Ταυ­τί­στη­καν με τις ορι­σμέ­νες από τις αντι­δρα­στι­κό­τε­ρες πολι­τι­κές που εφαρ­μό­στη­καν στη μετα­πο­λι­τευ­τι­κή Ελλά­δα. Απο­δεί­χθη­καν οι ικα­νό­τε­ροι στυ­λο­βά­τες του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και οι καλύ­τε­ροι μαθη­τές των ιμπε­ρια­λι­στών- των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Επι­χεί­ρη­σαν, με θρά­σος που δια­κρί­νει τους χει­ρό­τε­ρους και­ρο­σκό­πους, να «ξεπλύ­νουν» τις βρω­μιές τους με στε­φά­νια στο Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής και τον ήρωα Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη. Σαν λαθρε­πι­βά­τες της ταξι­κής πάλης προ­σπά­θη­σαν- και συνε­χί­ζουν μέχρι και σήμε­ρα- να οικειο­ποι­η­θούν τους αγώ­νες και τις θυσί­ες του ελλη­νι­κού κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Μέσα σε περί­που δέκα χρό­νια κατά­φε­ραν να προ­κα­λέ­σουν στο εργα­τι­κό κίνη­μα ζημιά ανά­λο­γη, αν όχι μεγα­λύ­τε­ρη, απ’ όση προ­κά­λε­σε το ΠΑΣΟΚ τις δεκα­ε­τί­ες του 1980 και του 1990. Εξα­γό­ρα­σαν και εξα­πά­τη­σαν εργα­τι­κές-λαϊ­κές συνει­δή­σεις, που­λώ­ντας στο κεφά­λαιο τα όποια ψήγ­μα­τα ιδε­ο­λο­γι­κής αξιο­πρέ­πειας τους είχαν απομείνει.

Απέ­δει­ξαν στην πρά­ξη ότι η βία και το μίσος του αστι­κού κρά­τους απέ­να­ντι σε όποιον σηκώ­νει κεφά­λι παρα­μέ­νουν ίδια και απα­ράλ­λα­χτα, όποιο κόμ­μα κι’ αν βρί­σκε­ται στην δια­χεί­ρη­σή του. Γι’ αυτό και έστελ­ναν τα ΜΑΤ να τσα­κί­ζουν τις φοι­τη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις, να ψεκά­ζουν με χημι­κά τους συντα­ξιού­χους, να προ­στα­τεύ­ουν το άγαλ­μα του αρχι­δο­λο­φό­νου Τρούμαν.

Χωρίς ίχνος ντρο­πής έφτα­σαν στο σημείο να ανα­γο­ρεύ­σουν την αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κής κοπής συμ­φω­νία των Πρε­σπών σε… «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πράξη».

Χωρίς στά­λα τσί­πας συγκυ­βέρ­νη­σαν με την ακρο­δε­ξιά των ΑΝΕΛ και φωτο­γρα­φί­ζο­νταν στο Καστε­λό­ρι­ζο δίπλα στους εγκλη­μα­τί­ες ναζι­στές της Χρυ­σής Αυγής.

Απο­δεί­χθη­καν- πέραν πάσης αμφι­βο­λί­ας- πως είναι οτι πιο εκφυ­λι­σμέ­νο εμφα­νί­στη­κε στις γραμ­μές της ταξι­κής πάλης στην Ελλά­δα των τελευ­ταί­ων 30 χρόνων.

Σήμε­ρα, εκμε­ταλ­λευό­με­νοι την εύλο­γη λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια και οργή απέ­να­ντι στην κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, επι­χει­ρούν να ξανα­εμ­φα­νι­στούν ως «σωτή­ρες», να ξανα­φο­ρέ­σουν το «αρι­στε­ρό» και «ριζο­σπα­στι­κό» τους προ­σω­πείο, προ­σφέ­ρο­ντας την ξανα­ζε­στα­μέ­νη σού­πα της δήθεν φιλο­λαϊ­κής δια­χεί­ρι­σης του καπι­τα­λι­σμού με νέο περι­τύ­λιγ­μα. Και για να το πετύ­χουν, εκτός από ψέμα­τα, δημα­γω­γία και απα­τη­λές υπο­σχέ­σεις, δεν διστά­ζουν να αγγί­ξουν τα όρια του σου­ρε­α­λι­σμού, οικειο­ποιού­με­νοι συν­θή­μα­τα όπως «Σοσια­λι­σμός ή Βαρβαρότητα»!

Αυτά, λοι­πόν, τα ρετά­λια της συμ­βι­βα­σμέ­νης «αρι­στε­ράς», της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας — οι ίδιοι που ως αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση ψήφι­σαν το 50% των νομο­σχε­δί­ων της κυβέρ­νη­σης Μητσο­τά­κη —  έχουν σήμε­ρα το απύθ­με­νο θρά­σος να κου­νά­νε το δάχτυ­λο στο ΚΚΕ και τους κομμουνιστές!

Το 2023, όμως, δεν είναι 2012, ούτε 2015. Ακό­μη και οι πέτρες γνω­ρί­ζουν πλέ­ον ότι έχουν τόση σχέ­ση με τον σοσια­λι­σμό όση ο έχει ο φάντης με το ρετσι­νό­λα­δο. Όσα τσι­τά­τα κι’ αν χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν, όσες μάσκες κι’ αν φορέ­σουν, οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία, ο λαός πρέ­πει να τους γυρί­σουν την πλά­τη! Και αυτούς και την άλλη πλευ­ρά του νομί­σμα­τος, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

ΤΩΡΑ ΚΚΕ!

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα