Σύντομη ιστορία της κουβανικής επανάστασης

Επι­μέ­λεια Ομά­δα ¡H.lV.S! //

31 Δεκέμ­βρη 1958, ο δικτά­το­ρας Φουλ­χέν­σιο Μπα­τί­στα εγκα­τέ­λει­πε “άρον-άρον” την Κούβα.

Εκεί­νες τις μέρες, φάλαγ­γες ανταρ­τών με επι­κε­φα­λής τον Φιντέλ Κάστρο κύκλω­ναν το Σαντιά­γκο, αντάρ­τες υπό τον Ραούλ Κάστρο έλεγ­χαν ήδη την επαρ­χία του Οριέντε.

Ο Ερνέ­στο Γκε­βά­ρα και ο Καμί­λο Σιεν­φου­έ­γκος με τους συντρό­φους τους έδι­ναν την απο­φα­σι­στι­κή μάχη στη

Σάντα Κλά­ρα. Ολό­κλη­ρη η Κού­βα κλο­νι­ζό­ταν από σαμπο­τάζ, επι­θέ­σεις κατά στρα­τιω­τι­κών θέσε­ων του κρά­τους και πλή­θος λαϊ­κών ενερ­γειών που στή­ρι­ζαν την επανάσταση.

1η Γενάρη 1959: η Επανάσταση στην Κούβα είχε ουσιαστικά νικήσει.

Η Σάντα Κλά­ρα έπε­σε στα χέρια του λαϊ­κού αντάρ­τι­κου στρα­τού, που μετέ­πει­τα μπή­κε θριαμ­βευ­τής στην Αβά­να. Όπως έγρα­ψε ο Τσε, «όταν ο αρχη­γός των ανταρ­τών και η συνο­δεία του, άφη­ναν πίσω τους έναν ορί­ζο­ντα βου­νών και σύν­νε­φων και το φλο­γε­ρό έδα­φος του νησιού κι έμπαι­ναν στην Αβά­να “η ιστο­ρία ανέ­βαι­νε με τα πόδια του λαού ένα και­νούρ­γιο σκα­λο­πά­τι του χει­μω­νιά­τι­κου παλατιού”

Ένα μήνα αργό­τε­ρα, στις 9 Φλε­βά­ρη 1959, ο Φιντέλ σε ομι­λία του σε εργά­τες της ζαχα­ρο­ποι­ί­ας, σημεί­ω­νε: «Εκεί­νοι που νόμι­σαν πως η Επα­νά­στα­ση έπε­σε από τον ουρα­νό, όλοι εκεί­νοι που ξαφ­νιά­στη­καν από τον θρί­αμ­βό της και θεω­ρούν πως ό,τι συνέ­βη είναι έργο σύμ­πτω­σης ή τύχης πρέ­πει να μάθουν πως η Επα­νά­στα­ση είναι έργο μακράς και λεπτο­λο­γη­μέ­νης εργα­σί­ας εκεί­νων που από πολύ και­ρό είχαν αρχί­σει να μάχο­νται ενα­ντί­ον της τυραννίας».

Πράγ­μα­τι, η εκδή­λω­ση και νίκη της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης στη­ρί­χτη­κε σε πολύ­χρο­νη προ­ε­τοι­μα­σία του εργα­ζό­με­νου λαού και των παι­διών του. Βασί­στη­κε στη δρά­ση των οργα­νω­μέ­νων δυνά­με­ων στις πόλεις, στην παρά­νο­μη δου­λειά των κομ­μου­νι­στών στους χώρους δου­λειάς, στην αγρο­τιά και τη νεολαία.

Στη­ρί­χτη­κε στη συστη­μα­τι­κή πολι­τι­κο-στρα­τιω­τι­κή ετοι­μα­σία, με ηγέ­τη το Λαϊ­κό Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα Κού­βας [1] και το επα­να­στα­τι­κό διευ­θυ­ντή­ριο που απαρ­τι­ζό­ταν από επα­να­στά­τες φοιτητές.

Το περί­πτε­ρο του Ελλη­νο­κου­βα­νι­κού στο Φεστι­βάλ 100 χρό­νια ΚΚΕ 50 χρό­νια ΚΝΕ

Το κίνημα της 26ης Ιούλη

Στις 26 Ιού­λη 1953, ομά­δα επα­να­στα­τών με επι­κε­φα­λής τον Φιντέλ επι­τέ­θη­κε στους στρα­τώ­νες της Μον­κά­δα, με σκο­πό να ξεση­κώ­σει τον λαό ενά­ντια στη δικτα­το­ρία. Η από­πει­ρα απέ­τυ­χε, ο Φιντέλ με τους συντρό­φους του συνε­λή­φθη­σαν. Ωστό­σο, η 26η Ιού­λη σημα­το­δό­τη­σε την απαρ­χή της μεγά­λης λαϊ­κής εξέ­γερ­σης κατά του δικτα­το­ρι­κού καθεστώτος.

