Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σωτήρης Μουστάκας, λαϊκός ηθοποιός, με το πηγαίο ταλέντο, που τίμησε το θέατρο και τον κινηματογράφο

Ο Σωτή­ρης Μου­στά­κας, ο ηθο­ποιός με το μονα­δι­κό — από­λυ­τα προ­σω­πι­κού είδους, μεγέ­θους, χιού­μορ και εκφρα­στι­κών μέσων — υπο­κρι­τι­κό χάρι­σμά του, έφυ­γε από τη ζωή στις 4 Ιου­νί­ου 2007.

Γεν­νη­μέ­νος (1940) στη Λεμε­σό, ο Σωτή­ρης Μου­στά­κας σπού­δα­σε βιο­λί στην Κύπρο και έπει­τα στη σχο­λή του Εθνι­κού Θεάτρου.

Σε ηλι­κία 15 χρο­νών, συμ­με­τεί­χε ενερ­γά στον Απε­λευ­θε­ρω­τι­κό Αγώ­να της ΕΟΚΑ (1955–1959). Μοί­ρα­ζε φυλ­λά­δια κι έγρα­φε συν­θή­μα­τα στους τοί­χους. Συνε­λή­φθη από τους Άγγλους και φυλα­κί­στη­κε για εφτά μήνες. Με πλα­στό δια­βα­τή­ριο ταξί­δε­ψε στην Αθή­να για να σπου­δά­σει ηθο­ποιός, παρά τις αντιρ­ρή­σεις του πατέ­ρα του.

Όταν έφτα­σε στην Αθή­να, έπια­σε δου­λειά σ’ ένα εστια­τό­ριο ως σερ­βι­τό­ρος και παράλ­λη­λα έδω­σε εξε­τά­σεις στη Δρα­μα­τι­κή Σχο­λή του Εθνι­κού Θεά­τρου. Κόπη­κε, αλλά δεν το έβα­λε κάτω. Ξανα­προ­σπά­θη­σε και πέρα­σε. Εκεί γνώ­ρι­σε και την ηθο­ποιό Μαρία Μπο­νέ­λου, την οποία παντρεύ­τη­κε το 1973. Την περί­ο­δο που σπού­δα­ζε στο Εθνι­κό, πέρα­σε στο πανε­πι­στή­μιο και συγκε­κρι­μέ­να στην ΑΣΟΕΕ.

Σπου­δα­στής έπαι­ξε (1961) στο έργο του Δημή­τρη Μόγρη «Χαραυ­γή». Απο­φοι­τώ­ντας, στα χρό­νια 1962–1964 συνερ­γά­στη­κε με το θία­σο Ανα­λυ­τή — Ρηγό­που­λου, παί­ζο­ντας σε ελλη­νι­κές και ξένες κωμω­δί­ες. Το μέγε­θος και η ιδιαι­τε­ρό­τη­τα του κωμι­κού ταλέ­ντου απο­κα­λύ­φθη­κε, πλή­ρως, το 1964, παί­ζο­ντας στο μολιε­ρι­κό «Ασυλ­λό­γι­στο», σε σκη­νο­θε­σία Μιχά­λη Μπού­χλη. Ακο­λού­θη­σαν πολ­λές επι­τυ­χί­ες σε ελλη­νι­κές κωμω­δί­ες και επι­θε­ω­ρή­σεις και το 1969 μια ακό­μη σημα­ντι­κή συνερ­γα­σία του με το θία­σο Μινω­τή ‑Παξι­νού στο έργο του Ο’ Κέι­ζι «Η Ηρα και το παγώ­νι». Το 1973 δημιουρ­γεί θία­σο με άλλους επω­νύ­μους ηθο­ποιούς και το 1976 δικό του θία­σο, ανε­βά­ζο­ντας μετα­ξύ άλλων τον «Καλό στρα­τιώ­τη Σβέικ» του Σωτή­ρη Πατα­τζή. Δεκά­δες είναι οι ερμη­νευ­τι­κές επι­τυ­χί­ες του σε κωμω­δί­ες και επι­θε­ω­ρή­σεις, αλλά λίγες φορές του δόθη­κε η δυνα­τό­τη­τα να παί­ξει σε κλα­σι­κά έργα, όπως ήθελε.

Πολ­λές ήταν και οι ται­νί­ες που έπαι­ξε. Ξεκί­νη­σε το 1964 με τον «Ζορ­μπά» του Μιχά­λη Κακο­γιάν­νη, όπου υπο­δύ­θη­κε τον τρε­λό του χωριού και ολο­κλη­ρώ­θη­κε με τον ρόλο του Τιτσιά­νο στην ται­νία του Γιάν­νη Σμα­ρα­γδή «Ελ Γκρέ­κο» το 2007. Σταθ­μός θεω­ρή­θη­κε η ερμη­νεία του στην ται­νία «Ο Νομο­τα­γής Πολί­της», σε σκη­νο­θε­σία Ερρί­κου Θαλασ­σι­νού και σενά­ριο Κώστα Μουρ­σε­λά («Το πρό­σω­πο της ημέ­ρας», «Μπε­τό­βεν και μπου­ζού­κι», «Ο μπού­φος», «Ο τσαχ­πί­νης», «Ο αρχι­ψεύ­τα­ρος» κ.ά.).

Απέ­σπα­σε (1996) το Βρα­βείο Επι­θε­ώ­ρη­σης του Θεα­τρι­κού Μου­σεί­ου και το βρα­βείο «Παπα­δού­κα» της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Θεα­τρι­κών Συγγραφέων.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο