Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τάσος Λειβαδίτης, στηρίζει τα βήματά μας στα δυσκολοδιάβατα μονοπάτια των σύγχρονων καιρών

Σαν σήμε­ρα, στις 30 Οκτω­βρί­ου του 1988, έφυ­γε από τη ζωή, στα 66 του μόλις χρό­νια, ο μεγά­λος μας ποι­η­τής Τάσος Λειβαδίτης.

Οι λαο­γέν­νη­τοι ποι­η­τές δε φεύ­γουν. Αγκα­λιά­ζουν με τα πελώ­ρια απλω­μέ­να χέρια των στί­χων τους τα σκιρ­τή­μα­τα της ψυχής και των ονεί­ρων μας. Στη­ρί­ζουν τα βήμα­τά μας στα δυσκο­λο­διά­βα­τα μονο­πά­τια των σύγ­χρο­νων και­ρών και κρα­τά­νε ανοι­χτή την πόρ­τα της αδι­καί­ω­της ελπί­δας, μέχρι «ν’ ανθί­σει μες στην καρ­βου­νό­σκο­νη, σαν έν’ άσπρο τριαντάφυλλο».

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να το 1922. Μεγά­λω­σε στην καρ­διά της πολι­τεί­ας, στο Μετα­ξουρ­γείο. Από πολύ νεα­ρή ηλι­κία, από το Γυμνά­σιο της οδού Αγη­σι­λά­ου κιό­λας, είναι και δηλώ­νει ποι­η­τής. Η νύχτα της Κατο­χής τον βρί­σκει στο Πανε­πι­στή­μιο Αθή­νας. Στη Νομι­κή Σχο­λή, που δεν την τέλειω­σε. Μαζί με άλλους της γενιάς του, άφη­σε τα πρώ­τα του γρα­πτά ίχνη, πάνω στους τοί­χους της αδού­λω­της πολι­τεί­ας, γρά­φο­ντας συν­θή­μα­τα, παλεύ­ο­ντας μέσα από τις γραμ­μές της ΕΑΜι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης. Την τετρα­ε­τία 1948–1952, εξο­ρί­στη­κε για τις πολι­τι­κές του ιδέ­ες στον Μού­δρο, στον Αϊ — Στρά­τη και τη Μακρόνησο.

«Αν θέλεις να λέγε­σαι άνθρω­πος δεν θα πάψεις ούτε στιγ­μή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρή­νη και για το δίκαιο. Θα βγεις στους δρό­μους, θα φωνά­ξεις, τα χεί­λια σου θα ματώ­σουν απ΄τις φωνές το πρό­σω­πό σου θα ματώ­σει από τις σφαί­ρες – μα ούτε βήμα πίσω…»
(Από το ποί­η­μα του Τ. Λει­βα­δί­τη «Αν θέλεις να λέγε­σαι άνθρωπος»)

Ενα ποί­η­μα του Τάσου Λει­βα­δί­τη για τον Στάλιν

Για αυτό το έργο του ο Τ. Λει­βα­δί­της δικά­στη­κε στα 1955

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο