«ΝΕΑ ΦΡΟΥΡΑ» του  SERGEI GERASIMOV Α+Β μέρος
ΠΕΜΠΤΗ 5‑Μάη ως ΔΕΥΤΕΡΑ 9 | 18.30
STUDIO new star art cinema:
ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Τηλ 210–8640054 –6932479731

Οι αιώνιες αλήθειες δεν μπορούν να παραχαραχτούν

Το 1941, μόλις οι γερ­μα­νο­φα­σί­στες κατα­κτη­τές είχαν κατα­λά­βει την ουκρα­νι­κή πόλη Κρασ­νο­ντόν, νεα­ροί πατριώ­τες συγκρό­τη­σαν την κομ­σο­μό­λι­κη παρά­νο­μη οργά­νω­ση “Νέα Φρου­ρά”. Ο αγώ­νας της οργά­νω­σης αυτής απο­τε­λεί μια από τις πιο ηρω­ι­κές και τρα­γι­κές σελί­δες λαϊ­κού άθλου στα χρό­νια του Μεγά­λου Πατριω­τι­κού Πολέ­μου. Αφού τους κατέ­δω­σαν οι προ­δό­τες, 73 νεα­ροί Κομ­σο­μό­λοι “Νεο­φρου­ροί”, ύστε­ρα από άγρια βασα­νι­στή­ρια στην Γκε­στά­πο, εκτε­λέ­στη­καν το 1943. Ο κλα­σι­κός της σοβιε­τι­κής λογο­τε­χνί­ας, Αλε­ξά­ντρ Φαντέ­γεφ, έγρα­ψε πάνω στα νωπά ίχνη των γεγο­νό­των το μυθι­στό­ρη­μα “Νέα Φρου­ρά”, ενώ ο γνω­στός Σοβιε­τι­κός σκη­νο­θέ­της κινη­μα­το­γρά­φου, επί­σης κλα­σι­κός, Σερ­γκέι Γκε­ρά­σι­μοφ, γύρι­σε το 1948 την ομώ­νυ­μη ται­νία. Υστε­ρα από 40 χρό­νια οι μαθη­τές του Γκε­ρά­σι­μοφ, Ρενί­τα και Γιού­ρι Γκρι­γκό­ριεφ δημιούρ­γη­σαν το κινη­μα­το­γρα­φι­κό ντο­κι­μα­ντέρ μεγά­λης διαρ­κεί­ας “Στα ίχνη της ται­νί­ας “Νέα Φρουρά””.

Η ται­νία αυτή αφη­γεί­ται την ιστο­ρία δημιουρ­γί­ας της “Νέας Φρου­ράς”, της παρά­νο­μης κομ­σο­μό­λι­κης οργά­νω­σης και της περί­φη­μης ται­νί­ας γι’ αυτή την οργά­νω­ση. Αφη­γεί­ται για τους υπαρ­κτούς Κομ­σο­μό­λους ήρω­ες και τους ηθο­ποιούς που τους υπο­δύ­θη­καν στην κινη­μα­το­γρα­φι­κή ται­νία, για την τύχη των συγ­γε­νών και φίλων των εκτε­λε­σθέ­ντων “Νεο­φρου­ρών”. Η ται­νία αυτή συμπλη­ρώ­νει το μυθι­στό­ρη­μα του Φαντέ­γεφ και την ται­νία του Γκε­ρά­σι­μοφ με άγνω­στες, παρ­μέ­νες από την ίδια τη ζωή, λεπτο­μέ­ρειες, τις οποί­ες δεν μπο­ρού­σε να επι­νοη­θεί ούτε και η πιο λεπτή φαντα­σία του καλ­λι­τέ­χνη. Η ται­νία της Ρενί­τα και του Γιού­ρι Γκρι­γκό­ριεφ είναι ένα ανε­κτί­μη­το ντο­κου­μέ­ντο της σοβιε­τι­κής επο­χής, που έφυ­γε, αλλά η ατμό­σφαι­ρα, ο ηρω­ι­σμός και τα ιδα­νι­κά της, χάρη σ’ αυτή την ται­νία, έχουν εντυ­πω­θεί και δια­τη­ρη­θεί για τους απο­γό­νους. Ωστό­σο, είναι πολύ­τι­μα και ανα­γκαία, πριν απ’ όλα, για μας, τους συγ­χρό­νους, ώστε να μην ξεχα­στούν οι ηρω­ι­κοί αγώ­νες και οι θυσί­ες του σοβιε­τι­κού λαού. Για­τί ακρι­βώς αυτό προ­σπα­θούν να κάνουν εκεί­νοι που με ζήλο και δου­λο­πρέ­πεια εφαρ­μό­ζουν στη ζωή το θλι­βε­ρά γνω­στό δόγ­μα του Αλεν Ντά­λες για την κατα­στρο­φή της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης, όχι σε ανοι­χτή τίμια μάχη, αλλά με τη δολιό­τη­τα, το ψέμα και την προ­δο­σία: “…Θα αντι­κα­τα­στή­σου­με τις αξί­ες τους με άλλες, ψεύ­τι­κες…”. Και, να, τις “αντι­κα­τέ­στη­σαν”.

Και είναι ευνό­η­το για­τί κατά το γιορ­τα­σμό της Μέρας της Νίκης σε κανέ­να κανά­λι της τηλε­ό­ρα­σης δεν έδει­ξαν ούτε τη “Νέα Φρου­ρά” του Γκε­ρά­σι­μοφ, ούτε το ντο­κι­μα­ντέρ των Γκρι­γκό­ριεφ “Στα ίχνη της “Νέας Φρου­ράς””. Η τελευ­ταία, που γυρί­στη­κε πριν από 10 χρό­νια, δεν είναι γνω­στή μέχρι τώρα στο ευρύ­τε­ρο κοι­νό, είναι όμως επι­κίν­δυ­νη για τους κατα­στρο­φείς της ΕΣΣΔ, διό­τι υπε­ρα­σπί­ζε­ται την αλή­θεια της ζωής, την ιστο­ρι­κή αλή­θεια. Μα και τα ίδια τα κάδρα της ται­νί­ας των Γκρι­γκό­ριεφ απο­τε­λούν τώρα ιστο­ρία, διό­τι πολ­λοί απ’ αυτούς, που παρου­σιά­ζουν, δεν ζού­νε πλέ­ον. Δε ζει ο Γκε­ρά­σι­μοφ, ούτε η Ταμά­ρα Μακά­ρε­βα που είχε υπο­δυ­θεί τη μάνα του καθο­δη­γη­τή της κομ­σο­μό­λι­κης παρά­νο­μης οργά­νω­σης, Ολέγκ Κοσε­βόι, ούτε ο ηθο­ποιός Βολό­ντια Ιβά­νοφ, ο δημιουρ­γός της μορ­φής του Κοσε­βόι στην οθό­νη, ούτε το μέλος της “Νέας Φρου­ράς” Βάλια Μπορτς, ούτε… Καλύ­τε­ρα να μην τους απα­ριθ­μή­σου­με, πολύ μεγά­λος είναι ο θλι­βε­ρός κατά­λο­γος. Στην ται­νία των Γκρι­γκό­ριεφ είναι όμως ακό­μα ζωντανοί.

Η προ­βο­λή αυτής της ται­νί­ας και η συνά­ντη­ση με τους δημιουρ­γούς της έγι­νε πρό­σφα­τα στη Μόσχα, στον Κεντρι­κό Οίκο των Καλ­λι­τε­χνών. Συνο­μι­λή­τριά μας είναι η κάτο­χος του Κρα­τι­κού Βρα­βεί­ου της ΕΣΣΔ, του Κρα­τι­κού Βρα­βεί­ου “Α. Ντοβ­ζέν­κο”, βρα­βεί­ων διε­θνών και πανε­νω­σια­κών Φεστι­βάλ, η σκη­νο­θέ­τρια κινη­μα­το­γρά­φου Ρενί­τα Γκριγκόριεβα.

Αγάπη για την πατρίδα

- Ρενί­τα Αντρέ­γεβ­να, δικαιω­μα­τι­κά μπο­ρού­με να σας ονο­μά­σου­με βάρ­δο της αγά­πης για την πατρί­δα. Η αγά­πη αυτή δια­περ­νά­ει όλο και πιο συχνά το έργο σας. Ποια όμως είναι η πηγή του κύριου θέμα­τός σας;

- Συνέ­βη έτσι και θεω­ρώ ότι, φυσι­κά, αυτή είναι η τύχη που από τα παι­δι­κά μου χρό­νια η ζωή μου κύλη­σε υπό τη σκιά της “Νέας Φρου­ράς”. Ακό­μα όταν ήμουν μικρή μαθή­τρια, άκου­σα για το κατόρ­θω­μά τους και με συγκλό­νι­σε το ότι, όταν ορκί­ζο­νταν να αγω­νι­στούν κατά του φασι­σμού, υπέ­γρα­φαν με το αίμα τους. Το 1946 με μια μικρή ομά­δα μαθη­τών της Μόσχας πήγα στις χει­με­ρι­νές δια­κο­πές στο Κρασ­νο­ντόν στο νωπό ακό­μα τάφο των “Νεο­φρου­ρών”. Από το Βορο­σί­λο­βγκραντ πήγα­με με κάρο. Ηταν χει­μώ­νας και είχα­με ξεπα­γιά­σει. Είχε σκο­τει­νιά­σει κιό­λας όταν ανε­βή­κα­με στο χιο­νι­σμέ­νο λοφί­σκο. Πλη­σιά­ζο­ντας, είδα­με έναν σκύ­λο που καθό­ταν πάνω στον τάφο. Ηταν ο σκύ­λος του Σερ­γκέι Τιου­λέ­νιν, ο οποί­ος ακό­μα από την ταφή των εκτε­λε­σθέ­ντων “Νεο­φρου­ρών” δεν εγκα­τέ­λει­πε αυτόν τον τάφο. Και αυτό το γεγο­νός με συγκλό­νι­σε ως τα βάθη της ψυχής μου. Στε­κό­μα­σταν πολ­λή ώρα στον τάφο αυτό, σκο­τεί­νια­ζε, η συγκί­νη­ση γέμι­ζε την καρ­διά μας και, προ­φα­νώς, κάτι συνέ­βη μέσα μου, βγή­κα μπρο­στά και είπα: “Ορκι­ζό­μα­στε ότι θα δια­τη­ρή­σου­με ιερά τις μαχη­τι­κές παρα­δό­σεις των “Νεο­φρου­ρών”. Ορκι­ζό­μα­στε πάνω από τον τάφο σας ότι, αν χρεια­στεί για την πατρί­δα, θα δώσου­με και μεις τη ζωή μας χωρίς στιγ­μή δισταγ­μού”. Κάθε βήμα μου το μετράω με τις πρά­ξεις των “Νεο­φρου­ρών”. Πρό­σφα­τα, ένας δημο­σιο­γρά­φος του λεγό­με­νου ελεύ­θε­ρου Τύπου με ρώτη­σε; “Πόσο επί­και­ρη είναι σήμε­ρα η ται­νία σας, πόσο επί­και­ρο είναι το θέμα;”. Θυμή­θη­κα τα λόγια του Σουκ­σίν, ο οποί­ος επα­να­λάμ­βα­νε συχνά ότι υπάρ­χουν αιώ­νιες αλή­θειες που δεν μπο­ρούν να παρα­χα­ρα­χτούν. Νομί­ζω ότι σ’ αυτές τις αιώ­νιες αλή­θειες θα ανή­κει πάντα το κατόρ­θω­μα των ανθρώ­πων μας — το τρα­γι­κό και μεγα­λειώ­δες κατόρ­θω­μα στον Μεγά­λο Πατριω­τι­κό Πόλε­μο. Ταξί­δε­ψα πολύ συχνά στο Κρασ­νο­ντόν, συνα­ντή­θη­κα με τους συγ­γε­νείς των νεκρών παρά­νο­μων νέων. Γίνα­με φίλοι μα την Βάλια Μπορτς, που μόλις πρό­σφα­τα πέθα­νε. Και είμαι πεπει­σμέ­νη ότι και το κατόρ­θω­μα των “Νεο­φρου­ρών” ανή­κει στις αιώ­νιες αλή­θειες για τις οποί­ες μιλού­σε ο Σουκσίν.

Αμαυρώνουν την ιστορία

- Είναι δεύ­τε­ρη πλέ­ον δεκα­ε­τία που οι υπο­κρι­τές, οι προ­δό­τες και οι συνερ­γοί του σημε­ρι­νού καθε­στώ­τος αμαυ­ρώ­νουν την ιστο­ρία μας, γκρε­μί­ζουν τα μνη­μεία, ρίχνουν δηλη­τή­ριο συκο­φα­ντί­ας στα ένδο­ξα ονό­μα­τα, που τα μιμού­νταν και με το παρά­δειγ­μά τους μεγά­λω­ναν και δια­παι­δα­γω­γού­νταν ολό­κλη­ρες γενε­ές Σοβιε­τι­κών ανθρώ­πων. Κανέ­ναν δεν άφη­σαν, κανέ­ναν δεν ξέχα­σαν αυτοί οι συκο­φά­ντες. Ακό­μα και κατά του νεα­ρού πιο­νιέ­ρου Πάβλικ Μορό­ζοφ όρμη­σαν ολό­κλη­ρες στρα­τιές συκο­φα­ντών. Ακό­μα και ενά­ντια στην Ζόγια Κοσμο­ντε­μιάν­σκα­για, που βασά­νι­σαν άγρια οι χιτλε­ρι­κοί φασί­στες, σήκω­σαν το χέρι! Ακό­μα και τη φωτει­νή μνή­μη των βασα­νι­σμέ­νων και εκτε­λε­σμέ­νων από τους δημί­ους των Ες Ες νεα­ρούς πατριώ­τες της “Νέας Φρου­ράς” προ­σπά­θη­σαν να τη βεβη­λώ­σουν με τις βρώ­μι­κες, σιχα­με­ρές επι­νο­ή­σεις τους! Πώς εκλαμ­βά­νε­τε όλα αυτά; 

- Θέλω ένα πράγ­μα να σας πω: Οσο θυμά­μαι τον εαυ­τό μου, υπήρ­χαν συνε­χείς επι­θέ­σεις ενά­ντια στη “Νέα Φρου­ρά”. Και μάλι­στα σκέ­φτο­μαι: αυτά τα αγό­ρια και τα κορί­τσια, που ήταν 73 και τα είχαν ρίξει όλα σε φρε­ά­τιο ορυ­χεί­ου, προ­φα­νώς απο­τε­λούν μεγά­λο κίν­δυ­νο για τις παγκό­σμιες δυνά­μεις του κακού, αφού επι­τί­θε­νται ενα­ντί­ον τους τόσο πολ­λά ΜΜΕ, που αδιά­κο­πα, από χρό­νο σε χρό­νο εκτο­ξεύ­ουν βρώ­μι­κες συκο­φα­ντί­ες. Ορι­σμέ­νοι λένε ότι ο Φαντέ­γεφ επι­νό­η­σε το μύθο της “Νέας Φρου­ράς”, ότι κατά παραγ­γε­λία του Στά­λιν έγρα­ψε το μυθι­στό­ρη­μα και τίπο­τα δεν αντα­πο­κρί­νε­ται στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αλλοι, ότι ήταν μια χού­φτα παι­διών και τι λοι­πόν έκα­ναν;.. Τίπο­τα δεν έκα­ναν! Απλώς απε­λευ­θέ­ρω­σαν από δυο στρα­τό­πε­δα τους αιχ­μα­λώ­τους πολέ­μου, έσω­σαν από το να οδη­γη­θούν με τη βία στη Γερ­μα­νία χιλιά­δες κατοί­κους του Κρασ­νο­ντόν, οι οποί­οι τους θυμού­νται και τους τιμούν μέχρι σήμε­ρα. Και απλού­στα­τα, είχαν γρά­ψει στις σχο­λι­κές εκθέ­σεις τους: “Αν χρεια­στεί η πατρί­δα, θα δώσω τη ζωή μου γι’ αυτή”. Αυτό έκαναν.

Πήγα στο Κρασ­νο­ντόν όταν ήταν ακό­μα εμφα­νή τα ίχνη του πολέ­μου. Πήγα στο κτί­ριο εκεί­νης της φρι­κα­λέ­ας Γκε­στά­πο, της γερ­μα­νι­κής κατο­χής στην πόλη και ένιω­σα ένα τέτοιο αίσθη­μα ότι αυτό ήταν μόλις χτες, συνε­χί­ζε­ται σήμε­ρα και θα υπάρ­χει αύριο. Οταν περά­σα­με το κατώ­φλι αυτού του κτι­ρί­ου, είδα­με τα ξύλι­να κρε­βά­τια γεμά­τα αίμα­τα, στους τοί­χους ήταν χαραγ­μέ­να τα τελευ­ταία απο­χαι­ρε­τι­στή­ρια λόγια. Οι κάτοι­κοι του Κρασ­νο­ντόν αφη­γού­νταν ότι στη διάρ­κεια των ανα­κρί­σε­ων και των βασα­νι­στη­ρί­ων έπαι­ζε συνε­χώς μου­σι­κή και όλοι ήξε­ραν τι συμ­βαί­νει πίσω από τους τοί­χους αυτού του τρο­με­ρού σπι­τιού. Ανα­ζη­τή­σα­με την Αλε­ξά­ντρα Πάβλοβ­να Πάβλο­βα. Η γυναί­κα αυτή, μόνη της ετοί­μα­σε για την ταφή τα πτώ­μα­τα όλων των εκτε­λε­σμέ­νων “Νεο­φρου­ρών”. Στην ται­νία που γυρί­σα­με αφη­γεί­ται πώς έβγα­λαν από το φρε­ά­τιο του ορυ­χεί­ου τα πτώ­μα­τά τους και πώς αυτή ετοί­μα­σε για το τελευ­ταίο ταξί­δι αυτά τα αγό­ρια και κορίτσια.

- Κατά την παρα­κο­λού­θη­ση της ται­νί­ας σας ηχο­γρά­φη­σα την αφή­γη­ση της Αλε­ξά­ντρα Πάβλοβ­να Πάβλο­βα. Σε συγκλο­νί­ζουν μέχρι τα βάθη της ψυχής τα απλά λόγια της. “…Τους έβγα­λα όλα τα ρού­χα”, λέει, “τους έβα­λα στο μπά­νιο δίπλα δίπλα. Και όταν μου έφε­ραν ήδη τα ρού­χα, όταν μου έφε­ραν κιό­λας τα φέρε­τρά τους, τότε τους έντυ­σα και τους έβα­λα στο φέρε­τρο. Η Ούλια Γκρό­μο­βα είχε χαραγ­μέ­νο στην πλά­τη της ένα άστρο. Η Ούλια είχε πολύ ωραί­ες πλε­ξού­δες. Μόνο η μία είχε σωθεί. Μα, να, όταν έβγα­λα το μαντί­λι από το κεφά­λι της Νιού­σια Σόπο­βα όλα τα μαλ­λιά της έμει­ναν στο μαντί­λι. Γι’ αυτό από λάθος έβα­λα το κεφά­λι της κοπέ­λας στον Βανιού­σκα, για­τί δεν μπο­ρού­σες πλέ­ον να το ανα­γνω­ρί­σεις — ένα κρα­νίο και τίπο­τα άλλο. Και τι είναι αυτό — γυναι­κείο ή αντρι­κό;.. Κι αν ακού­γα­τε πώς έκλαι­γε με λυγ­μούς ο Λου­κα­σόφ πάνω από τον Γκέ­να. Καμιά γυναί­κα δε θα μπο­ρού­σε να θρη­νή­σει έτσι, όπως θρη­νού­σε ο πατέ­ρας του Γκέ­να. Πώς μοι­ρο­λο­γού­σε!.. Πέρα­σε απ’ όλους και ο Γκέ­να που­θε­νά. Ολοι ήταν εδώ, ο Γκέ­να όχι. Οταν πέρα­σε για δεύ­τε­ρη φορά πάνω από τα πτώ­μα­τα και βρή­κε τον Γκέ­να του, γονά­τι­σε μπρο­στά του και πώς θρη­νού­σε! Φρί­κη, φρί­κη! “Τι καλά που προ­λά­βα­τε να απο­τυ­πώ­σε­τε για την ιστο­ρία, αλλά και για τους σύγ­χρο­νους, αυτές τις ανε­κτί­μη­τες κατα­θέ­σεις των αυτο­πτών μαρ­τύ­ρων! Αυτές βοη­θούν σήμε­ρα να υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε την ιστο­ρι­κή αλή­θεια και να παλεύ­ου­με ενά­ντια στις επι­θέ­σεις των συκοφαντών.

Αυτόπτες μάρτυρες

Ευγνω­μο­νώ την τύχη που πήγα­με στο Κρασ­νο­ντόν και είχα­με τη δυνα­τό­τη­τα να κατα­γρά­ψου­με τις μαρ­τυ­ρί­ες των αυτο­πτών μαρ­τύ­ρων εκεί­νων των τρο­με­ρών γεγο­νό­των. Τώρα δε ζει σχε­δόν κανείς απ’ αυτούς… Ποιοι ήταν αυτοί οι “Νεο­φρου­ροί”; Εμείς μιλά­με τώρα για όλους τους αγί­ους, που έλαμ­ψαν στη ρωσι­κή γη. Θεω­ρώ ότι αυτά τα αγό­ρια και κορί­τσια υπήρ­ξαν εκεί­νοι ακρι­βώς οι μονα­χοί και οι μονα­χές που έκα­ναν εντε­λώς συνει­δη­τά το κατόρ­θω­μα. Μετα­ξύ των “Νεο­φρου­ρών” στην ται­νία μας υπάρ­χει η Σού­ρα Μπό­ντα­ρε­βα. Δασκά­λα, πολύ νέα, κυριο­λε­κτι­κά όλο κι όλο μερι­κά χρό­νια τη χώρι­ζαν από τις μαθή­τριές της. Και όταν άρχι­σαν οι συλ­λή­ψεις και δόθη­κε εντο­λή να φύγουν όλοι, η Σού­ρα Μπό­ντα­ρε­βα έπρε­πε επί­σης να φύγει, για­τί οι φασί­στες θα την έπια­ναν αμέ­σως. Και ξαφ­νι­κά, πήρε το μπο­γα­λά­κι της, πήγε στην Μάγια Πεγκλι­βά­νο­βα και της είπε: “Είναι όλοι μαθη­τές μου. Οφεί­λω να μεί­νω μαζί τους”. Ηξε­ρε ποιο κατώ­φλι περ­νού­σε, αλλά πήγε και συμ­με­ρί­στη­κε την τύχη των μαθη­τών της. Αν όμως αυτό κατα­νοη­θεί πραγ­μα­τι­κά, δε θα σηκω­θεί χέρι να αμαυ­ρώ­σει τη μνή­μη τους.

Αλλά την αμαυ­ρώ­νουν! Εφτα­σαν μάλι­στα να πουν ότι τάχα ο Ολέγκ Κοσε­βόι είναι ζωντα­νός και ζει κάπου στην ΟΔ Γερ­μα­νί­ας. Ολες αυτές οι επι­νο­ή­σεις είναι ανή­θι­κες και αδιά­ντρο­πες. Η σύν­δε­σμος της “Νέας Φρου­ράς” Ολια Ιβαν­τσό­βα, που επέ­ζη­σε, μας οδή­γη­σε στην τοπο­θε­σία Γκε­μού­τσι Λες, όπου μαζί με την Ελέ­να Νικο­λά­γεβ­να, μητέ­ρα του Ολέγκ, ξέθα­ψαν τον εκτε­λε­σμέ­νο από τους φασί­στες Ολέγκ και τα άλλα μέλη της οργά­νω­σης. Το γεγο­νός ότι κατορ­θώ­σα­με να γρά­ψου­με στην ται­νία αυτές τις μαρ­τυ­ρί­ες, Δόξα σοι ο Θεός. Το παρά­ξε­νο είναι όμως ότι συνε­χί­ζο­νται μέχρι σήμε­ρα οι βρώ­μι­κες επι­νο­ή­σεις. Πρό­σφα­τα στην τηλε­ο­πτι­κή εκπο­μπή “Το παλιό σπί­τι” μιλού­σαν έτσι απλώς και ατά­ρα­χα ότι, στην ουσία, και οι προ­δό­τριες Βιρί­κο­βα και Λιάν­τσκα­για ήταν κι αυτές νεα­ρές κοπέ­λες, τι να ζητή­σεις απ’ αυτές; Ε, κατο­νό­μα­σαν εκεί κάποιους, και τι μ’ αυτό; Εδώ όμως είναι ακρι­βώς η δια­φο­ρά και υπάρ­χει δια­φο­ρά: ορι­σμέ­νοι πετά­χτη­καν στο φρε­ά­τιο του ορυ­χεί­ου, υπο­γρά­φο­ντας με αίμα τον όρκο τους, ενώ οι άλλοι, αφού πρό­δω­σαν, έβα­λαν ήρε­μα τη “δεδου­λευ­μέ­νη” σοκο­λά­τα στην τσέ­πη και βγή­καν από το κτί­ριο της Γκεστάπο.

Λένε ότι ο Θεός κρί­νει. Το γεγο­νός όμως ότι από τον Τύπο και την τηλε­ό­ρα­ση εκτο­ξεύ­ο­νται και διο­γκώ­νο­νται αδιά­κο­πα, όλο τον και­ρό, παντοει­δείς επι­νο­ή­σεις, συκο­φα­ντί­ες και δια­δό­σεις νομί­ζω πως απο­τε­λεί την καλύ­τε­ρη από­δει­ξη ότι οι “Νεο­φρου­ροί” εξα­κο­λου­θούν να αγω­νί­ζο­νται και ότι απο­τε­λούν μέχρι σήμε­ρα μια εξαι­ρε­τι­κή δύναμη.

Οταν στο Κρασ­νο­ντόν έγι­νε η προ­βο­λή της ται­νί­ας μας “Στα ίχνη της “Νέας Φρου­ράς”” ένιω­σα ένα αίσθη­μα συγκλο­νι­σμού, και να για­τί: Είχα­με γυρί­σει τα πάντα όπως είναι, γι’ αυτό και τα πάντα που βλέ­πει ο θεα­τής, είναι φρι­κα­λέα: και η τύχη των παι­διών, και τα βασα­νι­στή­ρια που υπο­βλή­θη­καν… Και μετά την παρου­σί­α­ση της ται­νί­ας στο Κρασ­νο­ντόν με πλη­σί­α­σαν δυο νεα­ρές κοπέ­λες και, κλαί­γο­ντας, μια απ’ αυτές είπε: “Ξέρε­τε, υπήρ­ξαν πιο ευτυ­χείς από μας”. Αυτό με κατέ­πλη­ξε. “Πώς πιο ευτυ­χείς;”, ρώτη­σα. “Ξέρε­τε, οι σχέ­σεις μετα­ξύ τους ήταν τόσο κατα­πλη­κτι­κές, που δε μοιά­ζουν με τις σημε­ρι­νές… Εζη­σαν λίγο, αλλά έζη­σαν μια γεμά­τη ζωή που εμείς χάνου­με τώρα”. Και αντι­λαμ­βά­νε­στε, αφού οι σημε­ρι­νοί συνο­μή­λι­κοι ζηλεύ­ουν αυτούς που χάθη­καν από έναν τέτοιο μαρ­τυ­ρι­κό θάνα­το, σημαί­νει ότι δε χάθη­καν άδικα…

Правда» 27 января 1942 Очерк_Таня_-_Лидов_и_Струнников Πρά­βδα 27 Γενά­ρη 1942 — Τάνια κι οι σύντρο­φοί της

Στο τέλος της ται­νί­ας περ­νούν από μπρο­στά μας τα πρό­σω­πα των νεα­ρών Κομ­σο­μό­λων της “Νέας Φρου­ράς”. Μας κοι­τά­ζουν από τη νεό­τη­τά τους, όχι, από την αιω­νιό­τη­τα, λες και μας ρωτούν:

“Για­τί δε δια­φυ­λά­ξα­τε την Πατρί­δα;”. Η Ρενί­τα Γκρι­γκό­ριεβ­να θεω­ρεί ότι τα πορ­τρέ­τα των ηρώ­ων με τα οποία τελειώ­νει η ται­νία μάς δίνουν το δικαί­ω­μα να ελπί­ζου­με: “Θα απο­κτή­σου­με μολο­ταύ­τα την αξιο­πρέ­πειά μας, για­τί έχου­με ένα τέτοιο θεμέ­λιο που είναι αδύ­να­το να ξεχα­στεί και να καταστραφεί”.

Ριζο­σπά­στης Ναντιέζ­ντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ

ΝΕΑ ΦΡΟΥΡΑ

Έχει σα θέμα τις πατριω­τι­κές πρά­ξεις  της παρά­νο­μης κομ­σο­μό­λι­κης οργά­νω­σης «Νέα φρου­ρά» του Κρασ­νο­ντόν. Το μυθι­στό­ρη­μα εξυ­μνεί τον αγώ­να  του σοβιε­τι­κού λαού κατά των Γερ­μα­νο­φα­σι­στών κατα­κτη­τών. Ανα­πτύσ­σο­ντας τις καλύ­τε­ρες παρα­δό­σεις της ρωσι­κής λογο­τε­χνί­ας (Λ. Τολ­στόι, Μ. Γκόρ­κι) ο Φαντέ­γιεφ δημιούρ­γη­σε έργα που έγι­ναν κλα­σι­κά υπο­δείγ­μα­τα της λογο­τε­χνί­ας του σοσια­λι­στι­κού ρεαλισμού.

ΕΣΣΔ|1948

Σκη­νο­θε­σία: Sergei Gerasimov

Σενά­ριο: Sergei Gerasimov, με βάση το ομώ­νυ­μο μυθι­στό­ρη­μα του Alexander Fadeyev

Μοντάζ: Vladimir Rapoport

Μου­σι­κή: Dmitri Shostakovich

Ηθο­ποιοί:Vladimir Ivanov | Inna Makarova | Nonna Mordyukova,Oleg Koshevoi, Sergei Gurzo, Lyudmila Shagalova … Gleb Romanov … Boris Bityukov … Guguli Mgeladze … G. Gorin … Vyacheslav Tikhonov…

Παρα­γω­γή: Gorky Film Studio

Διάρ­κεια: 189 λεπτά. Σε 2 ΜΕΡΗ

Πρώ­τη Προ­βο­λή: 11-Νοε-1948

Δια­νο­μή: New Star

Το 1941, μόλις οι γερ­μα­νο­φα­σί­στες κατα­κτη­τές είχαν κατα­λά­βει την ουκρα­νι­κή πόλη Κρασ­νο­ντόν, νεα­ροί πατριώ­τες συγκρό­τη­σαν την κομ­σο­μό­λι­κη παρά­νο­μη οργά­νω­ση “Νέα Φρουρά”.

Ο αγώ­νας της οργά­νω­σης αυτής απο­τε­λεί μια από τις πιο ηρω­ι­κές και τρα­γι­κές σελί­δες λαϊ­κού άθλου στα χρό­νια του Μεγά­λου Πατριω­τι­κού Πολέ­μου. Αφού τους κατέ­δω­σαν οι προ­δό­τες, 73 νεα­ροί Κομ­σο­μό­λοι “Νεο­φρου­ροί”, ύστε­ρα από άγρια βασα­νι­στή­ρια στην Γκε­στά­πο, εκτε­λέ­στη­καν το 1943.

Ο κλα­σι­κός της σοβιε­τι­κής λογο­τε­χνί­ας, Αλε­ξά­ντρ Φαντέ­γεφ, έγρα­ψε πάνω στα νωπά ίχνη των γεγο­νό­των το μυθι­στό­ρη­μα “Νέα Φρου­ρά”, ενώ ο γνω­στός Σοβιε­τι­κός σκη­νο­θέ­της κινη­μα­το­γρά­φου, επί­σης κλα­σι­κός, Σερ­γκέι Γκε­ρά­σι­μοφ, γύρι­σε το 1948 την ομώ­νυ­μη ταινία.

“ΝΕΑ ΦΡΟΥΡΑ“ imdb 

photo-poster   

Άλμπουμ φωτογραφιών Young Guard | ΑΡΧΕΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ

Εικονογραφήσεις για το μυθιστόρημα

Συνε­ντεύ­ξεις και στοι­χεία από την Μαρί­να Τουρ­σί­να σχε­τι­κά με την Νέα Φρουρά

http://molodguard.ru/films.htm

https://www.molodguard.ru/article312.htm

Shostakovich

Meitus (1903–1997) Overture

The Young Guard Suite, Op. 75a (arr. L. Atovmyan) | V. The Song of the Young Guard Members

The Young Guard Suite, Op. 75a (arr. L. Atovmyan) : VI. Death of the Heroes

Διά­φο­ρες εκδό­σεις του μυθι­στο­ρή­μα­τος του Αλ. Φαντέγιεφ

Μου­σείο Κρασ­νο­ντάν “Young Guard”

Κον­κάρ­δες αφιε­ρω­μέ­νες στους ήρω­ες της Νέας Φρουράς

Γρα­φείο Τύπου NEW STAR
2108640054 — 2108220008 — 2108640017
E‑mail

Η Ζόγια γεν­νή­θη­κε τη μέρα που πέθα­νε ο Λένιν. Τα παι­δι­κά της χρό­νια συμπί­πτουν με την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού και τη δημιουρ­γία του σύγ­χρο­νου σοβιε­τι­κού κρά­τους. Από μικρή θα δεί­ξει κλί­ση στο διά­βα­σμα και κυρί­ως για βιβλία της Ιστο­ρί­ας και της κλα­σι­κής ρωσι­κής λογο­τε­χνί­ας. Ο θάνα­τος του πατέ­ρα ενός συμ­μα­θη­τή και φίλου της στον εμφύ­λιο της Ισπα­νί­ας θα της απο­κα­λύ­ψει μια άλλη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τον κίν­δυ­νο του φασι­σμού, αλλά ταυ­τό­χρο­να θα εμπε­δώ­σει μέσα της την έννοια του καθή­κο­ντος και της αγά­πης προς την πατρί­δα που μπο­ρεί να φτά­σει την ύστα­τη αυτοθυσία.

Θα γίνει ένα από τα πιο δρα­στή­ρια μέλη της Κομ­μου­νι­στι­κής Νεο­λαί­ας κι όταν ξεσπά­σει ο πόλε­μος θα ζητή­σει να πάει στα μετό­πι­σθεν μαζί με τους παρ­τι­ζά­νους, θα συλ­λη­φθεί σε μια από­πει­ρα σαμπο­τάζ, θα βασα­νι­στεί άγρια και θα απαγχονιστεί.

Τα επό­με­να χρό­νια, αμέ­τρη­τοι δρό­μοι, δεκά­δες κολ­χόζ και πρω­το­πό­ρες σοβιε­τι­κές οργα­νώ­σεις ονο­μά­στη­καν Zoya Kosmodemyanskaya. Επί­σης Σοβιε­τι­κοί ποι­η­τές, συγ­γρα­φείς, καλ­λι­τέ­χνες και γλύ­πτες αφιέ­ρω­σαν τις εργα­σί­ες τους στη Ζόγια, που ήταν γνω­στή και με το όνο­μα Τάνια (ήταν το παρ­τι­ζά­νι­κο όνο­μά της).

Επί­σης χτί­στη­καν μνη­μεία προς τιμήν ‑μετα­ξύ αυτών όχι μακριά από το χωριό της, στο Petrischevo (το κατα­σκεύ­α­σαν οι γλύ­πτες Α. Ikonnikov και Β.Α. Feodorov).

Στην Ουκρα­νία γκρέ­μι­σαν άγαλ­μα της Ζόγια
Στην Ελλά­δα την θυμό­μα­στε και την ΤΙΜΟΥΜΕ

21η Απρί­λη 2022 | Chernihiv — Ουκρα­νία Γκρέ­μι­σμα μνη­μεί­ου της Zoya Kosmodemyanskaya στην αυλή του σχο­λεί­ου Ολο­κλη­ρώ­νου­με την ιστο­ρι­κή μας απο­στο­λή καθα­ρί­ζο­ντας τη χώρα μας από σκου­πί­δια”, είπε ο δρά­στης, που ανέ­βα­σε και το βίντεο

Δεί­τε και
Λιου­μπόβ Τ. Κοσμο­ντε­μιάν­σκα­για | Η Ζόγια και ο Σούρα

Ζόγια Κοσμοντεμιάνσκαγια | μια Σοβιετική Ζαν ντ’ Αρκ

“Η Νέα Φρουρά”
εξαιρετικό επίτευγμα της τέχνης
του σοσιαλιστικού ρεαλισμού

Η ” ΝΕΑ ΦΡΟΥΡΑ “είναι ένας φλο­γε­ρός ύμνος  προς τιμήν της σοβιε­τι­κής νεο­λαί­ας, όλου του σοβιε­τι­κού λαού, ο  οποί­ος νίκη­σε τους εχθρούς του.

Ένα μυθι­στό­ρη­μα σχε­τι­κά με τον καθο­ρι­στι­κό ρόλο του κόμ­μα­τος, την ικα­νό­τη­τα του σοβιε­τι­κού μας συστή­μα­τος,  τον θρί­αμ­βο του σοσιαλισμού.

Η «νεα­ρή φρου­ρά» ήταν τόσο πολυ­ε­θνι­κή όσο ο πλη­θυ­σμός αυτών των νότιων περιο­χών της ΕΣΣΔ… Ρώσοι, Ουκρα­νοί (μετα­ξύ τους ήταν Κοζά­κοι), Αρμέ­νιοι, Λευ­κο­ρώ­σοι, Εβραί­οι, Αζερ­μπαϊ­τζάν και Μολ­δα­βοί, που ήταν έτοι­μοι να βοη­θή­σουν ο ένας τον άλλον ανά πάσα στιγ­μή, πολέ­μη­σαν ενα­ντί­ον των Ναζί.

“Αν η ιστο­ρία ενός πολι­τι­σμού και μιας από τις μεγα­λύ­τε­ρες στιγ­μές της πρέ­πει να εκφρα­στεί μόνο από ένα λογο­τε­χνι­κό έργο, τότε στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση η ΝΕΑ ΦΡΟΥΡΑ του Α. Φαντέ­γιεφ μπο­ρεί να χρη­σι­μεύ­σει ως τέτοιο έργο”,

«Η Νέα Φρου­ρά» είναι ένα νέο εξαι­ρε­τι­κό επί­τευγ­μα της τέχνης του σοσια­λι­στι­κού ρεα­λι­σμού, μια νέα απο­γεί­ω­ση του αξιο­ση­μεί­ω­του ταλέ­ντου  του Α.Φαντέγιεφ

«Χρεια­ζό­μα­στε τη μεγα­λύ­τε­ρη οργά­νω­ση, την πει­θαρ­χία και την ψυχραι­μία, σε συν­δυα­σμό με την λεβε­ντιά των μπολ­σε­βί­κων Δεν αμφι­βάλ­λου­με ότι η νίκη θα είναι δική μας.
Οι συγ­γρα­φείς της σοβιε­τι­κής χώρας γνω­ρί­ζουν το καθή­κον τους σε αυτήν την απο­φα­σι­στι­κή μάχη».

Σεργκέι Γκεράσιμοφ

Ο Sergei Gerasimov (Серге́й Апполина́риевич Гера́симов | 1906–1985) ήταν ένας από τους σημα­ντι­κό­τε­ρους σοβιε­τι­κούς σκη­νο­θέ­τες και σενα­ριο­γρά­φους. Η παλαιό­τε­ρη σχο­λή κινη­μα­το­γρά­φου στον κόσμο, το VGIK, φέρει το όνο­μά του. Ο Gerasimov ξεκί­νη­σε την κινη­μα­το­γρα­φι­κή του καριέ­ρα ως ηθο­ποιός το 1924. Αργό­τε­ρα, του ανα­τέ­θη­κε να μετα­φέ­ρει στην οθό­νη λογο­τε­χνι­κά κλα­σι­κά του σοσια­λι­στι­κού ρεα­λι­σμού. Οι επι­κές προ­βο­λές της νου­βέ­λας “Νέα Φρου­ρά“ του Α. Φαντέ­γιεφ  (1948) και του μιχα­ήλ Σολό­χωφ “ο ήρε­μος Δον (1957–58)
εκθειά­στη­καν ως υπο­δειγ­μα­τι­κές. Κατά τη διάρ­κεια αρκε­τών δεκα­ε­τιών της διδα­σκα­λί­ας τους στο VGIK, ο Γκε­ρά­σι­μοφ και η σύζυ­γός του Ταμά­ρα Μακά­ρο­βα προ­ε­τοί­μα­σαν πολ­λές γενιές Σοβιε­τι­κών ηθο­ποιών. Στην τελευ­ταία του ται­νία έπαι­ξε τον Λέο­ντα Τολ­στόι, ενώ η Μακά­ρο­βα ήταν η σύζυ­γος του Έχει πολυά­ριθ­μα βρα­βεία στο ιστο­ρι­κό του, ενώ υπήρ­ξε για πολ­λά χρό­νια Πρό­ε­δρος και μέλος της Κρι­τι­κής Επι­τρο­πής στο Διε­θνές Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου της Μόσχας. Το 1967 η ται­νία του “ο Δημο­σιο­γρά­φος” κέρ­δι­σε το μεγά­λο βρα­βείο στο 5^ο διε­θνές φεστι­βάλ της Μόσχας.

Αλεξάντρ Φαντέγιεφ

Συγ­γρα­φέ­ας ‑γεν­νή­θη­κε το 1901, από το 1908 ζού­σε στην Άπω Ανα­το­λή. Μεγά­λω­σε σε οικο­γέ­νεια επαγ­γελ­μα­τιών επα­να­στα­τών. Όταν σπού­δα­ζε στην Εμπο­ρι­κή Σχο­λή του Βλα­δι­βο­στόκ (1912–1918) συν­δέ­θη­κε με τους μπολ­σε­βί­κους ‑μέλος του ΠΚΚ (μπ) από το 1918.

Το 1923 έγρα­ψε τη νου­βέ­λα “Ενά­ντια στο ρεύ­μα” ενώ έγι­νε πλα­τιά γνω­στός με το μυθι­στό­ρη­μα “Συντρι­βή” για τον παρ­τι­ζά­νι­κο πόλε­μο στην Άπω Ανα­το­λή. Στον Εμφύ­λιο Πόλε­μο αφιε­ρώ­νει και το μυθι­στό­ρη­μα “Ο τελευ­ταί­ος από τους Ουντέ­γκε”, ενώ στα χρό­νια του Μεγά­λου Πατριω­τι­κού Πόλε­μου έγρα­ψε άρθρα και χρο­νο­γρα­φή­μα­τα για τον ηρω­ι­κό αγώ­να του σοβιε­τι­κού λαού.

Μετα­πο­λε­μι­κά δημο­σί­ευ­σε τη “Νέα Φρου­ρά” που του χάρι­σε μια από τις κορυ­φαί­ες θέσεις στη σοβιε­τι­κή λογο­τε­χνία. Ο Φαντέ­γιεφ ξανά­γρα­ψε κάποια κομ­μά­τια, έπει­τα από κρι­τι­κή που του ασκή­θη­κε στην Πράβ­ντα το 1947, και κυκλο­φό­ρη­σε με τη νέα της μορ­φή το 1951. Η ανα­θε­ώ­ρη­ση δημο­σιευ­μέ­νων έργων, στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση, ήταν μια πρα­κτι­κή που συνη­θί­ζο­νταν την επο­χή εκείνη…

Διε­τέ­λε­σε μέλος της ΚΕ του ΚΚΡ(μπ) από το 1939, χρο­νιά που ανέ­λα­βε για πρώ­τη φορά Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της Ένω­σης Σοβιε­τι­κών Συγ­γρα­φέ­ων ως το 1944. Ακό­μα, επι­σκέ­φθη­κε την Ισπα­νία το 1937 κατά τη διάρ­κεια του Εμφυ­λί­ου, παίρ­νο­ντας μέρος στο Δεύ­τε­ρο Συνέ­δριο Διε­θνι­στών Συγ­γρα­φέ­ων για την Υπε­ρά­σπι­ση της Κουλ­τού­ρας. Επί­σης, διε­τέ­λε­σε αντι­πρό­ε­δρος του Παγκό­σμιου Συμ­βου­λί­ου Ειρή­νης, βου­λευ­τής του Ανώ­τα­του Σοβιέτ ενώ τιμή­θη­κε και με δύο παρά­ση­μα Λένιν.

Στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 50 άρχι­σε να εκφρά­ζει πιο συχνά της δυσα­ρέ­σκειά του σχε­τι­κά με την πολι­τι­κή του Κόμ­μα­τος στον καλ­λι­τε­χνι­κό τομέα, τάση που εκδη­λώ­θη­κε και από άλλους την επο­χή εκεί­νη. Συμ­φω­νού­σε όμως με τη γενι­κή της κατεύ­θυν­ση, κρα­τώ­ντας τη θέση του. Με το θάνα­το του Στά­λιν, έγρα­ψε εκθέ­σεις προς την Κεντρι­κή Επι­τρο­πή –που αγνο­ή­θη­καν, ενώ άρχι­σε να παρα­γκω­νί­ζε­ται από την ηγε­σία της Ένω­σης Συγ­γρα­φέ­ων. Έτσι στις 13 Μαΐ­ου 1956, περί­που δύο χρό­νια μετά την απο­μά­κρυν­σή του από τη θέση του γραμ­μα­τέα, αλκο­ο­λι­κός και κατα­θλι­πτι­κός αυτο­κτο­νεί. Στο σημεί­ω­μα της αυτο­κτο­νί­ας του γράφει:

Προς την Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΣΕ

Μου είναι αδύ­να­το να ζήσω περαι­τέ­ρω αφού η τέχνη στην οποία έχω αφιε­ρώ­σει τη ζωή μου έχει κατα­στρα­φεί από την αυτά­ρε­σκη, αδαή ηγε­σία του Κόμ­μα­τος και δεν μπο­ρεί να διορ­θω­θεί πλέ­ον. Τα καλύ­τε­ρα στε­λέ­χη της λογο­τε­χνί­ας- που αριθ­μούν πολύ περισ­σό­τε­ρο από όσο θα μπο­ρού­σαν καν να φαντα­στούν οι τσα­ρι­κοί σατρά­πη­δες- έχουν βιο­λο­γι­κά εξο­ντω­θεί ή έχουν πεθά­νει εξ’ αιτί­ας της εγκλη­μα­τι­κής συνε­νο­χής αυτών της εξου­σί­ας. Οι καλύ­τε­ροι άνθρω­ποι της λογο­τε­χνί­ας πέθα­ναν σε μια αφύ­σι­κα νεα­ρή ηλι­κία· όλοι οι υπό­λοι­ποι που ήταν ικα­νοί-ακό­μη και στο μικρό­τε­ρο βαθ­μό- να παρά­γουν αλη­θι­νά έργα αξί­ας πέθα­ναν πριν φτά­σουν τα 40–50 έτη.

