Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σωτηρία Βασιλακοπούλου — Το χρονικό του εγκλήματος

Δευ­τέ­ρα 28 Ιού­λη 1980. Στις 1.15 το μεση­μέ­ρι, συνερ­γεία της Αχτί­δας των ΑΕΙ της ΚΟΑ του ΚΚΕ πηγαί­νουν στους εργα­ζό­με­νους της ΕΤΜΑ για να μοι­ρά­σουν προ­κη­ρύ­ξεις του ΚΚΕ, ενά­ντια στην ανερ­γία, στις απο­λύ­σεις και στην ακρί­βεια. Στον περί­βο­λο της ΕΤΜΑ, υπάρ­χουν δύο περι­πο­λι­κά (ΑΠ-1432 και ΑΠ-1072) με άντρες του ΚΕ Αστυ­νο­μι­κού Τμή­μα­τος και διοι­κη­τή τον Νίκο Χρη­στά­κο. Στις 2 αρχί­ζουν να βγαί­νουν μεμο­νω­μέ­νοι εργά­τες και να παίρ­νουν τις προ­κη­ρύ­ξεις παρά τις απει­λές των αστυ­νο­μι­κών. Οι υπό­λοι­ποι εργά­τες της βάρ­διας μετα­φέ­ρο­νται με πούλ­μαν από άλλη πύλη, προ­κει­μέ­νου να μη φτά­σουν στα χέρια τους οι προ­κη­ρύ­ξεις. Ομως, σε κάθε πύλη υπάρ­χουν συνερ­γεία. Ο υπα­στυ­νό­μος Αλεξ. Γεωρ­γα­τσώ­νας του ΚΕ ΑΤ δίνει εντο­λή να βγουν τα πούλ­μαν με ταχύ­τη­τα. Τα δύο από αυτά στρί­βουν προς την Π. Ράλ­λη και το υπ’ αριθ­μόν ΥΜ 1633 πούλ­μαν, με οδη­γό τον Μάριο Χαρί­το, καθώς στρί­βει προς την Ιερά Οδό, χτυ­πά­ει τη φοι­τή­τρια της Παντεί­ου, Σωτη­ρία Βασι­λα­κο­πού­λου , μέλος της ΚΝΕ. Ο οδη­γός, παρά τις φωνές της ίδιας και των συντρό­φων της, δε φρε­νά­ρει. Οι πίσω τρο­χοί περ­νούν πάνω από την Σ. Βασι­λα­κο­πού­λου και την πολτοποιούν.

Οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες των μελών των συνερ­γεί­ων ανα­γκά­ζουν τον Αλ. Γεωρ­γα­τσώ­να να «κατα­διώ­ξει» το πούλ­μαν. Μαζί του, το κατα­διώ­κουν και οι σύντρο­φοι της Σωτη­ρί­ας. Ο υπα­στυ­νό­μος, όταν πλη­σιά­ζει τον οδη­γό, αντί να τον συλ­λά­βει, του λέει: «Φύγε γρή­γο­ρα, αυτά συμ­βαί­νουν»! Τα μέλη των συνερ­γεί­ων φτιά­χνουν ανθρώ­πι­νο φράγ­μα, εμπο­δί­ζο­ντας το πούλ­μαν να φύγει. Το ασθε­νο­φό­ρο έρχε­ται μετά από 20 λεπτά και η Αστυ­νο­μία δε δια­κό­πτει καν την κυκλο­φο­ρία. Ο διοι­κη­τής και εν χορώ οι υφι­στά­με­νοί του αξιω­μα­τι­κοί παρου­σιά­ζουν την εν ψυχρώ δολο­φο­νία ως «τρο­χαίο ατύχημα».

Το Συν­δι­κά­το Κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γών και η Εργο­στα­σια­κή Επι­τρο­πή της ΕΤΜΑ λίγη ώρα μετά το έγκλη­μα απο­φα­σί­ζουν την κήρυ­ξη απερ­γί­ας, που ξεκι­νά­ει στις 10 το βρά­δυ. Η Αστυ­νο­μι­κή Διεύ­θυν­ση Αθή­νας απα­γο­ρεύ­ει στους συν­δι­κα­λι­στές να έρθουν σε επα­φή με τους εργά­τες, οι οποί­οι δεν έχουν μάθει το τρα­γι­κό γεγο­νός μέχρι αργά, αφού ο χώρος του εργο­στα­σί­ου είναι τερά­στιος. Χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι και φοι­τη­τές φτά­νουν από νωρίς το από­γευ­μα στον τόπο του εγκλή­μα­τος, συγκρο­τώ­ντας μαχη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις. «Οχι άλλο αίμα για την εργο­δο­σία», είναι το σύν­θη­μα που κυριαρ­χεί. Στο ίδιο σημείο βρί­σκο­νται ισχυ­ρές αστυ­νο­μι­κές δυνά­μεις, προ­κει­μέ­νου να «προ­στα­τευ­τούν οι εγκα­τα­στά­σεις της ΕΤΜΑ» και στις 9 το ίδιο βρά­δυ χτυ­πούν τους συγκε­ντρω­μέ­νους, τραυ­μα­τί­ζο­ντας σοβα­ρά τέσ­σε­ρις κοπέ­λες. Ολη τη νύχτα εργα­ζό­με­νοι παρα­μέ­νουν έξω από την ΕΤΜΑ. Στις 5 το πρωί, όταν φτά­νει η πρω­ι­νή βάρ­δια, δίνε­ται, για άλλη μια φορά, με επι­τυ­χία η μάχη της απερ­γί­ας. Στη διάρ­κεια της μέρας, από τα μεγά­φω­να του εργο­στα­σί­ου ασκού­νται πιέ­σεις στους εργα­ζό­με­νους: «Το εργο­στά­σιό σας (!) δεν απερ­γεί. Οσους σας παρα­σύ­ρουν να τους ανα­φέ­ρε­ται στη Διεύθυνση»…

Ο φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κός Τύπος και τα κρα­τι­κά ΜΜΕ κατα­γρά­φουν την είδη­ση της δολο­φο­νί­ας, στο άθροι­σμα των 11 νεκρών στα …τρο­χαία του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου. Η «Καθη­με­ρι­νή» γρά­φει την επό­με­νη μέρα: «Σοβα­ρά επει­σό­δια απει­λή­θη­καν εξ αφορ­μής ενός θανα­τη­φό­ρου τρο­χαί­ου» και η «Βρα­δυ­νή»: «Το δυστύ­χη­μα αυτό προ­σπα­θούν να το εκμε­ταλ­λευ­τούν αι κομ­μου­νι­σταί, χαρα­κτη­ρί­ζο­ντάς το ως… δολο­φο­νία». Λίγες μέρες αργό­τε­ρα, ο εισαγ­γε­λέ­ας κ. Θεο­φα­νό­που­λος ασκεί ποι­νι­κή δίω­ξη κατά του οδη­γού του πούλ­μαν Μ. Χαρί­του, για «ανθρω­πο­κτο­νία εξ αμε­λεί­ας»… Οι ηθι­κοί αυτουρ­γοί του εγκλή­μα­τος παρα­μέ­νουν ατιμώρητοι.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο