Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σύλλογοι Γονέων Πυλαίας-Χορτιάτη: Όχι στην τοποθέτηση καμερών στα σχολεία της περιοχής

Την αντί­θε­σή τής στην πρό­θε­ση της δημο­τι­κής αρχής Πυλαί­ας — Χορ­τιά­τη να εγκα­τα­στή­σει κάμε­ρες στα σχο­λεία εκφρά­ζει με κατη­γο­ρη­μα­τι­κό τρό­πο η Ένω­ση Συλ­λό­γων Γονέ­ων του Δήμου.

Για να δια­σκε­δά­σει τις εντυ­πώ­σεις, ο δήμος υπο­στη­ρί­ζει ότι η λει­τουρ­γία των καμε­ρών θα ξεκι­νά­ει μετά το πέρας των μαθη­μά­των και θα γίνει «με όλες τις νόμι­μες διαδικασίες».

Απα­ντώ­ντας σε αυτό τον ισχυ­ρι­σμό, η Ένω­ση σημειώ­νει πως «ο χώρος του σχο­λεί­ου απο­τε­λεί κομ­μά­τι δια­παι­δα­γώ­γη­σης και ενα­σχό­λη­σης των παι­διών και για την υπό­λοι­πη μέρα. Τα παι­διά μας θα παί­ξουν στο προ­αύ­λιο του σχο­λεί­ου ή θα συμ­με­τά­σχουν σε κάποια δρα­στη­ριό­τη­τα συλ­λό­γων που χρη­σι­μο­ποιούν τον χώρο. Είμα­στε εντε­λώς αντί­θε­τοι με την κατα­γρα­φή των προ­σω­πι­κών δεδο­μέ­νων των παι­διών οποια­δή­πο­τε στιγ­μή της ημέ­ρας. Αλή­θεια, μπο­ρού­με να σκε­φτού­με ένα παι­δί με μια κάμε­ρα πάνω από το κεφά­λι του όλη μέρα; Είτε αυτή είναι ανοι­χτή, είτε κλει­στή, είτε είναι ψεύ­τι­κη, το απο­τέ­λε­σμα είναι το ίδιο. Τα παι­διά μαθαί­νουν σε μια λογι­κή παρα­κο­λού­θη­σης, “Big Brο­ther”, με απο­τέ­λε­σμα τον περιο­ρι­σμό της έννοιας της ελευ­θε­ρί­ας. Η ζωή των παι­διών μας δεν είναι παι­χνί­δι σαν αυτά που δυστυ­χώς προ­βάλ­λο­νται στην τηλε­ό­ρα­ση και δεν θέλου­με σε καμιά περί­πτω­ση να νομι­μο­ποι­ή­σου­με μια τέτοια κατάσταση». 

Επί­σης, με αφορ­μή το γεγο­νός πως σε πολ­λά σχο­λεία βάζουν τους διευ­θυ­ντές ως υπεύ­θυ­νους για τις κάμε­ρες, η Ένω­ση υπο­γραμ­μί­ζει: «Ρόλος των διευ­θυ­ντών, μαζί με τους εκπαι­δευ­τι­κούς και τους γονείς, είναι να γίνουν τα σχο­λεία χώροι μάθη­σης και αγω­γής για τα παι­διά σήμε­ρα και για τις επό­με­νες γενιές. Να βοη­θή­σουν τα παι­διά να στη­ρι­χθούν γερά στα πόδια τους να τους μάθουν σωστά ιδε­ώ­δη για να μπο­ρούν να σηκώ­νουν το κεφά­λι, να μπο­ρούν πουν όχι. Να πλά­σουν δηλα­δή τη δική τους ανε­ξάρ­τη­τη προ­σω­πι­κό­τη­τα. Να μη μεγα­λώ­νουν φοβού­με­να και συνη­θί­ζο­ντας στην ιδέα ότι κάποιος τα παρα­κο­λου­θεί. Να μην καλ­λιερ­γεί­ται η κουλ­τού­ρα του θύμα­τος και του θύτη». 

Με βάση τα παρα­πά­νω, καλεί τους Συλ­λό­γους Γονέ­ων «να απορ­ρί­ψουν την πρό­τα­ση του δήμου και να μη δεχθούν την εγκα­τά­στα­ση καμε­ρών στους χώρους των σχο­λεί­ων. Ζητά­με από τον δήμο να προ­χω­ρή­σει άμε­σα στην πρό­σλη­ψη του απα­ραί­τη­του αριθ­μού σχο­λι­κών φυλά­κων που θα καλύ­πτει τις ανά­γκες για όλα τα σχο­λεία και για όλες τις ημέ­ρες της εβδο­μά­δας και του χρό­νου. Είναι το μονα­δι­κό και σίγου­ρα πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κό μέτρο ασφάλειας».

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο