Δελτίο τύπου
Ο ψηφιακός δίσκος με το γενικό τίτλο “Σχήματα και σημάδια” είναι ένας μικρός κύκλος τεσσάρων τραγουδιών.
Τα τραγούδια αυτά, γραμμένα σε έμμετρους και πιο ελεύθερους ποιητικούς στίχους του Γιώργου Ηρακλέους, είναι ντυμένα με τη μουσική και την ερμηνεία του Νίκου Καραγιάννη και της γνωστής ερμηνεύτριας Νάντιας Καραγιάννη, που επιχειρεί μία πρώτη της εμφάνιση ως συνθέτριας τραγουδιών.
Κατά σειρά, η μικρή μουσική και ποιητική αυτή διαδρομή ξεκινάει μ’ ένα τρυφερό “Νανούρισμα” στα νεκρά παιδιά της συριακής προσφυγιάς, που κοιμήθηκαν στον υγρό τάφο και τ’ απαλό σεντόνι των κυμάτων του Αιγαίου, θύματα των πολέμων και τα λίγα νεκρά παιδιά της Kawasaki εκτροπής του φονικού κορωνοϊού. Περιγράφει το θάνατο, την αθωότητα και μιλάει σε αυτά τα παιδιά με χρώματα απ’ το αιγαίο και τα νησιά μας, καταλήγοντας σε μία παράκληση στον ήλιο και τον άσωτο χρόνο της ψυχής να βοηθήσουν στην εξαρχής αναγέννηση των πάντων (Νάντια Καραγιάννη: μουσική, ερμηνεία).
Aκολουθεί το αργό, δυναμικό, μη χορευτικό χασάπικο “Χτυπούν καμπάνες”, ήχοι ενός καλέσματος για αφύπνιση της συνείδησης κι απελευθέρωση από τον ανθρώπινο μόχθο, τα μαρτύρια της απάνθρωπης δουλειάς και του μεγάλου τραύματος του “εγώ” στον έρωτα, που κι αυτός μένει μισός και μετέωρος. Όλα αυτά είναι το νερό το φαρμακωμένο από ανθρώπινο δάκρυ, που δεν συμπονάει και δεν πίνει πια κανείς (Νίκος Καραγιάννης: ερμηνεία, σύνθεση).
Στη συνέχεια το “Τραγούδι της νύχτας”, ένα τσιτσανικής χροιάς ζεϊμπέκικο, ακτινογραφεί τους ανθρώπους της νύχτας και του περιθωρίου, αυτούς που ο ηθικός αυτουργός της παρέκκλισης, η κοινωνία, φυλακίζει στη χειρότερη απομόνωση, ενώ κρύβει το πρόσωπό της και την ευθύνη της με εύκολες καταδίκες που υπαγορεύει η μόνη θεότητά της, το χρήμα (Νίκος Καραγιάννης: ερμηνεία, σύνθεση).
Ο κύκλος κλείνει με τα “Ρεμπέτικα πάθη της Σωτηρίας”, μια βιογραφική μπαλάντα σε ρυθμό ζεϊμπέκικο, με απαγγελίες που ανιστορεί τα πάθη και τους σταθμούς της ζωής της κορυφαίας του ρεμπέτικου Σωτηρίας Μπέλλου, ενώ υπαινικτικά τη συνδέει στον κάτω κόσμο με την άλλη μεγάλη του λαϊκού στίχου, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (Νάντια Καραγιάννη: μουσική, ερμηνεία).
Στόχος να γίνει κατανοητό πως το διαφορετικό και η ετερότητα πρέπει να γίνονται αντικείμενα σεβασμού και όχι ανεκτικότητας, που σαν όρος σημαίνει και ανοχή. Αφού το διαφορετικό έχει μήτρα του την κοινωνία, της οποίας όλοι είμαστε εικόνες της και της μοιάζουμε, όπως γράφει στο “Αμαρτωλό” η Γαλάτεια Καζαντζάκη. Τα τραγούδια αυτά είναι μια μικρή πηγή ποιότητας που απευθύνεται σε όλους, όσοι ψάχνουν το καλό τραγούδι, σε μια εποχή αντιαισθητικής βαρβαρότητας και κυριαρχίας της ποσότητας και του εφήμερου.
Χίλια ευχαριστώ στους συνεργάτες της παραγωγής είναι φτωχά, και πιο ειδικά: στους μουσικούς: Γιάννη Τσέρτο (πιάνο – ακορντεόν), που επιμελήθηκε τον προγραμματισμό και την ηχοληψία στο Studio Ζεύξις, τον μοναδικό κιθαρίστα και μουσικό Κωνσταντίνο Χατζηγεωργίου, στον Κώστα Σαριδάκη, σολίστα του μπουζουκιού με ευαισθησία, τεχνική και αίσθημα και στον Νίκο Καραγιάννη για την κιθάρα, τον μπαγλαμά και τις συνθέσεις του, που προοιωνίζονται έναν μεγάλο λαϊκό δημιουργό και ερμηνευτή που ανατέλλει.
Μα πιο πολύ στους ηθοποιούς Ναταλία Δραγούμη και Μιχάλη Μαρίνο για την έξοχη απαγγελία τους στα “Ρεμπέτικα πάθη της Σωτηρίας” και στον Πέτρο Φιλιππίδη για τη γραφιστική απόδοση της ιδέας.
Σχήματα και σημάδια παθών, που δε σβήνει ο χρόνος και, παρά την οδύνη, ομορφαίνουν τη ζωή μας κατά το αρχέγονο διαλεκτικό σχήμα της ενότητας των αντιθέτων.