Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τέλος του τοπίου ή τοπίο του τέλους;

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Δημή­τρης Α. Δημη­τριά­δης //

Η σύγ­χρο­νη κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή μας πραγ­μα­τι­κό­τη­τα συγκλο­νί­ζε­ται αναμ­φι­σβή­τη­τα από διαρ­κείς αλλα­γές. Αλλα­γές που τσα­κί­ζουν τον κορ­μό του κόσμου και δημιουρ­γούν και­νού­ρια δεδο­μέ­να για το πού μπο­ρεί να οδη­γη­θούν τα πράγ­μα­τα. Φυσι­κά, τίπο­τα δεν είναι σίγου­ρο για το εάν οι κοι­νω­νί­ες θα επι­διώ­ξουν την απε­λευ­θέ­ρω­σή τους από τη βαρ­βα­ρό­τη­τα ή θα οδη­γη­θούν σε έναν ακό­μη ολο­κλη­ρω­τι­σμό. Κανείς δεν μπο­ρεί να απα­ντή­σει με σιγου­ριά, αφού η ίδια η Ιστο­ρία έχει συντρί­ψει τις γραμ­μι­κές θεω­ρή­σεις που προ­σπά­θη­σαν να λει­τουρ­γή­σουν ως προ­φη­τι­κά μηνύ­μα­τα, για το πώς μπο­ρού­με εκ τον προ­τέ­ρων να προ­δια­γρά­ψου­με το μέλλον.

Έτσι, μπρο­στά σε αυτήν την αβε­βαιό­τη­τα, το σημε­ρι­νό άτο­μο στέ­κει μετέ­ω­ρο προ­σπα­θώ­ντας να κατα­λά­βει τι πρέ­πει να κάνει για να μην οδη­γη­θεί στην κατα­στρο­φή. Για­τί αυτό που η κυριαρ­χία της εξου­σί­ας έχει σχε­διά­σει από και­ρό και υλο­ποιεί, είναι η κατα­στρο­φή του κοι­νω­νι­κού ιστού, με σκο­πό τη σωτη­ρία της. Κι αυτό που έχει οδη­γή­σει τις κοι­νω­νί­ες σε τέλ­μα είναι η έλλει­ψη πίστης σε κάθε όρα­μα, στη δια­φο­ρε­τι­κή συγκρό­τη­ση της ίδιας της ζωής.

Είναι γεγο­νός ότι ακό­μη και μέσα στην κυρί­αρ­χη θεσμι­κή λει­τουρ­γία, η κοι­νω­νία δεν έχει κανέ­να τρό­πο παρέμ­βα­σης στη λήψη των απο­φά­σε­ων. Πολ­λά έχουν γρα­φτεί και ειπω­θεί για το γεγο­νός ότι τα χρό­νια που ζού­με είναι η αρχή του τέλους. Δε γνω­ρί­ζου­με αν αυτό συμ­βεί, αλλά μπο­ρού­με να δια­κρί­νου­με κινή­σεις και προ­ο­πτι­κές που πλέ­ον αμφι­σβη­τούν έμπρα­κτα τη λει­τουρ­γία του συστή­μα­τος, από τις διαρ­κείς εξε­γέρ­σεις μέχρι τα κινή­μα­τα που παρά­γουν θεσμί­σεις στο σήμε­ρα. Πέρα και σε αντι­δια­στο­λή με τις κυρί­αρ­χες πολι­τι­κές, δια­κρί­νου­με, πια, ότι οι ρωγ­μές μπο­ρούν πλέ­ον να μετα­τρα­πούν στο πρό­πλα­σμα για τη συγκρό­τη­ση ενός δια­φο­ρε­τι­κού κόσμου, μιας άλλης πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, στη βάση της ελευ­θε­ρί­ας και της κοι­νω­νι­κής ισονομίας.

Είναι εμφα­νές ότι η εξου­σία μεταλ­λά­σε­ται σε έναν απο­λυ­ταρ­χι­σμό και αυτό θα εντα­θεί. Γι’ αυτό χρειά­ζε­ται επα­γρύ­πνη­ση από τα κοι­νω­νι­κά κινή­μα­τα και τις κινή­σεις, ώστε όχι μόνο να ανα­χαι­τί­σουν την επί­θε­ση, αλλά επι­πλέ­ον να προ­χω­ρή­σουν στην ανα­τρο­πή του υπάρχοντος.

Οι μάχες που έρχο­νται είναι εξαι­ρε­τι­κής σημα­σί­ας. Από τον καθη­με­ρι­νό αγώ­να σε όλες τις πτυ­χές της ανθρώ­πι­νης δρα­στη­ριό­τη­τας, μέχρι τη μάχη για τον καθο­ρι­σμό των εννοιών. Για­τί δεν πρέ­πει να ξεχνά­με ότι η κρί­ση είναι πρω­τί­στως πολι­τι­κή και σημα­σιο­λο­γι­κή. Γι’ αυτό πρέ­πει να επα­νε­ξε­τά­σου­με τις έννοιες. Να επι­λέ­ξου­με ως κοι­νω­νία τις σημα­σί­ες, τις αξί­ες και τα νοή­μα­τα που θα μας επι­τρέ­ψουν να πάρου­με τη ζωή στα χέρια μας. Τίπο­τα δεν είναι σίγου­ρο, αλλά τίπο­τα δεν έχει χαθεί. Είναι στο χέρι μας να απο­φα­σί­σου­με αν θα οδη­γη­θού­με ως άτο­μα και ως σύνο­λο στο δρό­μο της ελευ­θε­ρί­ας ή της αυτο­κα­τα­στρο­φής μας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο