Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σχολή Στελεχών Πολιτοφυλακής

Επι­μέ­λεια – μετά­φρα­ση: Bαγ­γέ­λης Γονα­τάς //

Aβά­να, Κούβα

Συνέ­ντευ­ξη στην εφη­με­ρί­δα των Συν­δι­κά­των της Κού­βας (Trabajadores),  του ιδρυ­τή και διευ­θυ­ντή της σχο­λής,   στρα­τη­γού εν απο­στρα­τεία,  Χοσέ Ραμόν Φερ­νά­ντες Άλβα­ρες, με αφορ­μή την 55η επέ­τειο  απο­φοί­τη­σης της πρώ­της σει­ράς  στε­λε­χών της πολιτοφυλακής.

Αν κάποιος ανα­φέ­ρει τον Gallego Fernández  όλοι θα τον ανα­γνω­ρί­σουν αμέ­σως, αλλά αν τον προ­σφω­νή­σεις με το κανο­νι­κό του όνο­μα, πολ­λοί δεν θα κατα­λά­βουν αρχι­κά για ποιόν πρό­κει­ται.  Είναι για­τί με αυτή την προ­σφώ­νη­ση κατα­γρά­φη­κε στην μνή­μη του λαού μας, για την ξεχω­ρι­στή συμ­με­το­χή του μαζί με τον Φιντέλ,  στην καθο­δή­γη­ση των επι­χει­ρή­σε­ων που συνέ­τρι­ψαν την μισθο­φο­ρι­κή εισβο­λή στην Πλά­για Λάρ­γα και στον Κόλ­πο των Χοίρων.

alvarez2Ήταν στρα­τιω­τι­κός που απο­φοί­τη­σε από την ανώ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή σχο­λή και η συμ­με­το­χή του σε ένα κίνη­μα που είχε στό­χο την ανα­τρο­πή της τυραν­νί­ας του Φουλ­χέν­σιο Μπα­τί­στα, του κόστι­σε τρία χρό­νια φυλα­κή. Ο από­στρα­τος σήμε­ρα στρα­τη­γός  Χοσέ Ραμόν Φερ­νά­ντες Άλβα­ρες, θεω­ρεί ως την πιο μεγά­λη τιμή το γεγο­νός ότι στις 12 Γενά­ρη του 1959, ο Comandante en Jefe   Φιντέλ Κάστρο Ρους, του εμπι­στεύ­τη­κε την διεύ­θυν­ση της Σχο­λής Αξιω­μα­τι­κών της Μανά­γουα και  μαζί με αυτό, την μετέ­πει­τα   οργά­νω­ση της προ­ε­τοι­μα­σί­ας του λαού για την άμυ­να της χώρας.

Δεν δίνει συνε­ντεύ­ξεις στον τύπο, απο­δέ­χτη­κε το αίτη­μά μας για αυτή τη συνέ­ντευ­ξη με αφορ­μή την  55η επέ­τειο  απο­φοί­τη­σης της πρώ­της σει­ράς  της Σχο­λής Στε­λε­χών της Πολι­το­φυ­λα­κής την οποία ίδρυ­σε και διηύ­θυ­νε, ίσως για­τί κατά­λα­βε ότι δεν θα μπο­ρού­σαν να μιλή­σουν πολ­λοί για αυτή τη σχο­λή, όπως αυτός.

“Στις 29 Οκτώ­βρη του 1960 απο­φοί­τη­σε η πρώ­τη ομά­δα αξιω­μα­τι­κών του Επα­να­στα­τι­κού Στρα­τού από τη Σχο­λή Αξιω­μα­τι­κών της Μανά­γουα, συνο­λι­κά 55. Στην ομι­λία του σε αυτή την εκδή­λω­ση ο Φιντέλ επε­σή­μα­νε ότι αυτό το γεγο­νός σήμαι­νε ότι πολύ σύντο­μα θα μπο­ρού­σαν να απο­φοι­τή­σουν πάνω από 500 στε­λέ­χη της πολι­το­φυ­λα­κής, για­τί ήταν απα­ραί­τη­το να οργα­νώ­σουν και να εκπαι­δεύ­σουν με τη  μέγι­στη πει­θαρ­χία και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, τη μεγά­λη μάζα των πολι­το­φυ­λά­κων και του λαού, συγκρο­τη­μέ­νοι σε μάχι­μες μονάδες”.

“Εκεί­νοι οι 55  από­φοι­τοι αξιω­μα­τι­κοί, πέρα­σαν να διοι­κή­σουν όλες τις μονά­δες: κάποιοι προ­ο­ρί­ζο­νταν για τα αντια­ε­ρο­πο­ρι­κά, άλλοι για τα άρμα­τα μάχης … τελι­κά, πήγαν όπου ήταν απα­ραί­τη­τοι. Ήταν αυτός ο εκεί­νος ο υπέ­ρο­χος σπό­ρος που είχα­με στο χέρι, η βασι­κή μου δύνα­μη, ο πολ­λα­πλα­σια­σμός των αξιωματικών…”.

Τα τάγ­μα­τα των πολι­το­φυ­λά­κων δημιουρ­γή­θη­καν κατ αρχήν σε κάθε περιο­χή που ήταν εφι­κτό, και στο τέλος του Οκτώ­βρη στην Αβά­να, “άρχι­σαν τα μαθή­μα­τα, που το κάθε ένα διαρ­κού­σε δύο εβδο­μά­δες με καθη­με­ρι­νή δρά­ση 15 και 16 ώρες. Μια μικρή ομά­δα δίδα­ξε μια μεγα­λύ­τε­ρη και αυτή με τη σει­ρά της άλλες και μετά έκα­ναν το ίδιο με δεκά­δες χιλιά­δες πολι­το­φύ­λα­κες, οι οποί­οι περί­με­ναν το δάσκα­λό τους. Για να εκπαι­δεύ­σεις και να οργα­νώ­σεις ένα τάγ­μα χρειά­ζο­νταν άνδρες επαρ­κώς  ικα­νοί, και χωρίς αυτά τα στε­λέ­χη θα ήταν αδύ­να­τον. Δεν στή­νε­ται μια μάχι­μη μονά­δα, ούτε επι­λύ­ο­νται τα τεχνι­κά της προ­βλή­μα­τα με αυτο­σχε­δια­σμούς ή μόνο με τον ενθουσιασμό”.

“Η πρώ­τη μονά­δα που εκπαι­δεύ­τη­κε ήταν το τάγ­μα 111, στην Σχο­λή Αξιω­μα­τι­κών της Μανά­γουα, δεν υπήρ­χε άλλο μέρος, η δεύ­τε­ρη επί­σης εκεί, και μετά πολ­λές άλλες ταυ­τό­χρο­να στο Ελ Εσπε­ρόν, στο Κου­κί­νε, στη Λα Τσο­ρέ­ρα, δύο κάθε φορά. Επί­σης στο Ελ Καρί­μπε και στη Σχο­λή Στε­λε­χών Πολι­το­φυ­λα­κής του Ματάν­σας. Αυτό ήταν πολύ  δύσκο­λο, απαι­τού­σε  μεγά­λη προ­σπά­θεια, όμως επέ­τρε­ψε την προ­ε­τοι­μα­σία χιλιά­δων πολι­το­φυ­λά­κων, πολ­λοί από τους οποί­ους πολέ­μη­σαν στην Πλά­για Λάρ­γα και στον Κόλ­πο των Χοί­ρων, όπου με το κου­ρά­γιο και τον οπλι­σμό που διέ­θε­ταν , συνέ­τρι­ψαν την εχθρι­κή από­βα­ση σε  εξη­ντα­πέ­ντε και μισή ώρες”.

Πότε προ­έ­κυ­ψε η Σχο­λή  Στε­λε­χών της Πολι­τoφυ­λα­κής;   

Στις 29 εκεί­νου του Οκτώ­βρη, ο Φιντέλ  ενα­πό­θε­σε στα χέρια μας, και στα χέρια στων στε­λε­χών της πολι­το­φυ­λα­κής, όλη την ευθύ­νη της οργά­νω­σης και της εκπαί­δευ­σης της πολυ­πλη­θούς πολι­το­φυ­λα­κής. Από τις πλη­ρο­φο­ρί­ες που δεχό­μα­στε από διά­φο­ρες πηγές, ο Comandante en Jefe ήταν πει­σμέ­νος ότι θα δεχό­μα­στε επί­θε­ση και ήταν επεί­γου­σα ανά­γκη να εκπαι­δεύ­σου­με τον κόσμο  για την από­κρου­ση αυτής της επί­θε­σης και να τοπο­θε­τη­θούν τα τάγ­μα­τα στις περιο­χές που ήταν πιθα­νή η εισβο­λή. Εγώ ήμουν διευ­θυ­ντής της Σχο­λής Αξιω­μα­τι­κών της Μανά­γουα και ο Φιντέλ ερχό­ταν κάθε μέρα εκεί.  Γίνο­νταν οι  απα­ραί­τη­τες ασκή­σεις και προ­ε­τοι­μά­ζα­με το ηθι­κό και τη θέλη­ση των πολι­το­φυ­λά­κων. Δεν ήταν ίδια η εκπαί­δευ­ση των στε­λε­χών, αυτοί είχαν ανέ­βει ήδη τρεις φορές στην κορυ­φή του Πίκο Τουρ­κί­νο και είχαν κάνει πορεί­ες στη Σιέ­ρα Μαέστρα.

Στη Σχο­λή Στε­λε­χών Πολι­το­φυ­λα­κής κάνα­με δύο εκπαι­δευ­τι­κούς κύκλους. Στον πρώ­το, το Νοέμ­βρη του 1960, πήραν μέρος εργά­τες και εργα­ζό­με­νοι, μέλη και συμπα­θού­ντες του Λαϊ­κού Σοσια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος (PSP) και της Επα­νά­στα­σης, άνθρω­ποι επα­να­στά­τες. Ήταν πιο στα­θε­ρό από το δεύ­τε­ρο, στο οποίο συμ­με­τεί­χαν πιο νέοι σύντρο­φοι, όμως ήταν κι αυτοί γεροί, καλοί. Έφτα­σαν τους 1.700 αυτοί που εκπαι­δεύ­τη­καν στη Σχο­λή και από τους 55, περά­σα­με στους χιλιά­δες  που εκπαι­δεύ­ο­νταν και προετοιμάζονταν …

Οι μαθη­τές του δεύ­τε­ρου κύκλου δεν απο­φοί­τη­σαν, για­τί λίγο πριν τελειώ­σει η εκπαί­δευ­σή τους, εκδη­λώ­θη­κε η μισθο­φο­ρι­κή εισβο­λή και συγκρο­τη­μέ­νοι σε Τάγ­μα ήταν οι πρώ­τοι που έφθα­σαν στο πεδίο της μάχης στις 17 Απρί­λη 1961. Εκεί­νο το βρά­δυ, χάσα­με τον υπο­λο­χα­γό Χουάν Α. Ντιάζ Γκον­σά­λες, έναν από τους 55 αξιω­μα­τι­κούς που απο­φοί­τη­σαν από τη Μανά­γουα, ο οποί­ος επι­κε­φα­λής του τρί­του λόχου αυτής της μονά­δας, έπε­σε μαχό­με­νος  στα δέκα μέτρα από τα εχθρι­κά χαρακώματα.

Έξι μήνες μετά, σε μια τελε­τή στη Σχο­λή, ο Φιντέλ, ανα­φε­ρό­με­νος στις παρα­δό­σεις της, είπε ότι οι μαθη­τές του δεύ­τε­ρου κύκλου που έπε­σαν στον Κόλ­πο των Χοί­ρων, δεν απο­φοί­τη­σαν ως αξιω­μα­τι­κοί αλλά ως αιώ­νιοι ήρω­ες της πατρί­δας. Είμαι υπε­ρή­φα­νος γι αυτούς τους άνδρες.

alvarez3

Σήμε­ρα, μετά τόσα χρό­νια, τι σημαί­νει για σας το γεγο­νός ότι σας εμπι­στεύ­τη­καν τότε την οργά­νω­ση και προ­ε­τοι­μα­σία της άμυ­νας της χώρας; 

Eίναι η πιο μεγά­λη μου υπερηφάνεια.

Κατά τη γνώ­μη σας, τι ρόλο έπαι­ξε  εκεί­νη τη στιγ­μή, αλλά και μετέ­πει­τα, η Σχο­λή  Στε­λε­χών  Πολιτοφυλακής; 

Σήμαι­νε την έναρ­ξη της προ­ε­τοι­μα­σί­ας για την άμυ­να με μαζι­κό τρό­πο, όπως μας υπέ­δει­ξε ο Φιντέλ, την εκπαί­δευ­ση του λαού. Αυτό  ήταν πάντα, και τώρα επί­σης, το στοι­χείο εκεί­νο που έχει απο­τρέ­ψει τον εχθρό, όπως έχει επι­δεί­ξει με τον ίδιο τρό­πο ο στρα­τός μας, στην Αγκό­λα, την Αιθιο­πία και σε τόσα μέρη που έχουν πολε­μή­σει οι κουβανοί.

Τι αντι­προ­σώ­πευαν τα στε­λέ­χη της πολι­το­φυ­λα­κής στην μετέ­πει­τα ανά­πτυ­ξη των Επα­να­στα­τι­κών Ένο­πλων Δυνά­με­ων (FAR);

‘Eνα βήμα μπρο­στά στην κατάλ­λη­λη διεύ­θυν­ση   ισχυ­ρο­ποί­η­σης της άμυ­νάς μας. Κάποιοι, όπως ο Ουμπε­λί­νο Μπε­ταν­κούρ, που ήταν αξιω­μα­τι­κός της πολι­το­φυ­λα­κής, σήμε­ρα είναι από­στρα­τος στρα­τη­γός  και υπήρ­ξε διευ­θυ­ντής της Στρα­τιω­τι­κής Ακα­δη­μί­ας  “Αρχι­στρά­τη­γος Μάξι­μο Γκό­μες” των FAR. Αξιω­μα­τι­κοί της πολι­το­φυ­λα­κής υπήρ­ξαν επί­σης πολ­λοί συνταγ­μα­τάρ­χες, αντι­συ­νταγ­μα­τάρ­χες κ.α.

Σήμε­ρα επα­λη­θεύ­ε­ται η πρό­ο­δος που έχει επι­τευ­χθεί από τις FAR σε όλα τα επί­πε­δα. Πως αισθά­νε­ται  ο στρα­τη­γός Φερ­νά­ντες για τη συμ­βο­λή του σε αυτό;

Νοιώ­θω ασυ­νε­πής, σίγου­ρα το απο­τέ­λε­σμα θα μπο­ρού­σε να είναι καλύ­τε­ρο, αλλά την ίδια στιγ­μή,  συνε­πής,  για­τί κάνα­με βήμα­τα στην σωστή κατεύ­θυν­ση. Σε όλη αυτή τη δια­δι­κα­σία πήρα μέρος έπει­τα από απο­φά­ση του Κόμ­μα­τος, του Φιντέλ και του Ραούλ.  Με λίγα λόγια, αισθά­νο­μαι ότι έχω παί­ξει έναν ρόλο και συνε­χί­ζου­με να δου­λεύ­ου­με για να επι­τύ­χου­με οι διά­δο­χοί μας να είναι καλύ­τε­ροι από εμάς.

Σε σχέ­ση με το παρα­πά­νω, θέλω να προ­σθέ­σω ότι  η αντί­λη­ψη του Φιντέλ σχε­τι­κά με την άμυ­να της χώρας  απέ­να­ντι στις ΗΠΑ πάει πιο μακρυά από τη νίκη της Επα­νά­στα­σης. Σε ένα γνω­στό γράμ­μα που έστει­λε στη Σέλια (Σάν­τσες) το 1958, εξέ­φρα­σε πολύ καθα­ρά ότι,  μόλις κερ­δη­θεί  ο πόλε­μος  και πέσει η τυραν­νία, για το οποίο ποτέ δεν  αμφέ­βα­λε,  η μοί­ρα του θα ήταν  ο αγώ­νας ενά­ντια στους βορειο­α­με­ρι­κά­νους ιμπε­ρια­λι­στές, οι οποί­οι δεν θα παραι­τού­νταν ποτέ  από το στό­χο τους να κατα­λά­βουν την Κούβα.

Μετά τη νίκη του 1959, η προ­ε­τοι­μα­σία του λαού για την άμυ­να της πατρί­δας απο­τέ­λε­σε θεμε­λια­κό κομ­μά­τι της στρα­τη­γι­κής για την αντι­με­τώ­πι­ση του εχθρού. Από τις πρώ­τες μέρες του 1959, άρχι­σε η δια­δι­κα­σία αυτής της προ­ε­τοι­μα­σί­ας, που μας την εμπι­στεύ­τη­κε  τόσο όσο αφο­ρά τη οργά­νω­ση και την υλο­ποί­η­ση της, όσο και την ανά­πτυ­ξη και την ποιό­τη­τα της, και αυτό το απο­δει­κνύ­α­με συνε­χώς με τις δυνά­μεις μας και  τις θυσί­ες μας.

Το μεγα­λείο του Φιντέλ, ηγέ­τη της νικη­φό­ρας Επα­νά­στα­σης, που όπως ο ίδιος εξέ­φρα­σε πολύ καλά, μετέ­τρε­ψε το αδύ­να­τον σε δυνα­τό,  έχει φέρει  αυτή τη χώρα να είναι παρά­δειγ­μα πατριω­τι­κού λαού, άξιου και ανυ­πό­τα­χτου, γεν­ναιό­δω­ρου και διε­θνι­στή,  και όλο αυτό  απο­τε­λεί τη μεγά­λη του ισχύ.

Την ίδια χρο­νιά,  ο τότε Comandante  Ραούλ Κάστρο Ρους, τοπο­θε­τή­θη­κε στο Υπουρ­γείο Άμυ­νας, αργό­τε­ρα Υπουρ­γείο Επα­να­στα­τι­κών Ένο­πλων Δυνά­με­ων, για να οργα­νώ­σει τις τακτι­κές ένο­πλες  ένο­πλες δυνά­μεις, ταυ­τό­χρο­να με την προ­ε­τοι­μα­σία του λαού,  που θα  απο­τε­λού­σε το ένο­πλο χέρι της Επα­νά­στα­σης.  Εκεί­νη το στιγ­μή, είχα επί­σης το προ­νό­μιο να τοπο­θε­τη­θώ από τον Ραούλ ως επι­κε­φα­λής της μαχη­τι­κής προ­ε­τοι­μα­σί­ας των FAR. Εκεί έμα­θα πολύ περισ­σό­τε­ρο από όσο βοή­θη­σα.  Γνώ­ρι­σα τον Ραούλ, μια εξαι­ρε­τι­κή πολι­τι­κή μορ­φή, ικα­νή να οργα­νώ­σει  ένο­πλες δυνά­μεις προ­ε­τοι­μα­σμέ­νες για τον πόλε­μο και για την ειρή­νη, σφυ­ρη­λα­τη­μέ­νες στα ιδα­νι­κά των προ­γό­νων μας, του Μαρ­τί και του διεθνισμού.

Σήμε­ρα μας έχει επι­δεί­ξει  το πολι­τι­κό του μεγα­λείο, έχο­ντας την καθο­δή­γη­ση μιας χώρας της οποί­ας η Επα­νά­στα­ση είναι κάθε φορά και περισ­σό­τε­ρο  ανα­γνω­ρί­σι­μη διε­θνώς,  με δεδο­μέ­νη  την ικα­νό­τη­τα και την πολι­τι­κή αρχών  που προ­ώ­θη­σε με ζήλο την λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κη ολο­κλή­ρω­ση μέσω της CELAC και των άλλων περι­φε­ρεια­κών οργα­νι­σμών, στον αγώ­να για την ειρή­νη και τον σεβα­σμό στις δια­φο­ρές, μέσω του δια­λό­γου και της διπλωματίας.

Αυτό έγι­νε προ­φα­νές στην τελευ­ταία σύνο­δο της Γενι­κής Συνέ­λευ­σης του ΟΗΕ, όπου είχε την υπο­στή­ρι­ξη από όλους τους αντι­προ­σώ­πους  των χωρών, που χει­ρο­κρο­τού­σαν όρθιοι. Είναι μια λαμπρή φιγού­ρα με την οποία ο λαός αισθά­νε­ται υπε­ρή­φα­νος και δια­τε­θει­μέ­νος να προ­χω­ρή­σει μπροστά.

alvarez4Πηγή στα ισπα­νι­κά: trabajadores

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο