ΣΦΕΑ: Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, δεν έγινε τυχαία και δεν ήταν έργο μερικών «επίορκων αξιωματικών»

53 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ την 21^η ΑΠΡΙΛΗ του 1967

 Για το λαό μας, η 21^η Απρι­λί­ου 1967, είναι μέρα μνή­μης της πρό­σφα­της ιστο­ρί­ας της χώρας, που δεν πρέ­πει να δια­φεύ­γει της προ­σο­χής μας.

Το πρα­ξι­κό­πη­μα της 21^ης Απρι­λί­ου 1967, δεν έγι­νε τυχαία και δεν ήταν έργο μερι­κών «επί­ορ­κων αξιω­μα­τι­κών», όπως οι ανα­θε­ω­ρη­τές της ιστο­ρί­ας υποστηρίζουν.

Γεν­νή­θη­κε στο ανε­λεύ­θε­ρο, αυταρ­χι­κό και αντι­κομ­μου­νι­στι­κό κρά­τος που οικο­δο­μή­θη­κε στη χώρα μας μετά τη λήξη του εμφύ­λιου πολέμου.

Οι ρίζες του βρί­σκο­νται στις αντι­θέ­σεις που υπήρ­χαν ανά­με­σα στα τμή­μα­τα της άρχου­σας τάξης της χώρας μας αλλά και στις επι­διώ­ξεις του παλα­τιού για  πιο καθο­ρι­στι­κή παρέμ­βα­ση στα πολι­τι­κά πράγματα.

Οι ίδιοι οι πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες ισχυ­ρί­ζο­νταν πως με το πρα­ξι­κό­πη­μα, έβα­λαν τέλος στην, κατ αυτούς, επι­κρα­τού­σα  φαυ­λο­κρα­τία, στην ανι­κα­νό­τη­τα των πολι­τι­κών και στον κομ­μου­νι­στι­κό κίν­δυ­νο.

Το πρα­ξι­κό­πη­μα επι­βλή­θη­κε, για να ανα­κό­ψει το λαϊ­κό κίνη­μα, που απαι­τού­σε βαθύ­τε­ρες αλλα­γές και  άμε­σα μέτρα εκδημοκρατισμού.

Επι­βλή­θη­κε για να δοθεί λύση στο Κυπρια­κό, προς όφε­λος των ιμπε­ρια­λι­στών, των ΗΠΑ  & του ΝΑΤΟ .

Επι­βλή­θη­κε για­τί η γεω­πο­λι­τι­κή θέση της Ελλά­δας, ήταν ιδιαί­τε­ρα σημα­ντι­κή για την προ­ώ­θη­ση των συμ­φε­ρό­ντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιο­χή της Μεσογείου.

Η επτά­χρο­νη στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία, που επι­βλή­θη­κε την 21^η Απρι­λί­ου του 1967, εδραιώ­θη­κε στη­ρι­ζό­με­νη στη ωμή βία, τις διώ­ξεις, τις συλ­λή­ψεις, τις εκτο­πί­σεις και φυλα­κί­σεις των πολι­τι­κών αντι­πά­λων της.

Η δικτα­το­ρία δεν επι­βλή­θη­κε αναί­μα­κτα. Υπήρ­ξαν θύμα­τα.  Τις πρώ­τες μέρες συνε­λή­φθη­καν πάνω από 10.000 αγω­νι­στές. Στια τέλη Απρί­λη του 1967,  πάνω 7.000 πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι μετα­φέρ­θη­καν, χωρίς δίκη, με την κατη­γο­ρία πως ήταν κομ­μου­νι­στές, άρα επι­κίν­δυ­νοι για το καθε­στώς, στη Γυά­ρο, που άνοι­ξε ξανά μετά από πολ­λά χρό­νια. Σε πάνω από 120 ανέρ­χο­νται οι νεκροί του αγώνα.

Η δικτα­το­ρία επέ­βα­λε την απα­γό­ρευ­ση λει­τουρ­γί­ας των πολι­τι­κών κομ­μά­των και οργα­νώ­σε­ων της νεο­λαί­ας, τη διά­λυ­ση των συν­δι­κα­λι­στι­κών και μαζι­κών ενώ­σε­ων και φορέ­ων, την απα­γό­ρευ­ση των συνα­θροί­σε­ων και κινη­το­ποι­ή­σε­ων, τη  λογο­κρι­σία κ.α.

Παρό­λα αυτά, δεν μπό­ρε­σε να απο­τρέ­ψει  την ανυ­πο­χώ­ρη­τη αντί­στα­ση του λαού και της νεο­λαί­ας, αντί­στα­ση που εκφρά­στη­κε ακό­μα και στους κόλ­πους των ενό­πλων δυνάμεων.

Σε αυτό συνέ­βα­λε απο­φα­σι­στι­κά η σθε­να­ρή στά­ση των συλ­λη­φθέ­ντων των πρώ­των ημε­ρών που αρνή­θη­καν να υπο­γρά­ψουν δήλω­ση μετα­νοί­ας καθώς και η ανά­πτυ­ξη του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού κινήματος.

Συνέ­βα­λε το κίνη­μα συμπα­ρά­στα­σης στους πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους που ξεδι­πλώ­θη­κε τόσο στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας όσο και στο εξωτερικό.

Συνέ­βα­λαν και ιστο­ρι­κοί λόγοι, όπως οι παρα­κα­τα­θή­κες της εθνι­κής αντί­στα­σης και του ΔΣΕ, οι νωπές μνή­μες  του λαού μας από τις πολύ­χρο­νες διώ­ξεις των αντι­στα­σια­κών , κ.λ.π.

Στις 23 Ιού­λη του 1974 η Χού­ντα κάτω από την πίε­ση του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού κινή­μα­τος, με κορυ­φαία στιγ­μή την εξέ­γερ­ση του Νοέμ­βρη του 1973, κάτω από την διε­θνή απο­μό­νω­ση στην οποία  είχε περιέλ­θει και φυσι­κά κάτω από το βάρος της προ­δο­σί­ας της Κύπρου, κατέρ­ρευ­σε, παρα­δί­νο­ντας την εξου­σία στους αστούς πολι­τι­κούς, μετά την γνω­στή συμ­φω­νία ανά­με­σα στη Χού­ντα, τον αστι­κό πολι­τι­κό κόσμο και τους Αμερικάνους.

Κάποιοι, ισχυ­ρί­ζο­νταν  πως οι αγώ­νες κατά της δικτα­το­ρί­ας έχουν δικαιω­θεί και πως ζού­με σήμε­ρα στην «καλ­λί­τε­ρη Δημο­κρα­τία» που είχε ποτέ  η Χώρα. Η οικο­νο­μι­κή κρί­ση και τα βάρ­βα­ρα αντι­λαϊ­κά μέτρα της τελευ­ταί­ας 10ετίας έδει­ξαν πόσο αβά­σι­μοι ήταν οι ισχυ­ρι­σμοί αυτοί. Κάνουν πως ξεχνούν πως  ο αντι­δι­κτα­το­ρι­κός αγώ­νας, είχε και κοι­νω­νι­κό περιε­χό­με­νο που εκφρά­στη­κε με το σύν­θη­μα «ΨΩΜΙ –ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και αντι­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, που εκφρά­στη­κε με το «ΕΞΩ οι ΗΠΑ- ΕΞΩ το ΝΑΤΟ».

Στα χρό­νια της μετα­πο­λί­τευ­σης ο λαός μας πέτυ­χε με την πάλη του κατα­κτή­σεις σε θεσμι­κό και οικο­νο­μι­κό επί­πε­δο. Η αντί­θε­ση όμως ανά­με­σα στην εργα­σία και το κεφά­λαιο, παρα­μέ­νει κυρί­αρ­χη και στα χρό­νια της ανά­πτυ­ξης, αλλά και στις συν­θή­κες γενι­κευ­μέ­νης κρίσης.

Σήμε­ρα, όπως και τότε, όταν ανα­φε­ρό­μα­στε στα δημο­κρα­τι­κά δικαιώ­μα­τα, πρω­ταρ­χι­κά αναφερόμαστε:

√ Στο δικαί­ω­μα του εργα­ζο­μέ­νου για πλή­ρη και στα­θε­ρή δου­λειά. Αντί αυτού, δια­μορ­φώ­νε­ται ένας εργα­σια­κός μεσαίωνας.

√ Στο δικαί­ω­μα της κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας, και της ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κής περί­θαλ­ψης. Βλέ­που­με όμως τα επι­δό­μα­τα, σε ευπα­θείς ομά­δες, να πετσο­κό­βο­νται ή και να καταρ­γού­νται και η ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή περί­θαλ­ψη να γίνε­ται όλο και ακρι­βό­τε­ρη για τους εργαζομένους.

√ Στο δικαί­ω­μα των εργα­ζο­μέ­νων για αξιο­πρε­πή γηρα­τειά. Βλέ­που­με ο εργά­σι­μος βίος συνε­χώς να επι­μη­κύ­νε­ται και οι συντά­ξεις συνε­χώς να συρρικνώνονται.

√ Στο δικαί­ω­μα στην παι­δεία, για την εξα­σφά­λι­ση ίσων ευκαι­ριών στη μόρ­φω­ση των παι­διών των εργα­τι­κών οικο­γε­νειών. Βλέ­που­με να ορθώ­νο­νται συνε­χώς και νέοι φραγμοί.

√ Ο εργα­ζό­με­νος έχει το δικαί­ω­μα να απερ­γεί και να δια­δη­λώ­νει. Όμως δέχε­ται ολο­μέ­τω­πη επί­θε­ση, με το επι­χεί­ρη­μα πως οι απερ­γί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις εντεί­νουν την οικο­νο­μι­κή κρί­ση. Προ­σπα­θούν, εφαρ­μό­ζο­ντας την τακτι­κή του διαί­ρει και βασί­λευε, να στρέ­ψουν την μια ομά­δα των εργα­ζο­μέ­νων ενά­ντια στην άλλη.

Τα τελευ­ταία χρό­νια, στο όνο­μα της κατα­πο­λέ­μη­σης της τρο­μο­κρα­τί­ας, έχουν ενι­σχυ­θεί οι κατα­σταλ­τι­κοί μηχα­νι­σμοί και έχει εντα­θεί ο αυταρ­χι­σμός και η αστυνομοκρατία.

-Κατα­δι­κά­ζου­με την προ­σπά­θεια  δημιουρ­γί­ας  κλει­στών  κέντρων κρά­τη­σης μετα­να­στών και προ­σφύ­γων, που ήρθαν στη χώρα μας, είτε λόγω της εξα­θλί­ω­σης, είτε λόγω των πολέ­μων που διε­ξά­γο­νται στις χώρες τους.

-Κατα­δι­κά­ζου­με τις επι­θέ­σεις των εθνι­κι­στι­κών ‑ρατσι­στι­κών ομά­δων ενά­ντια στους μετα­νά­στες, επι­θέ­σεις που εντεί­νο­νται το τελευ­ταίο διάστημα.

Η παν­δη­μία που μαστί­ζει σήμε­ρα  την ανθρω­πό­τη­τα και η ανε­τοι­μό­τη­τα του κρά­τους να αντι­με­τω­πί­σει τις επι­πτώ­σεις της, έχουν επι­βάλ­λει περιο­ρι­στι­κά μέτρα στις ατο­μι­κές ελευ­θε­ρί­ες (μετα­κι­νή­σεις, συνα­θροί­σεις). Δεν πρέ­πει όμως να επι­τρέ­ψου­με να επι­βλη­θεί γενι­κό «σιω­πη­τή­ριο». Απαι­τεί­ται εγρή­γορ­ση των εργα­ζο­μέ­νων και της νεο­λαί­ας για την επό­με­νη μέρα που θα έρθει και που δεν προ­οιω­νί­ζε­ται  «ρόδι­νη».

 Σ’ αυτές τις συν­θή­κες, δοκι­μά­ζο­νται νέες εργα­σια­κές σχέ­σεις για το επό­με­νο διά­στη­μα, που να δια­σφα­λί­σουν την κερ­δο­φο­ρία των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Σχε­διά­ζε­ται η επι­τά­χυν­ση των μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων και απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, σαν μέσο για την αντι­με­τώ­πι­ση της νέας κρί­σης που δημιούρ­γη­σε ο κορο­νο­ϊ­ός. Είναι φανε­ρό πως η επί­θε­ση που θα δεχτούν οι εργα­ζό­με­νοι και η νεο­λαία το επό­με­νο διά­στη­μα, από την κυβέρ­νη­ση της Ν.Δ. και την εργο­δο­σία, με την εφαρ­μο­γή εκτε­τα­μέ­νης περιο­ρι­στι­κής, αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής, θα είναι σκλη­ρή και συντονισμένη.

Να μην υπο­κύ­ψου­με στους νέους εκβια­σμούς της πλου­το­κρα­τί­ας, των κυβερ­νώ­ντων, της Ευρω­παϊ­κής ένω­σης, των μέσων ενημέρωσης.

Ανα­δει­κνύ­ε­ται, αντι­κει­με­νι­κά,  η ανα­γκαιό­τη­τα για ένα ισχυ­ρό,  ταξι­κά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο και  πολι­τι­κο­ποι­η­μέ­νο κίνη­μα, ικα­νό να ανα­με­τρη­θεί με την  βάρ­βα­ρη αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, να επι­βάλ­λει λύσεις προς όφε­λος του λαού και της νεολαίας.

Μέσα στην περί­ο­δο της παν­δη­μί­ας με τον κορο­νο­ϊό, τα γερά­κια του ΝΑΤΟ προ­σπα­θούν να αξιο­ποι­ή­σουν την κατά­στα­ση για την προ­ώ­θη­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών τους δρά­σε­ων. Αυτόν τον και­ρό η Βάση της Σού­δας εκσυγ­χρο­νί­ζε­ται και διευ­ρύ­νε­ται. Αυτή η δια­δι­κα­σία συνι­στά έναν ακό­μα και πολύ σοβα­ρό κίν­δυ­νο για την πατρί­δα μας.

53 χρό­νια μετά το πρα­ξι­κό­πη­μα της 21^ης Απρι­λί­ου του 1967 ο λαός μας συνε­χί­ζει να αγωνίζεται:

√ Για κοι­νω­νι­κά δικαιώ­μα­τα και δημο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες και κατακτήσεις.

√ Ενά­ντια στη βία του κεφα­λαί­ου και του πολι­τι­κού του προ­σω­πι­κού, αψη­φώ­ντας τους εκβια­σμούς και τα κατα­σταλ­τι­κά μέτρα.

√ Για καλ­λί­τε­ρες συν­θή­κες διαβίωσης.

√ Κατά των νοσταλ­γών της δικτα­το­ρί­ας και του φασι­σμού, κατά της εγκλη­μα­τι­κής- Ναζι­στι­κής οργά­νω­σης «Χρυ­σή Αυγή».

Σ’ αυτούς τους αγώ­νες του λαού και της νεο­λαί­ας, εμείς οι φυλα­κι­σθέ­ντες και εξο­ρι­σθέ­ντες αντι­στα­σια­κοί συμ­με­τέ­χου­με με όλες μας τις δυνάμεις.

Από την μακρό­χρο­νη πεί­ρα μας γνω­ρί­ζου­με πως οι αγώ­νες δεν είναι μάταιοι, δεν είναι χαμέ­νοι. Χαμέ­νοι είναι μόνο οι αγώ­νες που δεν δίνο­νται, κάτω από το φόβο, τον εφη­συ­χα­σμό, την ηττο­πά­θεια, το συμβιβασμό.

53 Χρό­νια μετά το πρα­ξι­κό­πη­μα της 21^ης Απρι­λί­ου του 1967, ο αγώ­νας για δημο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες και δικαιώ­μα­τα, ο αγώ­νας για χει­ρα­φέ­τη­ση των εργα­ζο­μέ­νων, ο αγώ­νας για  την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων ανα­γκών των εργα­ζο­μέ­νων και της νεο­λαί­ας  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!

Για το Δ.Σ. του “ΣΦΕΑ 1967–1974”