Στο εδώ­λιο του δικα­στη­ρί­ου, ο Φιντέλ “έκλει­σε” την κατά­θε­σή του με βαθιά πίστη στο σκο­πό του αγώ­να: «Κατα­δι­κά­στε με, δεν πει­ρά­ζει, η Ιστο­ρία θα με δικαιώ­σει» βλ [εδώ] & [εδώ]

1956 – Η απόβαση με το “Γκράνμα”

Στις 2 Δεκέμ­βρη 1956, ένα πλοιά­ριο ονό­μα­τι “Γκράν­μα” έφτα­σε από το Μεξι­κό στην Κού­βα, στην παρα­λία του Νίκ­βε­ρο. Οι επι­βαί­νο­ντες, 82 απο­φα­σι­σμέ­νοι αντάρ­τες με αρχη­γό τον Φιντέλ, σχε­δί­α­ζαν την από­βα­ση σε συν­δυα­σμό με εξέ­γερ­ση-αντι­πε­ρι­σπα­σμό στο Σαντιά­γκο στις 30 Νοέμ­βρη. Η εξέ­γερ­ση απέ­τυ­χε, με συνέ­πεια οι κρα­τι­κές δυνά­μεις, προ­ε­τοι­μα­σμέ­νες, να “υπο­δε­χτούν” τους αντάρ­τες κατά την από­βα­ση. Δόθη­καν σκλη­ρές μάχες. Μόνο 22 από τους 82 επα­να­στά­τες βρέ­θη­καν ζωντα­νοί. Οι 10 πιά­στη­καν αιχ­μά­λω­τοι, οι 12 διέ­φυ­γαν στα βου­νά της Σιέ­ρα Μαέ­στρα. Από εκεί οργά­νω­σαν την ένο­πλη πάλη που 2 χρό­νια αργό­τε­ρα “έκλει­σε” νικη­φό­ρα για τον κου­βα­νι­κό λαό.

“Μπροστά Κουβανοί, όλοι στις θέσεις μάχης και στις θέσεις εργασίας! Η Επανάστασή μας είναι ανίκητη” [2]

Τον Απρί­λη 1961 η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ και η CIA, έχο­ντας εκπαι­δεύ­σει 1400 μισθο­φό­ρους, οργά­νω­σαν αντε­πα­να­στα­τι­κή επέμ­βα­ση στο Νησί. Στις 16 του Απρί­λη, οι κηδεί­ες των νεκρών από τις αερο­πο­ρι­κές επι­δρο­μές μετα­τρά­πη­καν σε μεγά­λη δια­δή­λω­ση, όπου ο Φιντέλ Κάστρο ανα­κή­ρυ­ξε για πρώ­τη φορά το σοσια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της Επανάστασης.

Η περί­φη­μη αμε­ρι­κα­νι­κή από­βα­ση στον Κόλ­πο των Χοί­ρων στην παρα­λία Χιρόν, ανα­χαι­τί­στη­κε σε 72 ώρες από δεκά­δες χιλιά­δες Κου­βα­νούς στρα­τιώ­τες και πολι­το­φύ­λα­κες που ρίχτη­καν στη μάχη. Ο λαός της Κού­βας κατα­τρό­πω­σε τον αμε­ρι­κά­νι­κο ιμπε­ρια­λι­σμό, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νος το σοσια­λι­στι­κό του μέλλον.

Για πάντα μέχρι την τελική Νίκη των Λαών!

«Αυτό που η Κού­βα μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει στους λαούς και το έχει προ­σφέ­ρει είναι το παρά­δειγ­μά της. Και τι μας διδά­σκει..; Ότι η επα­νά­στα­ση είναι εφι­κτή, ότι ο λαός μπο­ρεί να την πραγ­μα­το­ποι­ή­σει…» [3]

Το παρά­δειγ­μα αυτών των επα­να­στα­τών πάντα θα φωτί­ζει τον δρό­μο των νέων αγω­νι­στών, των νέων κομ­μου­νι­στών, τον δρό­μο που έδει­ξε ο Comandante Τσε με τα λόγια και τη ζωή του:

«Όλη μας η δρά­ση είναι μία πολε­μι­κή κραυ­γή… Οπου­δή­πο­τε κι αν μας αιφ­νι­διά­σει ο θάνα­τος τον καλω­σο­ρί­ζου­με, αρκεί αυτή η πολε­μι­κή κραυ­γή να βρει άξιο απο­δέ­κτη, κι άλλο χέρι να απλω­θεί να αδρά­ξει το όπλο μας, και άλλοι άνθρω­ποι να έρθουν να συνο­δέ­ψουν τα μοι­ρο­λό­για με τις ριπές των αυτο­μά­των και με νέες κραυ­γές πολέ­μου και νίκης».

______________________________________________________________________________

Παρα­πο­μπές
1. Έτσι μετο­νο­μά­στη­κε προ­σω­ρι­νά μέχρι και την επα­να­σύ­στα­σή του το 1965 το ΚΚ Κούβας.
2. Μήνυ­μα του Φ. Κάστρο προς τον κου­βα­νι­κό λαό από τον τόπο της μάχης στον Κόλ­πο των Χοίρων.
3. Από­σπα­σμα από τη “Δεύ­τε­ρη Δια­κή­ρυ­ξη της Αβά­νας”, 1962

Πηγή: Οδη­γη­τής Iού­λης — Αύγου­στος 2018