Η λογο­τε­χνία- αυτό το Ιερό- δόθη­κε για εξό­ντω­ση στους γρα­φειο­κρά­τες και στα πιο οπι­σθο­δρο­μι­κά στοι­χεία του λαού, και, από τα υψη­λό­τε­ρα δικαιο­δο­τι­κά όργα­να- όπως τη Διά­σκε­ψη της Μόσχας και το 20^ο Συνέ­δριο του Κόμ­μα­τος, ήρθε ένα νέο σύν­θη­μα  ‘’Εμπρός!’’. Η οδός μέσω της οποί­ας σκο­πεύ­ουν να διορ­θώ­σουν την κατά­στα­ση προ­κα­λεί αγα­νά­κτη­ση. Συγκέ­ντρω­σαν μια ομά­δα από αδα­είς, με την εξαί­ρε­ση λίγων έντι­μων ανθρώ­πων που βρή­καν τον εαυ­τό τους ακρι­βώς στην ίδια κατά­στα­ση διωγ­μού και επο­μέ­νως αδυ­να­τούν να πουν την αλή­θεια- και τα συμπε­ρά­σμα­τά τους είναι βαθιά αντι-Λενι­νι­στι­κά για­τί προ­κύ­πτουν από γρα­φειο­κρα­τι­κές συνή­θειες, συνο­δευ­μέ­νες από την απει­λή του ίδιου ροπάλου.

Με τι αίσθη­μα ελευ­θε­ρί­ας και ανοι­χτό­τη­τας εισήλ­θε η γενιά μου στη λογο­τε­χνία κατά τη διάρ­κεια της ζωής του Λένιν· τι απε­ριό­ρι­στη δύνα­μη υπήρ­χε στην ψυχή μας, και τι όμορ­φα έργα δημιουρ­γή­σα­με και ακό­μη θα μπο­ρού­σα­με να έχου­με δημιουργήσει!

Μετά το θάνα­το του Λένιν μας υπο­βί­βα­σαν σε επί­πε­δο παι­διών· μας κατέ­στρε­ψαν· μας απεί­λη­σαν ιδε­ο­λο­γι­κά και το απο­κά­λε­σαν  ‘’το πνεύ­μα του Κόμ­μα­τος’’. Και τώρα, όταν θα μπο­ρού­σαν να διορ­θω­θούν όλα, πρω­το­γο­νι­σμός και αμά­θεια- μαζί με μια αισχρή δόση αυτο­πε­ποί­θη­σης- εκδη­λώ­νο­νται σε αυτούς ακρι­βώς που υπο­τί­θε­ται ότι διορ­θώ­νουν τα πάντα. Η λογο­τε­χνία έχει τεθεί υπό τον έλεγ­χο ατά­λα­ντων, μικρο­πρε­πών, μνη­σί­κα­κων ανθρώ­πων. Αυτά τα λίγα άτο­μα που έχουν δια­τη­ρή­σει το άγιο φως στις ψυχές τους, βρί­σκουν τον εαυ­τό τους στη θέση των παριών και-λόγω της ηλι­κί­ας τους- θα χαθούν σύντο­μα. Και δεν υπάρ­χει πλέ­ον κανέ­να ερέ­θι­σμα στην ψυχή για να δημιουργήσουν…

Γεν­νη­μέ­νος για σπου­δαίο δημιουρ­γι­κό έργο στο όνο­μα του Κομ­μου­νι­σμού, συν­δε­ό­με­νος με το Κόμ­μα για σχε­δόν 60 χρό­νια, με τους εργά­τες και τους αγρό­τες, προι­κι­σμέ­νος από τον Θεό με ένα ασυ­νή­θι­στο ταλέ­ντο, γέμι­σα με τις πιο ευγε­νείς σκέ­ψεις και συναι­σθή­μα­τα, που μπο­ρούν να γεν­νη­θούν μόνο από τη ζωή του λαού, ενω­μέ­νου με τις εξαι­ρε­τι­κές ιδέ­ες του Κομμουνισμού.

Αλλά μετα­τρά­πη­κα σε άλο­γο που σύρει ένα κατε­στραμ­μέ­νο κάρο. Όλη μου τη ζωή σύρ­θη­κα κάτω από το φορ­τίο πλη­κτι­κών, αδι­καιο­λό­γη­των, αμέ­τρη­των γρα­φειο­κρα­τι­κών καθη­κό­ντων, που ο οποιοσ­δή­πο­τε θα μπο­ρού­σε να έχει φέρει εις πέρας. Και ακό­μη και τώρα, όταν συνο­ψί­ζεις τη ζωή μου, είναι ανυ­πό­φο­ρο να ανα­κα­λείς το πλή­θος από φωνές, επι­πλή­ξεις, κηρύγ­μα­τα και απλά ιδε­ο­λο­γι­κά ελατ­τώ­μα­τα που έπε­φταν βρο­χή πάνω μου, ένα άτο­μο στο οποίο οι άνθρω­ποί μας θα έπρε­πε να είναι δικαιο­λο­γη­μέ­να περή­φα­νοι λόγω της αυθε­ντι­κό­τη­τας και της πραγ­μα­τι­κής σεμνό­τη­τας του βαθέ­ως κομ­μου­νι­στι­κού μου ταλέ­ντου. Η λογο­τε­χνία, ο πολυ­τι­μό­τε­ρος καρ­πός της νέας τάξης, έχει εξευ­τε­λι­στεί, κατα­διω­χθεί και κατα­στρα­φεί. Η αυτα­ρέ­σκεια των νεό­πλου­των στα μεγά­λα διδάγ­μα­τα του Λένιν- ακό­μη και όταν ορκί­ζο­νται πίστη σε αυτά- έχει οδη­γή­σει στην πλή­ρη δυσπι­στία μου για αυτούς. Από αυτούς μπο­ρού­με να περι­μέ­νου­με χει­ρό­τε­ρα από ότι από τον σατρά­πη Στά­λιν. Αυτός του­λά­χι­στον ήταν μορ­φω­μέ­νος, αυτοί όμως είναι αδαείς.

Η ζωή μου ως συγ­γρα­φέα χάνει κάθε νόη­μα, και αφή­νω αύτη τη ζωή με μεγά­λη χαρά, βλέ­πο­ντάς το σαν μια απαλ­λα­γή από αυτή τη θλι­βε­ρή ύπαρ­ξη, που μικρό­τη­τα, ψέμα­τα και συκο­φα­ντία πέφτουν βρο­χή πάνω σου. Η τελευ­ταία μου ελπί­δα ήταν να πω όλα αυτά στους ανθρώ­πους που ηγού­νται της κυβέρ­νη­σης, αλλά στο πέρα­σμα τριών χρό­νων δεν μπό­ρε­σαν να με δεχθούν, παρά τα αιτή­μα­τά μου.

Ζητώ να θαφτώ δίπλα στη μητέ­ρα μου.
Α. Φαντέ­γιεφ | 13/V.56

Νέα φρουρά/2τομο/ΕΚΔΟΣΕΙΣ <ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ>